บทที่ 2 เจ้าคือฮูหยินของข้า (3/4)

             “เจ้าจะโกรธพี่อย่างไรก็ได้ แต่อย่าได้ปฏิเสธเรื่องที่เจ้าเป็นฮูหยินของพี่ได้หรือไม่”

            “เฮ้อ...” นางได้แต่ทอดถอนใจ แรกเริ่มเดิมทีที่ช่วยเหลือเขาก็เพราะอยากพิสูจน์ความคิดของตน และอยากขอความช่วยเหลือเล็กน้อยจากเขาเป็นการตอบแทน

            มิคิดว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้ หรือเป็นเพราะนางเลือกที่จะไม่เดินทางจากไปก่อนที่เขาตื่นดั่งเช่นชาติก่อน จึงไม่ทราบว่าแท้จริงบุรุษผู้นี้บาดเจ็บหนักถึงขั้นสติฟั่นเฟือนเช่นนี้

            “ฮูหยิน...”

            “ก็ได้เจ้าค่ะ” นางตอบรับพลางคิดว่าต่อจากนี้ คำว่า ‘ฮูหยิน’ คงจะหลอกหลอนนางไปอีกนาน

            อาจเพราะชาติก่อนนางเคยปรนนิบัติอดีตสามีชั่วช้าผู้นั้นอยู่บ้าง การช่วยบุรุษแปลกหน้าผู้นี้แต่งกายจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนาง

            “เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ แล้วท่านหมอ...” นางกล่าวพลางจะเดินผ่านบุรุษชุดดำไปที่หน้าถ้ำ แต่กลับถูกมือใหญ่รั้งเอวคอดกิ่วเอาไว้

            “ฮูหยิน เจ้าอย่าเข้าใกล้คนพวกนั้น” เขากล่าวพลางรั้งนางเข้าสู่อ้อมกอด ไม่สนใจท่าทีตกตะลึงของคนที่อ้างตัวว่าเป็นลูกน้องตน

            “คุณหนู...” เจียวโจวกำลังจะกล่าวแต่กลับโดนคุณชายตวาดใส่

            “ฮูหยิน!” เสียงตวาดดังลั่นทำให้คนที่น่าจะเป็นหัวหน้าบุรุษชุดดำรีบเปลี่ยนคำพูด

            “ฮูหยินขอรับ หากเป็นเช่นนี้ พวกข้าคงต้องขอรบกวนท่านช่วยดูแลคุณชายได้หรือไม่ขอรับ” ท่าทางที่ไม่ไว้ใจใครเลยของคุณชายทำให้บรรดาบุรุษชุดดำคนอื่นรีบคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อช่วยอ้อนวอนสตรีแปลกหน้าผู้นี้

            “ฮูหยินโปรดเมตตาช่วยเหลือคุณชายของพวกเราด้วยขอรับ”

            “รอท่านหมอมาก่อนดีหรือไม่เจ้าคะ แล้วพวกเราค่อยมาตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรต่อ” สิ้นเสียงนางบุรุษชุดดำผู้หนึ่งรีบร้อนลากบุรุษชุดขาวที่มีใบหน้างดงามไร้ที่ติไม่แพ้กันเข้ามาอีกคน

            “ไหน คนเจ็บที่ต้องการให้ข้ารักษา”

            “ชายผู้นี้คือใคร เหตุใดถึงได้หน้าตาน่าเกลียดเช่นนั้น ฮูหยินเจ้าอย่าได้จ้องมองหน้าเขา ประเดี๋ยวเจ้าจะฝันร้าย” เขาไม่เพียงกล่าวแต่กลับกดใบหน้านางให้ซุกกับอกแกร่ง นัยน์ตาดำจ้องมองบุรุษที่มีใบหน้างดงามราวกับเทพเซียนด้วยสายตาไม่เป็นมิตรแฝงข่มขู่

            “ท่านปล่อยข้าก่อนเจ้าค่ะ เขาคงเป็นท่านหมอที่ผู้ติดตามของท่านพาเขามารักษาท่าน” นางกล่าวพลางดันตัวเองให้ออกห่าง

            “แต่หน้าตาเขาไม่น่าไว้ใจ”

            “ให้เขาได้ตรวจท่านเถิดเจ้าค่ะ ข้าจะได้สบายใจ มิเช่นนั้นหากท่านล้มป่วยข้าคงปวดใจ” เมื่อเห็นท่าทางไม่ยินยอมของเขา นางจึงกล่าววาจาหว่านล้อมกึ่งออดอ้อนให้เขาคล้อยตาม

            “หากฮูหยินกล่าวเช่นนั้น พี่จะยินยอมให้บุรุษหน้าตาไม่น่ามองผู้นี้ตรวจ”

