ภาพจำที่ไม่เคยลืม

ภาพจำเมื่อหลายวันก่อนในห้องพัก ร่างสมส่วนของแสงเทียน ยืนมองดูตัวเองอยู่หน้ากระจกเงา สำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ระหว่างนั้นเครื่องมือสื่อสารที่วางไว้หัวเตียงก็ดังขึ้น ใบหน้าเรียบนิ่งก่อนจะฉีกยิ้มหวาน

‘ไม่พ่อก็แม่คงโทรมาหา’ เธอคิดพลางละสายตาจากกระจกเงา หยิบสิ่งของที่ส่งเสียงมองหน้าจอเพื่อหาคำตอบ แต่กลับไม่ใช่เบอร์ที่เธอรอคอย หัวใจหล่นวูบ สายตาที่เคยเบิกบานฉายแววดีใจหม่นลง ความหวังที่จะได้กลับไทยคงต้องรอไปอีกวันสองวันหรือเป็นอาทิตย์!

“ขอโทษนะคะ โทรผิดหรือเปล่าคะ” เสียงหวานเอ่ยถามอย่างสุภาพ แม้จะไม่คุ้นเคยกับน้ำเสียงปลายสายบวกกับเบอร์ไม่คุ้นเคย ทำให้แสงเทียนเลือกที่จะถามคำถามนี้ตั้งแต่กดรับสาย

“หากคนที่คุยอยู่ คือคุณแสงเทียน เตชะรัฐลูกสาวแสนสวยของคุณปิยะ เตชรัฐก็ใช่ค่ะ ไม่ผิดเบอร์” ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิง คำพูดทุกคำเน้นชัดเหมือนรู้ลึก

คิ้วเรียวงามของแสงเทียนขมวดเข้าหากันแล้วถามกับตัวเอง ‘ใครกัน’

“ขอโทษนะคะ คุณเป็นใครและต้องการอะไร”

แม้คำพูดอาจฟังดูไม่สุภาพ แต่เธอก็เลือกที่จะทำ เพราะเบอร์ที่ใช้มีอยู่แค่สามคนที่รู้ พ่อ แม่ และเพื่อนสนิทคือเอลิส หากแต่ตอนนี้ไม่รู้ใครที่ไหนกลับมาพูดจาเหมือนรู้จักประวัติความเป็นมาของครอบครัวเธอดี

ปลายสายเว้นจังหวะ เหมือนกำลังชั่งใจบางอย่าง แล้วเอ่ยออกมาว่า “ใคร... ที่คุ้นเคยกันดีกับครอบครัวเตชรัฐและวันนี้ด้วยความหวังดี จะมาบอกว่าสิ่งที่ทำให้คุณอยู่อย่างสุขสบายอยู่ทุกวันนี้กำลังล้ม และทางเดียวที่จะทำให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิม คุณควรกลับมาสะสาง เพราะพ่อคุณคงทำต่อไปไม่ไหว รักที่จะกตัญญูก็กลับมา จะคอย... ”

สายที่โทรเข้ามาวางไปแล้ว แต่ความรู้สึกของคนที่ได้ฟังมันยังสับสนปนเประคนสงสัย

เขาจะคอยอะไรจากเธอ...

แล้วเขาเป็นใคร คนที่เธอรู้จักหรือเปล่า...

ตอนนี้คำถามที่เคยมีอยู่ในหัวหลายวัน กำลังจะเปิดเผยความจริง ว่าเขาคนนั้นเป็นใครและต้องการอะไรกันแน่...

