แผนเร่งรัด

แสงเทียนใจหล่นวาบแววตาเลิ่กลั่ก หาทางหนีทีไล่ แต่ชายแปลกหน้าก็ไม่เว้นจังหวะ โดยเดินเข้ามาจนประชิด จนทั้งคู่พากันถอยหลังเพื่อตั้งหลัก

“ต้องการอะไร” แสงเทียนฝืนใจถามออกไป ในขณะที่เอลิสเริ่มหน้าซีด

มุมปากหนายกยิ้ม สายตามองแสงเทียนตาเป็นประกาย “พวกเรามาทำความรู้จักกันดีไหม”

แสงเทียนกำหมัดแน่น “คงไม่ได้หรอก”

“ทำไมล่ะ... ” ดวงตาที่เคยเป็นประกายเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวเมื่อโดนบอกปัด

“หรือว่า...” หนึ่งในนั้นยกมือขึ้นหมายจะจับใบหน้าของแสงเทียนแต่เธอเอี้ยวตัวหลบ แต่โดนผู้ชายอีกคนผลักจนเซแต่เอลิสคว้าไว้ได้ทัน

“อย่ามายุ่งกับพวกเรา!” แสงเทียนบอกเสียงกร้าวเมื่อพยุงตัวยืนตรงได้

“ชอบ ก็ต้องยุ่งป่าวว่ะ” คนหนึ่งพูดขึ้นโดยไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังคุกคามคนอื่น จากนั้นก็พากันหัวเราะชอบใจ พร้อมกับพยายามต้อนให้แสงเทียนกับเอลิสเข้าไปในมุมมืด

แสงเทียนเหงื่อตก เธออยากสู้ แต่เพราะประเมินแล้วว่าร่างกายของตัวเองคงได้แค่ก้าวขาหนี หากรุนแรงหรือต่อต้านมากกว่านี้ เรื่องคงไม่จบแค่การคุกคาม เธอจึงพยายามประคองเวลาเพื่อให้คนอื่น ๆ ผ่านมาเจอ แต่ก็ไร้วี่แวว...

ซึ่งในจังหวะเดียวกันนั้นเสียงแตรรถของใครคนหนึ่งก็ดังสนั่นจนทุกคนในที่นั้นตื่นตกใจพร้อมกับไฟหน้ารถที่สว่างโร่สาดตรงมายังกลุ่มคนทั้งสี่ จนชายแปลกหน้าทั้งสองตกใจวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงหายไปในความมืด

“เกือบไปแล้ว...”

หลังจากที่หายตกใจแสงเทียนกับเอลิสก็ประคองกันไปยังเจ้าของรถคันใหญ่ที่ดูเหมือนตั้งใจช่วยเหลือพวกตนจากเหตุการณ์ครั้งนี้ แต่แสงเทียนรู้สึกเจ็บหน้าอกค่อย ๆ ทรุดตัวลงบนพื้น จากนั้นเสียงเอะอะและใครคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามา พร้อมกับความมืดมิดที่เข้ามาปกคลุม...

ณ ห้องพักโรงแรม NY. สำหรับลูกผู้บริหาร ตั้งอยู่ใจกลางเมืองและศูนย์การค้าราคาแพง แสงเทียน เตชะรัฐวัย 25 ปี เดินไปมาเหมือนหนูติดจั่นในห้องพักหรูที่ถูกประดับประดาด้วยข้าวของราคาแพง แต่สิ่งเหล่านั้น ไม่ได้เรียกความรู้สึกดีที่น่าจะเป็นของเธอในตอนนี้... ตั้งแต่คืนเกิดเรื่อง เอลิสก็ย้ายให้เธอมาพักอยู่ใกล้กัน ซึ่งวันนี้เป็นอีกวันที่ทำให้เธอร้อนใจ ก็มีเอลิสอีกนั่นแหละที่อยู่ช่วยเหลือเธอ

มือเรียวกำแน่นและถูกันไปมา เธอต้องรีบกลับบ้านและสิ่งที่เธอรอคอยคือตั๋วเครื่องบิน เพราะบ้านมีใครบางคนรอเธออยู่...