            “ข้ากลับเลยดีหรือไม่ เดี๋ยวก็น่าเกลียด เดี๋ยวก็ไม่น่ามอง อิจฉาข้าหรือไร” ตนเป็นถึงหมอเทวดารูปงามที่สุดในสามแคว้น เหตุใดบุรุษตาถั่วผู้นี้ถึงเอาแต่กล่าววาจาไม่น่าฟัง

            “ใจเย็นๆ ขอรับท่านหมอ ได้โปรดตรวจร่างกายให้คุณชายของข้าด้วยขอรับ” เจียวโจวเกลี้ยกล่อมท่านหมอ

            “ฮูหยินเหตุใดข้อเท้าเจ้าจึงได้บวมช้ำเช่นนั้น”

            “เมื่อวานข้าเจ็บข้อเท้าเพียงเล็กน้อยเจ้าค่ะ มิเป็นอันใดมาก”

            “มิได้ อย่างไรเจ้าตรวจกับท่านหมอผู้นี้ก่อน”

            “แต่ท่านควร...” อย่างไรหมอผู้นี้ก็เป็นคนของเขาตามมา คุณชายของคนพวกนี้จึงควรได้รับการรักษาก่อนมิใช่หรือ

            “หากเจ้าไม่ยอมให้หมอผู้นี้รักษา พี่ก็จะไม่รักษาเช่นกัน”

            “ฮูหยิน ได้โปรดให้ท่านหมอรักษาเถิดขอรับ” สิ้นวาจาของบุรุษที่คล้ายจะเป็นหัวหน้า บุรุษชุดดำที่เหลือก็คุกเข่าลงบนพื้นอีกครั้งเพื่ออ้อนวอนนาง

            “ฮูหยินได้โปรดรักษากับท่านหมอเถิดขอรับ

            “ก็ได้เจ้าค่ะ พวกท่านลุกขึ้นเถิด” นางได้แต่ตอบรับพลางทอดถอนใจ รู้จักยังไม่ถึงวัน นางต้องเหน็ดเหนื่อยถึงเพียงนี้ หากต้องเดินทางไปด้วยกัน นางมิปวดหัวมากไปกว่านี้เลยหรือ

            “เช่นนั้นแม่นางนั่งลงตรงนั้นเถิด” ท่านหมอเทวดากล่าวพลางชี้นิ้วไปที่หินก้อนใหญ่ที่สามารถนั่งได้

            “เจ้าค่ะ” นางตอบรับพลางจะเดินไปที่โขดหิน แต่กลับถูกเขาโอบอุ้ม

            “ให้พี่พาไป เจ้าต้องเจ็บมากถึงเพียงนี้ เป็นเพราะพี่ดูแลเจ้าไม่ดี” การกระทำของเขาทำให้ท่านหมอเทวดาเกือบจะอ้าปากค้าง ดวงตาของท่านหมอเบิกกว้างราวกับเพิ่งเคยพบเจอสิ่งแปลกประหลาดที่ไม่เคยพบเจอมาก่อน

            “ปล่อยข้าเถิดเจ้าค่ะ ข้าเดินเองได้” การถูกเข้าใจผิดว่าเป็นฮูหยินของบุรุษผู้นี้ ช่างเปลืองเนื้อเปลืองตัวยิ่งนัก

            หรือแท้จริงเขาทำเช่นนี้กับฮูหยินของตนอยู่บ่อยครั้งจนเกิดเป็นความเคยชิน

            “ฮูหยิน พี่รู้ว่าเจ้าโกรธพี่ แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงตัวเจ้าเอง เจ้าอย่าได้ดื้อรั้นได้หรือไม่” เขากล่าวหลังจากวางนางลงบนหินก้อนนั้น

            “...” นางจนใจที่จะกล่าวอันใดออกมาอีก เหตุใดทางเลือกที่นางตั้งใจเลือกในครั้งนี้ถึงได้ชวนปวดหัวเช่นนี้

            “ท่านหมอ ท่านควรรีบมาตรวจให้ฮูหยินข้า”

            “นางปล่อยให้เจ็บมากเช่นนี้ หากข้าตรวจช้าไปเพียงครึ่งเค่อ ก็ใช้วิธีการรักษาไม่ต่างกันมากหรอก” ลู่จื้อกล่าวพลางทรุดตัวลงนั่งเพื่อตรวจข้อเท้านาง

            ท่านหมอเทวดาตรวจเพียงไม่นานก็ใช้ยาทาและผ้าพันเอาไว้พร้อมกับสั่งให้นางลดการเดินเหินอย่างน้อยหนึ่งเดือน

            นั่นหมายความว่านางควรกลับไปหาท่านตาท่านยายที่เมืองซานโจว

            “มิต้องห่วงฮูหยิน เราจะเดินทางไปเมืองหลวงด้วยรถม้า เพียงเท่านี้เจ้าก็ไม่ต้องเดินเหินให้มาก”

...........................................

จะสงสารใครก่อนดี ลูกน้องหรือท่านหมอ