บทที่ 5 ใกล้ถึงเวลาแยกย้าย (3/4)

“ฮูหยิน เจ้าอดทนเห็นหน้าบุรุษที่รูปงามน้อยกว่าพี่เพียงครู่เดียวอีก ไม่นานเราก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว” เขากล่าวพลางรินชาใส่จอกให้นางอย่างเอาใจ

            ‘สหายผู้นี้ปากไม่ดี มันน่าเปิดโปงความลับเสียจริง’ ทำตัวราวกับเด็กน้อยกลัวผู้อื่นมาแย่งความรักความสนใจจากมารดา

            “ท่านอย่าได้กล่าววาจาไม่ดีต่อท่านหมอเช่นนั้น”

            “...” เขาเม้มริมฝีปากราวกับอัดอั้นตันใจ ก่อนจะก้มหน้าลง

            “ข้าต้องขออภัยท่านหมอด้วยนะเจ้าคะ เขาสติฟั่นเฟือนอาจกล่าววาจาไม่เหมาะสมไปบ้าง” นางหันไปกล่าวกับท่านหมอ ถึงไม่ได้เห็นเบื้องหลังสีหน้าของบุรุษมากเล่ห์

            ‘ดู...สหายข้าสำนึกที่ใด แสร้งทำเป็นน่าสงสารให้นางเห็นใจ แต่แท้จริงมากเล่ห์กลับกลอก’ ด้วยความเป็นหมอ เขาจึงสามารถรักษาสีหน้าให้นิ่งเรียบเอาไว้ได้ เมื่อเห็นสหายทำหน้าตาล้อเลียนอยู่เบื้องหลังนางราวกับเด็กน้อย แต่พอนางหันกลับไปมองก็ก้มหน้าลงท่าทางเศร้าสร้อยเช่นเดิม

            ได้เปิดหูเปิดตากับนิสัยของคุณชายเล็กตระกูลหยางก็คราวนี้

            หวิ้ว...เสียงอะไรบางอย่างทำให้สีหน้าที่เศร้าสร้อยเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม

            “คอแห้งหรือไม่ จิบชาเถิด” เขากล่าวพลางเลื่อนชาให้นางกิน

            “ท่านหมอ จิบชาเจ้าค่ะ” แทนที่นางจะยกขึ้นจิบ นางกลับเลื่อนจอกชาให้กับลู่จื้อ

            “มิเป็นไรแม่นาง ท่านจิบเถิด ประเดี๋ยวสามีของท่านจะน้อยใจ เขาตั้งใจชงให้แม่นางกิน” หากเขากินชาจอกนี้เข้าไปเขาคงต้องตายอยู่ในรถม้าคันนี้เป็นแน่

            “ฮูหยิน เจ้าโกรธพี่อีกแล้วใช่หรือไม่ แม้แต่ชาที่พี่ชงให้ก็ไม่ยอมกิน”

            “ข้าไม่ได้โกรธอันใดเจ้าค่ะ นี่เจ้าค่ะ ข้ากินชาที่ท่านชงแล้ว” นางกล่าวจบก็รีบยกชาจอกนั้นจนหมดในคราวเดียวก่อนจะคว่ำจอกชาให้เขาดู

            “ชาที่พี่ชงถูกปากเจ้าหรือไม่”

            “ถูกปากเจ้าค่ะ”

            “หากเข้าเมืองหลวงแล้ว เราไปพักที่จวนของท่านพ่อตากันก่อนดีหรือไม่”

            “เจ้าค่ะ”

            “แล้วค่อยไปจวนของพี่”

            “ท่านจำจวนในเมืองหลวงได้หรือเจ้าคะ” แม้จะเอ่ยถามเรื่องราวของคนผู้นี้จากผู้ติดตามแซ่เจียวทั้งหมด แต่ก็ได้รับคำตอบเพียงแค่ว่า คุณชายของพวกตนเป็นคหบดีจากเมืองหลวงที่ไปเปิดกิจการที่เมืองซานโจว ในระหว่างที่กำลังจะเดินทางกลับเมืองหลวงรถม้าถูกโจมตีโดยคนกลุ่มหนึ่งที่เสียผลประโยชน์จากการที่กิจการของคุณชายหยางรุ่งเรือง แต่พอจะถามเรื่องส่วนตัว บรรดาผู้ติดตามก็มีอันต้องขอตัวไปจัดการหน้าที่ของตนอยู่ร่ำไป จนนางอดคิดไม่ได้ว่าหรือแท้จริงแล้วคุณชายหยางผู้นี้จะเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่

