บทที่ 3 ความในใจของซีซวน (2/4)

           “ฮูหยินของข้า นางหายไปไหน”

            “ฮูหยินไปเก็บผลท้อแล้วเดินไปทางลำธารขอรับ”

            “มีใครตามนางไปหรือไม่”

            “เจียวหวงติดตามฮูหยินไปแล้วขอรับ”

            “อืม ดูเหมือนนางจะเจ็บข้อเท้า ส่งคนไปรับลู่จื้อมาด้วย”

            “ขอรับ”

            “หากนางกลับมาหาข้าแล้วพวกเจ้าแสร้งทำเป็นมาตามหาข้าแล้วสั่งคนไปพาหมอมา บอกลู่จื้อให้เออออตามข้าอย่าได้ขัดแย้งมิเช่นนั้นข้าจะให้เสี่ยวช่างไปกินเสี่ยวอ้ายของเขา” คำขู่ของผู้เป็นนายทำให้เจียวโจวซึ่งเป็นพี่ใหญ่ในบรรดาลูกน้องแซ่เจียวทั้งหมดอยากยกมือปาดเหงื่อ

            หากได้ยินคำข่มขู่เช่นนี้ท่านหมอเทวดาคงจะเดือดดาลจนสาดยาพิษใส่พวกเขาเป็นแน่ ในหมู่พวกเขาใครบ้างจะไม่ทราบว่าเสี่ยวอ้ายคืองูสีเหลืองที่ท่านหมอลู่จื้อรักดุจดวงใจ

            หวิ้ว เสียงสัญญาณที่ใช้กันในหมู่ผู้ติดตามของเขาดังแว่วมา บ่งบอกว่ากำลังมีคนมา เขาจึงพยักหน้าสั่งให้ผู้ติดตามนับสิบไปซ่อนตัว

            เมื่ออยู่ตามลำพัง เขาที่ยังคลุมเสื้อตัวนอกของนางอยู่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่แสนคุ้นเคยทำให้นัยน์ตาดำหม่นแสงลง ในครานั้นหากเขาเชื่อความรู้สึกของตนเอง ทุกอย่างคงไม่ผิดพลาด

            ในเมื่อมีโอกาสอีกครั้ง เขาจะไม่ยอมให้ทุกอย่างผิดพลาด ผ้าเช็ดหน้าที่มีชื่อของสตรีน่ารังเกียจผู้นั้นปักอยู่ไม่สามารถทำให้เขาเข้าใจผิดได้อีก

            “ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงของนางดังขึ้นทำให้เขาชะงักและยืดตัวยืนขึ้น เขาจับจ้องดวงหน้าหวานด้วยสายตาซับซ้อน พยายามเป็นอย่างยิ่งที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้

            เขาเกือบจะแสร้งทำหน้านิ่งเฉยไม่ได้เมื่อเห็นนางใช้เท้าเขี่ยผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นออกไปทางด้านหลังก้อนหินเพื่อให้พ้นสายตาของเขา

            การกระทำที่คล้ายจะไม่ไยดีต่อผ้าเช็ดหน้าของสหาย ทำให้เขารู้สึกแปลกใจ นางดูเปลี่ยนไปมาก

            “ฮูหยินเจ้ามาแล้วหรือ” เขากล่าวพลางรั้งนางเข้าสู่อ้อมกอด

            คิดถึงเจ้าเหลือเกิน...

            ‘ครานี้พี่จะเลือกเชื่อหัวใจตนเอง’ หากเขาไม่ยึดติดบุญคุณ นางก็ไม่ต้องถูกบุรุษสตรีชั่วช้าทำร้าย เขาได้รับโอกาสให้ย้อนกลับมา พบเจอนางก่อน เขาจะไม่มีวันยอมให้นางพบเจอจุดจบเช่นเดิม

            “พี่คิดว่าเจ้าจะทิ้งพี่ไปเสียแล้ว” เขากล่าวต่อเมื่อเห็นนางยืนนิ่ง

            “ท่านเข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ ปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่” นางกล่าวพลางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา

            “ฮูหยิน...เจ้าน้อยใจที่พี่ปกป้องเจ้าไม่ได้”

            “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้เป็นฮูหยินของท่าน”

