ความทุกข์ไม่ยั่งยืน 1

กลางหมู่บ้านผิงเหยียนมีตลาดเพียงแห่งเดียว

ซานซานเดินเที่ยวอย่างใจเย็น ระหว่างทางเจอเพื่อนบ้านทักทายมาก็ส่งยิ้มนอบน้อมกล่าวทักทายกลับ ทำตัวกลมกลืนเยี่ยงชิงหลินได้ดีเยี่ยม เหตุนี้ท่านป้าท่านลุงจึงยื่นของกำนัลให้ตลอดทาง เห็นได้ชัดว่าชิงหลินได้รับความเอ็นดูหรือไม่ก็ถูกมองว่าน่าสมเพชเวทนาไม่น้อยจากผู้คนในหมู่บ้าน

แน่นอนว่าซานซานไม่จำเป็นต้องปฏิเสธ นางยินดีรับสินน้ำใจทั้งหมดโดยไม่ต้องร้องขอ ไม่ต้องเสียเงิน  

เดิมทีในความคิดแรกเริ่มของหญิงสาวมีแต่เรื่องการฝึกฝนเคล็ดวิชาเฉกเช่นชาติปางก่อน ทว่านางรอเวลาอย่างใจเย็น ให้ร่างกายของเหย่หนิวแข็งแรงกว่านี้เสียก่อนเท่านั้น ส่วนตัวนางก็ค่อยๆ ฝึกกล้ามเนื้อพื้นฐานโดยการออกแรงทำงานต่างๆ เช่นนี้ ไม่กี่ปีหลังจากมีกำลังวังชาเพิ่มมากขึ้นค่อยท่องยุทธ์ก็ยังไม่สาย

ไม่ต้องใช้คัมภีร์ ไม่ต้องแผ่ตำรา เพราะทุกสรรพวิชาล้วนถูกจดจำอยู่ในสมอง ขอเพียงได้หมั่นฝึกฝนซ้ำอีกครา ใต้หล้านี้จะไปไหนเสียเล่า

เมื่อได้ผ้าที่ต้องการมาแล้วซานซานก็เดินเที่ยวตลาดอีกครู่ใหญ่เพื่อมองหาเครื่องประดับสักชิ้นสองชิ้น ระหว่างนั้นยังครุ่นคิดถึงสามี

หลายวันมานี้ไม่รู้ว่านางคิดไปเองหรือไม่ นางคิดสงสัยว่าเหย่หนิวแปลกไป เขาคงกำลังมีเรื่องไม่สบายใจอยู่เป็นแน่

ด้วยนิสัยของซานซานที่มิใคร่ละเอียดอ่อนกับเรื่องเล็กน้อย ยิ่งไม่คิดก่อกวนถามจุกจิกรำคาญใจ นางจึงปล่อยไปเช่นนี้ หากรอไปสักพักคิดว่าเขาคงจะบอกด้วยตนเองในสักวัน

ในเมื่อยามนี้เขายังไม่รีบ แล้วนางจะบีบคั้นเพื่ออันใด?

ทว่าเมื่อคิดให้ดีอีกที ซานซานเห็นเขาอยากได้ชุดใหม่  อาจเป็นไปได้ว่าต้องการเป็นที่ยอมรับ ใบหน้าที่อัปลักษณ์อาจจะกำลังเป็นอุปสรรคขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

บุรุษผู้หนึ่งซึ่งกำลังหลงรักภรรยามากล้น จึงเริ่มจะทนไม่ได้ที่สตรีของตนต้องถูกดูแคลน

อา...คงเป็นเช่นนั้น

ระหว่างเดินซื้อของ ซานซานขมวดคิ้วหรี่ตาครุ่นคิดลึกซึ้ง ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจว่าจะขึ้นเขาไปเฟ้นหาหญ้าพิษชนิดหนึ่งชื่อว่า จันทราแดง ซึ่งหาไม่ยากขอแค่รู้จักและรู้แหล่งที่อาศัยเติบใหญ่ หญ้าพิษชนิดนี้จะหุบกิ่งเก็บใบคล้ายหลับใหลในยามทิวา แต่จะผงาดกล้าในยามราตรี ลำต้นเรียวเล็ก ขึ้นอิงแอบกับต้นไม้ใหญ่ ยามสะท้อนแสงจันทร์จะมองเห็นเป็นสีแดงอ่อนจางรำไร หากว่าไม่สังเกตดีๆ ย่อมไม่เห็นโดยง่าย

