LOGINShare
บทที่ 7 คารวะท่านพ่อตา (1/4)
Last Updated:
2024-12-09 21:28:35Related chapters
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 7 คารวะท่านพ่อตา (2/4)
“เจ้าบอกข้าก่อน ว่านางทำเช่นไรกับเจ้า เจ้าถึงได้รังเกียจนางมากเช่นนี้” “หากข้าบอก เจ้าอย่าได้เอามาล้อเลียนข้าเข้าใจหรือไม่” “อืม ข้าจะไม่ล้อเลียนเจ้า เล่ามาเถิด” “จำตอนนั้นที่จวนข้ามีงานเลี้ยงแล้วข้าทำร้ายนางจนบิดามารดาข้าต้องไปขอโทษเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพถึงจวนได้หรือไม่” “อืม” “ตอนนั้นแท้จริงหม่าลี่อินเข้ามากอดข้าพยายามดึงทึ้งเสื้อผ้าข้า ทั้งยังบอกว่าชื่นชอบข้าอยากเป็นฮูหยินของข้า แต่ข้าที่ตัวใหญ่กว่าไม่ยินยอมจึงผลักนางให้ออกห่างสุดท้ายนางล้มลง พอดีกับมีคนเข้ามาเห็นพอดี ข้าจึงกระจ่างแจ้งในใจว่าแท้จริงทั้งหมดเป็นเล่ห์กลชั่วร้ายของหม่าลี่อิน” “เรื่องใหญ่เพียงนี้เหตุใดถึงไม่คิดบอกกล่าวข้า” “ตอนนั้นเจ้ายังมองข้าด้วยแววตาผิดหวังอยู่มิใช่หรือ” ท่าทางแง่งอนของซือเย่แห่งสำนักศึกษาทำให้นางยกยิ้ม “ข้าขอโทษ เจ้าให้อภัยข้าได้หรือไม่” นางกล่าวพลางออดอ้อนสหาย ดวงหน้าหวานคลอเคลียถูไถบริเวณต้นแขนแกร่ง “ได้ แต่ต้องแลกกับการไปงานเลี้ยงจวนหยางเป็นเพื่อนข้า” ออกงานกับสหายผู้งดงาม จะได้เกิ
Last Updated : 2024-12-09บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 7 คารวะท่านพ่อตา (3/4)
“เป็นข้าเองขอรับท่านพ่อตา” บุรุษรูปงามเดินเข้าจวนผู้อื่นอย่างถือวิสาสะกล่าวก่อนจะรีบสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้นางที่ตกตะลึงอยู่ ‘ข้าไม่เคยบอกชื่อแซ่แก่เขา แล้วเขาทราบได้อย่างไรว่าข้าคือซูหนิงเซียน’ พลันสายตานางก็สบเข้ากับสายตาขอโทษขอโพยของพี่ใหญ่แซ่เจียว ซึ่งน่าจะเป็นคนพาคุณชายของตนมาที่นี่ พอเข้าใจอยู่หรอกว่าความสามารถของคนพวกนี้ไม่ธรรมดา สามารถสืบเสาะหานางได้ง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ แต่มันก็ไม่ควรจะรวดเร็วถึงเพียงนี้ นางกลับจวนได้เพียงสามวันเขาก็ตามนางมาถึงจวน แล้วคราวนี้นางจะหลบเลี่ยงอย่างไรต่อ ตอนเดินทางที่ต้องรับสมอ้างเป็นฮูหยินของเขาก็เพราะนางต้องพึ่งพาให้เขาพานางเข้าเมืองอย่างปลอดภัย แต่บัดนี้ทุกอย่างผ่านพ้นไปแล้ว เหตุใดนางจะต้องรับสมอ้างเป็นฮูหยินของเขาให้ตนหวั่นไหวอีกเล่า “เจ้าเป็นใครเหตุใดถึงมาเรียกข้าว่าพ่อตา” “นางเป็นฮูหยินของข้า ท่านเป็นบิดาของนางก็ต้องเป็นพ่อตาของข้าสิขอรับ” เขากล่าวจบก็ปรายตามองบุรุษที่นั่งกินข้าวร่วมโต๊ะกับสองพ่อลูกชั่วครู่ ‘บุรุษผู้นี้ คงเป็นหมิงอี้เฉินสินะ’ ในกาลก่อนไม่ได้เคยร
