บทที่ 1 ในกาลก่อนที่ข้าโง่งม (1/2)

1

ในกาลก่อนที่ข้าโง่งม

            ชั่วชีวิตนางทำแต่ความดี ไม่เคยสักคราที่กระทำสิ่งชั่วร้ายต่อผู้อื่น แต่เหตุใดจึงต้องกลายเป็นเช่นนี้ หรือแท้จริงเป็นเพราะนางโง่งม คิดดีและมองแต่ด้านดีๆ เกินไป จึงไม่รู้เท่าทันบุรุษเลวสตรีชั่วคู่นั้น

            ดวงตาที่จ้องมองสหายรักถูกสามีที่พร่ำบอกรักนางหนักหนาโอบกอดเริ่มพร่ามัวลงไปทุกที ยาพิษที่ถูกกรอกใส่ปากนางคงเริ่มออกฤทธิ์แล้ว

             ชั่วครู่หนึ่งนางเห็นแววตาสำนึกผิดของสามีที่จับจ้องอยู่ แต่สำนึกผิดแล้วอย่างไร ในเมื่อพวกเจ้าได้ลงมือก่อกรรมกับข้าแล้ว

            “หากสวรรค์ไม่ไร้เมตตา หากนรกรับรู้ถึงความเจ็บช้ำ ข้าขอให้พวกเจ้าเจ็บปวดทรมานยิ่งกว่า จะตายก็ตายไม่ได้ จะอยู่ก็ทรมาน” สิ้นเสียงกล่าวฟ้าด้านนอกผ่าเปรี้ยงราวกับสวรรค์และนรกรับรู้ถึงคำสาปแช่งนี้ แต่เพราะที่แห่งนี้คือคุกลับใต้ดินของจวนเจ้ากรมอาญาซู คนที่อยู่ภายในจึงไม่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นด้านนอก

            “หึ...สวรรค์ไม่เมตตาสตรีที่แย่งวาสนาข้าหรอก มารดาเจ้าแย่งวาสนามารดาข้า มิเช่นนั้นป่านนี้ข้าคงได้เป็นบุตรสาวเจ้ากรมอาญาแทนเจ้า”

            “ที่แท้เจ้าก็ริษยาข้ามาโดยตลอด”

            “ใช่ แต่เรื่องเดียวที่ข้าไม่ริษยาเจ้า คือพี่เหลียงอี้รักมั่นแต่เพียงข้า เขาไม่เคยรักเจ้า สิ่งที่เขาต้องการจากเจ้ามีเพียงตำแหน่งเจ้ากรมอาญาของบิดาเจ้า” คำกล่าวของอดีตสหายทำให้นางรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งดวงใจ

            “ที่รถม้าบิดาข้าตกเขาคงเป็นฝีมือพวกเจ้าสินะ” เกรงว่าการที่สามีชั่วผู้นี้เข้าช่วยเหลือนางในวันนั้นก็คงเป็นแผนการด้วยสินะ ตั้งแต่ต้นจนจบนางคงเป็นเพียงเบี้ยหมากที่มอบประโยชน์ให้แก่คนพวกนี้

            “ทั้งหมดเป็นความผิดเจ้า หากไม่มีเจ้าเป็นบุตร บิดาเจ้าก็คงไม่ต้องมาตายเช่นนี้”

            “ถุย...ตนเองทำเรื่องชั่วช้าแต่กลับโยนความผิดให้ข้าหมด สุดท้ายเจ้าก็รักแค่ตนเอง มิเช่นนั้นคงไม่ยินยอมปล่อยให้บุรุษของเจ้ามาแต่งกับข้า” นางบ้วนเลือดใส่หน้าอีกฝ่ายที่ก้มเข้ามาใกล้

            เพียะ ฝ่ามือที่เคยบีบจับเพื่อให้กำลังใจฟาดลงบนหน้านางอย่างเต็มแรง แรงที่ฟาดลงมาบนหน้าทำให้นางยิ่งตาสว่างมากขึ้น ที่ผ่านมานางเป็นเพียงสตรีโง่เขลารองมือรองเท้าให้หญิงชั่วชายโฉดได้เหยียบหัวปีนขึ้นสู่ที่สูง

            จากมือปราบ ใช้อำนาจความเป็นบุตรเขยเจ้ากรมอาญาไต่เต้าขึ้นจนได้เป็นถึงรองเจ้ากรมอาญา

            “พอเถิดลี่อิน อย่าได้ทำให้ตนเองเจ็บตัวเลย อย่างไรนางก็ต้องตายอยู่ดี”

            “หึ...ฮ่าๆ ช่างรักกันปานจะกลืนกิน” ขนาดคนใกล้ตายอย่างนางยังอดสะอิดสะเอียนกับความห่วงใยจอมปลอมของคนคู่นี้ไม่ได้

            แต่เหนือสิ่งอื่นใด นางเสียใจที่วันนั้นไม่หยุดฟังคำเตือนของบิดา นางดื้อรั้นไม่ยอมฟังที่บิดาคัดค้านการตบแต่งกับกวางเหลียงอี้เพียงเพราะห่วงชื่อเสียง

            ‘ท่านพ่อ ลูกขอโทษ ลูกผิดไปแล้ว”

            หากย้อนเวลาได้ นางจะไม่ดื้อรั้นกับบิดา มาถึงตอนนี้นางอยากเห็นรอยยิ้มและแววตาอบอุ่นของบิดาอีกครั้ง...

