ทุกคนย่อมมีความหลัง

นิวยอร์ก เมื่อสองเดือนก่อน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ พี่อย่าลืมที่สัญญากับหนูไว้นะคะ”

เจ้าของเสียงนุ่มหวานเอ่ยย้ำมากับปลายสาย ซึ่งงานที่เธอได้รับมอบหมาย ได้ทำสำเร็จลงแล้ว

“รอกลับไทยแล้วทุกอย่างจะเป็นตามที่ตกลงกันไว้”

“แล้วไม่คิดมาหากันก่อนหรือคะ หนู...” เสียงหวานหยุดเว้นจังหวะ “คิดถึงพี่จะแย่”

เจ้าของเสียงหวานโอดครวญซึ่งธัญกรไม่ต้องเดาว่าหากอยู่ต่อหน้า หล่อนจะเย้ายวนจนเธออดใจไม่ไหวแค่ไหน

“ฉันติดธุระ ต้องรีบกลับ... ส่วนเธอกลับไทยเมื่อไหร่คงได้เจอกัน”

น้ำเสียงเป็นงานเป็นการมากว่าหลงใหลคู่สนทนาทำให้ปลายสายไม่กล้าตอแยและจำใจต้องวางสายไป

เมื่ออีกฝ่ายวางสายไปแล้ว ธัญกรก็นั่งพักสายตา อึดใจต่อมาเธอก็ผลุดลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเตรียมตัวออกจากที่พักเพื่อทำภารกิจ...

สองชั่วโมงต่อมาธัญกรก็ถึงที่หมาย นั่นก็คือสถานบันเทิงแห่งหนึ่งในกรุงนิวยอร์ก เจ้าของดวงตาคมมองตรงไปข้างหน้าด้วยความมุ่งมั่นและปะทะเข้ากับกลุ่มหนุ่มสาวที่กำลังจับกลุ่มส่งเสียงเฮฮาแข่งกับเสียงดนตรีที่ทางร้านเปิดขับกล่อมเพื่อสร้างบรรยากาศให้แขกภายในร้าน

“เฮ้ยกินหน่อย” เสียงเชียร์จากเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มดังชัดเจน หากเจ้าของร่างบางรีบส่ายหน้าใช้มือดันแก้วตรงหน้ากลับคืนไป ซึ่งการกระทำของหล่อนได้รอยยิ้มเหยียดของเพื่อนในรุ่นไป

“ไม่ดื่มไม่ได้!” หลายเสียงพูดขึ้นเกือบพร้อมกัน

“ฉัน... ดื่มไม่เก่ง ขอเป็นน้ำส้มอะไรพวกนี้ดีกว่านะ” เธอเว้าวอนทั้งคำพูดและสายตา

“เลี้ยงส่งทั้งที ดื่มให้เพื่อนพอเป็นพิธีเถอะน้า... งั้นไม่กินเหล้าเดี๋ยวฉันจะสั่งไวน์ผลไม้มาให้”

จากนั้นเพื่อนหญิงที่ท่าทางแจนจัดก็ตะโกนสั่งบริกรโดยไม่รอคำตอบจากสาวไทยที่นั่งทำหน้าเลิ่กลั่ก ไม่นานแก้วใสก้านยาวที่มีไวน์สีแดงเข้มก็มาวางตรงหน้า

“กินนี่เข้าไปเธอก็ไม่ต้องกังวลอะไรอีก... ดื่มให้หมดไม่หมดไม่ให้กลับ” ประโยคท้ายจริงจัง คนโดนบังคับมองแก้วตรงหน้าตาละห้อย

“หมดแก้ว หมดแก้ว หมดแก้ว!”

เสียงเชียร์ดังประสานขึ้นพร้อม ๆ กัน

“หยุด ๆ” เสียงแหลมร้องห้ามดังแทรกมา เพื่อนในกลุ่มพร้อมใจกันหยุดแล้วหันไปมองเจ้าของเสียงนั้นเป็นตาเดียวกัน

เจ้าของเสียงนัยน์ตาสีฟ้านั่งยิ้มตาเป็นประกายเมื่อได้โอกาสเธอก็พูดขึ้น “ต้องดื่มแก้วนี่ก่อน ไม่งั้นฉันไม่ยอมหรอกนะ”

“เฮ้ยได้ไงต้องของฉันด้วยอีกแก้ว”

ครานี้สาวสวยผิวขาวร่างอวบอั๋นกระแทกแก้วเหล้าลงมาตรงหน้าจนน้ำสีอำพันกระฉอกล้นปากแก้วอีกคนอย่างไม่ยอมกัน

         สายตาหลายคู่มองอย่างชอบใจ หากสาวไทยอย่างแสงเทียนหน้าถอดสี

“พวกเธอเป็นเพื่อนแบบไหนกัน” เอลิสลูกครึ่งไทยฝรั่งเศส เอ่ยถามอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเธอไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเพื่อนรวมรุ่นที่มักหยิบเอาปมด้อยของคนอื่น มาซ้ำเติมจนกลายเป็นเสียงหัวเราะให้คนอื่นขบขันกันในกลุ่ม

“แล้วเธอยุ่งอะไรด้วย” สาวสวยร่างอวบย้อนถามคนออกตัวปกป้องสาวไทยด้วยความไม่พอใจเช่นกัน

         แสงเทียน เตชรัฐ อายุยี่สิบห้าปี ซึ่งเป็นนักศึกษาไทยในกลุ่มเพื่อนชาวต่างชาติ รีบลุกขึ้นห้ามเพื่อตัดจบ เมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังเป็นตัวปัญหาทำให้เพื่อนในกลุ่มเริ่มไม่ลงรอยกัน

         “หยุด โอเค... ได้ ได้ ฉันจะดื่ม”

         หลายคนมองหน้ากันแล้วยกยิ้มสะใจ ในขณะที่เอลิสมองเพื่อนร่วมรุ่นด้วยสายตาคาดโทษ จากนั้นก็หันมามองเพื่อนรักด้วยความเป็นห่วง

           แสงเทียนกรอกตามองบน เมื่อมีแก้วเหล้าวางสมทบมาอีก

“ได้ จบตรงนี้ ก็คือจบนะ” เธอพูดย้ำจากนั้นก็กลั้นหายใจ ยกแก้วน้ำสีอำพันกระดกขึ้นที่ละแก้วรวดเดียวหมดแก้ว แล้วตามด้วยไวน์แดงกระดกตามไปอีกแก้วจนเกลี้ยง เพื่อน ๆ พร้อมใจกันโห่ร้องด้วยความชอบใจ

           เอลิสส่ายหน้า หากใจชื่นชมในความตัวเล็กแต่ใจสู้ นี่แหละใจสาวไทย! จากนั้นก็รีบยื่นขวดน้ำเปล่าให้

           “ขอบคุณ” เธอหันไปขอบคุณเพื่อนคนสนิท แต่เธอรู้สึกว่าไวน์รสชาติหวานหอมกว่าที่คิด จึงไม่ได้ดื่มน้ำขวดนั้น

“ไม่ไหวก็ไม่ต้องฝืนกิน... พวกนี้ก็เหมือนกัน ทำไมกลัวในกลุ่มจะเหลือคนนิสัยดี ๆ ไว้หรือไง” ประโยคหลังหันไปต่อว่าใส่เพื่อนอย่างไม่สบอารมณ์