Last Updated : 2024-12-11บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 7 คารวะท่านพ่อตา (4/4)
“นายท่านได้โปรดช่วยเหลือคุณชายของข้าน้อยด้วยเถิดขอรับ” ผู้ติดตามต่างพากันคุกเข่าตามคุณชาย ฮูหยินกล่าวว่าต้องเล่นบทงิ้วให้สมจริง มิเช่นนั้นจะโดนหักเบี้ยหวัด “เช่นนั้นให้ไปพักจวนข้าดีหรือไม่” คุณชายหมิงเสนอ “ดี...” เจ้ากรมอาญากล่าวยังไม่ทันจบบุรุษรูปงามก็เอ่ยแทรกขึ้นก่อน “ไม่ดีขอรับ ท่านพ่อตา นกยวนยางต้องอยู่เป็นคู่ ท่านจะใจร้ายถือไม้ไล่หวดยวนยางให้แยกออกจากกันหรือขอรับ” ‘เหตุใดทางเลือกของข้าในครานี้ถึงได้แลดูวุ่นวายเช่นนี้’ นางคิดว่าเรื่องราวจะจบลงเมื่อเดินทางถึงเมืองหลวงแล้วแยกย้ายไปคนละทาง “แต่เจ้าไม่ใช่สามีของบุตรสาวข้า” “ฮูหยิน ท่านพ่อไม่ยอมรับการแต่งงานของเราใช่หรือไม่ ถึงได้พยายามแยกพี่จากเจ้าเช่นนี้” “แต่งงานอันใดกัน กล่าวเช่นนี้นางเสียหายรู้หรือไม่” “ขออภัยท่านพ่อตาหากทำให้ท่านไม่พอใจ แต่ตัวข้านั้นจริงใจกับหนิงเซียนจริงๆ ได้โปรดเห็นใจพวกเราเถิดนะขอรับ” กล่าวจบก็โขกศีรษะกับพื้น ท่ามกลางความตกตะลึงของผู้ติดตามแซ่เจียว และซูหนิงเซียน ‘คุณชายทุ่มเทกับงิ้วฉากนี้เป็
Last Updated : 2024-12-11บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 8 จนใจที่บุตรชายดื้อรั้น (1/4)
8จนใจที่บุตรชายดื้อรั้น เช้าวันต่อมาก่อนที่ท่านเจ้ากรมอาญาจะออกไปศาลาว่าการ ก็ต้องตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อมีบุรุษชุดดำเกือบยี่สิบคนมายืนรอหน้าจวน ก่อนจะมีรถม้าตราสัญลักษณ์ตระกูลหยางมาจอด “ขออภัยท่านเจ้ากรมอาญาซู ที่ข้ามารบกวนท่านแต่เช้า” “ฮูหยินท่านแม่ทัพหยาง มีอันใดให้ข้ารับใช้หรือ” “เข้าไปสนทนากันด้านในเถิด” “ขออภัยที่เสียมารยาท เชิญๆ” แน่นอนว่าการมาเยือนของตระกูลใหญ่ย่อมมีชาวบ้านที่เดินผ่านไปมาสนใจมอง รวมถึงเวรยามหน้าจวนหมิงที่รีบเข้าไปรายงานนายท่านของจวนทันที ภายในโถงรับรองเงียบกริบซูฉือนั่งนิ่งเพื่อรอฟังถึงเหตุผลในการมาเยือนจวนซูของฮูหยินท่านแม่ทัพใหญ่ ที่ไม่เคยรู้จักหรือคุ้นเคยกันมาก่อน “ท่านคงแปลกใจที่ข้ามาเยือนในวันนี้” “ไม่ปฏิเสธ ข้าย่อมแปลกใจและสงสัยอยู่บ้าง” “คือหากจะให้กล่าว ต้องเล่าย้อนไปเมื่อหลายปีก่อน ตัวข้านั้นร้อนใจเห็นบุตรชายบุตรสาวของสหายหลายคนตบแต่งจนมีหลานให้สหายข้าได้หยอกเย้าคลายเหงา แต่ตัวข้านั้นแสนอาภัพ มีบุตรชายมากถึงสามคน แต่กลับไม่มีคนใดเลยท
Last Updated : 2024-12-11บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 8 จนใจที่บุตรชายดื้อรั้น (2/4)
