บทที่ 3 ความในใจของซีซวน (1/4)

3

ความในใจของซีซวน

            เฮือก...เขาฝันร้ายอีกแล้ว นี่นับเป็นครั้งที่เท่าใดไม่ทราบที่เขาฝันถึงเรื่องราวในครั้งนั้น เขาไปช่วยนางไม่ทัน

            ภาพของสตรีที่นอนหมดลมหายใจอยู่บนพื้นคุกใต้ดินทำให้เขาแทบคลั่ง มือที่กำกระบี่สั่นสะท้านอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ หากในตอนนั้นเขาเลือกที่จะเชื่อหัวใจตนเอง นางก็คงไม่ต้องมีจุดจบเช่นนี้

            เพราะยึดมั่นเกี่ยวกับเรื่องราวในหนหลัง เขาจึงเลือกที่จะตอบแทนผู้มีพระคุณที่ช่วยเหลือชีวิตของเขาด้วยการขอหมั้นหมาย ชีวิตนางคล้ายจะลำบากเขาจึงปรารถนาอยากให้นางได้มีชีวิตที่ดี แต่แล้วในวันหนึ่งที่ได้เจอสหายของคู่หมั้น เขากลับจิตใจสั่นไหว รอยยิ้มของนางทำให้ใจดวงน้อยของเขาเต้นระรัว

            ‘คารวะคุณชายซวนเจ้าค่ะ’ นางทักทายและส่งยิ้มให้เขา ในยามนั้นแม้จะรู้สึกคุ้นเคยกับรอยยิ้มตรงหน้า แต่เขาก็เลือกที่จะปัดความรู้สึกนั้นทิ้ง เพราะอย่างไรนางก็เป็นสหายของคู่หมั้น และที่สำคัญคือนางกำลังจะกราบไหว้ฟ้าดินกับบุรุษผู้หนึ่ง

            หลังจากนั้นเขาก็ได้สนทนากับนางอีกหลายครั้งยามบังเอิญเจอกันที่ตลาด นางส่งยิ้มจริงใจและไม่เคยมองเขาอย่างหวาดกลัวเมื่อสวมใส่หน้ากากนี้ ต่างจากคู่หมั้นของเขาที่มักจะมีประกายไม่พอใจปะปนกับหวาดกลัวพาดผ่านยามที่นางคิดว่าเขาพลั้งเผลอไม่สนใจมอง

            แต่แล้วอย่างไร ในเมื่อคู่หมั้นของเขานางก็ไม่ได้ทำผิดอันใด ทั้งนางยังเป็นสตรีใจดีที่ยื่นมือช่วยเหลือเขาในยามที่เขาเกือบก้าวเท้าเข้าสู่ประตูนรก นางเป็นผู้ยื้อชีวิตเขาไว้ เมื่อกลับมาถึงเมืองหลวงเขาจึงรีบให้ผู้อาวุโสที่เคารพพาแม่สื่อไปขอหมั้นหมายทันที

            แต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้ต้อนรับนักฆ่าที่ถูกว่าจ้างโดยคู่หมั้นตน หลังจากสังหารคนเหล่านั้นแล้ว แม้จะเสียใจแต่ทว่าพอตั้งสติได้แล้วเขาจึงให้คนตามสืบจนทราบว่าแท้จริงคู่หมั้นตนกับสามีของคุณหนูซู ลักลอบได้เสียกันนานแล้วและทั้งคู่ได้วางแผนฆ่าเจ้ากรมอาญาโดยทำให้คล้ายกับเกิดอุบัติเหตุ

            เมื่อได้ยินถึงการกระทำไร้คุณธรรมของคู่หมั้นตน เขาจึงเกิดความสงสัยจึงให้คนสืบสาวเรื่องราวย้อนกลับไปเมื่อหลายเดือนก่อน

            เรื่องราวที่ทำให้เขาเข่าแทบทรุดก็คือแท้จริงเขาเข้าใจผิดมาโดยตลอด คนที่ดึงเขากลับมาจากประตูนรกแท้จริงคือคุณหนูซู สตรีที่ทำให้เขาอยากเห็นรอยยิ้มนางบ่อยครั้งถึงขั้นแสร้งบังเอิญไปเจอ และเรื่องราวที่ทำให้เขาแทบคลั่งก็คือ ชายหญิงชั่วช้าคู่นั้นจับนางไปขังไว้ในคุกใต้ดิน

            เขาไม่รอช้าขอคนของบิดารีบไปช่วยเหลือนาง แต่สุดท้ายก็ไม่ทัน เขาเสียใจจนควบคุมตนเองไม่อยู่ สังหารคนของบุรุษผู้นั้นเกือบหมด

            แต่แค้นอย่างไรก็ต้องชำระ เขาโอบอุ้มร่างไร้วิญญาณของนางออกจากคุกใต้ดิน โดยสั่งคนมัดบุรุษสตรีชั่วช้าทั้งสองเอาไว้กับศพที่ถูกคนของเขาฆ่าตาย ตราบใดที่เขาไม่อนุญาตให้ตาย คนทั้งสองก็ตายไม่ได้

            เมื่อถูกขังไว้กับศพจำนวนมาก ต้องมองจนศพขึ้นอืดส่งกลิ่นเหม็น คนที่รังเกียจและไม่เคยคลุกคลีอยู่กับศพอย่างหม่าลี่อินจึงเริ่มสติแตก

