ตอนที่ 18 เป็นภรรยาเอกไม่ง่าย 1

ครั้นไม่อาจอยู่อย่างสงบในเรือนตน หมิงเยว่จึงจำต้องออกมาเดินเล่นและเลือกพักผ่อนในศาลาแทน

“ฮูหยินน้อย...”

สาวใช้ตัวน้อยของหมิงเยว่ส่งเสียงอ่อนหวานอยู่นอกศาลา นางเปลี่ยนสรรพนามจากคุณหนูใหญ่ทันทีหลังจากแม่ทัพหยางเปลี่ยนไป

“จิ่นซินขอตัวไปรับขนมในห้องครัวชั่วครู่เจ้าค่ะ”

นางเดินมาวางตะกร้าไผ่สานที่บรรจุถ้วยชาไว้บนโต๊ะ แล้ววิ่งจากไปอย่างกระตือรือร้น ท่าทางเปี่ยมสุขกว่าทุกวัน

หมิงเยว่มองตามพลางถอนหายใจ สาวใช้ผู้นี้จะรู้บ้างไหมว่านางต้องเปลืองตัวไปกับสามีผู้กล้าแกร่งเพียงใดถึงแลกความสงบสุขได้

แต่เอาเถิด ได้เห็นจิ่นซินยิ้มแป้นก็นับว่าคุ้มแล้ว...

หญิงสาวให้รู้สึกเอ็นดูบ่าวคนสนิทจริงๆ

ช่วยมิได้ที่หมิงเยว่จักซาบซึ้งจิ่นซินถึงขั้นนี้ เนื่องจากยามลำบากเพียงลำพัง มองไปทางใดล้วนไม่เคยเห็นใคร ไป๋หมิงเยว่ผู้ถูกทิ้งขว้างก็มีเพียงจิ่นซินเท่านั้น แม้นางจะเป็นวิญญาณมาสวมร่าง หากแต่ความรู้สึกซาบซึ้งมิเคยเจือจาง

หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล สหายรู้ใจหาได้ยากยิ่ง เมื่อมีโอกาสพบเจอย่อมต้องรักษาให้มั่น

ระหว่างคิดเช่นนั้น สายตาของหมิงเยว่พลันเหลือบเห็นชายอาภรณ์ของสตรีผู้หนึ่ง ชั่วครู่ก็หายไปทางหลังพุ่มไม้ ท่าทางลับๆ ล่อๆ มีพิรุธอย่างยิ่ง หญิงสาวจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วแอบตามไปอย่างคนสอดรู้สอดเห็น

อันที่จริง นิสัยไม่ดีเยี่ยงนี้ น่าตีให้ตาย

แต่ก็ช่วยมิได้เช่นกันก็คนมันอยากรู้...

เมื่อตามมาเรื่อยๆ อย่างเงียบเชียบไร้สุ้มเสียง  หมิงเยว่จึงได้เห็นเจ้าของชายอาภรณ์

นางคือซู่หลิน

อีกฝ่ายใช้เส้นทางลับตาผู้คนเดินมาถึงเรือนหลังหนึ่ง หมิงเยว่ย่องเบาตามจนรู้ว่าเป็นเรือนของอาสะใภ้เจียวหั่ว

แม้ยามนี้นางยังไร้ฝีมือ กระทั่งไม่อาจใช้วิชาตัวเบาได้เช่นกาลก่อน หากแต่ปลายเท้าน้อยๆ กลับก้าวย่างได้เงียบกริบยิ่งนัก นิสัยโจรถ่อยชอบคิดแผนร้ายก็ยังคงมีนั่นล่ะ

และแน่นอนว่า คนประเภทเดียวกันย่อมมองออก

ซู่หลินกับเจียวหั่วแอบนัดพบกันเช่นนี้ย่อมมีแผนชั่ว!

