บทที่ 1 ในกาลก่อนที่ข้าโง่งม (2/2)

          ร่างระหงฝืนทนความเจ็บแล้วลุกยืนขึ้น เมื่อเจ็บที่ข้อเท้า นางก็เพียงแค่ไม่เหยียบพื้นเต็มเท้า นางโผเดินไปเกาะตามต้นไม้เพื่อช่วยพยุงตนเอง พอเดินพ้นจากตรงนั้นมาไกลแล้วนางจึงยืนพิงต้นไม้หวังพักให้หายเหนื่อย

            ท่ามกลางป่าที่เงียบสงัดที่นางได้ยินแม้แต่เสียงลมหายใจตัวเอง ในระหว่างที่ยืนเหนื่อยหอบอยู่นั้นหูก็พลันได้ยินเสียงน้ำไหล

            ‘ที่ใดมีแม่น้ำลำธาร ที่แห่งนั้นก็จะมีคนอาศัยอยู่’ คำกล่าวของบิดาที่เคยพานางออกไปสืบคดีกับมือปราบเมื่อยามนางยังเป็นเด็กดังขึ้น

            พอคิดถึงบิดาน้ำตาก็คลอขึ้นในดวงตาดอกท้อทันที นางรู้สึกผิดต่อบิดายิ่งนัก นางมีส่วนที่ทำให้ท่านพ่อต้องตาย

            “ฮึก...” นางสะกดกลั้นอารมณ์โศกเศร้าพลางยกมือปาดน้ำตา นางควรพาตนเองให้รอดออกไปจากป่าให้ได้ก่อน

            “ข้าต้องเข้มแข็ง” อย่างน้อยก็เพื่อแก้แค้นให้ท่านพ่อ

            เมื่อหายเหนื่อยหอบบ้างแล้ว นางจึงเดินไปทางเสียงแม่น้ำด้วยความหวังว่าจะเจอบ้านของชาวบ้าน

            กว่าจะพาตนเองเดินไปถึงแม่น้ำมันช่างเป็นเวลาที่ยาวนานมากในความรู้สึกของนาง ดวงตาดอกท้อฉายแววโศกเศร้าทันทีเมื่อกวาดสายตามองแล้วพบว่าไม่มีบ้านคนดั่งเช่นที่ตนคาดหวัง

            ร่างระหงที่อ่อนล้าทรุดตัวลงนั่ง สายตาก็กวาดมองดูความปลอดภัยไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่าง

            “นั่นคนใช่หรือไม่” นางรำพึงรำพันกับตัวเอง แต่ด้วยความมืดสิ่งที่นางเห็นเป็นเพียงเงาตะคุ่ม

            “ช่วยข้าด้วย” น้ำเสียงที่ระโหยโรยแรงราวกับคนแทบจะขาดใจทำให้นางชะงัก

            คนผู้นั้นเป็นคนไม่ดี หรือแท้จริงเขากำลังเดือดร้อน

            “ได้โปรดช่วยข้า” เสียงทุ้มคล้ายคลึงเสียงบุรุษดังขึ้นอีกครั้ง พลันภาพบางอย่างแล่นเข้ามาในความทรงจำ

            เหตุใดนางถึงคุ้นเคยราวกับมันเคยเกิดขึ้นมาก่อน ความสงสัยพลันแล่นเข้ามาในความรู้สึก มือเรียวลูบไล้ใบหน้าตนเองก่อนจะพบว่าแท้จริงนางไม่ได้บาดเจ็บที่ใดนอกจากข้อเท้า ดวงหน้างดงามของนางที่ควรมีรอยเหล็กร้อนทาบจนเกิดแผลเหวอะหวะ กลับไม่มี