            แต่นั่นยังไม่สาแก่ใจ เพราะหลังจากเขาอาบน้ำแต่งตัวให้กับร่างของซูหนิงเซียนเพื่อให้นางได้มีสภาพที่งดงามที่สุดยามคืนสู่ผืนดิน เขาเห็นทั้งบาดแผล รอยฟกช้ำรวมทั้งยาพิษที่ทำให้นางสิ้นลม นางต้องทรมานเพียงใดกว่าจะหลุดพ้น

            เมื่อรับรู้ถึงสิ่งที่นางถูกกระทำ คนโง่ที่หลงเชื่อเพียงเพราะผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวจึงคืนสนองสิ่งที่พวกมันทำกับนางทั้งหมดให้ กวางเหลียงอี้ถูกตัดลิ้นและแล่เนื้อออกมาทีละชิ้น หากเจ็บปวดจนใกล้สิ้นลม ก็จะถูกช่วยชีวิตเอาไว้ด้วยฝีมือหมอเทวดา เนื้อที่แหว่งเพราะถูกเฉือนออกไปไม่ได้รับการรักษาทั้งยังปล่อยให้หนูมาแทะกินเช่นนั้น ส่วนหม่าลี่อินถูกเหล็กร้อนทาบลงบนใบหน้าก่อนจะลามไปทุกส่วนของร่างกายทำให้ร่างกายพุพองจนบุรุษที่กล่าวว่าจะรักกันจนวันตายยังเบือนหน้าหนีกลิ่นเน่าเหม็นของเนื้อหนังที่ไหม้จนกลายเป็นหนอง

            เมื่อทรมานคนพวกนั้นจนสาแก่ใจซึ่งใช้เวลานานนับเดือน เขาที่ไว้ทุกข์ให้นางครบตามกำหนดแล้ว จึงปลิดชีพคนพวกนั้นให้ตายตกตามนาง เขาจัดพิธีกราบไหว้ฟ้าดินป้ายวิญญาณของนางอย่างสมเกียรติและใช้ชีวิตโดดเดี่ยวจนวาระสุดท้าย ซึ่งโชคดีที่มาถึงเร็ว เพราะเขาอาสาไปรบกับชนเผ่าแทนพี่ชาย ก่อนตายเขาระลึกถึงนางและพร่ำขอโอกาสจากสวรรค์ ให้เขาได้พบเจอนางอีกสักครั้ง

            แต่ใครจะคิดว่าสุดท้ายเขาจะได้รับโอกาสแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดจริงๆ

            เขาหวนกลับมาก่อนหน้าที่จะถูกนักฆ่าจากฝั่งเถ้าแก่ซ่งที่ไม่พอใจเนื่องจากร้านขายเครื่องประดับของเขาที่เพิ่งจะมาเปิดในเมืองซานโจวขายดีกว่าทั้งยังแย่งลูกค้าของอีกฝ่ายเกือบหมดสิ้น

            เมื่อได้รับโอกาสเขาจึงสามารถจัดการพวกนั้นได้ก่อนที่จะเกิดเหตุ แต่อย่างไรหากไม่มีเหตุการณ์ที่เขาถูกทำร้ายจนไปนอนเกยตื้นที่ริมแม่น้ำแห่งนั้น เขาก็จะไม่ได้พบนาง เขาจึงใช้กระบี่จัดการสร้างบาดแผลด้วยตัวเอง แล้วไปนอนตัวเปียกโชกเกยตื้นอยู่บริเวณนั้น แน่นอนว่าลูกน้องของเขาเกือบยี่สิบคนก็ต้องติดตามและไปซุ่มดูอยู่บริเวณนั้นด้วย

            ในขณะที่กำลังนอนเล่นให้น้ำสาดซัด สตรีตัวน้อยท่าทางน่าสงสารก็เดินเข้ามา เพื่อเรียกร้องความสนใจเนื่องจากตอนนี้เขาหนาวมาก จึงส่งเสียงร้อง แต่นางก็ยังนิ่งเฉย ท่าทางครุ่นคิดนั่นน่ารักเสียจนเขาอยากเป็นฝ่ายลุกไปหานางเอง

            แม้จะสงสารและไม่อยากให้นางเหน็ดเหนื่อย แต่เขาก็จำใจต้องให้นางประคองเขาไปที่ถ้ำอย่างทุลักทุเล

            ด้วยความเจ็บปวดของบาดแผลและการเปียกน้ำเป็นเวลานานสุดท้ายเขาก็ป่วยจริงๆ แม้เขาจะพยายามฝืนตนเอาไว้ไม่ให้หลับเพราะกลัวนางจะหายไปดั่งเช่นกาลก่อน แต่ทว่าก็ไม่อาจทำได้

            ในฝันที่เจ็บปวดเขารู้สึกถึงความอบอุ่นบางอย่าง เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่านางกำลังโอบกอดเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เขา เมื่อเห็นเช่นนั้นมุมปากหยักพลันมีรอยยิ้มก่อนจะเป็นฝ่ายโอบกอดให้ความอบอุ่นแก่นางแล้วหลับไป

            ตื่นมาอีกครามิคาดว่านางจะหายไป เขาจึงตะโกนเรียกผู้ติดตามของตนซึ่งน่าจะเฝ้าดูอยู่ด้านนอกด้วยความเดือดดาล

            “ฮูหยินของข้า นางหายไปไหน”