พิษของมันใช้สลายเนื้อเยื่อบริเวณผิวหนังมนุษย์

ซานซานคิดจะใช้หญ้าตัวนี้สลายเนื้อเยื่อแผลเป็นบนใบหน้าของสามี ก่อนจะใช้ว่านโลหิตซึ่งเป็นพิษอีกชนิดหนึ่งผสานผิวหนังอีกครั้ง เรียกได้ว่าพิษล้างพิษ

ขณะกำลังคิด พลันได้ยินเสียงหนึ่งตะโกนก้อง

“ไฟไหม้ ไฟไหม้”

เสียงนั้นเป็นเสียงของเด็กน้อยอายุแปดเก้าขวบมีจำนวนประมาณสี่ห้าคน วิ่งไปตะโกนไป ฟังดูตื่นตระหนกลนลานมากนัก เด็กๆ กลุ่มนี้มักจะชอบไปเล่นน้ำที่ลำธารท้ายหมู่บ้าน

พวกเขาช่วยกันกู่ก้องประสานเสียงไปทั่วตลาดไม่หยุด

“มีไฟไหม้ มีไฟไหม้ ไปช่วยกันดับเร็ว”

ชาวบ้านที่ได้ยินก็รีบถาม “ที่ใด? ไฟไหม้ที่ใด?”

พวกเด็กๆ รีบแย่งกันตอบ “ที่เรือนไม้ไผ่ท้ายหมู่บ้าน”

ซานซานได้ยินคิ้วพลันขมวดวูบ เห็นเด็กน้อยยืนยันอีกว่า

“บ้านของกงหนิว ไฟไหม้ ไฟไหม้”

ครานี้ดวงตานางเบิกกว้าง ทั้งเสื้อผ้าและเครื่องประดับหลุดมือร่วงตกพื้นดินกระจาย

“ไปพวกเรา ไปช่วยดับไฟ” ผู้คนพากันแตกตื่นโกลาหล รีบวิ่งเข้าบ้านไปหยิบถังไม้แล้วรีบเร่งไปทางทิศท้ายหมู่บ้านทันที

ชาวบ้านผิงเหยียนอันห่างไกลความเจริญแห่งนี้ มีดีที่น้ำใจ ร่วมกำลังสมัครสมานมาแต่ไหนแต่ไร

ไม่ว่าบ้านใดเดือดเนื้อร้อนใจหรือได้รับความอยุติธรรม  พวกเขาก็พร้อมจะลุกขึ้น เรียกคืนความเป็นธรรมให้โดยไม่ลังเล

ตัวอย่างก็มีให้เห็นเมื่อครั้งที่ชิงหลินกับกงหนิวที่ลำธาร ครั้งนั้นถูกชิงลี่แอบป่าวประกาศว่ากงหนิวอยู่กับชิงหลินทั้งคืน แต่กลับนิ่งเฉยไม่รับผิดชอบ ทำให้ชิงหลินไม่กล้าออกจากเรือน

ชาวบ้านหลายคนยังไปช่วยคนสกุลหานกดดันกงหนิว จนทั้งสองได้แต่งงานกัน

หลังจากผู้คนตะโกนก้องเซ็งแซ่แจ้งข่าวกันเป็นทอดๆ ก็ยกขบวนวิ่งกรูไปช่วยดับไฟอย่างล้นหลาม

ซานซานวิ่งไล่ตามอยู่ทางด้านหลัง มีบรรดาท่านป้าวิ่งปลอบใจอยู่ข้างๆ ถามไถ่อย่างเป็นห่วงตลอดทาง

“อาหลิน สามีเจ้าอยู่ในบ้านหรือไม่ จะเป็นเช่นไรบ้าง”

“ทำใจดีๆ นะอาหลิน”

“ไม่เป็นไรนะ ต้องไม่เป็นไร”

ทว่าซานซานไม่สนใจฟังแล้ว นางวิ่งนำหน้าไปไกลลิบ ปล่อยท่านป้าทั้งหลายให้วิ่งเหนื่อยหอบอยู่ทางด้านหลัง