Maid เมดจำเป็น

Maid เมดจำเป็น

last updateLast Updated : 2024-12-01
By:  StorytellersOngoing
Language: Thai
goodnovel16goodnovel
10
1 rating. 1 review
32Chapters
849views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

ผมชื่อโยธิน ผมมีคอนโดฯ หนึ่งห้องที่ได้มาจากการขายบ้านหลังเก่า หลังจากที่พ่อแม่ของผมพากันลาจากโลกนี้ไป ทิ้งผมไว้เพียงลำพังบนโลกที่โหดร้ายใบนี้ และตอนนี้ผมเองก็กำลังจะตายตามไป เพราะมีใครก็ไม่รู้มาบอกกับผมว่าเขาเป็นเจ้าของห้องนี้…!! “มะ เมื่อกี้คุณพูดว่ายังไงนะครับ!?” “ผมบอกว่า คุณต้องย้ายออกจากห้องนี้ภายในเดือนนี้ ได้ยินชัดเจนไหมครับ” “ย้ายออก! ทำไมผมต้องย้ายออกด้วย นี่มันห้องของผม ผมซื้อ ผมมีหลักฐาน” “ครับ เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ห้องนี้ถูกขายให้ผมแล้ว”

View More

Chapter 1

Episode 1

วันศุกร์ สิบเอ็ดนาฬิกาเศษ

ก๊อก!

ก๊อก!!

ก๊อก!!! ก๊อก!!! ก๊อก!!!

เสียงเคาะประตูดังถี่รัวมากขึ้นเรื่อยๆ มันดังแบบนี้มาพักหนึ่งแล้ว คนที่มาเคาะประตูนั้น เคาะราวกับว่ามีใครใกล้ตายแล้วอย่างนั้นแหละ มันรบกวนการนอนเน่านอนอืดของผมเอามากๆ ถึงแม้ว่าวันนี้มันจะเป็นวันศุกร์ เป็นวันที่ใครๆ หลายคนยังต้องออกไปทำงานกันอยู่ แต่ผมคนนี้ไม่ต้องไปทำงานเพราะว่าผม...ตกงาน

ใช่แล้ว ผมตกงาน ถูกไล่ออกจากงานเมื่ออาทิตย์ก่อนเซ่นพิษเศรษฐกิจ แม้งานที่ผมทำจะเป็นเพียงตำแหน่งเล็กๆ ในออฟฟิศใหญ่ใจกลางอโศก แต่ผมก็เสียดายมันมาก เพราะมันเป็นท่อน้ำเลี้ยงเดียวในชีวิตผม ผมเกลียดโรคระบาดที่ใครต่อใครก็ต้องเผชิญกันทั่วโลก เกลียดเพราะว่ามันทำให้ผมต้องตกงาน

ซ้ำร้าย...ก่อนหน้านั้นเพียงไม่นาน ผมดันจับได้ว่าแฟนแอบนอกใจ แถมมันยังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผมด้วยการพาชู้มาทำอะไรกันลับหลังผม ทำเรื่องทุเรศๆ ในห้องของผม บนเตียงนอนของผม ใช้ของของผมอย่างหน้าด้านๆ ทำเรื่องชั่วๆ กันในห้องที่ผมเรียกได้เต็มปากว่ามันคือบ้าน

บ้านหลังเดียวในชีวิตที่ผมมี

แล้ววันนั้นผมก็ตัดสินใจบอกเลิกไปในทันที

มันเจ็บนะ เจ็บมากด้วย แต่ผมคิดว่ามันดีแล้วที่ผมตัดสินใจแบบนั้น

เจ็บทีเดียว ดีกว่าเจ็บซ้ำๆ หลายๆ ที แล้วต้องทนอยู่เหมือนคนไร้ค่า ให้เขาเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเล่นเหมือนของตาย

ผมมุดหน้าเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนานุ่มอีกครั้งหลังจากที่เสียงเคาะประตูเงียบไป

ทว่ามันกลับมาดังขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้มันไม่ได้ดังแบบการเคาะปกติ หรือเคาะรัวๆ ให้รำคาญหูแล้ว แต่มันดังเป็นจังหวะเพลงหนูมาลีแทน และมันก็ดังมากขึ้นเรื่อยๆ ตามมาด้วยเสียงตะโกนห้าวทุ้มของผู้ชาย…

“นี่! ผมรู้นะว่ามีคนอยู่ข้างในน่ะ รีบๆ มาเปิดประตูซะ ก่อนที่ผมจะพังเข้าไป!!”

 อ่า...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย!

ผมจำต้องละทิ้งความตั้งใจที่ว่าจะทำเมินเฉย เพราะไม่อยากเจอหน้าใครในตอนนี้ เพียงแค่นี้ชีวิตของผมก็ยุ่งวุ่นวายและห่อเหี่ยวมากพอแล้ว ผมไม่พร้อมที่จะพูดคุยกับใครเลยจริงๆ อยากจะอยู่คนเดียวเงียบๆ สักพัก แล้วค่อยคิดหาทางไปต่อ แต่บอกตามตรงว่าเศรษฐกิจยุคนี้ ท่ามกลางโรคระบาดแบบนี้ ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าจะทำยังไงต่อไปดี จะไปหาสมัครงานใหม่ที่ไหนดี แล้วมันจะยังมีบริษัทไหนที่รับคนเพิ่มอยู่บ้าง

เฮ้อ...แต่เท่าที่ดูข่าว มีแต่บริษัทที่ปิดตัวลงและบางที่ก็ปลดพนักงานออก

นี่ยังดีนะที่ผมยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง และมีที่ซุกหัวนอนแบบที่ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเช่ารายเดือน

“นี่! จะเปิดไม่เปิด ไม่มาเปิดกูจะพังเข้าไปแล้วนะโว้ย!!”

อา...เขาดูเกรี้ยวกราดไม่เบา ว่าแต่ว่า…เท่าที่จำได้ ผมไม่ได้มีนัดอะไรกับใคร และไม่ได้นัดเพื่อนคนไหนมาบ้านนี่นา แต่ถึงอย่างนั้นก็คงต้องไปเปิดเพราะถ้าไม่เปิดประตู บ้านผมคงได้พังกันพอดี เท่าที่ฟังจากเสียงแล้วผมว่าเขาไม่น่าจะล้อเล่นนะ

แกร๊ก!