“ฮูหยิน เจ้าอย่าเดินเร็วนัก ประเดี๋ยวหกล้มไปพี่จะทำอย่างไร” เสียงทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้า “ท่านพ่อเกิดอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ” “คารวะฮูหยินท่านแม่ทัพหยางก่อนเสีย” “คารวะหยางฮูหยินเจ้าค่ะ” นางยังไม่ทันได้ย่อตัว บุรุษที่เดินตามมาก็รีบมารั้งตัวไว้ก่อนจะดึงให้ถอยออกห่างจากสตรีผู้มีใบหน้างดงาม “ฮูหยินเจ้าอย่าเข้าใกล้นาง” “ซีซวนเจ้าอย่าเสียมารยาทกับมารดาตนเอง” “มารดา” เช่นนั้นบุรุษที่นางเก็บได้ก็เป็นบุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่ของแคว้นใช่หรือไม่ “ใช่แล้ว ข้าเป็นมารดาของซีซวน เจ้าคงเป็นฮูหยินที่เขากล่าวถึง” “ขออภัยเจ้าค่ะ ยามนั้นจำเป็น...” “อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย ต้องเป็นข้าที่ขออภัยเจ้า บุตรชายผู้นี้ยามปกติก็ดื้อรั้นมากอยู่แล้ว มิคาดคิดว่าพอสติฟั่นเฟือนจะยิ่งดื้อรั้น แม้แต่ข้าที่เป็นมารดายังไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลย ดังนั้นอย่าได้กล่าวถึงเรื่องหาหมอมารักษา” กล่าวจบก็แสร้งยื่นมือไปหมายจะจับแขนบุตรชาย แต่เจ้าลูกตัวดีก็รีบไปซ่อนอยู่ด้านหลังนาง “ฮูหยิน
Last Updated : 2024-12-11บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 8 จนใจที่บุตรชายดื้อรั้น (3/4)
“หากเป็นเช่นนั้นเหตุใดถึงขนคนมามากราวกับจะข่มขู่พวกเจ้า” “ข้าได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพหยางหวงแหนฮูหยินเป็นอย่างมาก ยามนางจะออกไปที่ใดก็มักจะต้องมีผู้ติดตามจำนวนมากตามไปด้วย” แม้จะตกตะลึงที่ว่าชายผู้นั้นแท้จริงคือบุตรชายแม่ทัพใหญ่ แต่หมิงอี้เฉินก็พยายามซ่อนสีหน้าเอาไว้อย่างมิดชิด “หากเป็นเช่นนั้นพวกข้าก็หายห่วง แล้วหนิงเซียนหลานข้าไปที่ใด เหตุใดถึงไม่มากินข้าวร่วมโต๊ะด้วยกัน” ฮูหยินหมิงเอ่ยถามพลางมองหาหลานสาวคนโปรด “นางกำลังดูแลบุตรชายคนเล็กของตระกูลหยาง” “ประเดี๋ยวนะ คุณชายหยางคนเล็กนี่อายุมากกว่าหนิงเซียนมิใช่หรือ เหตุใดนางต้องดูแลคนผู้นั้น” “เขาสติฟั่นเฟือนและเกาะติดบุตรสาวข้า มารดาเขาจึงฝากให้พวกข้าดูแลพร้อมกับมอบค่าเลี้ยงดูให้” “หมายความว่าคุณชายผู้นั้นตอนนี้อาศัยอยู่ที่จวนนี้กับท่านและหนิงเซียน” ฮูหยินหมิงเอ่ยถามด้วยสีหน้าตื่นตกใจ “ใช่ พวกท่านช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยได้หรือไม่ ข้าไม่อยากให้บุตรสาวเสียหายไปมากกว่านี้” มันคือการจำยอมที่ไม่ได้เต็มใจ “วางใจได้ เรื่องชื่อเสีย
Last Updated : 2024-12-12บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 8 จนใจที่บุตรชายดื้อรั้น (4/4)
