ยากจีรัง 1

ห่างจากเรือนไม้ไผ่ไกลลิบ อู๋เจี๋ยยืนก้มหน้านิ่งขึง เอ่ยปากด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“องค์ชายโปรดพิจารณา หากพระองค์ยังยื้ออยู่เช่นนี้ พวกนักฆ่าตามมาจนเจอย่อมอันตรายถึงชีวิต การพานางไปด้วยยิ่งมิใช่ผลดี ชิงหลินผู้นี้มิได้มีค่าให้พระองค์ใส่ใจ นางคือตัวถ่วง”

“องครักษ์อู๋...”

น้ำเสียงเย็นเยียบพร้อมปราณสังหารหนาวสะท้านเช่นนี้ อู๋เจี๋ยไม่ค่อยได้พบเจอบ่อยนัก จึงสงบปากทันที

จ้าวเหว่ยยืนหันหลังให้องครักษ์คนสนิท เหม่อมองออกไปยังม่านมืดของราตรีอันไกลโพ้น นับหลายพันลี้จากจุดนี้คือวังหลวงอันวุ่นวายร้อนระอุ เป็นสถานที่ที่ไม่ควรก้าวย่างเข้าไป แต่จำต้องเหยียบย่ำมิอาจถอนเท้าหรือถอยหลังแม้ครึ่งก้าว

เป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธว่าหากกงหนิวผู้อัปลักษณ์ถูกค้นพบตัวตนที่แท้จริง การตามล่าย่อมมีมาอย่างช่วยมิได้

ชายหนุ่มหลุบตาครุ่นคิด หลายวันมานี้ร่างกายอ่อนแอของเขาเริ่มแข็งแรงขึ้นมาก กำลังวังชายิ่งปรับสมดุลผสานลมปราณได้ดี อีกไม่นานย่อมฝึกฝนเพลงยุทธ์เหนือชั้นได้ไม่ยาก

‘เหย่หนิว ท่านฝึกตามนี้นะ รับรองว่าร่างกายจะกลับมาหายดี พละกำลังแข็งแกร่งดุจเดิม แล้วเราค่อยมาเริ่มฝึกวิชากัน’

เสียงของซานซานยังคงสะท้อนก้องให้ห้วงโสต

จ้าวเหว่ยมิได้ตอบรับประโยคนางในวันนั้น แต่กลับลอบสัญญาเอาไว้ในใจว่าเขาจักเป็นผู้ฝึกฝนเชิงยุทธ์ให้นางด้วยตนเอง

ขอแค่ร่างกายปรับสภาพให้พร้อมกว่านี้เท่านั้น เขาก็พร้อมจะฟื้นฟูและพัฒนาฝีมือตนเองให้เก่งกล้าดุจเดิม

หากมีเวลามากกว่านี้สามีย่อมได้ฝึกกับภรรยา ทว่าวันเวลากลับไม่รอคอยใคร มันไม่เคยปรานีต่อผู้ใด

ช่วงภาวะตกอยู่ในห้องภวังค์ เสียงของอู๋เจี๋ยก็ดังแทรกอีก

“กระหม่อมขอบังอาจ” เขาชำเลืองมองเจ้านายอย่างหวาดหวั่น ค่อยๆ เอ่ยทีละคำ

“ฝ่าบาททรงมีรับสั่งให้พระองค์กลับไปผู้เดียว ทั้งเน้นย้ำว่าแม่นางชิงหลินก็แค่หญิงชาวบ้านชั้นต่ำ การได้ครอบครองก็แค่เหตุสุดวิสัย ไม่ต่างอันใดกับบ่าวอุ่นเตียง ไม่นับเป็นตัวอะไรทั้งสิ้น นางยังเป็นเพียงบุตรสาวพ่อค้าในหมู่บ้านผิงเหยียน ไม่ควรนำพาเข้าวังให้เสื่อมเสียเกียรติ เอ่อ...”   