ความสับสนกำลังเล่นงาน ทำหัวสมองข้างหนึ่งเจ็บจี๊ด ยามคิดถึงคำพูดที่ต่อสายมาหาเธอ เขารู้เบอร์เธอได้อย่างไร... แล้วจริงหรือเปล่า พ่อเธอกำลังล้มละลาย โดยหาแหล่งเงินกู้เงินจากที่อื่นไม่ได้...  มันเป็นไปได้อย่างไร ที่พ่อของเธอเป็นถึงนักธุรกิจใหญ่ แต่กลับเปิดเครดิตจากแหล่งเงินกู้ที่ไหนไม่ได้เลย อย่างกับมีคนกลั่นแกล้งกระนั้น...

“โอ๊ย ทำไมถึงได้ปวดหัวแบบนี้นี่...”

ฝ่ามือเรียวเปลี่ยนมากุมศีรษะข้างหนึ่งของตัวเองไว้แล้วตบไปเบา ๆ หลาย ๆ ครั้งเหมือนว่าให้บรรเทาลง

หลายวันมานี้ การคิดทบทวนเรื่องทุกอย่างถึงความเป็นไปได้ของบริษัทพ่อ แต่ก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่าเพราะเหตุใด จนตอนนี้เธอรู้สึกว่าสมองของเธอคงบวมไปแล้วจากการใช้ความคิดอย่างหนัก หากแต่ปัญหานั้นจะสลัดทิ้งไปก็ไม่ได้

แม้สภาพความเป็นอยู่ที่สวยหรู โดยเพื่อนสนิทเลือกสรรมาให้ เพื่อให้เธอได้ผ่อนคลาย แต่นั่นมันไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง หากครอบครัวเธอมีปัญหา ลูกคนเดียวอย่างเธอจะนิ่งดูดายได้อย่างไร!

สิ่งฟุ้งเฟ้อเหล่านี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ แต่เอลิสให้เหตุผลจนเธอไม่กล้าปฏิเสธ หรือบอกปัดให้ดูเป็นการทำลายน้ำใจอีกฝ่าย แต่นั่นเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่ามันเคยเป็นความฝัน เพราะเธอก็มีความฝันอยากมาในที่แห่งนี้เช่นกัน และเธอก็ได้มีโอกาสกว่าใครหลาย ๆ คน เพราะเพื่อจะมาเยี่ยมชม ณ ที่แห่งนี้ ดั่งคำที่กล่าวไว้ว่า...

มหานครนิวยอร์กอาจเคยได้รับการสถาปนาโดยชาวดัตช์ แต่ก็ได้ชื่อว่าเป็นเมืองที่มีแก่นแท้ของความเป็นอเมริกันมากที่สุดเมืองหนึ่ง หนุ่มสาวชาวอเมริกันต่างมีความใฝ่ฝันที่จะมาเสี่ยงโชคเพื่อแจ้งเกิดในย่านศิลปะและย่านธุรกิจในเมืองนี้ ในขณะที่นักท่องเที่ยวนั้นไม่ต้องการอะไรมากมาย ขอเพียงแค่ได้มาเห็นและเก็บเกี่ยวประสบการณ์กลับไปให้มากที่สุด ระหว่างช่วงวันหยุดก็เพียงพอ...

แต่สำหรับเธอ อะไร ๆ ข้างกายก็ไม่สามารถทำให้เรื่องบางเรื่องลบทิ้งลงไปได้ ใครบางคนกำลังเป็นทุกข์ แล้วเธอจะมาอยู่สุขสบายได้อย่างไร

ถึงเวลาที่เธอจะต้องกลับไปหาครอบครัวที่ส่งเสียจนเธอจบปริญญาโทตามที่ตั้งใจไว้ และหันกลับไปดูแลพวกท่าน มันถึงเวลาแล้ว...