ตอนที่ 24 ทะเลาะ3

เมื่อถูกคนในอ้อมแขนตะบึงตะบอนแง่งอนใส่ไม่ยั้ง หยางเจี้ยนก็เงียบงันนิ่งนาน สุดท้ายถอนหายใจเหนื่อยอ่อน ยอมปราชัยแก่ภรรยา

ยิ่งมองลึกเข้าไปถึงนัยน์ตากลมใสที่กำลังจ้องถลึงอย่างขัดเคืองใจ เขาก็คล้ายทำนบหินผาพังทลายย่อยยับ โทสะคุโชนเมื่อครู่คล้ายถูกเมฆหมอกกลืนหายสลายไปสิ้น

เขาเพิ่งรู้ว่าฟ้าถล่มดินทลายยังไม่เท่าถูกภรรยาโกรธ

ชายหนุ่มกระชับวงแขนโอบกอดรัดแน่นละมุนละไมมากกว่าเดิม เขากล่าวพึมพำ “เอาล่ะ ข้าขอโทษ”

เห็นเขายอมอ่อนข้อให้เพราะยกสตรีอื่นขึ้นมาข่ม หมิงเยว่ก็สะบัดหน้าพรืด ไม่พอใจมากขึ้นไปอีก

“ท่านคงรักนางมากกระมัง?”

พูดแล้วน้ำตาจะไหล ไม่รู้ว่าทำไม หึ!

หยางเจี้ยนก้มมองคนงามยามสะบัดหน้าใส่ก็ทั้งฉุนทั้งนึกขัน ท่าทางปั้นปึ่งหลุดจริตเยี่ยงนี้ช่างน่าเกลียดยิ่งนัก ทว่ากลับทำผู้อื่นใจเต้นระส่ำอย่างไรกลับมิอาจทราบ

แน่นอนว่าเขาไร้คำแก้ตัวใดๆ เกี่ยวกับสตรีในดวงใจ แต่ทว่าคำอธิบายแก่ภรรยาจะอย่างไรก็สมควรมอบให้

“ที่เจ้ากล่าวมาล้วนไม่ผิด ข้าเคยคิดถึงนางมาก เพียงแต่สตรีนางนั้นมิได้มีชีวิตอยู่แล้ว นางตายไปนานแล้วก่อนเราแต่งงานกัน”

หมิงเยว่ได้ยินเช่นนั้นก็กะพริบตานิ่งงัน ความรู้สึกผิดสายหนึ่งพลันก่อตัวขึ้นมา

“นางตายแล้วหรือ?”

“อืม...” หยางเจี้ยนตอบเสียงเรียบนิ่ง “นางตายด้วยน้ำมือข้า ภายใต้คมกระบี่สุริยันของข้าเอง”

ผู้ได้ฟังวาจานี้ถึงขั้นเบิกตา หมิงเยว่แทบไม่อยากเชื่อ “ท่านฆ่าหญิงคนรักหรือ?” โหดร้ายเกินไปไหม?

แม่ทัพหนุ่มแค่นยิ้มหยันตนเอง รู้สึกหดหู่ขึ้นมา        

“ข้าไม่มีทางเลือก นางกับข้าไม่อาจไม่ฆ่าฟัน หากนางไม่ตายก็เป็นข้าที่ตาย”

หมิงเยว่เริ่มรู้สึกใจคอไม่ดี

“มิใช่ว่าเป็นเพราะท่านต้องแต่งงานกับข้า นางถึงต้องตาย แล้วถ้านางไม่ตายท่านคงได้แต่งกับนาง มิใช่ข้า”

ยิ่งพูดยิ่งเศร้า ร้องไห้ได้หรือไม่?

หยางเจี้ยนส่ายหน้าเบาๆ “ต่อให้นางยังมีชีวิตอยู่ นางกับข้าก็ไร้ซึ่งวาสนา มิอาจบรรจบกันได้ ไม่มีทาง”

หญิงสาวได้ยินเช่นนั้นก็เบิกตาโต แสงตะวันส่องต้องสองแก้มนวลเนียนจนแดงเรื่อ ดวงตาเป็นประกายสดใส

หมิงเยว่โล่งใจอย่างประหลาด “จริงหรือ?”