ในช่วงนี้เขาก็จะจัดการสตรีชั่วช้ากับอดีตสามีเลวทรามของนางไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน อีกไม่กี่วันก็จะถึงงานเลี้ยงฉลองรับตำแหน่งรองเจ้ากรมอาญาของคุณชายรองหยางซีห่าว แต่นางยังไม่มีอาภรณ์งดงามและเครื่องประดับสูงค่าเลยสักชิ้น อย่างไรวันนี้นางต้องลากสหายโง่งมผู้นั้นออกจากจวนไปซื้อให้นางให้ได้ เบี้ยหวัดที่บิดาได้จากศาลาว่าการก็ไม่มากมายพอจะให้นางซื้ออาภรณ์หรือเครื่องประดับล้ำค่าได้ ดังนั้นการเป็นสหายของซูหนิงเซียนจึงเป็นเรื่องดีที่จะได้ข้าวของล้ำค่ามาโดยไม่ต้องเสียตำลึง หึ...นางเพียงแค่จะใช้ในสิ่งที่ควรเป็นของนาง มันไม่ผิดไม่ใช่หรือ มารดามักกล่าวเสมอว่าหากคืนนั้นมารดาไม่โดนคนวางยาปลุกกำหนัด มารดาก็คงไม่พลาดต้องแต่งกับเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพอย่างบิดา และนางก็จะไม่ต้องเป็นเพียงบุตรสาวเจ้าหน้าที่ตำแหน่งต่ำต้อยในศาลาว่าการเช่นนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะมารดานังซูหนิงเซียนที่ริษยามารดาของนางที่เดิมทีแล้วเป็นสตรีที่ท่านเจ้ากรมอาญารักใคร่ชอบพอ แต่เพราะอยากแย่งวาสนาผู้อื่นจึงลงมือทำเรื่องชั่วช้า แม้จะไม่มีหลักฐานเอาผิดแต่ทว่าสวรรค์มีตามารดา
Last Updated : 2024-12-12บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทที่ 9 ยืมแต่ไม่เคยคืน (1/4)
9ยืมแต่ไม่เคยคืน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบริเวณสะพานริมคลองถูกกล่าวถึงเป็นอย่างมาก สุดท้ายเพื่อรักษาชื่อเสียงของคุณหนูหม่าเอาไว้ ท่านมือปราบกวางจึงต้องตกแต่งนางเป็นฮูหยิน แต่เพราะทุกอย่างมันเกิดขึ้นอย่างกะทันหันไม่อาจหาฤกษ์ยามได้ทัน จึงทำได้เพียงแลกเปลี่ยนชะตาแปดอักษรและมอบของหมั้น “กรี๊ด เหตุใดเรื่องราวถึงเป็นเช่นนี้” หม่าลี่อินขว้างปาข้าวของ ท่านแม่เคยกล่าวว่านางมีชะตาสูงส่งจะได้เป็นถึงฮูหยินขุนนางที่มีอำนาจมิใช่หรือ แล้วเหตุใดนางถึงต้องแต่งกับสหายในวัยเด็กอย่างกวางเหลียงอี้ ที่มีชาติกำเนิดเป็นเพียงบุตรชายของนายกองเล็กๆ ในกองทัพ แม้นางจะชื่นชอบเขาไม่น้อยและเคยปรารถนาจะเป็นฮูหยินของเขายามเติบใหญ่ แต่นั่นต้องเป็นตอนที่เขามีอำนาจได้เป็นถึงรองเจ้ากรมแล้ว มิใช่ยังเป็นมือปราบเล็กๆ เช่นนี้ ในคราแรกนางตั้งใจจะใช้ซูหนิงเซียนเป็นบันไดให้กวางเหลียงอี้และนางเหยียบขึ้นที่สูง แต่เพราะความโง่ของนักเลงพวกนั้นที่กวางเหลียงอี้หามา ไปปล้นรถม้าผิดคันสุดท้ายซูหนิงเซียนจึงเข้าเมืองหลวงอย่างปลอดภัย ทำลายแผนการนางที่จะให้เขาเป็นวีรบุรุษช่วยหญิงงาม แส
Last Updated : 2024-12-13
Latest chapter
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : เรื่องราวของท่านหมอ 1 (5/5)