            นางขยับตัวเข้าไปใกล้แม่น้ำเพื่อหวังจะใช้เงาที่สะท้อนในน้ำมองใบหน้าตนเอง ทว่าก็ต้องผิดหวังเนื่องจากทุกอย่างมืดมิด นางจึงไม่อาจเห็นหน้าตามที่ตั้งใจ แต่จากที่สัมผัสในตอนนี้ ใบหน้านางเรียบเนียน ตามเนื้อตัวมีรอยขีดข่วนจากกิ่งไม้เล็กน้อย เสื้อผ้าฉีกขาดจากการถูกกิ่งไม้เกี่ยวไม่มาก ความเจ็บปวดทรมานในช่องท้องจากยาพิษก็หายไป

            “ช่วยข้าด้วย” ท่ามกลางความสับสน นางควรจะรีบเข้าช่วยเหลือบุรุษผู้นี้ใช่หรือไม่

            อา...จะว่าไปในตอนที่นางกำลังเดินทางออกจากเมืองซานโจว รถม้าของนางถูกโจรป่าโจมตี นางจึงวิ่งหนีเข้าป่าแล้วมาเจอบุรุษผู้หนึ่งที่ริมแม่น้ำเช่นนี้มิใช่หรือ

            ซูหนิงเซียนขยับเข้าไปใกล้ เมื่อเห็นกลุ่มอาภรณ์ที่กองอยู่บนพื้นไร้ความเคลื่อนไหว นางจึงมองหาไม้หรืออะไรบางอย่าง ก่อนจะเลือกไม้ขนาดพอดีมือมาหนึ่งอัน หากเกิดชายผู้นี้ไม่ใช่คนดีนางจะได้ใช้มันตีเพื่อป้องกันตัว

            “นี่ท่าน...” นางใช้ไม้เขี่ยกลุ่มอาภรณ์กองนั้น

            “...” แน่นิ่งไร้การตอบรับ บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายน่าจะหมดสติเรียบร้อยแล้ว

            แม้จะไม่รู้วิชาแพทย์เท่าใดนัก แต่ด้วยเป็นบุตรสาวของเจ้ากรมอาญา นางที่เคยติดตามบิดาไปสืบคดีจึงมีโอกาสได้เห็นลักษณะการตายและศพคนตายมากมาย

            ดังนั้นการตรวจสอบเรื่องชีพจรเบื้องต้นนางจึงสามารถทำได้ในทันที มือเรียวจับชีพจรที่ข้อมือก่อนจะทอดถอนใจอย่างโล่งอก

            นางใช้มือตบบนใบหน้าของบุรุษผู้นั้นเบาๆ ก่อนจะคาดเดาว่าเขาคงหมดสติไปแล้ว ดวงตาดอกท้อกวาดมองรอบตัวก่อนจะตัดสินใจประคองบุรุษตัวใหญ่ให้ออกห่างจากริมแม่น้ำแห่งนี้

            แม้แม่น้ำจะเป็นแหล่งที่มักจะมีชาวบ้านอาศัยอยู่ แต่หากที่ใดมีแม่น้ำแต่ไม่มีบ้านคน นางควรพึงระลึกเอาไว้ว่าที่แห่งนั้นต้องเป็นแหล่งน้ำของสัตว์ป่าดุร้าย

            หากนางไปจากตรงนี้โดยทิ้งเขาไว้ก็คงดูไร้น้ำใจเกินไป นางจึงตัดสินใจประคองเขาให้ออกห่างจากตรงนั้น

            แม้จะทุลักทุเลแต่ทว่านางก็สามารถประคองเขาไปยังถ้ำแห่งหนึ่งได้ ภายในถ้ำแห่งนี้คุ้นตานางอีกแล้ว เห็นทีสิ่งที่นางคิดจะเป็นจริง

            ใช่แล้ว! นางกำลังคิดว่าแท้จริงตนไม่ได้รอดตาย แต่เป็นนางที่ตายไปแล้วและได้รับโอกาสให้หวนคืนมา หรือไม่ก็เรื่องราวโหดร้ายเหล่านั้นมันเป็นเพียงฝันหนึ่งตื่น

