ตอนที่ 23 ไร้จิตสำนึก3

กลุ่มคนเดินหายไปรวดเร็วราวลมวูบหนึ่ง ทิ้งไว้เพียงบุคคลอีกกลุ่มให้มองตามด้วยอาการเบื้อใบ้ แม้แต่การทำความเคารพยังไม่อาจกระทำได้

ทุกคนได้แต่ลุกขึ้นยืนยกมือประสานหมัดเคารพเตรียมคำนับค้างกลางอากาศกันถ้วนหน้า

เหยาฟู่หรงมองหยางเจี้ยนราววิญญาณออกจากร่าง แผนการที่ปรารถนาให้สามีภรรยาระหองระแหงแตกหักหมดสิ้นในพริบตา

ในขณะที่หลี่เฟยเทียนให้รู้สึกผิดหวังยิ่งนัก เขาคิดจะอวดอ้างบารมีจากจวนแม่ทัพเพื่อความราบรื่นในการเจรจาการค้าเสียหน่อย กลับล้มไม่เป็นท่า

ไม่ง่ายเลยที่คนระดับเขาจักสามารถขึ้นมาถึงชั้นสามของโรงเตี๊ยมแห่งนี้ และยังได้สนทนากับผู้ทรงอิทธิพลอย่างคุณชายหลิว

ทว่าเมื่อมองกลับมาที่ไป๋ลี่ถิงกับเหยาฟู่หรงก็คิดได้ว่าอย่างน้อยก็เหลืออีกสองสตรีที่ใช้เป็นเครื่องมือเจรจาการค้า ดังนั้นเขาไม่ควรเสียเวลา เพราะคุณชายหลิวรออยู่

ชายหนุ่มคิดอย่างเห็นแก่ตัวไร้ความคิดผิดชอบชั่วดี ทั้งที่คนหนึ่งเขามอบฐานะเป็นถึงหญิงคนรักแบบเต็มตัวหลังจากที่พี่สาวนางแต่งงานไปแล้ว ส่วนอีกคนก็เป็นสหาย

หลี่เฟยเทียนยกยิ้มเชื้อเชิญสองสตรีเข้าไปด้านใน คล้ายเมื่อครู่ไม่เคยมีสิ่งใดเกิดขึ้นทั้งสิ้น

สำหรับบุรุษล้วนไม่นิยมคิดเล็กคิดน้อยเฉกเช่นสตรี หน้าที่ตรงหน้าย่อมสำคัญกว่าทุกสิ่ง

ขณะเดินเข้าไปด้านในตามคำเชื้อเชิญของบุรุษ ไป๋ลี่ถิงจับมือเหยาฟู่หรง ปลอบโยนอย่างสนิทสนม

“ไม่เป็นไรนะพี่ฟู่หรง ข้ามองดูก็รู้ว่าพี่เขยไม่ได้มีความรักต่อพี่สาวเลยแม้แต่น้อย มิเช่นนั้นแต่งงานนานแล้วเหตุใดถึงยังไม่เคยพาอีกฝ่ายกลับมาเยี่ยมบ้านเดิมเลยเล่า อีกอย่าง...ข้ายังได้ข่าวว่าจวนหยางกำลังเฟ้นหาอนุภรรยาให้ท่านแม่ทัพด้วยนะ”

หญิงสาวกล่าวอย่างเหยียดหยันอารมณ์ดี ไร้ซึ่งท่าทีเห็นอกเห็นใจพี่สาวตนอย่างไป๋หมิงเยว่ สาเหตุล้วนเป็นเพราะนางยังคงหึงหวงบุรุษที่แย่งชิงมาจากอีกฝ่าย

เหยาฟู่หรงเองก็ได้ยินข่าวนี้เช่นกันพลันยกยิ้มยินดี

อันที่จริง ข่าวว่าจวนใดจะรับอนุเพิ่มอย่างไรนั้นล้วนไม่ใช่สิ่งที่ควรบอกกล่าวหรือเล่าขานเพราะมิใช่การแต่งงาน ยิ่งมิใช่เรื่องที่สมควรโพนทะนาหรือป่าวประกาศออกไป เพราะไม่ใช่เรื่องมงคลถึงขั้นต้องร่วมกันยินดีอย่างล้นหลาม

