บทที่ 8 จนใจที่บุตรชายดื้อรั้น (2/4)

“ฮูหยิน เจ้าอย่าเดินเร็วนัก ประเดี๋ยวหกล้มไปพี่จะทำอย่างไร” เสียงทุ้มของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้นพร้อมกับเสียงฝีเท้า

“ท่านพ่อเกิดอันใดขึ้นหรือเจ้าคะ”

“คารวะฮูหยินท่านแม่ทัพหยางก่อนเสีย”

“คารวะหยางฮูหยินเจ้าค่ะ” นางยังไม่ทันได้ย่อตัว บุรุษที่เดินตามมาก็รีบมารั้งตัวไว้ก่อนจะดึงให้ถอยออกห่างจากสตรีผู้มีใบหน้างดงาม

“ฮูหยินเจ้าอย่าเข้าใกล้นาง”

“ซีซวนเจ้าอย่าเสียมารยาทกับมารดาตนเอง”

“มารดา” เช่นนั้นบุรุษที่นางเก็บได้ก็เป็นบุตรชายท่านแม่ทัพใหญ่ของแคว้นใช่หรือไม่

“ใช่แล้ว ข้าเป็นมารดาของซีซวน เจ้าคงเป็นฮูหยินที่เขากล่าวถึง”

“ขออภัยเจ้าค่ะ ยามนั้นจำเป็น...”

“อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย ต้องเป็นข้าที่ขออภัยเจ้า บุตรชายผู้นี้ยามปกติก็ดื้อรั้นมากอยู่แล้ว มิคาดคิดว่าพอสติฟั่นเฟือนจะยิ่งดื้อรั้น แม้แต่ข้าที่เป็นมารดายังไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้เลย ดังนั้นอย่าได้กล่าวถึงเรื่องหาหมอมารักษา” กล่าวจบก็แสร้งยื่นมือไปหมายจะจับแขนบุตรชาย แต่เจ้าลูกตัวดีก็รีบไปซ่อนอยู่ด้านหลังนาง

“ฮูหยิน