“อืม...”

“ที่พวกท่านรักกันไม่ได้ เพราะพ่อของนางมาฆ่าครอบครัวท่าน จากนั้นก็จุดไฟเผาจวน คนในตระกูลกว่าร้อยชีวิตต้องตายในกองเพลิง ส่วนท่านหนีออกมาได้ ก็ต้องอยู่อย่างหลบๆ ซ่อนๆ ต่อมาท่านตกเหว และเจอสุดยอดวิชาจนผ่านไปสิบปีก็ฝึกวิชาสำเร็จ เมื่อท่านขึ้นจากเหวก็มาล้างแค้นแทนคนที่ตายไป ท่านและนางเลยเป็นศัตรูกันไปตลอดกาล โอ้! ช่างน่าเศร้าใจยิ่งนัก”

เสียงนิ้วแกร่งเขกศีรษะสตรีช่างจินตนการดังโป๊ก

“โอ๊ย! ท่านตีข้าทำไมเนี่ย”

หยางเจี้ยนเข่นเขี้ยวนัก เขากัดฟันเอ่ย “พ่อแม่ข้ายังไม่ตาย จวนข้าก็ไม่เคยโดนเผา ไม่อย่างนั้นคนที่อยู่ในจวนกว่าร้อยชีวิตที่เจ้าเจอจะใครกันเล่า ที่สำคัญตอนนี้ข้ามีเจ้าเป็นภรรยาแล้ว ไม่อาจใส่ใจหญิงอื่น”

อารมณ์ขุ่นมัวและอึดอัดแน่นอกคล้ายถูกหินทับประหนึ่งได้รับการปลดปล่อย หมิงเยว่คลี่ยิ้มเบิกบาน น้ำเสียงกังวานหวาน

“ถ้าอย่างนั้นย่อมเป็นข้ากับท่านที่มีวาสนาต่อกัน”

เมื่ออีกคนแลดูดีใจจนใบหน้ามีเลือดฝาดเปล่งปลั่ง หยางเจี้ยนจึงพิศมองนางด้วยสีหน้าอ่อนโยนลง

ยามนี้นัยน์ตาบุรุษระบายยิ้ม มิเคร่งขรึมดุจเก่า หากแต่น้ำเสียงยังคงขุ่นมัวอยู่มาก

“แล้วแต่เจ้าจะเข้าใจเถอะ”

วาจาเขาทำหญิงสาวยู่หน้า “ข้าเป็นภรรยาของท่าน เราย่อมมีวาสนาต่อกัน”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “เพิ่งรู้ตัวรึว่าเป็นภรรยาของข้า? เหตุใดก่อนหน้าทำสิ่งใด ไม่คิดถึงสามี”

เข้าเรื่องนี้อีกแล้ว...

หมิงเยว่โอดครวญในใจ

เมื่อเห็นสีหน้ากล้ำกลืนของคนในอ้อมแขนไหนเลยจะไม่เข้าใจ หยางเจี้ยนเองก็ไม่คิดทะเลาะกันเรื่องเดิมอีก  จึงกระชับอ้อมกอดรัดรึงหมิงเยว่แน่นขึ้นก่อนตะปบสีข้างม้าแล้วออกตัววิ่งเหยาะๆ ไปข้างหน้า

“หากเจ้าอยากเที่ยว ข้าจะพาเจ้าไปเอง ต่อไปห้ามเจ้าออกจากจวนมาเที่ยวคนเดียวแบบนี้อีกเด็ดขาด”

คำสั่งทั้งเผด็จการและเด็ดขาดของเขา หมิงเยว่ได้ฟังน้ำตาก็แทบหลั่ง  

ข้ากำลังถูกสั่งขังใช่หรือไม่?