หญิงสาวทำตัวกลมกลืนราวสัตว์เลื้อยคลานตัวหนึ่ง ฝังกับฝาผนังนอกเรือนแนบเนียน ผสานใบหูกับกำแพงแน่น  กระแสเสียงบทสนทนาจากในเรือนดังแว่วให้ได้ยินว่า

“นี่เป็นยาปลุกกำหนัดไร้สีไร้กลิ่น โรยในเตากำยานหรือผสมน้ำชาล้วนทำได้ทั้งสิ้น ยานี้เป็นยาชนิดพิเศษ นอกจากเร้าอารมณ์ปลุกความเป็นชายยังทำให้บุรุษลุ่มหลงมัวเมายากถอนตัวถอนใจ ต่อให้ปักใจรักใคร่ใครอยู่ก่อนแล้วกลับหลงลืมไปจนสิ้น หมดใจต่อภรรยาได้อย่างง่ายดาย เขาจะหลงใหลเฉพาะสตรีที่ใช้ยานี้กับเขาเท่านั้น มันเป็นยาเทพบอกภูตสั่งโดยแท้ หากเจ้าทำสำเร็จ  ต่อให้เจี้ยนเอ๋อร์รักใคร่โปรดปรานใครอยู่เป็นต้องหลงลืมแล้วรักเพียงเจ้า ฐานะหลังเรือนของเจ้าก็จะมั่นคงไม่สิ้นสุด บุรุษอย่างเช่นเจี้ยนเอ๋อร์คร่ำเคร่งเข้มงวดกับธรรมเนียมปฏิบัติอย่างยิ่ง  ขอเพียงเจ้าทำตัวถูกต้องเหมาะสมในกรอบประเพณีอันดี ทำกิริยาสูงส่งดุจบุปผาตลอดเวลา ต่อให้มีสตรีสูงส่งหรืออีกสิบสะใภ้สกุลไป๋ก็ไม่มีทางเทียบชั้นเจ้าได้ ข้ารับรอง”

เจ้าของเสียงคือเจียวหั่ว หมิงเยว่ย่อมจดจำได้ จากนั้นซู่หลินก็ตอบรับด้วยน้ำเสียงคล้ายเอียงอายว่า

“หลินเอ๋อร์ต้องขอบคุณท่านน้าหั่วเหลือเกินเจ้าค่ะ หากมิได้น้าหั่ว หลินเอ๋อร์คงต้องอยู่อย่างอดสูไร้แสงสว่าง”

“โธ่เอ๋ย! เด็กดีของน้า ขอแค่เจ้าเชื่อฟังข้า ภายหน้าตำแหน่งภรรยาของแม่ทัพหยางคงไม่ไกล มิใช่แค่อนุหรอก”

“จ่ะ...จริงหรือเจ้าคะ?”

“เชื่อมือข้าเถอะ ต่อให้มิได้ตำแหน่งภรรยาเอก ทว่าตำแหน่งภรรยารองยังมีมิใช่หรือ? ไม่แน่นะ ด้วยความงดงามที่มีเหนือกว่าสะใภ้สกุลไป๋ต่ำศักดิ์ผู้นั้น เจ้าอาจได้แทนที่ภรรยาเอกในสักวัน สมรสพระราชทานหรือ? หึหึ!”

เจียวหั่วหัวเราะเสียงหนึ่งแล้วกล่าวต่อ

“หากไป๋หมิงเยว่ทำตัวต่ำตมไม่เหมาะสมกับตำแหน่งฐานะของเจี้ยนเอ๋อร์ เกรงว่าฝ่าบาทเองก็คงมิอาจไม่ถอนพระราชโองการด้วยองค์เอง”

“จะเป็นไปได้หรือเจ้าคะ?” ซู่หลินถามอย่างแคลงใจ

“ย่อมเป็นไปได้” เจียวหั่วเอ่ยอย่างมั่นใจ “ฝ่าบาทเพียงต้องการกดอำนาจของเจี้ยนเอ๋อร์ไว้เท่านั้น มิได้ประสงค์ทำลายอนาคตเสียหน่อย ต่อไปนี้เจ้าแค่ทำตัวดีๆ เป็นคนของข้า สร้างอำนาจหลังเรือนของเจี้ยนเอ๋อร์ให้ข้า เป็นความมั่นคงของข้า  เพียงเท่านี้เจ้าทำได้หรือไม่?”

ซู่หลินหัวเราะเสียงหวาน “ย่อมได้เจ้าค่ะ ท่านน้าโปรดวางใจ...”

เสียงสนทนาจบลง ทั้งสองคนเพียงจิบชาอีกครู่หนึ่งจึงล่ำลาแยกย้าย

หมิงเยว่ที่แนบหูฟังทุกบทสนทนาแค่นเสียงหยันอย่างดูแคลน นึกหวงแหนไม่รู้ตัว

กระบวนท่ากล้าแกร่งไหนเลยควรแบ่งปัน!