ที่สำคัญการรับอนุเป็นเพียงเรื่องยิบย่อยในเรือนหลังของจวนใหญ่ที่มีมาแต่บรรพกาลมิได้ผิดแผกอันใด

แต่ข่าวของหยางเจี้ยนที่แม้มิใช่ข่าวที่แพร่สะพัด ทว่าไป๋ลี่ถิงที่ตามติดชีวิตพี่สาวอย่างริษยาไม่เจือจางและเหยาฟู่หรงที่คอยสอดส่องชายในดวงใจย่อมรู้ได้ไม่ยากเย็น

อีกทั้งตระกูลใหญ่ระดับนั้น ย่อมเป็นที่สนอกสนใจของผู้คนทั่วไป ไม่ว่าขยับตัวทำสิ่งใดล้วนไม่อาจรอดพ้นหูตาที่จับจ้อง สองสาวจึงทราบข่าวได้รวดเร็วปานไฟลาม

และเหยาฟู่หรงยังตามติดเรื่องนี้เพื่อจะเข้าไปเป็นอนุเพิ่มหลังเรือนให้จวนหยาง

นางเป็นเพียงคุณหนูจากสกุลธรรมดา การได้เป็นอนุตระกูลใหญ่จะอย่างไรก็ยังดีกว่าเป็นฮูหยินของบุรุษทั่วไป

“น้องลี่ถิงไม่ต้องห่วง อาการไม่พอใจของท่านแม่ทัพเมื่อครู่นี้เป็นฝีมือพี่เอง”

“หืม...” ไป๋ลี่ถิงเบิกตาโต “จริงหรือเจ้าคะ?”

เหยาฟู่หรงกระหยิ่มยิ้มย่อง “พี่แค่ยุแยงเล็กน้อย  มิคาดว่าท่านแม่ทัพจะบันดาลโทสะปานสายฟ้าฟาดถึงขั้นกระชากหมิงเยว่ไปเยี่ยงนั้น”

หญิงสาวไม่บอกหรอกว่านางยุแยงด้วยเรื่องอันใด

“เตรียมตัวฟังข่าวว่าไป๋หมิงเยว่ถูกจับขังสำนึกผิดอย่างไม่มีกำหนดดีกว่า จากนั้นข้าก็จะไปขอร้องท่านย่าให้ส่งตัวข้าไปเป็นอนุภรรยาของแม่ทัพหยาง จากนั้นก็จัดการเขี่ยอนุคนแรกของเขา”

การได้แต่งงานออกเรือนกับบุรุษในตระกูลสูงส่ง เป็นความฝันของสตรีทั่วเมืองต่อให้เป็นแค่อนุยังนับว่าคุ้มค่า

จึงมิใช่เรื่องแปลกหากสตรีชนชั้นเหล่านี้จะมีความคิดเล่ห์กลล้ำเลิศเยี่ยงนั้น

ไป๋ลี่ถิงได้ยินก็หัวเราะชอบใจ “จริงหรือพี่ฟู่หรง?”  

“อืม...ข้ากำลังรอฟังคำตอบจากท่านย่าอยู่ รู้ไหม?”

“โอว...ข้าขออวยพรล่วงหน้าเลยนะเจ้าคะ” ไป๋ลี่ถิงทำท่าซุกซนก่อนเอ่ย “เดิมทีข้าคิดว่าจะใช้ฐานะน้องสาวไปเยี่ยมเยียนพี่หมิงเยว่เพื่อพาพี่ฟู่หรงเข้าจวนสกุลหยาง หาทางใกล้ชิดท่านแม่ทัพ ยามนี้คงไม่ต้องแล้วกระมัง”

เหยาฟู่หรงหัวเราะคิกคัก “ขอบใจเจ้า”

ภายในห้องรับรองกว้างขวางห่างจากผู้คนที่สังสรรค์ ทั้งสองเดินหัวเราะให้กันอย่างเบิกบานไร้ซึ่งจิตสำนึกใดๆ