ตอนที่ 20 ประจบเอาใจ1

เช้าตรู่วันต่อมา

หมิงเยว่ตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าซีดเซียวสิ้นไร้เรี่ยวแรง ในขณะที่หยางเจี้ยนมีท่าทีเปี่ยมพลัง อิ่มเอมไปทั้งร่าง  หลายครั้งยังเบือนใบหน้าไปทางอื่นแล้วแอบยิ้ม

หลังจากปฏิบัติกิจวัตรประจำวันเสร็จสรรพ ยืนส่งสามีที่หน้าประตูจวนด้วยท่าทางอิดโรย แทบโยนผ้าเช็ดหน้าใส่อีกฝ่ายแล้วด่าทอให้ไปทำงานที่ชายแดนสักสามเดือนค่อยกลับมาเจอกัน หมิงเยว่ก็ลากสังขารอันปวดเมื่อยช่วงเอวกลับเรือนหลัก แล้วนอนหลับพักผ่อนร่วมสองชั่วยาม

ครั้นตื่นขึ้นมาอีกครายามซื่อสี่เค่อ[1] จึงนึกขึ้นได้ถึงเงื่อนไขของการไม่รับอนุเข้าเรือนของหยางเจี้ยน

‘รับป้ายหยกนี่ไปแล้วทำอาหารใส่กล่องไม้ไปส่งข้าที่ค่ายทหารตระกูลหยาง’

ช่างเป็นสามีที่เอาแต่ใจเกินไปแล้ว

คิดว่ารากบัวจะงอกทันหรือไร?

หญิงสาวคิดด้วยใจพะวงถึงอาหารที่ชอบถึงขั้นเป็นสิ่งเดียวที่ฝึกทำ เนื่องจากชาติก่อนเรือนที่อาศัยกลางหุบเขากว้างใหญ่ไพศาลก็จริง แต่บัวในสระกลางหุบเขาบนเกาะที่เลี้ยงไว้ก็มีจำนวนจำกัดเหลือเกิน เพราะรอบทิศของหุบเขาล้วนเป็นทะเล ที่มีมากล้นจนกินไม่ไหวคือปลาทะเลสดๆ  หาใช่รากบัวอันล้ำค่าที่หายากไม่

อีกอย่างสมัยนั้น นางมีบ่าวรับใช้มากมาย เนื่องจากตนเองเป็นถึงนายหญิงใหญ่ ต้องทำอาหารกินเองที่ใด?

อ้อ...นางลืมไป ยามนี้มิใช่อดีตแล้ว รากบัวหาง่ายยิ่ง

เมื่อระลึกได้แล้ว หมิงเยว่ก็รีบลุกขึ้น เรียกจิ่นซินเข้ามาช่วยแต่งกาย ก่อนจะให้อีกฝ่ายไปเรียกสาวใช้ขั้นสองอีกสามคนเดินตามกันไปทางห้องครัวเล็กหลังเรือนหลัก

วันนี้หญิงสาวตั้งใจฝึกทำอาหารเพิ่มเพื่อเอาใจสามี เพราะอีกฝ่ายนอกจากจะไม่รับอนุแล้วยังรับปากกับนางว่าจะยกซู่หลินให้เป็นคนของอาสะใภ้อย่างเต็มตัวและถูกต้อง จะได้ไม่เกี่ยวข้องกับหลังเรือนให้นางต้องเหน็ดเหนื่อยดูแล แค่ใส่ใจเขาผู้เดียวก็พอ

เดิมทีสตรีออกเรือนแล้วไม่อาจออกจากจวนได้ตามอำเภอใจ อิสระใดๆ ล้วนเป็นสามีเท่านั้นที่อนุญาต

หมิงเยว่ให้รู้สึกขัดเคืองกับกรอบประเพณีอันน่ารำคาญเหล่านี้ของคนเมืองหลวงยิ่งนัก แต่การจะวิ่งฝ่ากลุ่มทหารองครักษ์ของจวนออกไปข้างนอกก็มิใช่สิ่งที่ควรเสียเวลากระทำ ดังนั้นที่ผ่านมานางจึงไม่ให้ค่ากับการออกไปเที่ยวเล่นที่ใดสักครา

ทว่าวันนี้สามีผู้ยิ่งใหญ่มอบป้ายหยกไว้ให้นาง สำหรับออกจากจวนและเข้าไปยังค่ายทหาร เพื่อนำอาหารไปให้เขาอย่างเอาใจใส่ จากนั้นนางก็คงสามารถไปเดินเที่ยวที่ตลาดกลางเมืองได้อย่างอิสระกระมัง

จิ่นซินดูจะเบิกบานที่สุดกับเรื่องนี้ คล้ายกับว่าชีวิตที่ผ่านมาถูกขังอยู่ในกรงกระนั้น

หมิงเยว่นึกหมั่นไส้สาวใช้คนสนิทเหลือเกิน จึงอดใจไม่หยอกล้อมิได้

“เจ้าแย้มยิ้มงดงามราวบุปผาถึงเพียงนี้ เกินไปไหม”

“โธ่! โอกาสแบบนี้หามิได้ง่ายๆ นะเจ้าคะ”

“โอกาสแบบนี้? โอกาสอะไร? ได้ออกมาเที่ยวหรือ”

จิ่นซินส่ายหน้าปฏิเสธโดยแรง

“บ่าวหมายถึงการที่ฮูหยินได้รับความไว้วางใจจากท่านแม่ทัพต่างหาก ถึงขั้นรอรับมื้ออาหารฝีมือฮูหยิน ไม่กินของใคร ช่างน่าปลื้มใจเหลือเกินเจ้าค่ะ”

หมิงเยว่กลอกตา นึกระอาสามีผู้เอาแต่ใจเป็นที่สุด

ป้ายหยกของท่านแม่ทัพหยางถูกจิ่นซินยกขึ้นสู่เบื้องหน้าระดับสายตาของทหารร่างใหญ่

หลังจากนั้นก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปยังอาณาเขตค่ายทหารตระกูลหยางประจำการเมืองหลวง

“คำนับฮูหยินน้อย”

ทหารยามประสานหมัดคารวะหมิงเยว่อย่างแข็งขันดุดันแต่นอบน้อมในที

หญิงสาวยกยิ้มน้อยๆ เป็นการรับการคำนับอย่างสง่าผ่าเผย มันช่างไม่แตกต่างอันใดเลยกับการได้รับความเคารพจากสมัยก่อนตอนที่นางเป็นนายหญิงใหญ่ค่ายโจร เพราะเหล่าสมุนผู้ถมึงทึงแผ่ซ่านกลิ่นอายชั่วร้ายเหล่านั้นก็มีท่าทางแข็งขึงดุดันไม่ต่างกัน

จะต่างกันมากสักหน่อยก็ตรงที่ยามนี้นางแต่งกายงดงามหรูหรา เสื้อผ้ากรุยกรายดุจนางพญาหงส์ มิใช่สวมชุดรัดแขนรัดขาสีดำทะมึนดั่งหมาป่าจอมทมิฬ

การได้เป็นฮูหยินแม่ทัพช่างดีเลิศอันใดเยี่ยงนี้ มิต้องก่อกรรมทำชั่วก็มีกินมีใช้มีชีวิตสุขสบายดุจองค์หญิง

---

[1] ยามซื่อสี่เค่อ คือเวลาประมาณ 10.00 น.