ผมยื่นมือไปปลดล็อกประตูแล้วเปิดแง้มออก ยืนสะลึมสะลือเพราะยังคงง่วงอยู่ เมื่อคืนดูซีรีส์ซอมบี้ญี่ปุ่นเกือบเช้าแน่ะ ตื่นนอนตอนนี้มันไม่ใช่เวลาอะ อย่างน้อยๆ ผมควรได้ตื่นบ่ายนะ

แต่ว่าผมก็ต้องตื่นแหละ เพราะมีไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาเคาะประตูห้องผมอยู่ได้ พอขยี้ตา แงะขี้ตาออกจากหัวตาแล้ว ผมก็ต้องกะพริบตาถี่ๆ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้ สวมหน้ากากอนามัยปิดบังใบหน้าไปครึ่งหน้า ดูไม่คุ้นตาผมเลยสักนิด หรือว่าเขาจะมาเคาะผิดห้อง...?

อ่า…ลืมไป ที่ใส่หน้ากากอนามัยเขาคงใส่กันเชื้อโรค มีแต่ผมที่อ้าปากหาวหวอดๆ อย่างที่ไม่เกรงกลัวว่าเชื้อโรคมันจะพุ่งมาเข้าปอด

ผมเลิกคิ้ว จ้องมองเขาครู่หนึ่งแล้วเอ่ยถาม “มีอะไรหรือเปล่าครับ”

แล้วเขาก็ขมวดคิ้ว มองผมที่สภาพดูไม่จืดตั้งแต่หัวจดเท้า มองด้วยสายตาดูแคลนปะปนไปกับความไม่พอใจ ซึ่งมันค่อนไปทางโกรธและโมโหเพราะสายตาของเขาน่ากลัว

ผมที่อยู่ในชุดนอนหลวมๆ ตัวโคร่งได้แต่กะพริบตาปริบๆ อย่างไม่เข้าใจในสถานการณ์

อะไรคือการที่มาเคาะห้องคนอื่นรัวๆ ราวกับว่ามีเรื่องราวไม่ดีเกิดขึ้น แล้วมายืนทำหน้าทำตาเหมือนอยากจะฆ่ากันแบบนี้ล่ะครับ

“เอ่อ...คุณมาผิดห้องหรือเปล่าครับ” ผมถามออกไปแบบนั้น เพราะคิดเป็นอื่นไปไม่ได้ จากนั้นก็ยกมือปิดปากหาวหวอดๆ อีกครั้ง

ทว่าเขากลับแค่นหัวเราะหึหึในลำคอ ยกมือขึ้นมากอดอก ยืนทอดน่องแล้วกวาดสายตามองผมอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับคำถามที่ทำให้ผมงงมากกว่าเดิม “ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ”

“...???” อะไรทำให้เขาถามคำถามนี้กับผม ไม่อยู่นี่แล้วผมควรต้องไปอยู่ไหนอย่างนั้นเหรอ

นี่มันบ้านของผมนะ!!

เมื่อเห็นผมนิ่งๆ งงๆ เขาก็เลิกคิ้วขึ้นสูง แววตาดูหงุดหงิดขึ้นกว่าเดิม “คุณควรย้ายออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”

คราวนี้ผมหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง ถามกลับไปด้วยความไม่เข้าใจ “ทำไมผมต้องย้ายออกไปไหนด้วยล่ะ นี่มันบ้านผมน่ะคุณ”

“เดี๋ยวก่อนนะ” เขาว่าแล้วมองผมอย่างครุ่นคิด “นี่คุณไม่เห็นป้ายที่ผมแปะไว้หน้าห้องเหรอ?”

“ป้าย? ป้ายอะไรของคุณครับ แล้วทำไมต้องเอามาแปะไว้หน้าห้องผมด้วยล่ะ คุณกำลังพูดเรื่องอะไรของคุณเนี่ย ผมงงไปหมดแล้วนะ” ผมขึ้นเสียงถาม เพราะเริ่มหงุดหงิดขึ้นมาแล้วเหมือนกัน หงุดหงิดที่ต้องตื่นมาเจอเรื่องบ้าบออะไรก็ไม่รู้แต่เช้าเลยเนี่ย ถ้าเข้าใจผิดกัน ก็รีบๆ พูดมาจะได้เคลียร์ๆ มาแปะปงแปะป้ายอะไร ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด

“ป้ายให้ย้ายออกไงคุณ ห้องนี้มันถูกขายให้ผมตั้งแต่เดือนก่อนแล้ว”

อะไรนะ!?

ถูกขาย? อะไรคือถูกขาย แล้วใครขาย ผมงงจนต้องกะพริบตาปริบๆ รัวๆ สมองเริ่มรวน ลำคอผมเริ่มตีบตันขึ้นทุกที “มะ เมื่อกี้คุณพูดว่ายังไงนะ!?”

เขาถอนหายใจใส่ผมเสียงดัง คงเพราะรำคาญ จากนั้นพูดช้าๆ ชัดๆ ให้ผมได้ฟังอีกครั้ง เพื่อตอกย้ำว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้ฟังอะไรผิดเพี้ยนไป “...ผมบอกว่า คุณต้องย้ายออกจากห้องนี้ ภายในเดือนนี้ ได้ยินชัดเจนไหมครับ”

“ย้ายออก! ดะ เดี๋ยวก่อนนะ คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าครับ นี่มันห้องของผม แล้วผมก็ไม่ได้ไปทำสัญญาซื้อขายกับใครด้วย แล้วทำไมผมต้องย้ายออกแค่เพราะคุณบอกว่าผมต้องย้ายด้วย นี่มันห้องของผม ผมซื้อ! ผมมีหลักฐาน!!”

“...ครับ เมื่อก่อนอาจจะใช่ แต่ตอนนี้ห้องนี้ถูกขายให้ผมแล้ว”

ผมงง ผมอึ้ง ผมสับสนไปหมดกับคำพูดของผู้ชายใส่แมสสีดำตรงหน้า เขาพูดมาอย่างจริงจังไร้แววล้อเล่น และผมก็คิดว่าเขาคงไม่ล้อเล่นแน่ๆ เพราะการแต่งตัวของเขาก็ดูดีภูมิฐาน ดูมีฐานะไม่เบา คงไม่เอาเรื่องแบบนี้มาล้อคนแปลกหน้าจนๆ อย่างผมเล่นหรอกใช่ไหม…?