“อ้ายช่าง พี่คิดถึงรอยยิ้มของเจ้ายิ่งนัก” “...” “อ้ายช่าง พี่อยากเห็นรอยยิ้มของเจ้าในวันวานได้หรือไม่” “...” “อ้ายช่าง พี่ขอโทษที่เคยทำร้ายเจ้า พี่ขอโทษที่ร่วมมือกับผู้อื่นทำร้ายเจ้าโดยไม่ได้ตั้งใจ พี่มันโง่เง่า” “...” “เจ้าให้โอกาสพี่ได้แก้ตัวกับเจ้าอีกสักครั้งได้หรือไม่ พี่ขอโอกาสจากเจ้าอีกเพียงครั้งเดียว” “...” “อ้ายช่างเจ้ารู้หรือไม่ แท้จริงแล้วพี่รักเจ้ามานาน เพียงแต่พี่ไม่รู้ใจตนเอง กว่าจะยอมรับว่าพี่ก็รักเจ้ามากเช่นกัน เจ้าก็พยายามจะไปจากพี่” “เฮ้อ...เอาเถิดเจ้าค่ะ ข้าง่วงแล้วเราไปนอนกันดีกว่า” “เช่นนั้นให้พี่กล่อมเจ้านอนนะ” “ไม่...” นางกล่าววาจาไม่ทันจบ ริมฝีปากนางก็ถูกปิด ลิ้นร้อนรุกเร้าโพรงปากของนางอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะปิดท้ายด้วยการบดเบียดริมฝีปากอย่างหนักหน่วงคล้ายกับลงโทษที่นางกล่าววาจาไม่เข้าหู “ให้พี่ได้ดูแลเจ้าเถิด” เขายกตัวนางขึ้นก่อนจะวางลงบนเตียงด้านใน ไม่ปล่อยให้นางปฏิเสธอีก “อ้ายช่าง ให้โอกาสบุรุษโง่เ
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : เรื่องราวของท่านหมอ 1 (4/5)
แท้จริงในใจเขาอยากจะฉีกหนังสือถอนหมั้นเช่นที่เคยทำ แต่ทว่าเขากลัวว่าหากทำเช่นนั้นแล้วนางจะโกรธจนไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้อีก องค์ชายที่เคยถูกเอาอกเอาใจมาโดยตลอดอย่างเขาจึงยอมลงให้นางและหาข้ออ้างสารพัดเพื่อหลีกหนีการลงนามแทน ไม่กี่วันต่อมาเขานำขนมมาให้นางถึงจวนอีกแล้ว เมื่อเห็นเขากล่าวถึงความเลิศรสของขนมที่นำมา ในดวงตาหงส์มีประกายเย็นชาพาดผ่าน “ลี่เกา[1]ที่พี่นำมาทั้งหมดนี้ล้วนรสเลิศพี่จึงอยากให้เจ้าลองชิม” “ขอบคุณเจ้าค่ะ” นางยังคงตอบรับด้วยสีหน้าเรียบเฉย เมื่อเห็นขนมที่เขานำมาให้นางในวันนี้ นางรู้สึกซาบซึ้งยิ่งนัก เพราะขนมทั้งหมดล้วนเป็นขนมที่กวนฮวาเหมยเคยบอกว่าชอบนักหนา แต่เซียวอ้ายช่างผู้นี้นั้น ‘แพ้เกาลัด’ “ลองชิมสิ กินคู่กับชารสดีไม่น้อย” “ได้เจ้าค่ะ ข้าจะชิมมัน แต่ต้องเป็นหลังจากท่านลงนามให้ข้าเรียบร้อยแล้ว” แม้จะต้องแพ้จนหายใจติดขัด จนเกือบเอาชีวิตไม่รอดนางก็จะยอมกิน ขอเพียงแค่เขาลงนามในหนังสือถอนหมั้นให้นาง “อ้ายช่าง พี่ขอโทษในเรื่องราวที่แล้วมา พี่ไม่ขอให้เจ้าอภัยให้ เพราะพี
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : เรื่องราวของท่านหมอ 1 (3/5)
“คงต้องรบกวนให้เจ้าช่วยเหลือแล้ว” คนที่เคยปรามาสสหายของตนบัดนี้กลับลงมือทำเสียเอง หากหยางซีซวนทราบเข้ามิแคล้วคงล้อเลียนเขาไปอีกนาน แต่แล้วอย่างไร หากมารยาแล้วทำให้เขาได้สตรีอันเป็นที่รักกลับคืน เขาก็ยินยอมจะถูกสหายเย้ยหยัน “เช่นนั้นค่อยๆ ลุกขึ้นนะเจ้าคะ” เซียวอ้ายช่างที่เห็นเลือดซึมออกจากอาภรณ์ของเขาใจคอไม่ดี จึงรีบทำตามคำขอของเขาในทันที ใช้เวลาไม่นานท่านหมอก็มาถึงและเริ่มทำการรักษา