            แต่มันจะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไร หากบอกว่านางฝันแล้วการที่พบเจอบุรุษเจ็บหนักอยู่ริมแม่น้ำ กับถ้ำแห่งนี้ เหตุใดมันถึงเกิดขึ้นจริงเล่า

            เมื่อครู่นางเพียงลองเดินไปตามเส้นทางที่เคยเห็นในฝัน แต่ที่ตรงนี้กลับมีถ้ำจริงๆ แล้วนางก็คุ้นตาหินก้อนนั้นที่นางเคยใช้อาภรณ์ที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำของเขาวางพาดเพื่อตากไว้

            ‘แน่ชัดแล้ว ข้าว่าข้าได้รับโอกาสให้หวนกลับคืนมาเพื่อเอาคืนบุรุษสตรีชั่วช้าคู่นั้น’ ดวงตาดอกท้อวาวโรจน์ก่อนจะรั้งความคิดตนเองกลับมา อย่างไรในยามนี้นางก็ต้องช่วยเหลือบุรุษที่ตนพามาด้วยก่อน

            นางสำรวจบาดแผลของเขาตามที่เคยทำในกาลก่อน แต่ดีที่แผลของเขาไม่ได้มากมายเช่นในตอนนั้น ทำให้ซูหนิงเซียนใช้เวลาไม่นานในการทำแผล อาภรณ์ที่เปียกถูกถอดออกจนหมดสิ้น ด้วยความสงสารนางจึงสละอาภรณ์ตัวนอกที่มีรอยขาดมากมายให้เขาเพื่อห่มคลุมให้ความอบอุ่น คืนนี้บาดแผลคงทำให้บุรุษผู้นี้เกิดอาการหนาวสั่น

            นางใช้อาภรณ์ที่ยังเปียกของเขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวนางที่เปรอะเปื้อน นัยน์ตาดอกท้อกวาดสายตามองไปทั่วถ้ำแห่งนี้ แม้จะโชคดีที่สามารถหลบฝนที่เพิ่งจะตกลงมาได้ แต่ทว่านางที่เป็นคุณหนูไม่เคยตกระกำลำบากเช่นนี้ นางจึงไม่ทราบว่าต้องทำอย่างไรจึงจะจุดไฟได้ ด้วยเหตุนี้ภายในถ้ำจึงมืดมิด

            กึก กึก กึก เสียงกัดฟันของบุรุษที่นอนหมดสติอยู่ข้างๆ ดังขึ้น นางได้แต่ถอนหายใจพลางก้มมองอาภรณ์ตัวในของตนที่เปียกชื้นไม่น้อย แต่ก็ยังดีกว่าอาภรณ์ของเขา นางจึงยังสวมใส่อยู่

            “เฮ้อ...” นางถอนหายใจอย่างรู้สึกรำคาญตนเอง ที่เหตุใดถึงต้องสงสารคนที่ไม่เคยพบหน้าผู้นี้

            สุดท้ายก็ทนความจิตใจดีของตนไม่ไหว นางจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ ก่อนจะล้มตัวลงนอนเคียงข้าง นางก่ายขาและใช้มือข้างหนึ่งที่ไม่ได้หนุนหัวโอบกอดเขา เพื่อที่อาภรณ์ตัวนอกจะได้ปกคลุมตัวนางด้วย

            ‘กลางป่ายามค่ำคืน เหน็บหนาวยิ่ง’ บุรุษที่กำลังตัวร้อนเช่นนี้คล้ายดั่งเตาอุ่นที่ทำให้นางคลายหนาวได้บ้าง

            ด้วยร่างกายที่เมื่อยล้าและเสียงฝนที่ขับกล่อม สุดท้ายซูหนิงเซียนก็เข้าสู่ห้วงนิทราไปอย่างง่ายดาย

.....................

จริง ๆ หนาวแหละ เห็นตัวอุ่นดีเลยกอดไว้