“…ดะ เดี๋ยวก่อนนะ ผมสับสนงงไปหมดแล้ว คุณบอกว่าคุณซื้อห้องนี้เหรอ?”

“ใช่ ผมซื้อห้องนี้เมื่อเดือนก่อน แล้วก็ซื้อในราคาตลาดและถูกกฎหมายด้วย”

คำตอบของเขาทำผมแข้งขาอ่อนแรง ไร้กำลังจนต้องพิงตัวกับกรอบประตูเอาไว้ เพื่อกันไม่ให้ตัวเองล้มลงไปกองกับพื้นให้ขายขี้หน้ามากไปกว่านี้ ทว่าผมก็ยังเข่าทรุดอยู่ดี

“เฮ้ยคุณ!” แล้วเขาก็เข้ามาช่วยประคองผมไว้อย่างมีน้ำใจ

ผมคว้าแขนเขา จับยึดแขนของเขาเอาไว้เป็นหลักพยุงตัว พลางละล่ำละลักถามออกไปอย่างลนลาน “ละ แล้วคุณซื้อกับใคร ใครขายให้คุณ ใครเป็นคนขายให้คุณเหรอครับ”

คำถามของผมมันบ้ามาก แต่ผมมั่นใจมากว่าตัวเองเก็บเอกสารสำคัญต่างๆ ไว้ในเซฟเล็กๆ ที่เก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าเอาไว้เป็นอย่างดี มันไม่มีทางเลยที่มันจะไปอยู่ในมือของคนอื่นได้ เพราะมีแค่ผมกับแฟนเก่าของผมเท่านั้นที่รู้รหัสเซฟ

หรือว่า...

ผมเบิกตาโพลง น้ำตาของผมร่วงแหมะๆ ลงมาอาบแก้มทันทีที่ผมคิดได้ มันคงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดหรอกใช่ไหม เขาคงไม่ใจร้ายทำแบบนี้กับผมได้ลงคอหรอกใช่ไหม เขาคงไม่เลวขนาดนั้นหรอก ผมคิดแบบนี้ถูกใช่หรือเปล่า

ดวงตาของผมพร่ามัวเพราะม่านน้ำตา แต่ก็พอมองเห็นได้ว่าคนตรงหน้าของผมกำลังขมวดคิ้ว แม้ว่าเขาจะใส่แมสสีดำปิดบังใบหน้าส่วนที่เหลืออยู่ แต่ผมเดาว่าสีหน้าของเขาเหมือนจะงงเล็กน้อย และดูเหมือนว่าเขาจะเข้าใจสถานการณ์ของผมแล้ว เข้าใจแล้วว่าผมไม่รู้เรื่องอะไรเลยกับการขายบ้านของตัวเองเลย

“ฮึก...ฮือออ!”

“เอ่อ...คุณโอเคไหม? พอจะเดินไหวหรือเปล่า ผมเข้าไปข้างในได้ไหม?”

ผมมองคนถามแล้วร้องไห้ออกมาเสียงดังกว่าเดิม พยักหน้าบอกเขาว่าผมโอเคกับให้เขาพยุงผมเข้ามาข้างในได้ จากนั้นเขาก็แทรกตัวเข้ามาข้างในโดยรั้งผมเข้ามาด้วย แล้วประตูห้องก็ปิดลง ชั่วอึดใจเดียวผมก็มานั่งร้องไห้อยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นพ่วงตำแหน่งห้องรับรองแขกนานๆ ครั้งแล้ว โดยที่มีเขานั่งลงข้างๆ ห่างจากผมประมาณหนึ่ง

“คะ คุณครับ คุณซื้อห้องของผมจริงๆ เหรอ?” ผมหันไปถามพลางเขย่าต้นขาของเขาแรงๆ นี่มันเหมือนความฝันเลย ไม่อยากยอมรับเลยว่ามันคือเรื่องจริง เพราะถ้าเป็นเรื่องจริงชีวิตผมก็คงไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ตกงานไม่พอ บ้านที่ใช้ซุกหัวนอนก็กำลังจะไม่มี ผมกำลังจะกลายเป็นคนเร่ร่อน

ยิ่งคิดผมยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ร้องจนไหล่สั่นตัวสั่น น้ำตาแตกพลั่กๆ ราวกับที่กั้นเขื่อนแตก แล้วน้ำทะลักออกมาจากเขื่อนท่วมพื้นที่ใกล้เคือง เพราะน้ำตานองเต็มสองแก้มผมไปหมด

คนตรงหน้าผมเขาไม่ได้ตอบอะไรกลับมา แต่หยิบเอกสารบางอย่างในซองสีน้ำตาลออกมา ยื่นมันให้ผมได้ดูเต็มสองตาที่พร่าเบลอแทนคำตอบ

ผมใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกลวกๆ กวาดสายตาไล่อ่านข้อมูลในกระดาษสองสามแผ่นนั้น การซื้อขายถูกต้องทุกอย่าง แต่มันผิดที่ผมไม่ได้เป็นคนเซ็นลงนามอะไรทั้งนั้น และลายมือที่เซ็นชื่อก็ไม่ใช่ลายมือผม ถึงแม้ว่ามันจะคล้ายกันมากๆ จนคนอื่นอาจจะแยกแยะไม่ออก แต่เพราะว่าเป็นผม เพราะว่าผมเป็นเจ้าของลายมือตัวจริง ผมถึงได้ดูออกในทันทีว่ามันถูกปลอมแปลงขึ้นมา

“ล้านห้า!?”