เซียวอ้ายช่างฟังคำแนะนำของท่านหมออย่างตั้งใจก่อนจะให้เจ๋อคุนมอบตำลึงแล้วไปส่งท่านหมอ แก้วตาดวงใจของตระกูลเซียวมีสีหน้ายุ่งยากเมื่อท่านหมอสั่งว่าเขาต้องกินยาในทันที แต่คนที่คล้ายจะเสียเลือดมากกลับไร้สติไม่อาจทำตามที่ท่านหมอสั่งไว้ได้ “เหตุใดข้าถึงใจแข็งกับท่านไม่ได้สักที” นางพึมพำเสียงเบาก่อนจะยกชามยาสีน่ากลัวขึ้นดื่มแล้วป้อนยาให้เขาด้วยปากของตนเอง หากท่านหมอไม่กล่าวว่าเขาต้องดื่มยาในชามให้หมดห้ามขาดแม้แต่หยดเดียวนางก็คงไม่ต้องทำเช่นนี้หรอก ‘เป็นเช่นนั้นดีแล้ว’ คนที่แสร้งหมดสติอยู่คิด นอกจากเขาจะไม่ยอมถอนหมั้นนาง
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : เรื่องราวของท่านหมอ 1 (2/5)
น้ำตาของนางไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว พี่ชายทั้งห้าคนที่ลอบฟังอยู่ด้านนอกตั้งแต่แรกรีบเข้ามาหลังจากเขาออกไป ไร้คำปลอบประโลมใดๆ มีเพียงอ้อมกอดอบอุ่นจากบุรุษที่รักนางทั้งห้าคน สุดท้ายแล้วคนที่รักนางที่สุดคงจะมีเพียงบุรุษตระกูลเซียว หลังจากนั้นนางก็ไม่ได้ออกจากจวนไปไหนอีก ข่าวการลอบเจอกันของทั้งคู่ยังคงดังเข้าหูนางอย่างต่อเนื่อง เพราะไม่อาจถอนหมั้นยกเลิกสมรสพระราชทานได้ จวนเซียวจึงได้แต่ตระเตรียมงานมงคล แต่ทว่าก่อนกราบไหว้ฟ้าดินเพียงหนึ่งวันก็ได้รับข่าวว่าองค์ชายห้าหายตัวออกไปจากตำหนักส่วนพระองค์ เพื่อเป็นการปลอบใจ นางจึงได้รับพระราชทานของล้ำค่าจำนวนมาก พร้อมทั้งยังได้รับคำสั่งลับให้ตามตัวองค์ชายกลับคืน ด้วยเหตุนี้นางพร้อมผู้ติดตามจึงรีบไปตามหาทันทีที่ได้รับรายงานว่าพบเขา แต่กลับต้องคลาดกันเพราะบุรุษรูปงามผู้หนึ่งเข้าช่วยเหลือ และก็อีกครั้งที่ชายแดนแคว้นหวงนางก็เกือบจะพบตัวเขาแล้ว แต่ทว่าก็คลาดกันจนได้เพราะเล่ห์เหลี่ยมของบุรุษคนเดิมที่นางทราบภายหลังว่าเขาเป็นบุตรชายคนเล็กของแม่ทัพหยาง แม้นางจะท้อแต่นางก็ยังคงตามหาเขาตามคำสั่งของฮ่องเต้
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : เรื่องราวของท่านหมอ 1 (1/5)
เรื่องราวของท่านหมอ 1 สตรีที่มีใบหน้างดงามน่าเอ็นดูนิ่งฟังวาจาที่เต็มไปด้วยโทสะของบุรุษสูงศักดิ์ตรงหน้า “อ้ายช่างเจ้าถอนหมั้นเถิด มิเช่นนั้นหากเจ้ายังดื้อรั้นตบแต่งเข้าตำหนักข้า ชีวิตของเจ้าจะไม่ได้พบกับความสุขอีกชั่วชีวิต” หากไม่เป็นเพราะนางรักเขา นางคงไม่ยอมทนให้เขากล่าววาจาร้ายกาจใส่หลายต่อหลายครั้ง ทั้งที่จริงสิ่งที่นางทำไปทั้งหมดเพราะต้องการปกป้องเขาจากสตรีที่มีคู่หมายแล้วอย่างกวนฮวาเหมยที่มาดักรอหวังจะแสร้งบังเอิญพบเขา ‘คุณหนูเซียว เหตุใดท่านจึงชอบกล่าวว่าร้ายข้าเช่นนี้’ ท่าทางโศกเศร้าราวกับดอกสาลี่ต้องฝนของสตรีที่ตนพึงใจทำให้หวงหลี่จื้อเกิดโทสะ เซียวอ้ายช่าง สตรีที่เขาเคยมองว่าน่าเอ็นดูเหตุใดถึงได้ทำตัวร้ายกาจเช่นนี้ ให้บิดาขอสมรสพระราชทานหวังบีบบังคับแต่งเป็นพระชายาเขายังไม่พอ ยังชอบเอ่ยวาจาหยามเกียรติสตรีที่เขาพึงใจอีก ‘อ้ายช่าง เจ้าขอโทษคุณหนูกวนเดี๋ยวนี้’ ‘เหตุใดข้าต้องขอโทษนาง ในเมื่อที่ข้ากล่าวไปทั้งหมดเป็นความจริง’ นางกอดอกอย่างไม่ยอม ‘ช่างเถิดเพคะองค์ชาย บ่อยครั้งที่หม่อมฉันม
