บทที่ 4 ต่างคนต่างพึ่งพากัน (2/4)

“พี่อยากปรนนิบัติฮูหยินของพี่”

            ‘แต่ข้าไม่ใช่ฮูหยินของท่าน’ นิสัยใจคอเป็นอย่างไร จวนอยู่ที่ใด นางยังไม่ทราบเลย เป็นเพียงแค่คนบังเอิญผ่านมาเจอกัน และต่างฝ่ายต่างพึ่งพากันเพียงเท่านั้น

            “เท้าเป็นของต่ำ บุรุษมิควรลดตัวมาจับเท้าสตรีเช่นนี้” คุณหนูซูพยายามหาข้ออ้างเพื่อหลีกเลี่ยง ให้บุรุษเห็นเท้าเปล่าว่าผิดจารีตแล้ว หากให้เขาจับอีก นางมิต้องเอาตนเองใส่ตะกร้าล้างน้ำเลยหรือ

            “ฮูหยิน เจ้าอย่าได้ยึดถือธรรมเนียมเก่าแก่เหล่านั้นให้มาก สามีเพียงอยากปรนนิบัติเจ้า” กล่าวจบเขาก็ยึดเท้าข้างที่นางไม่ได้เจ็บเอาไว้แน่นแล้วถอดรองเท้าให้

            ‘ต่อจากนี้ข้าคงหาบุรุษมาแต่งงานด้วยไม่ได้’ แต่ก็ช่างเถิด หลังจากได้หวนคืนมาสิ่งที่นางให้ความสำคัญที่สุดมิใช่เป็นการเลือกแต่งกับบุรุษดีๆ สักคน แต่เป็นการแก้แค้นเอาคืนคนพวกนั้นต่างหาก

            “หากเจ็บให้บอกพี่” หยางซีซวนกล่าวพลางค่อยๆ แกะผ้าที่พันไว้ออก นัยน์ตาดำมีประกายเจ็บปวดพาดผ่านชั่วครู่เมื่อเห็นรอยฟกช้ำ ภาพในคืนนั้นที่เขาเห็นร่างไร้วิญญาณของนางย้อนกลับเข้ามาในหัว มือใหญ่สั่นเทาขึ้นมาเล็กน้อยยามเขาควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้ ก่อนจะกลับคืนปกติยามเงยหน้ามองนาง

            “เห็นเจ้าเจ็บถึงเพียงนี้ พี่รู้สึกผิดยิ่ง”

            “เป็นข้าที่ซุ่มซ่ามเองเจ้าค่ะ” นางจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเจ็บข้อเท้าได้อย่างไร

            “ต่อจากนี้พี่สัญญาว่าจะดูแลเจ้า...” เขากล่าวยังไม่ทันจบนางก็ยกมือเรียวปิดปาก

            “อย่ากล่าวสัญญาเลยเจ้าค่ะ” ต่างคนต่างพึ่งพา ได้ประโยชน์กันทั้งสองฝ่าย คำสัญญาเหล่านั้นเขาควรเก็บไว้กล่าวกับฮูหยินของเขา

            จุ๊บ เขาจุมพิตฝ่ามือนางอยู่หลายครั้งจนนางยอมดึงมือออกจากปากเขา

            “เจ้านอนห้องนี้ลำพัง อย่าได้เดินเหินไปมา หากมีเรื่องอันใดให้เป่าเจ้านี่ พี่จะรีบมา” หลังจากใส่ยาและพันผ้าที่เท้าเสร็จ เขาก็มอบนกหวีดไม้ไผ่ที่เพิ่งสั่งคนทำให้นาง

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ” เขาใจดีกับนางเช่นนี้ ตลอดการเดินทางนางจะดูแลเขาเป็นอย่างดีเพื่อตอบแทน

            “พี่ไปก่อน แต่หากเจ้าหวาดกลัวไม่อยากนอนคนเดียว ให้เป่านกหวีดเรียกพี่ พี่จะรีบมาหาเจ้า” เขายิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางเบื่อหน่ายของนาง

