เข้าหออีกครา 2

หลังจากกินข้าวจนอิ่มหนำ ซานซานที่นอนมาทั้งวันก็ตื่นตัวเต็มที่ ยิ่งดึกยิ่งสว่างกระจ่างตา ทำตัวราวกับค้างคาวออกหากินกลางคืน

ซานซานพาจ้าวเหว่ยมานั่งนับดาวอยู่ริมธาร บรรยากาศนับว่าดีไม่น้อย เหมาะสำหรับคู่สามีภรรยาให้พากันดื่มด่ำค่ำคืนแสนหวาน ร่วมชื่นชมจันทรางดงาม

ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรีกาล มีเพียงแสงดาวพร่างพราว ดวงจันทร์กระจ่างกลางนภากว้าง สีเงินยวงสาดแสงลงมากระทบเรือนร่างบุรุษและสตรีที่นั่งเคียงข้างกัน เกิดเป็นเงาสองสายทอดยาวไปตามพื้นหญ้า

พวกเขาต่างก็มีความลับซ่อนเร้น หากแต่การแสดงออกซึ่งหน้ากลับไม่จำเป็นต้องปกปิดตัวตนที่แท้จริง ทั้งกิริยาวาจาล้วนเปิดเผยและจริงใจ นับเป็นสัมพันธ์ที่ดีที่สุดอีกรูปแบบหนึ่ง

ซานซานนั่งมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย บนนั้นมีจันทร์เสี้ยวคล้ายดาบโค้ง หนึ่งในศาสตราวุธที่ทรงพลานุภาพของนางในชาติที่แล้ว

“เหย่หนิวรู้จักดาบแสงจันทร์หรือไม่?” หญิงสาวพึมพำ

“ดาบแสงจันทร์หรือ?”

“อืม...ยังมีดาบวงเดือน แส้หนังโลหิต กระบี่สุริยา กำไลเข็มพิษ วงแหวนพิฆาต ง้าวเหล็กจันทร์เสี้ยว กระบี่สายรัดเอว”

อันที่จริงยังมีอีกมาก ชาติก่อนซานซานสามารถเปลี่ยนสิ่งของรอบกายให้กลายเป็นอาวุธร้ายได้ไม่ยากเย็น นางถามบุรุษข้างกายอีกว่า “เหย่หนิวเคยรู้จักอาวุธเหล่านั้นหรือไม่?”

 “อืม...ไม่ขอปิดบัง ข้าเคยได้อ่านในคัมภีร์แห่งตำนานปรมาจารย์เซียนหย่งสือ ท่านมีศิษย์เอกผู้หนึ่ง”

ประโยคนี้ทำซานซานต้องหันมองจ้าวเหว่ยด้วยดวงตาทอประกายระยิบระยับยิ่งกว่าดาวบนท้องฟ้า นางเอ่ยอย่างตื่นเต้นว่า “ที่แท้เหย่หนิวของข้าเป็นบัณฑิตชอบศึกษาหาความรู้”

จ้าวเหว่ยยกยิ้มบางเบาอยู่ใต้หนวดเครา เอ่ยเสียงเรียบ

“เรื่องราวในใต้หล้าล้วนน่าสนใจ โดยเฉพาะเรื่องราวของจอมยุทธ์หญิงฝีมือสูงส่งที่ถูกบันทึกลงหน้าประวัติศาสตร์”

หญิงสาวยิ่งแตกตื่นในแววตา ถามอีกว่า

“แล้วกระบี่ไร้เงาเล่า รู้จักหรือไม่?”

“อืม...”

จ้าวเหว่ยทอดสายตามองม่านหมึกยามราตรีเบื้องหน้าไม่ใส่ใจต่อความมืดมิดที่บดบังพลางตอบคำเรียบเรื่อย

“ข้าเคยอ่านเจอในตำรา บอกว่ากระบี่ไร้เงายากต่อกร เหนือศาสตราวุธทั้งมวลของจอมยุทธ์หญิงผู้นั้น ยังมีกระบวนท่าเมฆาเคลื่อนคล้อย สูงเฉียดนภา ต่ำใต้ธารา เบาดุจสายลม เร็วดุจสายฟ้า ฆ่าคนไม่กะพริบตา มีตัวตนคล้ายไม่มีตัวตน ไม่อาจจับต้องได้ กระบี่ไร้นามเจ้าของยิ่งไร้นาม รูปโฉมโดดเด่น”

ซานซานได้ฟังพลันตาโต “รูปโฉมโดดเด่นรึ?”