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : จุดจบของคนชั่วช้า (2/2)
“ข้าเพียงแต่จะถามว่าหลังจากที่สหายชั่วช้าของข้าถูกสามีตบตีจนเจ็บหนักแล้วเป็นอย่างไรต่อเจ้าคะ” “สองแม่ลูกที่กลัวเสื่อมเสียชื่อเสียงมีหรือจะยอมเรียกหมอมาดูอาการ แต่อดีตนางโลมผู้นั้นกลับหยิบยื่นความเมตตาให้ด้วยความสงสาร ท่านหมอจึงถูกสาวใช้ที่ติดตามอนุฯ ผู้นั้นพาไปรักษาฮูหยินเอกอย่างเงียบๆ” “ตระกูลกวางช่างน่าขันนะเจ้าคะ ฮูหยินเอกไม่มีสาวใช้ แต่อนุภรรยากลับมีสาวใช้เคียงกาย” “นี่คงเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้สตรีผู้นั้นโกรธแค้น” แท้จริงสาวใช้ผู้นั้นเป็นคนของเขา ทั้งยังมีวรยุทธ์เก่งกาจยิ่งกว่ามือปราบกวาง “แล้วเป็นอย่างไรต่อเจ้าคะ” “ตรงนี้ร้อนแล้ว เราไปนั่งสนทนากันในเรือนดีหรือไม่” “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้านี่มันใช้ไม่ได้...” จุ๊บ ริมฝีปากของเขาแตะลงบนกลีบปากบางราวกับไม่ต้องการให้นางได้เอื้อนเอ่ยวาจา “อย่าได้กล่าววาจาเช่นนั้น พี่ไม่ได้กล่าวโทษเจ้า พี่เพียงแต่ไม่อยากให้เจ้าร้อนหรือต้องยืนเมื่อยเช่นนี้” “ขอบคุณนะเจ้าคะที่รักและห่วงใยข้าถึงเพียงนี้” เขาช่างใส่ใจนาง แต่กว่าฮูหยินน้อยจะทราบว่
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า ตอนพิเศษ : จุดจบของคนชั่วช้า (1/2)
ตอนพิเศษจุดจบของคนชั่วช้า เวลาช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เผลอครู่เดียวบุตรชายของนางก็อายุครบหนึ่งปีแล้ว พิธีจวาโจว[1] เพิ่งจัดไปเมื่อสามวันก่อน แม่สามีกล่าวว่าหนิงเฉิงช่างเลือกหยิบของได้เหมือนกับบิดาไม่มีผิด ดูแล้วกิจการที่มากมายของหยางซีซวนจะมีผู้สืบทอดแล้ว “กำลังคิดอันใดอยู่หรือฮูหยิน” บุรุษผู้นี้เป็นฟูจวินมานานเกือบสองปีแล้ว ความโปรดปรานที่มีให้ไม่เคยลดน้อยลง น่าสงสารก็แต่บุตรชายที่แม้จะร้องไห้งอแงเพียงใด ก็ยังถูกมอบให้แม่นมดูแล เพื่อจะได้ไม่มารบกวนบิดามารดาในยามค่ำคืน “กำลังคิดถึงคำของท่านแม่เจ้าค่ะ คิดไปคิดมาหนิงเฉิงนอกจากมีใบหน้าคล้ายคลึงกับท่านแล้ว อีกไม่นานคงเก่งกาจไม่แพ้ท่าน” ในพิธีจวาโจว มีของวางมากมาย ทั้งธนู ตำรา หรือแม้แต่ดาบ แต่พอนางปล่อยหยางหนิงเฉิงลง เจ้าเด็กคนนั้นกลับคลานตรงไปหาตำลึงทองก้อนใหญ่และซ่วนผาน[2] สายตาของบุตรชายจับจ้องของสองสิ่งนี้อย่างมุ่งมั่น ยามคลานนั้นไม่มีท่าทีลังเลเลยแม้แต่น้อย จะว่าลังเลหรือไม่ ก็มีบ้างเพียงเล็กน้อย เพราะก่อนที่เด็กคนนั้นจะคลานไปหยิบตำลึงทองและซ่วนผาน เขาพยายามจับและยกทองก้อนใ