ผมเบิกตาโพลง พลางตะโกนเสียงดังเพราะตกใจกับราคาขาย ห้องนี้ที่ผมเรียกมันว่าบ้าน ผมซื้อมาในราคาเกือบๆ สามล้าน ตกแต่งเพิ่มเติมอีกนิดหน่อย ตีราคาไปก็สามล้านนิดๆ แต่นี่ไอ้เวรตะไลนั่นมันขายห้องผมในราคาล้านห้า อย่างน้อยๆ มันก็ต้องได้สักสองล้านไหมล่ะ ห้องยังดีๆ อยู่เลยแถมทำเลที่ตั้งก็ถือว่าอยู่ในศูนย์กลางการค้า

ผมอุตส่าห์ยอมตัดใจขายบ้านของพ่อแม่ เพราะไม่อยากอยู่ในห้วงเวลาเก่าๆ ที่ทรมานผมจากการคิดถึงพ่อกับแม่ เพื่อมาซื้อคอนโดฯ อยู่เพราะมีเพื่อนบ้านมากมาย ถึงแม้ว่าความเป็นจริงจะไม่ค่อยได้คุยกับใครเลยก็เถอะ แต่เพราะมันมีผู้คนหลากหลายอยู่รวมกัน ผมถึงไม่รู้สึกเหงาเหมือนตอนที่อยู่คนเดียวในบ้านที่ไม่มีใครให้กลับไปหาอีกแล้ว

“ไอ้เหี้ยฟลุ๊ค!!!!” ผมตะคอกเสียงออกมาอย่างเหลือทน จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมสะดุ้งตามไปด้วย

เขาหันมามองผมด้วยแววตาประหลาดใจ ทว่าเพียงไม่กี่นาทีก็ปรับเป็นปกติเหมือนเดิม แววตานิ่งๆ เรียบๆ แต่เริ่มสับสนปะปนไปกับความไม่แน่ใจ

“คุณซื้อห้องนี้ล้านห้าเองเหรอ? ทำไมราคาถูกแบบนี้ล่ะ แล้วเงินล่ะ โอนไปให้มันหมดหรือยังครับ” ที่ผมถามไม่ใช่ว่าผมอยากได้เงินหรอกนะ แต่เพราะว่าถ้ายังโอนให้ไม่หมด ก็หมายความว่าห้องนี้ยังไม่ถูกขายโดยสมบูรณ์ ผมอาจจะยังมีเวลาทวงคืนได้ แม้ว่ามันจะยากก็เหอะ

“หลักฐานก็ครบซะขนาดนั้นแล้ว มันก็ต้องเรียบร้อยหมดแล้วสิคุณ ไม่งั้นผมจะมาเคาะห้องเรียกคุณทำไมล่ะ”

ผมทำหน้าม่อยลง หมดหวังเพราะทางตัน “ละ แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าผมยังอยู่ในห้อง…”

“ก็คนที่ขายห้องนี้ให้ผม เขาบอกว่าเขาเป็นตัวแทนของคุณ และบอกว่าคุณขออยู่ต่ออีกสักพักเพื่อหาห้องใหม่ แต่ผมมาทีไรก็เห็นห้องล็อกจากข้างในตลอด ใบแจ้งที่แปะไว้ตรงประตูก็ไม่มี นึกว่าคุณดื้อด้านไม่ยอมไปเองซะอีก”

“เขาบอกแบบนั้นคุณก็เชื่อ? แล้วคุณซื้อบ้านยังไงโดยที่ไม่ดูในห้องก่อน” ผมมองหน้าเขาด้วยความหงุดหงิด

“แล้วมีเหตุผลอะไรที่ผมจะไม่เชื่อล่ะ เขาเป็นถึงทนายนะคุณ แล้วที่คุณถามเมื่อกี้ ผมเคยมาดูห้องของคุณแล้ว ถ้าไม่ได้ดูห้องก่อน คุณคิดว่าผมจะกล้าเอาเงินล้านมาทิ้งหรือไง”

อ่า…ก็ถูก

อ่า...ไอ้เหี้ยฟลุ๊ค!!!!

ไอ้เวรเอ้ย!!!!!!!

“แล้วคุณพร้อมจะย้ายออกไปเมื่อไหร่ล่ะ ผมจะได้ให้ช่างเข้ามารีโนเวทห้องใหม่ซะที”

“หา!? ย้าย? จะให้ผมย้ายไปอยู่ไหน ผมไม่มีที่ไปแล้ว ห้องนี้มันเป็นบ้านหลังเดียวที่ผมมีอยู่นะ” พูดมาน้ำตาผมก็รื้นขึ้นมาอีก แล้วก็หยดแหมะๆ ลงมาอีกแล้ว

ผมได้ยินเสียงเขาถอนหายใจ คงหนักใจแหละเพราะเสียเงินไปแล้วตั้งล้านกว่าบาท แถมผมยังมานั่งร้องไห้ฟูมฟายเป็นควายอยู่ตรงหน้าด้วย

“ถึงอย่างนั้นก็เหอะ ยังไงคุณก็ต้องย้ายออกนะครับ”

ผมส่ายหน้า วิงวอนเขาทางสีหน้าและสายตา ปากก็พร่ำพูด “ผมไม่มีที่ไป”

“นั่นมันเป็นปัญหาของคุณนะครับ ไม่เกี่ยวกับผม”

ผมบีบน้ำตาหนักกว่าเดิม สูดน้ำมูกจนแทบสำลัก “ตะ แต่ว่าผม...”

“ผมให้เวลาคุณแค่ถึงพรุ่งนี้เย็นนะ” พูดจบเขาก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืน ผมเลยรีบคว้ามือของเขาเอาไว้

“ผมตกงาน! ถ้าคุณเอาบ้านของผมไปอีก แล้วผมจะทำยังไงล่ะ ผมจะไปอยู่ที่ไหน คุณ…ผมของร้อง อย่าเอาบ้านของผมไปเลยนะ ฮืออออ”

เขาก้มลงมามองผม คิ้วขมวดเข้าหากัน ผมเลยยิ่งบีบน้ำตาให้มากๆ ไม่ใช่ว่าผมเล่นละครนะ แต่ว่าผมอยากร้องไห้จริงๆ ทำไมไอ้ฟลุ๊คมันถึงได้ชั่ว ได้เลวขนาดนี้ รู้ทั้งรู้ว่าผมมีแค่ห้องนี้เท่านั้น มันยังทำแบบนั้นกับผมได้ลงคอ

เขาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง คุณลองไปคุยกับคนที่เอาบ้านคุณมาขายสิ”   

ผมส่ายหน้า “มันไปแล้ว ฮึก!”

“เฮ้อ!”