“อืม...”

จ้าวเหว่ยตอบในลำคอ ใบหน้าเฉยชา หากแต่แววตากลับทอประกายชื่นชม เป็นบุรุษย่อมนิยมผู้เยี่ยมยุทธ์ ไม่เกี่ยงว่าเพศใด เขาเอ่ยอีกว่า

“ในตำนานบอกว่าสตรีผู้นั้น มีใบหน้าอัปลักษณ์ นิสัยอำมหิต ลงมือแต่ละครั้งอย่าได้เสียเวลาร้องขอชีวิต เป็นนักฆ่าเหนือนักฆ่าทั้งปวง เป็นนางมารโฉดชั่ว ผู้คนต่างเกรงกลัวไม่เว้นแม้แต่ฮ่องเต้”

แม้ว่าเส้นเสียงของผู้พูดจะยังแหบพร่าฟังดูแปล่งหูอยู่มากเพราะยังรักษาลำคอไม่หาย ทว่าเมื่อสิ้นประโยคนั้น ซานซานถึงกับหลุดหัวเราะเสียงใส จิตใจเบิกบาน นางเอียงศีรษะซบไหล่ของจ้าวเหว่ย โอบแขนเขาแน่น เอ่ยอย่างตื้นตัน “ขอบคุณที่ชม”

ชายหนุ่มมุ่นคิ้ว รู้สึกงุนงง “อะไรของเจ้า?”

หญิงสาวไม่ตอบ เพียงหลับตาอิงไหล่หนาอยู่เช่นนั้น

นางไม่รู้ว่าตนเองถูกท่านอาจารย์ส่งมาในห้วงเวลาใด  แต่คงห่างไกลหลายร้อยปีเลยกระมัง กระทั่งตัวนางในชาติก่อนกลายเป็นเพียงตำนาน ถูกบันทึกในตำราไปเสียได้

ซานซานพริ้มตาซบไหล่หนาของจ้าวเหว่ยอยู่เงียบๆ  เบียดกายแนบชิดสนิทสนม

ชายหนุ่มจึงเอื้อมวงแขนโอบรัดเอวนางเอาไว้ แผ่ซ่านความอบอุ่นจากกายหนุ่มสู่กายสาว ท่วงท่านี้ไม่ต่างจากยามนอนหลับร่วมเตียงกันทุกคืน

ทั้งสองนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย มีเสียงแหบต่ำของบุรุษสลับกับเสียงสดใสของสตรีดังฝ่าสายลมเย็นยามราตรีเนิ่นนาน พาให้รอบด้านมีกลิ่นอายของคู่รักปรากฏขึ้น

ไม่มีเรื่องต้องกังวล ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง ไม่มีภาระ ไร้พันธนาการ ใช้ชีวิตได้อย่างสุขสำราญ ถึงแม้รอบด้านจะมีเพียงบ้านเก่าทรุดโทรม ไม่มีเรือนใหญ่โตโอ่อ่า ปราศจากสิ่งของล้ำค่า ไม่มีอาภรณ์ชั้นสูง แต่กลับไม่มีผลอันใดกับพวกเขา

แผ่นฟ้ายังคงมืดสลัว ยิ่งนานยิ่งล่วงเข้ายามดึก น้ำค้างพร่างพรม สายลมเย็นจัด ทว่ากลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด พาจิตใจหวั่นไหวอย่างที่สุด

ซานซานยังคงเบียดกายแนบชิดเจ้าของกายแกร่งไม่ขยับ มือของเขาที่กำลังโอบเอวนางมีความร้อนที่อุ่นซ่านไปทั่วร่าง ให้ความรู้สึกที่ดีมาก นางในยามนี้ชอบบรรยากาศยามนี้ยิ่งนัก หลายคืนผ่านมาสามีของนางเย็นชาอยู่มาก ยามนอนก็ต่างคนต่างหลับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมากไปกว่าการนอนเตียงเดียวกันและหลับสนิทไปด้วยกัน เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เรียวคิ้วโก่งพลันขมวด นัยน์ตาเหม่อมองล่องลอย นางกำลังสงสัยว่า ถ้าต้องการเข้าหออีกครั้งในคืนนี้จะได้ไหมหนอ