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทสรุป (4/4)
“ใช่ แต่เป็นเพียงต่อหน้าสามีเท่านั้น เพราะลับหลังนางก็แทบจะเข้าไปตบตีกับฮูหยินผู้เฒ่า จนกวางเหลียงอี้เอือมระอาปัญหาในจวนทั้งมารดาและฮูหยินต่างผลัดเปลี่ยนกันไปฟ้องขอความเป็นธรรม สุดท้ายหอนางโลมจึงกลายเป็นที่หลับนอนของเขา” “สหายข้าคงมีความสุขไม่น้อยที่ทราบเรื่องนี้” “จากที่พี่ดูก็น่าจะมีความสุข ได้ยินว่าอีกไม่นานมือปราบกวางเตรียมไถ่ตัวแม่นางเหมยฮวาเพื่อไปเป็นอนุฯ” คนทั่วไปย่อมเข้าใจเช่นนั้นแต่แท้จริง การที่กวางเหลียงอี้ยอมไปขลุกอยู่ที่หอนางโลมเป็นเพราะนอกจากนางจะเอาอกเอาใจเก่ง นางยังมอบเงินช่วยเหลือยามที่เขาเดือดร้อนความซาบซึ้งใจนี้ทำให้กวางเหลียงอี้ยอมคล้อยตามที่นางบอกทุกอย่าง เงินทองที่คล้ายว่าจวนกวางจะมีจับจ่ายไม่ขาดมือย่อมมาจากเหมยฮวาที่เป็นคนของเขา การไถ่ตัวที่ว่ามีจริงที่ใด เพราะเหมยฮวาไม่ได้มีสัญญาอันใดกับหอนางโลมแห่งนั้นตั้งแต่แรก “คงมิใช่ว่านางโลมผู้นั้นตั้งท้องนะเจ้าคะ” “ใช่แล้ว” และอีกไม่นานนางโลมผู้นั้นจะต้องแท้งลูกเพราะฝีมือของหม่าลี่อิน สุดท้ายรับความเสียใจไม่ไหว ไปผูกคอตายในห้องที่หม่าลี่อินนอนยามค่ำคืน
บุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า บทสรุป NC++(3/4)
“ท่าน...” นางยังไม่ทันเอ่ยวาจาต่อรองอีกครั้ง ริมฝีปากก็ถูกปิดไม่ให้เอื้อนเอ่ยวาจาปฏิเสธ ลิ้นร้อนที่เกี่ยวกระหวัดปลุกเร้าความรัญจวนทำให้นางคล้ายจะอ่อนระทวยไร้แรงต่อต้าน มือใหญ่แหวกอาภรณ์ที่บดบังให้เปิดออก นิ้วแกร่งบดเบียดแทรกเข้าไปในส่วนลึกของโพรงนุ่มที่ตอดรัดอย่างรู้งาน น้ำหวานยิ่งเอ่อล้นออกมามากขึ้นเมื่อนิ้วที่ว่างอยู่เคล้นคลึงจุดอ่อนไหว “อ๊า...” นางส่งเสียงร้องครวญครางออกมาทันทีที่ริมฝีปากเป็นอิสระ “พี่ชอบยามเจ้าครวญครางยิ่งนัก” บุรุษที่กำลังวุ่นวายอยู่กับการหยอกเย้ายอดอกอวบอิ่มที่ชูชันกล่าว นิ้วแกร่งก็ขยับเข้าออกทำให้เรือนร่างที่แทบจะเปลือยเปล่าอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมกอดเขา “อ๊า...ข้าปรารถนาท่านเหลือเกินท่านพี่” “พี่ก็ปรารถนาในตัวเจ้าฮูหยิน” กล่าวจบเขาก็จับสะโพกกลมกลึงให้ยกสูงขึ้นก่อนจะจับแท่งหยกให้ตั้งตรงแล้วกดตัวนางลง “ท่านี้ทำข้าเสียวซ่านยิ่งนัก” ทุกครั้งที่ทำท่านี้นางจะปลดปล่อยความสุขสมออกมาอย่างรวดเร็ว “พี่ก็ชอบ ยามเจ้าขยับขึ้นลง” อกอวบอิ่มที่ขยับไปมาตามแรงช่างเป็นภาพที่น่ามอง “อ๊า...ท่าน