เขาถอนหายใจใส่ผมอีก ผมยิ่งร้อนใจ จะไปตามหาไอ้ฟลุ๊คก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหน จะไปแจ้งความดีไหมนะ แต่ตำรวจจะรับแจ้งหรือเปล่า หลักฐานอะไรผมก็ไม่มี มีแค่ลายเซ็นปลอมๆ มันจะเพียงพอใช้เป็นหลักฐานได้ไหม

ตอนนี้ผมมืดแปดด้านไปหมด ผมเงยหน้ามองคนตรงหน้าแล้วเม้มปากเก็บเสียงสะอื้น ผมไม่รู้ว่า ถ้าหากว่าผมบอกเขาว่าอย่าเอาบ้านของผมไปเลย เขาจะรับฟังคำขอของผมไหม แต่ว่าเงินล้านห้าที่เขาเสียไปล่ะ เขาจะยอมเหรอ เงินล้านห้านะ ไม่ใช่ร้อยห้าสิบ ที่เขาจะได้ยอมทิ้งมันไปง่ายๆ

“เอาแบบนี้ก็แล้วกัน ผมจะให้คุณอยู่ที่นี่ไปก่อน จนกว่าคุณจะหาทางไปได้ แต่ว่าระหว่างนี้ผมคงต้องให้คนเข้ามารีโนเวทห้องใหม่ทั้งหมดเพราะผมจะย้ายเข้ามาอยู่ ตอนที่ช่างเข้ามา คุณก็ออกไปอยู่ที่อื่นก่อนก็แล้วกัน”

“หา!? แล้วจะให้ผมไปอยู่ไหน ผมก็บอกแล้วว่าไม่มีที่ไป”

“คุณไม่มีเพื่อนเหรอ? ไปขออยู่กับเพื่อนก่อนก็ได้ ไม่แน่ตอนนั้นคุณอาจจะมีที่ให้ไปแล้วก็ได้นะ”

“เพื่อนผมเขามีแฟน อยู่กับแฟน ผมไปอยู่ด้วยไม่ได้หรอก”

“…พ่อแม่ล่ะ”

“ตายหมดแล้ว”

เขาเงียบไปชั่วครู่กับคำตอบของผม จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาอีก ระหว่างที่เราสองคนมองสบตากันในระดับใบหน้าที่แตกต่าง

“ญาติพี่น้องของคุณล่ะ”

“ไม่มีหรอก ผมไม่ได้ติดต่อพวกเขานานแล้ว ป่านนี้คงคิดว่าผมตายไปแล้วมั้ง”

แล้วเขาก็ถอนหายใจออกมาอีกรอบ

“คุณนี่มันตัวปัญหาจริงๆ”

ผมขมวดคิ้วเพราะไม่เข้าใจที่โดนด่าว่าเป็นตัวปัญหา แต่ก็พอจะเข้าใจว่าตัวเองกำลังสร้างปัญหา ถึงแม้ว่าผมจะไม่อยากเป็นปัญหาให้ใครก็ตาม แต่เพราะว่ามันมีคนสร้างปัญหาให้ผมก่อน ผมก็เลยต้องทำตัวเป็นปัญหาใส่คนอื่นต่อ เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ลำบากไปมากกว่านี้

Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

Comments

user avatar
Ying Ying
สนุกดี ฟินเวอร์🫶🏻
2025-02-16 14:07:55
0
32 Chapters
Episode 1
วันศุกร์ สิบเอ็ดนาฬิกาเศษก๊อก!ก๊อก!!ก๊อก!!! ก๊อก!!! ก๊อก!!!เสียงเคาะประตูดังถี่รัวมากขึ้นเรื่อยๆ มันดังแบบนี้มาพักหนึ่งแล้ว คนที่มาเคาะประตูนั้น เคาะราวกับว่ามีใครใกล้ตายแล้วอย่างนั้นแหละ มันรบกวนการนอนเน่านอนอืดของผมเอามากๆ ถึงแม้ว่าวันนี้มันจะเป็นวันศุกร์ เป็นวันที่ใครๆ หลายคนยังต้องออกไปทำงานกันอยู่ แต่ผมคนนี้ไม่ต้องไปทำงานเพราะว่าผม...ตกงานใช่แล้ว ผมตกงาน ถูกไล่ออกจากงานเมื่ออาทิตย์ก่อนเซ่นพิษเศรษฐกิจ แม้งานที่ผมทำจะเป็นเพียงตำแหน่งเล็กๆ ในออฟฟิศใหญ่ใจกลางอโศก แต่ผมก็เสียดายมันมาก เพราะมันเป็นท่อน้ำเลี้ยงเดียวในชีวิตผม ผมเกลียดโรคระบาดที่ใครต่อใครก็ต้องเผชิญกันทั่วโลก เกลียดเพราะว่ามันทำให้ผมต้องตกงาน ซ้ำร้าย...ก่อนหน้านั้นเพียงไม่นาน ผมดันจับได้ว่าแฟนแอบนอกใจ แถมมันยังเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของผมด้วยการพาชู้มาทำอะไรกันลับหลังผม ทำเรื่องทุเรศๆ ในห้องของผม บนเตียงนอนของผม ใช้ของของผมอย่างหน้าด้านๆ ทำเรื่องชั่วๆ กันในห้องที่ผมเรียกได้เต็มปากว่ามันคือบ้าน บ้านหลังเดียวในชีวิตที่ผมมี แล้ววันนั้นผมก็ตัดสินใจบอกเลิกไปในทันทีมันเจ็บนะ เจ็บมากด้วย แต่ผมคิดว่ามันดีแล้วที่ผมตัด
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 2
ยี่สิบนาทีหลังจากคุยกันไม่ลงตัวและเขากับผมก็จ้องตากันอยู่เนิ่นนาน จู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาว่าให้เวลาผมในการเตรียมตัวยี่สิบนาที หลังจากที่ผมดื้อดึงบอกว่าตัวเองไม่มีที่ไป เขาทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วออกคำสั่งนั้นออกมา ถึงแม้ว่าผมจะงงๆ แต่ก็ยังคงทำตามที่เขาสั่งอย่างมีความหวัง รีบวิ่งแจ้นกลับเข้าไปในห้องนอน เก็บเสื้อผ้ากับของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นใส่ลงในกระเป๋าเสื้อผ้า แต่ถึงแม้ว่าผมจะเลือกแล้วว่าอันไหนจำเป็นต้องเอาไปด้วย ทว่ามันก็ดูจะล้นกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ ของผมอยู่ดี ผมจัดการรูดซิปปิดกระเป๋าเมื่อตรวจทานทุกอย่างถี่ถ้วนดีแล้ว จากนั้นก็รีบคว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานผมก็วิ่งออกมาจากห้องน้ำ ทั้งๆ ที่ตัวเปียกหมาดๆ เพราะเช็ดยังไม่แห้งสนิทดี เพียงไม่กี่นาทีผมก็แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ผมใส่เสื้อเชิ้ตคอจีนสีฟ้าอ่อนกับกางเกงขายาวสีครีมและลากกระเป๋าเสื้อผ้าออกมาจากห้อง “เรียบร้อยแล้วครับ” ผมบอกเขาแบบนั้น ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้มองผมด้วยซ้ำ เพราะเขาเอาแต่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ แต่จริงๆ เขาจะทำอะไรมันก็เรื่องของเขานั่นแหละ ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้วทว่าพอเขาได้ยินเสียงของผม เขาก็ยอมเงยหน้าขึ้
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 3
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งไม่ใกล้ไม่ไกล เขาพาผมมาที่นี่หลังจากที่เราตกลงกันเรียบร้อยแล้ว ผมจึงมุ่งหน้าไปยังแผนกที่ต้องการ ทันทีที่เดินเข้ามาในโซนขายสินค้าพวกเครื่องนอน เลือกอยู่นานสองนาน สุดท้ายแล้วผมก็ได้ชุดเครื่องนอนที่มีทุกอย่างครบจบในเซ็ทเดียวมาหนึ่งชุด นั่นก็คือผ้าปู ปลอกหมอนและผ้าห่ม ส่วนหมอนไม่ต้องห่วงหรอกมันอยู่ใกล้ๆ กันนี่เอง ถึงแม้ว่าราคาของมันจะค่อนข้างแพงอยู่สักหน่อย แต่ยังไงผมก็คงต้องซื้อ เพราะถ้าไม่มีผ้าปู ผ้าห่มกับหมอนใบใหม่ ผมก็ไม่รู้ว่าคืนนี้จะนอนหลับลงไหม?แต่จังหวะที่ผมจะหยิบเงินออกมาจ่ายกับพนักงานหน้าเคาน์เตอร์ ก็มีคนชิงตัดหน้าจ่ายไปซะก่อน ผมหันไปมองเจ้านายคนใหม่ซึ่งยืนกอดอกนิ่งๆ อยู่ข้างๆ แล้วก็ได้แต่เม้มปาก คนบ้าอะไรเนี่ย ทั้งหล่อทั้งใจดี ขนาดใส่แมสสีดำปิดหน้าดูเป็นบุคคลลึกลับ ทว่าเขาก็ยังหล่อทะลุแมสออกมาได้อยู่ดี ผมได้แต่อมยิ้มภายใต้หน้ากากป้องกันเชื้อโรคสีเดียวกันกับเขา เหมือนคนบ้าที่คลั่ง…รัก!“อะแฮ่ม!” แล้วเขาก็กระแอมออกมา ในขณะที่ผมยังคงจ้องเขาอยู่ไม่วางตาแบบนั้น จนเขาก้มหน้าลงมาใกล้ๆ นี่แหละ ผมถึงได้เบิกตากว้าง “จ้องขนาดนี้ จับผมกลืนลงท้องไปเลยไหมครับ
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 4