“คุณหนูจะออกไปไหนหรือคะ”

ป้านุ่นที่เดินออกมาจากในครัว หลังที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วเอ่ยถาม เมื่อเห็นคุณหนูที่เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลไม่ถึง 24 ชั่วโมง ไม่ทันได้พัก ก็จะเตรียมตัวออกข้างนอกอีกแล้ว

สาวสวยในชุดกางเกงขายาวสีครีมขากระบอกเสื้อด้านในสีดำลูกไม้คอวีมีระบายเล็ก ๆน่ารัก สวมทับด้วยเสื้อนอกสีครีมเนื้อผ้าแบบเดียวกันกับกางเกง ซึ่งเป็นภาพรวมที่ดูแล้วคุณหนูของนางเป็นสาวมั่นที่สวยคมในสายตานาง ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาด คำพูดที่หนักแน่นซึ่งติดตัวมาตั้งแต่เด็ก คุณแม่ที่ว่าเอาแต่ใจยังยอมล่าถอย

“เทียนจะออกไปธุระสักหน่อย ป้านุ่นช่วยเรียนคุณพ่อกับคุณแม่ด้วยนะคะ” ร่างสมส่วนยิ้มกับคำบอกกล่าวของตัวเอง แต่คนที่ได้รับฟังทำหน้าบุเลี่ยน รับคำเบา ๆ

“ค่ะ”

เมื่อกล่าวจบแสงเทียนจึงก้าวออกด้านนอก มุ่งตรงไปยังโรงรถที่หมายตาเอาไว้ตั้งแต่อยู่บนห้อง คนทำหน้าที่ขับรถก้ม ๆ เงย ๆ เช็ดถูเตรียมพร้อมกับการรับใช้นาย

ใบหน้าหวานวูบไหวกวาดสายตาเพ่งมองบรรยากาศโดยรอบ ตอนเข้ามาเธอลืมสังเกตสิ่งแวดล้อมโดยรอบ เพราะมัวแต่ดีใจในการกลับมาของตัวเอง

แม้สิ่งแวดล้อมภายในตัวบ้านไม่เคยผ่านสายตามาสามปีเต็มๆ แต่ต้นไม้ทุกต้นกลับสูงใหญ่ ชูช่อละลานตาให้ร่มเงากับเจ้าของเหมือนตอบแทนกับสิ่งที่มันได้รับ หากแต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้ความหดหู่และบีบคั้นความรู้สึก ยากจะหาคำใดเอ่ยออกมาที่จุดหนึ่ง ซึ่งตรงนี้บ่งบอกถึงฐานะทางการเงิน และการใช้สอยของครอบครัวเป็นอย่างดี

สายตาจับจ้องร่องรอยหวนคิดถึงภาพในอดีต รถที่เคยจอดเรียงราย โดยเจ้าของบ้านจะเลือกใช้ตามใจต้องการ มาบัดนี้เหลืออยู่แค่คันเดียว ภาพที่อยู่ตรงหน้ามันสะท้อนออกมาให้เห็น ว่าสถานะทางการเงินของครอบครัวกำลังเป็นเช่นไร

“ลุงเทิดไปส่งเทียนหน่อยสิ” เสียงหวานเอ่ยบอก

ชายสูงวัยที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยยิ้มกว้าง

         “เรียบร้อยแล้วครับ จะไปไหนบอกมาเลยพร้อมบริการครับ” น้ำเสียงระรื่นเอ่ยบอก พร้อมเก็บผ้าขนหนูในมือและขวดสีดำไม่ใหญ่นัก เดินอ้อมไปที่กระโปรงหลัง และปิดเข้าที่เรียบร้อย

“ N Y เมโทรพอยท์ ถนนรามคำแหง 81 ลุงไปถูกไหมคะ” แสงเทียนบอกจุดหมายปลายทางที่ตนเองต้องไป

“โอ๊ย สบายมาก ผมเคยไปมาแล้ว ตัดกับถนนลาดพร้าวใช่ไหมครับ แต่เอ๊ะ...”

‘คุณหนูเทียนจะไปทำไมที่นั่น...’

ลุงเทิดผ่อนน้ำเสียงลงในตอนท้าย โดยอีกฝ่ายไม่ทันได้ยินและมีคำถามขึ้นมาในความคิด ก่อนจะยื่นมือหนาทำหน้าที่เปิดประตูให้คุณหนูสาวสวยนั่งประจำที่ด้านหลัง สายตายังคงจับจ้องร่างบางสมส่วน ส่งแววตาห่วงใยออกไป