            หยอกเย้า เกี้ยวพาได้ชำนาญเช่นนี้ มิแคล้วคงมีสตรีในเรือนหลังมากมาย

           

         ด้านหยางซีซวนที่ยินยอมไม่ร่วมห้องกับฮูหยินตนนั้น ส่วนหนึ่งก็เพราะอยากให้นางได้มีเวลาส่วนตัวและไม่อยากล้ำเส้นหยามเกียรตินางเกินไป เขาทราบดีว่าการที่ตนกล่าวอ้างว่านางเป็นฮูหยินและถูกเนื้อต้องตัวนางไม่ถูกต้อง แต่เขาก็ทำไปเพราะอยากอยู่ใกล้ชิดนาง เขาเสียเวลาและพลาดในสิ่งที่ควรทำแล้วหนึ่งชาติ ในครานี้นอกจากกันนางให้ออกห่างจากคนพวกนั้นแล้ว เขาจะต้องเกี้ยวพานางมาเป็นฮูหยินให้ได้

            “นี่เจ้า! ฟังที่ข้ากล่าวอยู่หรือไม่” ลู่จื้อโบกมือตรงหน้าเขาพลางเอ่ยถาม

            “เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าให้เกียรตินาง ไปถึงเมืองหลวงเมื่อใด ข้าแต่งนางเข้าจวนแน่นอน”

            “ซีซวน ข้าไม่ได้กล่าวถึงคุณหนูซูแม้แต่ครึ่งคำ เจ้าตั้งสติหน่อยได้หรือไม่” ท่านหมอเทวดาทำหน้าเอือมระอา

            “แล้วเจ้ากล่าวเรื่องอันใด”

            “ท่านหมอแจ้งคุณชายว่า ก่อนที่ท่านหมอจะออกเดินทางจากเมืองซานโจว กิจการของเถ้าแก่ซ่งได้ถูกปิดกิจการทั้งหมด จวนตระกูลซ่งถูกฆ่าล้างยกจวน ซึ่งท่านหมอเอ่ยถามว่าใช่ฝีมือของคุณชายหรือไม่” เจียวลู่ที่มีความจำดีเยี่ยมเป็นผู้กล่าวให้คุณชายของตนฟังอีกครั้ง

            “ไม่ใช่ฝีมือของข้า คงถูกปิดปากจากผู้ที่อยู่เบื้องหลังมากกว่า”

            “เจ้ากล่าวคล้ายกับเจ้าทราบว่าใครคิดจัดการเจ้า”

            “อืม”

            “ในเมื่อทราบเหตุใดเจ้าไม่รีบเก็บกวาดเบื้องหลังของเถ้าแก่ซ่งเล่า”

            “ข้าจะทำเช่นนั้นได้อย่างไร ในเมื่อคนผู้นั้นยากจะแตะต้อง”

            “กล่าวเช่นนี้คงไม่ใช่คนจากในวังหรอกใช่หรือไม่”

            “...”

            “คนคนนั้นจะได้ประโยชน์อันใด หากเจ้าตายไป”

            “หนึ่ง บิดาข้าต้องไม่อยู่เฉย สองพี่ชายข้าทั้งสองต้องสืบเสาะจนเจอเรื่องที่พวกมันอยากให้ทราบ พอโยนเผือกร้อนใส่มือผู้อื่นเสร็จ ก็ปล่อยให้ฆ่าฟันกันเอง สุดท้ายตนเองก็จะได้ทุกอย่าง”

            “ช่างชั่วช้าสมกับอยู่ในวังหลวง แล้วเรื่องฮูหยินของเจ้า หากถึงเมืองหลวงจะเป็นเช่นไรต่อ”

            “ข้าก็จะแต่งนางเป็นฮูหยินจริงๆ”

.........................................

พี่เขาเล่นใหญ่ สหายกับผู้ติดตามต้องทำใจ