            “รีบๆ ตายไปเสีย ข้าจะได้แต่งเข้าเป็นฮูหยินของเจ้ากรมอาญากวางเหลียงอี้”

            ร่างกายของนางเริ่มไร้เรี่ยวแรง ความเจ็บปวดทรมานใกล้จะสิ้นสุดแล้ว นางหวังว่าเมื่อตนกลายเป็นผี จะได้มีโอกาสเฝ้าดูความฉิบหายของหญิงชั่วชายโฉดคู่นี้

            “แล้วคู่หมั้นของข้า บุรุษสวมหน้ากากผู้นั้น ท่านส่งคนไปจัดการแล้วใช่หรือไม่” แม้จะร่ำรวยอยู่บ้าง แต่มีเสียงเล่าลือว่าใบหน้าภายใต้หน้ากากนั่นมีแผลเป็นขนาดใหญ่จนทำให้เขามิอาจเปิดเผยหน้าได้

            บุรุษที่มีดีแต่เงินทอง แต่ไม่อาจเชิดหน้าชูตาได้ นางจะเก็บไว้เป็นตัวถ่วงด้วยเหตุใด

            “อืม พี่ให้คนจัดการเรียบร้อยแล้ว”

            “ดีมากเจ้าค่ะ เป็นแค่คหบดีต่ำต้อย หน้าตายังไม่คิดจะเปิดเผย แต่กลับคิดจะกินเนื้อหงส์เช่นข้า เขาหวังสูงเกินไปแล้ว” ฮูหยินคหบดีหรือจะมีอำนาจหน้าตาสู้ฮูหยินเจ้ากรมอาญาได้

            ‘คุณชายซวน ข้าขอให้ท่านปลอดภัยอย่าได้มีจุดจบเช่นข้า’ แม้จะเคยพบเจอบุรุษผู้นั้นเพียงไม่กี่ครั้งแต่นางก็ปรารถนาให้เขาปลอดภัยอย่าได้มีจุดจบเช่นตน ขออย่าให้เขาพลาดพลั้งจนต้องตายด้วยน้ำมือของหญิงโฉดชายชั่วคู่นี้

            “หากเจ้ากับบิดายอมสนับสนุนข้ามากกว่านี้ เจ้าก็คงไม่ต้องมีจุดจบเช่นนี้ อย่าได้ถือโทษโกรธข้าเลยหนิงเซียน” รองเจ้ากรมอาญากวางเหลียงอี้ทอดสายตามองฮูหยินของตนพลางเอ่ยวาจาไร้เสียง

            ‘ข้าไม่มีวันให้อภัยพวกเจ้า’ นั่นคือจิตสุดท้ายของนางก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

            เฮือก ราวกับฝันไป จู่ๆ ร่างระหงในอาภรณ์ที่มีรอยฉีกขาด ก็สะดุ้งเฮือกขึ้นมาก่อนจะผุดลุกนั่ง

            ดวงตาดอกท้อกวาดสายตามองไปรอบตัวจึงเห็นว่าตนคล้ายกับกำลังอยู่กลางป่าที่มีแต่ต้นไม้ แม้ท้องฟ้าจะมืดมิดเพราะเป็นคืนเดือนมืด แต่ทว่าเมื่อเพ่งมองจึงพอจะคาดเดาได้ว่านางกำลังอยู่ที่ใด

            ‘นี่อดีตสามีชั่วกับอดีตสหายรักคิดว่านางตายแล้วจึงนำร่างมาทิ้งไว้กลางป่าหรือนี่’ คงหวังจะให้สัตว์ป่ามากัดกินซากศพนาง

            ชั่วช้ายิ่งนัก ในเมื่อสวรรค์ให้ทางรอดแก่ข้า ข้าจะต้องเอาคืนบุรุษและสตรีชั่วช้าให้ได้

            ‘โอ๊ย! บัดซบข้าเจ็บข้อเท้า’ นางทรุดตัวลงในทันทีที่พยายามยืนขึ้น สายตาที่กวาดมองไปทั่วเห็นแต่ความมืดและต้นไม้ เสียงลมหวีดหวิวทำให้รู้สึกหวาดหวั่น นางยกมือขึ้นกอดอกตัวเองหวังปลอบประโลม

            แม้จะหวาดกลัวเพียงใด นางก็ต้องรีบพาตนเองออกไปจากป่าแห่งนี้ ก่อนที่สัตว์ร้ายจะโผล่มา

......................................

แม้จะทุลักทุเลแต่ก็ต้องเอาตัวรอดให้ได้ สู้ ๆ นะ