ครั้นเห็นสายตาพิฆาตของนายเหนือหัวก็หุบปากทันที

จ้าวเหว่ยปรายหางตามองคนสนิท สะบัดแขนเสื้ออย่างหงุดหงิด เดินกลับเรือน ไม่เอ่ยคำใด

อู๋เจี๋ยเห็นเช่นนั้น ในใจคล้ายกับมีไฟลน รีบขอร้องตามหลังอีกหน

“องค์ชายรีบเสด็จกลับวังหลวงตามรับสั่งของฝ่าบาทเถิด ในเมื่อเรื่องราววุ่นวายคลี่คลายแล้ว และตำหนักบูรพาก็ต้องการองค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวเหว่ยตอบกลับเสียงเย็น “จนกว่าเสด็จพ่อจะยอมรับสตรีของข้า”

แต่อู๋เจี๋ยยังไม่ยอม “โธ่เอ๋ย...องค์เหนือหัวของกระหม่อม ช่วงอายุสิบแปดผู้ใดบ้างไม่ร้อนรุ่ม เลือดลมใครบ้างไม่พลุ่งพล่าน  อีกทั้งกำลังตกบ่วงความรักลึกซึ้งเช่นนี้ ไหนเลยจะประจักษ์แจ้งทุกสิ่งบนความเป็นจริง  ในภายภาคหน้าพระองค์ยังได้เจอสตรีงดงามสะพรั่งอีกมากมายจนนับไม่ถ้วน ทั้งสูงส่งทั้งเลิศล้ำ ชิงหลินผู้นั้นไม่มีค่าให้พระองค์ต้องแลกเลยนะพ่ะย่ะค่ะ”

“องครักษ์อู๋” จ้าวเหว่ยเรียกเสียงเครียด “หากบ่าวเช่นเจ้ายังไม่หยุดพล่ามเหมือนขันทีเยี่ยงนี้ ข้าจะตัดลิ้นให้ปลากินเสีย”

“...”

อู๋เจี๋ยหมดแรงไม่กล้าเผยอปากอีก

เมื่อจ้าวเหว่ยเดินกลับเข้าห้อง

สักพักก็จุดเทียนก่อนมานั่งลงบนเตียงนอน เห็นซานซานเริ่มขยับกายเล็กน้อยก่อนสะลึมสะลือปรือตามอง

ภายใต้แสงเรืองรองตัดความมืดสลัวก่อนหน้า ผ้าห่มเคลื่อนออกจากร่างอ้อนแอ้นอรชร เผยให้เห็นผิวเนียนอ่อนนุ่มขาวผ่องทุกอณูนาง เกิดเป็นภาพฝังแน่นมิอาจเลือนราง

ซานซานถามอย่างสงสัย

“ท่านจุดเทียนทำไม ไม่นอนหรือ?”

จ้าวเหว่ยไม่ตอบ เขาเอื้อมมือเลิกผ้าห่มแล้วปัดออกไป จากนั้นขึ้นคร่อมเหนือตัวนาง พลางปลดชุดคลุมของตน

ซานซานพลันตื่นเต็มตา ยกเรียวแขนโอบรอบคอแกร่ง

“เหย่หนิวของข้า กำลังถูกปีศาจราคะสิงร่างเสียแล้ว”

จ้าวเหว่ยยังคงกิริยาสงบนิ่ง ปราศจากความหื่นกระหาย เขาก้มหน้าลงขบติ่งหูนางแผ่วเบา ตามด้วยพรมจูบอย่างนุ่มนวลไปเรื่อยๆ ที่ปลายคางและซอกคอ ประทับสัมผัสอันตราตรึงลงต่ำมาถึงยอดถัน ดูดดันอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน ก่อนค่อยๆ เคลื่อนใบหน้าลงไปถึงท้องน้อย ทิ้งริ้วรอยแห่งเสน่หาหวานล้ำ

การกระทำอันละมุนละไมนี้ไม่หื่นห่ามไม่จาบจ้วงและยิ่งไม่รุกล้ำเอาแต่ใจ ราวต้องการตอกย้ำความเป็นเจ้าของ และยิ่งคล้ายการจองจำด้วยพันธนาการที่มองไม่เห็น

ซานซานแม้งุนงงกับชายเหนือร่าง แต่นางก็ทำได้เพียงครางเสียงแผ่วหวาน

จากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว นอกจากความสุขสมที่สามีบรรจงมอบให้