            หยางซีซวนเช่นนั้นหรือ นางไม่คุ้นหูกับชื่อนี้เลย แต่หากจะกล่าวว่าในเมืองหลวงมีตระกูลหยางหรือไม่ นางสามารถตอบได้ทันทีว่ามี และมีคนแซ่หยางมากมายอาจจะแตกต่างกันตามอักษรที่ใช้ หากกล่าวถึงตระกูลใหญ่เห็นจะเป็นตระกูลหยาง ที่เป็นตระกูลของฮองเฮา และส่งต่อตำแหน่งแม่ทัพจากรุ่นสู่รุ่น

            เขาคงไม่ใช่บุตรชายแม่ทัพใหญ่ตระกูลหยางหรอกกระมัง เท่าที่นางได้ยินมา ตระกูลหยางมีบุตรชายสามคน คุณชายใหญ่และคุณชายรองนางก็เคยพบเจออยู่บ้างตามงานเลี้ยง แต่คุณชายเล็กนั้นได้ยินว่ามีสุขภาพร่างกายที่อ่อนแอจึงถูกส่งตัวไปรักษาที่ต่างเมืองตั้งแต่ก่อนสวมกวาน ทว่าดูจากบุรุษตรงหน้า เขาไม่ใกล้เคียงกับคำว่าร่างกายอ่อนแอ นางจึงคิดว่าเขาอาจจะเป็นเพียงคุณชายของตระกูลคหบดี  

            “แท้จริงพี่จำไม่ได้หรอก แต่เจียวโจวกล่าวว่าจวนพี่ในเมืองหลวงใหญ่โตพอที่จะมีที่วิ่งเล่นให้ลูกของเราได้”

            “แค่ก แค่กๆ” นางที่กำลังยกน้ำชาที่เขารินใส่จอกให้อย่างเอาใจขึ้นดื่ม พลันสำลักไอจนหน้าดำหน้าแดง

            “ค่อยๆ จิบ อย่ารีบร้อน”

            ‘ข้าสำลักเพราะท่านไม่รู้ตัวหรืออย่างไร’ แม้ความจำจะสับสน ท่านก็ยังคิดกลืนกินสตรีผู้นั้นที่ตนปรารถนา ช่างเป็นความรักที่ล้ำลึกฝังใจ

            “เป็นอย่างไรบ้าง”

            “แค่กๆ” นางปิดปากไออยู่ชั่วครู่ก่อนจะอาการดีขึ้น

            “คราวหน้าต้องค่อยๆ จิบชา อย่าได้รีบร้อน” เขากล่าวพลางช่วยลูบหลังให้นาง

            “ขอบคุณเจ้าค่ะ แค่กๆ” นางไออีกครั้งก่อนจะจับมือเขาให้หยุดลูบหลัง ใกล้ถึงเมืองหลวงแล้วนางต้องรักษาระยะห่างจากเขา อีกไม่นานความสัมพันธ์แบบพึ่งพาอาศัยกันก็จะจบลงแล้ว แม้จะเสียดายบุรุษที่อ่อนโยนและใจดี เอ่อ...นางหมายถึงได้พานพบถือเป็นวาสนา แต่นางกับเขามีวาสนาต่อกันเพียงเท่านี้ อีกไม่นานหากเขาหายดี เขาก็ต้องไปหาสตรีในดวงใจ นางก็มีความแค้นที่จะต้องสะสาง หากแยกย้ายกันทันทีที่ถึงเมืองหลวงมันคือเรื่องที่เหมาะสมแล้ว

            “...” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความไม่ชอบใจท่าทีราวกับจงใจหลบเลี่ยงของนาง

            “ข้าหายดีแล้ว” กล่าวจบนางก็ยกมือขึ้นปิดปากหาว

            “หากเจ้าง่วงก็นอนเถิด ผ่านเข้าประตูเมืองหลวงเมื่อใดพี่จะรีบปลุกเจ้า” สีหน้าของเขากลับมาอ่อนโยนดังเดิม

            “ข้าง่วงเพียงเล็กน้อยเท่า...” นางกล่าวยังไม่ทันจบก็หลับไปเสียอย่างนั้น จนบุรุษที่ห่วงใยเกือบคว้าตัวมากอดเอาไว้ไม่ทัน

            “ยานิทราของข้าออกฤทธิ์รวดเร็วหรือไม่”

            “อย่าเพิ่งโอ้อวด พาตนเองให้รอดจากการโจมตีก่อนเถิด” เพราะไม่อยากให้นางตื่นกลัวกับการถูกลอบโจมตี เขาจึงผสมยานิทราลงในชาจอกนั้นให้นางดื่ม