ภัยร้ายซ่อนเร้น 5

ซึ่งแท้จริงแล้ว ใครสูงใครต่ำ ซานซานมิได้สนใจ เพียงแต่การถูกจัดลำดับให้ขึ้นแสดงต่างหาก ที่ทำให้หงุดหงิด

เพราะนักแสดงมืออาชีพในห้องนี้ถูกสั่งให้แสดงหลังจากคุณหนูในงานแสดงจนหมดแล้วทุกคน และที่สำคัญ ลำดับของซานซานยังเป็นลำดับสุดท้ายต่อจากนางรำคนท้ายที่สุดอีกชั้น

จะบ้าตาย...คุณหนูมากมายปานนั้น เวลาที่ใช้แสดงความสามารถก็นานเนิ่น ยังมีต่อกลอนหวานเลี่ยน โต้คารมไปมา

กว่านางจะได้ขึ้นแสดง ทุกคนคงเมาหลับหรือไม่ก็เริ่มทยอยกลับกันหมด

ซานซานขมวดคิ้วใคร่ครวญโดยละเอียด ในที่สุดก็ลุกขึ้นแล้วเดินมายืนกลางห้อง ยกมือขึ้นตบแรงๆ เพื่อเรียกความสนใจ

ผลที่ได้คือนางรำหันมามองซานซานทุกคน

“พี่น้องคนงามทั้งหลาย” เส้นเสียงกังวานที่เรียกขานทำเอาสาวงามขนลุกซู่ “การแสดงศาสตร์ศิลป์แต่ละครั้ง พวกท่านแยกกันแสดงตามลำดับก่อนหลังครั้งละสามสี่คนถูกต้องไหม?”

เรื่องนี้ซานซานอ่านระเบียบการแสดงมาก่อนหน้า จึงรู้ได้

“ถูกต้อง” นางรำคนหนึ่งตอบคำ “เจ้าสงสัยอันใดหรือ?”

ซานซานมิได้ตอบคำถามนั้น แต่ถามกลับว่า “เช่นนั้น  ค่าตอบแทนเล่า ได้อย่างไร?”

นางรำอีกคนตอบบ้าง “ได้ไม่เท่ากันอยู่แล้ว แต่ละรอบที่ขึ้นแสดง ความโปรดปรานย่อมไม่เท่าเทียม คนใดงดงามเลิศล้ำ    ก็อาจจะถูกรั้งตัวไว้ให้ปรนนิบัติจนรุ่งสาง โชคดีมากหน่อยก็เป็นอนุได้รับการเลี้ยงดูยาวนาน โชคดีน้อยหน่อยก็ถูกปลุกจากเตียงแล้วไล่กลับพร้อมเงินจำนวนหนึ่ง แต่หากโชคร้าย ขุนนางท่านนั้นเคี้ยวเล่นจนหนำใจก็ไล่กลับไป ไม่ได้อะไรเลย”

ซานซานกลอกตาร้องอ้อในใจ ชั่วครู่ก็ตัดสินใจกล่าวว่า  “ถ้าเช่นนั้น มิสู้พวกเราออกแสดงพร้อมกัน ให้อลังการไปเลย ไม่มีโชคดีโชคร้าย ไม่ต้องมีใครได้รับความโปรนปรานจากใครทั้งนั้น แต่เราจะได้เงินก้อนใหญ่เอามาแบ่งปันกันอย่างเท่าเทียม เริ่มที่การแสดงแรกเลย”

การแสดงแรกคือหลังจากฮ่องเต้เสด็จแล้วกล่าวเปิดงานเพื่อตรัสกับบรรดาข้าราชบริพารพอหอมปากหอมคอ นางรำก็ซอยเท้าร่ายรำพลิ้วกายถลาออกไปดุจนกน้อยโผบินราวสี่ห้าคน จบเพลงก็กลับออกมาประหนึ่งนกบินกลับรัง จากนั้นก็เป็นการเชิญบรรดาคุณชายและคุณหนูอวดโฉมกลางธารกำนัล

ประโยคของซานซานมิใช่การบังอาจจัดลำดับการแสดงใหม่ให้เสียระบบ นางเพียงเพิ่มความยิ่งใหญ่อลังการเท่านั้น

นางรำทั้งหลายมองผู้พูดตาปริบๆ นึกกังขาไม่ยินยอม คนหนึ่งจึงเอ่ยเสียงขรึม

“อันที่จริงไม่ว่าจะได้กันคนละเท่าไหร่พวกเราก็ต้องนำมาแบ่งกันหลังม่านอยู่แล้ว ถ้าออกไปพร้อมกันทั้งหมด ความงดงามของแต่ละคนย่อมบดบังกันเองจนมิด หากหนึ่งในพวกเรามิได้รับความโปรดปรานเลยสักคน แล้วจะเอาเงินที่ใดมาแบ่งกันเล่า”

ซานซานเลิกคิ้ว “แต่อย่างน้อย หนึ่งในพวกเจ้าก็ไม่ต้องมีใครต้องเสี่ยงถูกขย้ำเล่นอย่างเสียเกียรติอีก”

นางรำคนหนึ่งส่ายหน้า แค่นเสียงหยัน “พวกเราไม่มีเกียรติอยู่แล้ว ศักดิ์ศรีที่มีล้วนกินมิได้ ทางบ้านได้อดตายแน่”

ซานซานกอดอกหรี่ตาเอ่ยเน้นทีละคำ “หากไม่เชื่อข้า นอกจากทางบ้านจะอดตาย พวกเจ้าเองก็ยากจะรอดชีวิต จงทำตามที่ข้าบอกเสียดีๆ”

ประโยคนี้ทำทุกคนเงียบงัน รู้สึกระวังตัวทันที