เมื่อความโลภเข้าครอบงำ

สามเดือนต่อมา

สิ่งที่ธานินคาดคะเนไว้ก็เป็นจริง แต่กำไรที่หักต้นทุนและค่าใช่จ่ายต่าง ๆ เมื่อเอามาหารสองก็ได้กำไรน้อยกว่าครั้งก่อนอยู่มาก ซึ่งทำให้ปิยะรู้สึกผิดหวังในตัวเขา จากนั้นก็มีทีท่าห่างเหินไม่เข้าใกล้ เลี่ยงแม้กระทั่งวันที่ต้องเข้าประชุมร่วมกัน...

ธานินจากที่เป็นคนมั่นใจในตัวเองก็เริ่มหวั่นวิตกและละอายแก่ใจ จนคิดว่าตัวเองอาจสร้างปัญหาให้เพื่อนเพิ่มขึ้น แต่นั่นไม่สำคัญเท่าสายตาและคำพูดทับถมของคนรอบข้าง...

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาธานินเก็บความคิดน้อยเนื้อต่ำใจไว้เพียงลำพัง จนภรรยาที่เฝ้ามองอย่างผิดสังเกตจึงตัดสินใจถามขึ้น อีกทั้งข่าวที่ได้รับฟังมามีเค้าความจริง...

สี่ทุ่ม หลังจากที่มินตรายืนชะเง้อมองไปยังประตูทางเข้า จนในที่สุดก็เห็นรถเก๋งคันคุ้นตาขับเข้ามา เธอยืนมองจนสามีเดินลงมาจากนั้นก็รีบเดินกลับเข้าบ้านเพื่อเตรียมน้ำดื่มเย็น ๆ รอรับอย่างเช่นทุกวัน

“ช่วงนี้งานเยอะหรือคะ”

“นิดหน่อย...” น้ำเสียงเหนื่อยเอ่ยตอบพร้อมกับพิงพนักเก้าอี้เหมือนคนหมดแรง ซึ่งพักหลัง ๆ เธอเห็นอาการเช่นนี้ของสามีบ่อยมากจนรู้สึกเป็นห่วงจับใจ

“เล่าให้ฟังได้ไหมคะ”จากที่ไม่เคยก้าวก่ายเรื่องงาน วันนี้ก็ทนเก็บความห่วงใยเอาไว้ไม่ไหว

ธานินยกแก้วน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว แล้วยิ้มกว้างให้ภรรยา “มันไม่มีอะไรหรอก...”

หากแววตาคือหน้าต่างของความรู้สึกมันปิดไม่มิด แม้คนพูดจะพยายามเก็บอาการทุกอย่างเอาไว้...

“นิดหน่อยจริง ๆ หรือคะ” เธอย้อนถามด้วยความเป็นห่วง เพราะสังเกตเห็นอาการของสามีมาเกือบเดือน มันเหมือนคนไม่มีความสุขกับงานแม้แต่น้อย

...หากเพียงวันสองวันเธอจะไม่ยุ่ง

“ไม่ใช่ว่างานมีปัญหาจนคุณแก้ไม่ตกหรือคะ...” เธอรับแก้วน้ำจากมือสามีและวางลง รอคอยคำตอบ “เล่าให้ฟังได้ไหมคะ” เธออยากช่วยแบ่งเบาสิ่งที่สามีแบกรับอยู่

ธานินพยักหน้ารับ เธอจึงขยับมานั่งใกล้ๆ และเรื่องทุกอย่างที่ถูกเก็บเงียบไว้ตลอดหลายเดือนก็ถูกระบายออกมาด้วยความผิดหวังและเสียใจ

         มินตราที่ฟังเรื่องราวจากปากสามี หากเป็นเธอคงยากที่จะแก้ไข

‘คำพูดคือยาพิษที่ไร้กลิ่น มันลุกลามกัดกินก้อนเนื้อข้างซ้ายจนไร้ทางรักษา’

“แบบนี้ เรื่องที่คุณลินดาไปพูด ก็ไม่เป็นความจริงหรือคะ”

         “ลินดาเขาไปพูดว่าไง”

ธานินที่มีอาการอิดโรยเพราะเครียดถามเสียงตื่น

         “คือ...”

มินตราสองจิตสองใจ กลัวเรื่องนี้จะทำให้สามีคิดมากเพิ่มขึ้นอีกจึงลังเลที่จะพูด

         “พูดมาเถอะ เพราะผมก็พอได้ยินมาบ้าง...”

         “มินเข้าใจคุณนะคะ...” เธอบีบมือสามีเบา ๆ เพื่อให้กำลังใจ

         “เขาว่ากันว่าไงเหรอ...”

มินตรามองหน้าสามี ใจเจ็บไม่ต่างกัน “ก็ประมาณว่า คุณโกงบริษัท”

สีหน้าอ่อนล้าสิ้นหวังมากกว่าเดิม “แล้วคุณเชื่อคำพูดพวกนั้นหรือเปล่า...” สายตาอิดโรยรอฟังจากปากภรรยา

“ไม่อยู่แล้วค่ะ มินยังโมโหคนพวกนั้น... เราแจ้งข้อหาหมิ่นประมาทดีไหมคะ” เธออยากเอาคืนคนพวกนั้นแทนสามีให้สาสมใจ

 อยากเล่ากันปากต่อปากกันอย่างสนุกสนานกันดีนัก... เธอคิดอย่างแค้นเคือง

         “อย่าเลย... แต่ก็นะ เพราะผมทำพลาดจริง ๆ แต่ผมยืนยันด้วยความบริสุทธิ์ใจ เพราะสิ่งที่ยื่นไปเป็นตัวเลขที่ถูกต้อง แต่ของที่มีอยู่...” ประโยคหลังหายไปในลำคอ เพราะสิ่งของที่ปิยะเคยบอกว่ามีค้างอยู่เหลือพออีกหลายโครงการ แต่พอเอาเข้าจริงของพวกนั้นมีไม่ตรงกับตัวเลขที่บันทึกไว้

         “ของอะไรหรือคะ” เธอถามด้วยความอยากรู้เมื่อสามีพูดทิ้งค้างไว้

         “ไม่มีอะไรหรอก... แค่คุณเข้าใจผมก็พอ”

         “ค่ะ มินเชื่อคุณค่ะ” เธอยิ้มให้สามีพร้อมกับบีบมือที่กุมไว้อีกครั้งซ้ำ ๆ

         “ลูกหลับแล้วเหรอ”

เมื่อรู้สึกผ่อนคลายลงไปได้บ้าง ธานินก็เปลี่ยนเรื่องถามถึงลูกสาวทั้งสอง

         “ยัยธัญน่าจะทำการบ้านอยู่ ส่วนยัยทิพย์หลับไปก่อนที่คุณจะกลับมาไม่นาน... แล้วนี่คุณจะอาบน้ำก่อน หรือกินข้าวก่อนดีคะ”

“อาบน้ำก่อนดีกว่า”

“งั้นคุณก็ขึ้นไปอาบน้ำ เดี๋ยวมินจะอุ่นกับข้าวให้ใหม่นะคะ”

         จากนั้นธานินก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปด้านใน ในขณะที่มินตราเดินตรงไปยังห้องครัวเพื่ออุ่นกับข้าวรอสามีกลับลงมากิน...