โอ๊ย! สายแล้ว!!แค่วันแรกผมก็ตื่นสายซะแล้ว เมื่อคืนผมดูซีรีส์เพลินไปหน่อย ก็ดูต่อจากเรื่องที่ดูค้างไว้เมื่อวานนั่นแหละ ซึ่งผมมัวไปทำอย่างอื่นก่อน หลังจากตัวเปื้อนผมก็ออกไปอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จ จากนั้นก็กลับมานอนดูต่อเพราะคงออกไปข้างนอกไม่ได้แล้ว และพอเรื่องนั้นมันจบผมก็ดูเรื่องใหม่ อารมณ์ประมาณว่าดูเน็ตฟลิกซ์อยู่บ้านตัวเองอะ ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าตัวเองอยู่ที่ไหนแล้วมาอยู่ทำไม เพราะอะไรถึงต้องมาอาศัยอยู่บ้านคนอื่นเขาแบบนี้ตอนที่ลืมตาขึ้นมาผมก็เบิกตาโพลง ไม่มีเวลาให้ตั้งสติด้วยซ้ำ ตื่นแล้วก็รีบลงจากเตียงวิ่งออกไปอาบน้ำ จากนั้นก็วิ่งกลับมาแต่งตัวเพื่อออกมาทำงานบ้าน ผมค่อยๆ ย่องออกมาที่ห้องรับแขกเพราะกลัวว่าจะมารบกวนอะไรใครเข้า แต่พอออกมาก็ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นแล้ว พอมองไปรอบๆ มองไปที่โซฟา...มันก็แปลกๆ “ทำไมเรียบร้อยแบบนี้ล่ะ” ผมมองนิ่งๆ พลางใช้ความคิด มันจะเป็นไปได้เหรอที่โซฟาจะไม่มีรอยเปื้อนของคราบใดๆ เลย แถมถุงยางกับซองถุงยางก็ไม่มีบนพื้นเลยสักชิ้น หรือแม้แต่ในถังขยะเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ก็ไม่มี “เอ๊ะ หรือว่าเขาจะเสียบกันสดๆ เลย” ผมเอามือลูบแขนเพราะรู้สึกขนลุก จังหวะการหายใจก็ผิด
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 5
เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเปราะบางมากกกกก ไม่ใช่ในทางด้านร่างกายหรอกนะแต่เป็นทางด้านจิตใจของผมต่างหาก ก็คุณเจ้านายคนใหม่ของผมนี่สิ ไม่รู้ว่าตั้งใจอ่อยกันหรือว่ามันยังไงกันแน่ ทำไมเขาถึงชอบอาบน้ำเวลาที่ผมขึ้นทำเก็บกวาดห้องให้เขานัก แล้วชอบเดินออกมาทั้งที่ตัวเปียกๆ มีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันอยู่รอบเอวที่น่าโอบกอดนั่น กล้ามเนื้อน่าขยำ น่าลูบ น่าคลำ น่าซบไซ้ แต่หยุดก่อน...ผมก็ไม่ได้อยากจะมองนักหรอก แต่จะให้ทำยังไงได้อะก็ตาของผมมันเหลือบไปมองเอง ผมพยายามห้ามตาตัวเองแล้ว แต่ว่าหัวใจกับสมองของผมนี่สิมันไม่เชื่อฟังผมเลย ดีหน่อยที่วันนี้เขาออกไปทำงาน ผมเลยไม่ต้องทนหายใจลำบากเพราะเขาคอยจะยั่ว (?) อารมณ์ผมอยู่บ่อยๆ เรื่องยั่วไม่ใช่ว่าผมคิดเอาเองเหมือนที่ผ่านๆ มาแล้วนะ ผมว่าเขาตั้งใจยั่วตั้งใจอ่อยผมจริงๆ นั่นแหละ อย่างเช่นเมื่อวานตอนเย็นเขาชวนผมออกไปซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสดมาไว้ เผื่อว่าผมจะทำกับข้าวกับปลาให้เขากินไม่ต้องกดแอปสั่งฟู้ดมาส่งบ่อยๆ เอาจริงเรื่องทำกับข้าวผมก็พอทำได้แหละ แต่ก็ไม่ได้อร่อยเว่อร์วังขนาดนั้น อย่างที่บอกว่าผมอยู่ตัวคนเดียวตั้งแต่ที่พ่อ
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 6
นัทขอตัวกลับไปหาเพื่อนที่โต๊ะหลังจากได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว ยกเว้นตัวผมน่ะนะ ผมเลยได้มีจังหวะนั่งคิดและสงสัยอะไรบางอย่างกับตัวเองเงียบๆ สงสัยที่บังเอิญได้เจอเจ้าของบ้านที่นี่ในเวลานี้ สายตาก็สบประสานกับคนที่นั่งอยู่ห่างไปประมาณสองโต๊ะ มันไม่ได้ไกลแต่ก็ไม่ใกล้ เรามองตากันเงียบๆ อยู่อย่างนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรอีก ก็แน่สิ จะให้พูดอะไรได้ล่ะก็ในเมื่อพูดไปก็ไม่ได้ยินเสียงกันและกันอยู่ดี นอกจากว่าจะตะโกนคุยกันแข่งกับเพลงแววตาของพี่เจ เจตรินอะ“อีโยมองห่าอะไรอยู่ มาชนแก้วเร็วๆ เข้า รีบกินรีบเมา ร้านจะปิดแล้วเนี่ย” แล้วก็เป็นฟูจิที่ใช้เสียงยานคางนิดๆ สะกิดผมให้ออกจากภวังค์ความคิด ตอนนี้เราอยู่กันสองคนเพราะว่าพี่แดนไทยไปเข้าห้องน้ำผมละสายตาจากคุณกฤษณ์เพื่อหันมาให้ความสนใจกับเพื่อนตัวเอง แล้วก็ได้เห็นว่ามันเองก็มองมาที่ผมด้วยสายตาเยิ้มๆ ปะปนไปกับมีคำถามอยู่ในนั้น แต่ว่ามันก็ไม่ถามออกมา ไอ้ฟูจิหันขวับไปตามสายตาของผมที่เมื่อกี้เผลอมองไปยังโต๊ะของเจ้านายคนใหม่นานพอสมควร แล้วทางนั้นก็มองมาแบบไม่หลบอีกต่างหาก“มึงรู้จักเขาเหรอ?” ฟูจิหันมาถามอย่างใคร่รู้ พูดง่ายๆ ก็คืออยากเสือกมากนั่นแหละ“
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 7
ปวดหัว...!!!เพียงแค่ลืมตาขึ้นมาผมก็ต้องหลับตาลงอีกครั้ง ข้างในหัวมันเต้นตุบๆ คล้ายๆ ว่ามันกำลังจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ เมื่อคืนผมเมาหนักมากขนาดนั้นเลยเหรอวะ แต่ก็จำได้ว่าดื่มไปมากอยู่เหมือนกันนะ แล้วก็จำได้ว่าถูกไอ้เพื่อนรักมันทิ้งไว้ที่ร้านกับนายจ้างผู้หล่อเหลาของผม เฮ้อ...สรุปแล้วคือเมื่อคืนเขาคงพาผมกลับบ้านสินะ แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามกันแล้วครับเนี่ย ผมคิดว่าผมควรลุกไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้รีบไปทำงานบ้านให้เสร็จ แต่เพียงแค่ขยับตัวผมก็ต้องร้องโอดครวญออกมา “โอยยย หัวกูกำลังจะแตก” ผมเอามือกุมขมับทั้งสองข้างขณะที่พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง หลับตาลงพลางถอนหายใจออกมาเพื่อเรียกสติสตังของตัวเองให้คงที่ แต่มันไม่ง่ายเลยเพราะแค่เพียงลุกขึ้นนั่งผมก็รู้สึกเวียนหัวแล้ว ลืมตาขึ้นมาก็เหมือนๆ ว่าบ้านจะหมุนด้วยเนี่ย แต่เดี๋ยวก่อนนะ? นี่มันไม่ใช่ห้องพักของผมนี่หว่าผมกะพริบตาถี่ๆ พร้อมๆ กับมองไปรอบๆ ห้อง ห้องนี้มัน...คุ้นๆ เตียงนี้มัน...ก็คุ้น แล้ว…แล้วคนที่นอนหันหลังให้อยู่ข้างๆ ผมโดยไม่ใส่เสื้อนี่มัน...ก็คุ้น “เฮ้ย!!!” ผมร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นกับผมวะเนี่ย แล้วก็ไม่ต้อ
