บทที่ 2 เจ้าคือฮูหยินของข้า (1/4)

2

เจ้าคือฮูหยินของข้า

            เสียงนกร้องในยามเช้าทำให้นางสะดุ้งตื่นขึ้น ดวงหน้าหวานแดงก่ำเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าตนเองกำลังซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของบุรุษที่ตนช่วยเอาไว้ นางจับมือเขาที่โอบกอดตัวนางอยู่ออกแล้วขยับตัวออกห่างอย่างช้าๆ

            ทว่าเมื่อได้เห็นใบหน้าของบุรุษที่ตนช่วยไว้ชัดเจนนางต้องชะงัก เนื่องจากยามค่ำคืนที่มืดมิดนางจึงไม่อาจเห็นหน้าเขาได้ชัดเจนเท่ายามนี้

            ‘นี่ข้าไปเก็บเทพเซียนตกสวรรค์มาหรือไร’ เหตุใดเขาถึงได้รูปงามเช่นนี้

            ในกาลก่อนหลังจากทำแผลให้เขาเสร็จสิ้น นางโอบกอดให้ความอบอุ่นพอเขาไม่หนาวสั่น และนอกถ้ำฝนหยุดตกนางก็รีบออกเดินทางต่ออย่างรีบเร่งเพื่อเข้าเมืองหลวงด้วยความเป็นห่วงบิดา

            จนได้เจอกับกลุ่มนักเลงที่คิดทำระยำกับนาง สุดท้ายก็รอดพ้นมาได้จากการช่วยเหลือของมือปราบกวาง อดีตสามีชั่วช้าผู้นั้น เพราะได้รับการช่วยเหลือดูแลเป็นอย่างดีจากอีกฝ่าย นางจึงตอบรับบุรุษผู้นั้นอย่างง่ายดาย

            หึ...โจรป่าที่ดักปล้นรถม้าของนาง นักเลงพวกนั้นและการช่วยเหลือ มิแคล้วคงจะเป็นแผนการของคนพวกนั้น

            นางจำได้แล้วตอนนั้นก่อนออกจากเมืองซานโจวนางได้รับจดหมายจากสหายว่าบิดาล้มป่วยอาการไม่ค่อยดี จึงรีบร้อนเดินทางออกจากเมืองซานโจว

            แท้จริงแผนการของอดีตสหายผู้นั้นคงเริ่มต้นจากเรื่องนี้ มาย้อนคิดไตร่ตรอง นางยิ่งรู้สึกว่าในเวลานั้นตนโง่งมมาก

            ซูหนิงเซียนที่เดินออกมาจากถ้ำค่อยๆ คิดปะติดปะต่อเรื่องราวก่อนที่ดวงตานางจะเปล่งประกายเมื่อเห็นต้นท้อที่ออกผลมากมาย นางรวบชายอาภรณ์ก่อนจะปีนป่ายขึ้นไปเพื่อเก็บผลท้อ ในช่วงชีวิตที่ลำบากเช่นนี้ นางไม่สนใจกิริยามารยาทอันใดแล้ว นางกัดกินผลท้อจนอิ่มท้องก่อนจะเก็บผลท้อลูกใหญ่ไปให้บุรุษรูปงามหวังเอาใจเขา เพื่อที่นางจะได้ขอเดินทางไปกับเขา อย่างไรมีบุรุษเดินทางไปด้วยย่อมปลอดภัยกว่าเดินทางคนเดียว            เมื่อลงจากต้นท้อแล้วนางจึงเดินไปที่ริมแม่น้ำก่อนจะล้างทำความสะอาดผลท้อ จะมอบให้บุรุษย่อมต้องใส่ใจให้มากหน่อย

            ไม่สิ! นี่มันไม่ใช่เวลาที่นางจะหลงใหลบุรุษรูปงาม นางต้องรีบกลับไปที่ถ้ำ มิเช่นนั้นหากเขาตื่นขึ้นมาแล้วออกเดินทาง นางคงมิแคล้วหลบหลีกชะตากรรมเดิมไม่พ้น

            ไม่ว่าจะเดินทางต่อไปยังเมืองหลวงหรือเดินทางกลับไปที่จวนท่านตาในเมืองซานโจว นางต้องมีคนเดินทางไปด้วยเพื่อความปลอดภัยของตนเอง

            เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงรีบใช้แขนเสื้อเช็ดผลท้อให้แห้งแล้วยัดมันใส่ไว้ในอกเสื้อ นัยน์ตาดอกท้อกวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างระมัดระวัง

            แม้จะปวดบวมข้อเท้ามากขึ้นกว่าเดิม แต่สองเท้านางก็ต้องฝืนก้าวเดิน พอไปถึงถ้ำนางเห็นเขากำลังจะก้มเก็บอะไรบางอย่างที่พื้น จึงรีบก้าวเดินอย่างรวดเร็วไม่สนใจความเจ็บของตนเองก่อนจะส่งยิ้มพลางเอ่ยทักทายเขาอย่างเป็นมิตร

            “ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าสิ่งที่เขากำลังจะก้มเก็บคือผ้าเช็ดหน้าของสหายชั่วช้าที่มอบให้แก่นาง ซึ่งนางก็โง่งมเก็บไว้กับตัวตลอดราวกับของแทนใจ

            ซูหนิงเซียนใช้โอกาสที่เขากำลังจับจ้องใบหน้าตนอยู่ใช้เท้าเขี่ยผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นไปทางด้านหลังก้อนหินเพื่อให้พ้นสายตาของเขาอย่างแนบเนียน

            ‘หากเขาเข้าใจผิดว่าข้าเป็นหม่าลี่อิน มันคงไม่ดีแน่’ หากตอนนี้นางไม่ได้หวนกลับคืนมาเพื่อแก้แค้น นางคิดว่าตนเองคงต้องคิดหาทางล่อลวงบุรุษที่รูปงามเช่นนี้เป็นแน่

            แต่บัดนี้นางไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำตามใจตนได้ สิ่งที่นางควรจะทำในตอนนี้คือการขอให้เขาช่วยพานางไปส่งที่จวนท่านตาซึ่งอยู่ใกล้กว่าเมืองหลวง เขาเป็นคนดีหรือไม่นางไม่สนใจ นางหวังเพียงแค่ว่าเขาจะไม่ใช่คนเนรคุณที่ทำร้ายผู้มีพระคุณได้

            “ฮูหยินเจ้ามาแล้วหรือ” บุรุษรูปงามกล่าวก่อนจะเดินตรงเข้ามาใกล้ มือใหญ่รั้งตัวนางเข้าสู่อ้อมกอดทันที

            ซูหนิงเซียนที่ยืนนิ่งให้เขากอด ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ก่อนที่จะหวนคืนไม่มีเรื่องเช่นนี้มิใช่หรือ

            “พี่คิดว่าเจ้าจะทิ้งพี่ไปเสียแล้ว”

            “ท่านเข้าใจผิดแล้วเจ้าค่ะ ปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่” นางกล่าวพลางดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเขา

            “ฮูหยิน...เจ้าน้อยใจที่พี่ปกป้องเจ้าไม่ได้ใช่หรือไม่”

            “ไม่ใช่เจ้าค่ะ ข้าไม่ได้เป็นฮูหยินของท่าน” บุรุษผู้นี้สติฟั่นเฟือนใช่หรือไม่ ถึงได้คิดว่านางเป็นฮูหยินของเขาเช่นนี้

            “พี่ขอโทษ เจ้าจะให้พี่ไถ่โทษอย่างไร ก็บอกพี่มาเถิดพี่ยินดีจะทำมัน”

            “ปล่อยข้าก่อนเจ้าค่ะ”

            “ได้” เขารับคำก่อนจะปล่อยนางออกจากอ้อมอกด้วยท่าทางราวกับเสียดายอย่างสุดซึ้ง

            “ท่านยังเจ็บปวดตรงไหนหรือไม่เจ้าคะ”

            “พี่ปวดตรงนี้ ตรงนั้น และก็ตรงหัว”

            “อืม ประเดี๋ยวเราต้องรีบเข้าเมืองเพื่อพาท่านไปหาหมอ ข้ามิได้มีความรู้เรื่องการรักษาจึงไม่อาจทำแผลให้ท่านได้ดีไปกว่านี้”

...............................

เอ็นดูความเอาเท้าเขี่ยผ้าเช็ดหน้าของสหายซ่อน