            ในสายตานางตอนนี้คงคิดว่าเขาสติฟั่นเฟือน ซึ่งเขาตั้งใจให้เป็นเช่นนั้น

            “พี่ขอโทษ เจ้าจะให้พี่ไถ่โทษอย่างไร บอกพี่มาเถิดพี่ยินดีจะทำ”

            “ปล่อยข้าก่อนเจ้าค่ะ”

            “ได้” เขาแสร้งทำท่าทางราวกับเสียดายอย่างสุดซึ้ง

            “ท่านยังเจ็บปวดตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ”

            “พี่ปวดตรงนี้ ตรงนั้น และก็ตรงหัว” ต่อหน้านางต้องแสร้งทำท่าทางให้ใสซื่อ บริสุทธิ์

            “อืม ประเดี๋ยวเราต้องรีบเข้าเมืองเพื่อพาท่านไปหาหมอ ข้ามิได้มีความรู้เรื่องการรักษาจึงไม่อาจทำแผลให้ท่านได้ดีไปกว่านี้”

            “แค่เจ้าไม่โกรธพี่ พี่ก็ยินดีมากแล้ว”

            “คุณชายเจ้าคะ ข้าไม่ใช่ฮูหยินของท่าน ข้าเป็นเพียงสตรีชาวบ้านที่ผ่านมาพบเจอท่านจึงช่วยเหลือท่านเอาไว้” ตอนนี้ไม่ใช่แต่ภายหน้าอย่างไรก็ต้องเป็น

            “ฮูหยิน เจ้าโกรธพี่ถึงขั้นไม่อยากเกี่ยวข้องเช่นนี้เลยหรือ”

            “เฮ้อ...ข้าไม่ใช่ฮูหยินของท่านจริงๆ ท่านชื่อแซ่อันใดข้ายังไม่ทราบเลย แล้วข้าจะเป็นฮูหยินของท่านได้อย่างไร” เขาลืมไปได้อย่างไร ในชาติภพก่อนหลังจากที่นางช่วยเหลือเขาแล้ว ยามเขาเยือนเมืองหลวงแล้วเข้าใจผิดจนไปสู่ขอสตรีผู้นั้น เขาไม่เคยเปิดเผยใบหน้าตนแม้จะอยู่ตามลำพังกับคู่หมั้นของตน

            “ซีซวน คือนามของพี่ พี่เข้าใจแล้ว เจ้าคงจะน้อยใจพี่ ต่อจากนี้พี่ยินดีจะใช้ชีวิตที่เหลือเพื่อทำให้เจ้าหายโกรธ” เขาแสร้งทำท่าทางให้เหมือนเสี่ยวโก่วยามถูกดุ จะได้ดูน่าเอ็นดูในสายตานาง

            ท่าทางของคุณชายทำให้เหล่าบรรดาบุรุษแซ่เจียว ซึ่งเป็นแซ่ที่คุณชายตั้งให้ พากันยกมือขยี้ตาราวกับว่าตนกำลังตาฝาด

            คุณชายผู้เคร่งขรึมของพวกเขาเหตุใดยามอยู่ต่อหน้าคุณหนู เอ่อ...คุณชายให้เรียกนางว่าฮูหยิน ยามอยู่ต่อหน้าฮูหยินคุณชายถึงกลายเป็นบุรุษที่คล้ายกับเจ้าเสี่ยวอ้ายยามออดอ้อนท่านหมอ

            ‘นั่นคือคุณชายของพวกเราจริงๆ หรือ’ นี่คือสิ่งที่บุรุษแซ่เจียวเกือบยี่สิบคนคิดพร้อมกัน

            “พวกเจ้า! คุณชายส่งสัญญาณแล้ว” เป็นเจียวโจวที่เป็นดั่งพี่ใหญ่รั้งความคิดทุกคน ก่อนจะเริ่มแสดงตัวและทำท่าทางราวกับค้นหาคุณชายของตน

            บุรุษตัวโตปล่อยให้แม่นางน้อยตรงหน้าดึงรั้งตามใจ ตรงซอกหินที่นางพาเข้าไปหลบช่างดีเหลือเกิน มันทำให้เขาได้แนบชิดกับนาง เสียงหัวใจเต้นระรัวของนางเกือบทำให้เขาเผลอจ้องมองนางด้วยแววตาลึกซึ้ง ก่อนจะยิ้มเล็กน้อยอย่างพยายามล่อล่วงนาง