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 8
ผมติดอยู่กับความรู้สึกอึดอัดที่ยากอธิบายมาหลายวัน แต่ทุกวันที่ผ่านมาก็ยังต้องทำตัวเองให้ปกติเหมือนเดิม เหมือนก่อนหน้าที่ผมกับเขายังไม่ได้แนบเนื้อกัน แต่มันก็ทำยากอะ ก็คนมันเคยๆ กันไปแล้วปะ จะให้ทำตัวเหมือนเดิมมันก็ยากอยู่นะ ผมยังคงทำหน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี เป็นเมดที่ดี ทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างที่เขาให้ และพยายามไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของนายจ้าง ไม่ว่าเขาจะพาใครต่อใครกลับมาด้วยก็ตามแต่บางครั้งบางทีผมก็สงสัยนะสงสัยว่าเขาต้องเป็นคนที่คงจะชอบกินเด็กนักศึกษาหนุ่มๆ เอ๊าะๆ มากแน่ๆ เพราะแต่ละครั้งแต่ละทีที่เขาพากลับมาด้วยนั้น มันก็ไม่พ้นพวกเด็กนักศึกษาหาค่าเทอม ที่ผมคิดแบบนี้ ไม่ใช่ว่าผมบูลลี่ใครนะ เพียงแค่มันคิดเป็นอื่นไปไม่ได้ เพราะแต่ละคนที่มาก็ไม่เคยที่จะซ้ำหน้ากันเลยสักหน“หงุดหงิดอะไรอีโย ดูทำหน้าเข้าสิ ทำหน้าอย่างกับว่ามึงจะกินหัวใครอย่างนั้นแหละ” ฟูจิค้ำคางอยู่ฝั่งตรงข้าม เอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าสงสัยใคร่รู้ ก่อนคีบชาบูในหม้อร้อนๆ ขึ้นมาเป่าแล้วส่งเข้าปาก เคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อยซึ่งต่างจากผมที่เป็นฝ่ายชวนแต่กลับไม่อยากอาหารเท่าที่ควรวันนี้เป็นวันหยุดของฟูจิ ผมเลยชวนมันออกม
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 9
ผมยืนเอามือกุมแก้ม หลังจากที่พาตัวเองเข้ามาหลบภัยความเขินในห้องพัก วางกระเป๋าลงบนเตียง ยืนสูดหายใจพักใหญ่ให้จิตใจสงบเลิกฟุ้งซ่าน แต่ยังไม่ทันจะได้รูดซิบเปิดกระเป๋า เพื่อรื้อของออกมาจัดวางให้เข้าที่ โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในกระเป๋าด้านหลังของกางเกงก็ส่งเสียงร้อง พร้อมกับสั่นครืดๆ จนรู้สึกจั๊กจี้ที่ตูดเบาๆ“ใครโทรมาวะ” พอเอาออกมาดูก็เป็นอันต้องขมวดคิ้ว เพราะเบอร์ที่โชว์อยู่หน้าจอมันไม่คุ้นตาผมเลยจริงๆ เบอร์แปลกเบอร์นี้เป็นของใคร? มันเป็นเบอร์ที่ผมไม่ได้เมมไว้ในเครื่อง และไม่มีอยู่ในโทรศัพท์แน่ๆ ผมมั่นใจมาก หรือว่าจะเป็นเบอร์มิจฉาชีพที่กำลังระบาดหนักพอๆ กับโรคโควิด19 อยู่ตอนนี้กันนะ ผมถอนหายใจพลางขมวดคิ้ว นึกในใจว่า พวกมึงไม่ต้องโทรมาหลอกอะไรกูหรอก กูไม่มีเงินให้มึงหรอกโว้ย! แล้วอีกอย่างนะ ถึงกูมีกูก็ไม่โง่เชื่อพวกมึงหรอกเพราะว่ากูน่ะนะ เป็นคนฉลาดติดตามข่าวสารของพวกลวงโลกแบบนี้มึงตลอดแหละ อย่ามาหลอกแดกคนจนๆ อย่างกูให้ยาก หึ!ผมปล่อยให้สายตัดไปเพราะตั้งใจที่จะไม่กดรับอยู่แล้ว แต่ไม่นานมันก็โชว์เบอร์ขึ้นมาอีกรอบ แล้วรอบนี้ผมตัดสินใจรับเพราะว่าคันปากยุบยิบอยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วย“ท
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Episode 10
ฝ่ามืออุ่นที่วางทาบบนหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลง เขาออกแรงดันจนผมต้องเอนตัวไปด้านหลัง โดยมีร่างกำยำกับแผ่นอกกว้างแน่นตึงของร่างสูงเคลื่อนกายคร่อมอยู่ด้านบน และในขณะที่แผ่นหลังของผมกำลังจะแตะเบาะ ผมก็เอาศอกยันที่นอนต้านแรงของอีกฝ่ายไว้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาวาววับที่มีความต้องการฉายชัดอยู่ในนั้นเขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามในการที่ผมยับยั้งเขาไว้ ไม่ปล่อยตัวเลยตามเลยทั้งๆ ที่ผมเองก็มีความต้องการไม่ต่างจากเขา ผมเม้มปากกะพริบตาถี่ๆ ตื่นเต้นนิดหน่อยที่เขาบอกว่าจะจองผมทั้งตัว แต่ว่าแบบนี้มันไม่ถูกต้องหรือเปล่า จู่ๆ จะมาจงมาจองกันง่ายๆ แบบนี้เลยได้ไง“ทำไม?” เขาถามเสียงอ่อน ทำหน้าทำตาหงอยเหมือนหมาเศร้า แต่มือไม้ลูบไล้ต้นขาของผม แล้วบีบเค้นเบาๆ อย่างยั่วยวน“ก็ คุณมั่ว…” พูดออกไปแล้วผมก็มองหน้าอีกฝ่ายอย่างหวาดหวั่น กลัวทำให้เขาโกรธแล้วเขาอาจจะทุบตีผมเอาได้ ผมยังไม่อยากโดนใครตี มันเจ็บ...ผมเคยโดนมาแล้ว โดนตบหน้าเจ็บมาก หน้าบวมตั้งหลายวัน โดนตบทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ผิดเลยสักนิด ก็แค่จับได้ที่แฟนเก่าพาชู้มานอนในบ้าน นอนบนเตียงของตัวเองเท่านั้นเอง “ผมตรวจโรคทุกปี ตรวจโควิดทุกเช้า ไม่ได้เป็นโรคอะไร
last updateLast Updated : 2024-12-01
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status