ตอนที่ 24 ทะเลาะ2

หยางเจี้ยนถอนจูบอย่างหงุดหงิด ก้มหน้ามองนางที่กำลังทำท่าปฏิเสธรสสัมผัสเขาโดยการเอียงคอเอี้ยวลำตัวเบือนหน้าหนีก่อนหันกลับมาถลึงตาโตใส่เขาแบบนั้น

ดวงตาคมเข้มจึงจับจ้องนางยังกดดันไม่คิดยินยอม กลิ่นกายเฉพาะบุรุษแผ่ซ่านความปรารถนาออกมาเข้มข้น เขาทำท่าจะจูบอีก ทำหมิงเยว่ขนลุกซู่กับอาการนี้ของสามี

“ท่านพี่...”

 “เจ้าอย่าลืมว่ามีข้าเป็นสามีแล้ว ย้ำว่าสามี” เขาตรึงนางด้วยความร้อนแรงประกาศกร้าวในเนตรคมกริบ “เจ้าแซ่หลี่ผู้นั้น ไม่นับเป็นตัวอะไรทั้งสิ้น”

“เจ้าแซ่หลี่...” หมิงเยว่กะพริบตา ทำท่านึกครู่หนึ่ง “ท่านหมายถึงหลี่เฟยเทียนเหรอ?”

“ไม่ใช่มันผู้นั้นแล้วจะเป็นใคร? อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่า ผู้แซ่หลี่คืออดีตคนรักของเจ้า ข้าขอสั่ง จงหยุดคิดถึงมัน!”

หมิงเยว่ตะลึงวูบ คล้ายปรับตัวไม่ทัน ถามเสียงงุนงง “ข้าคิดถึงเขาเหรอ?”

เห็นคนเฉไฉไม่ยอมรับทั้งยังคล้ายละเมอไม่จางหาย หยางเจี้ยนให้รู้สึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเกินจะกล่าว จึงก้มหน้าจูบนางแรงๆ อีกหนึ่งที อ้อมแขนที่กอดร่างนุ่มจากด้านหลังยิ่งรัดแน่นอย่างโกรธา

แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกินเลยบนหลังม้ากลางป่า เสียงพร่าสั่นพลันเล็ดลอด “ข้าเปล่านะ ท่านปรักปรำผู้อื่น”

สายตากินเลือดกินเนื้อของบุรุษมองอย่างหมั่นไส้

“ปรักปรำหรือ? เจ้าเดินตามกันเข้าห้องไปแบบนั้น ส่วนใดคือปรักปรำ? สิ่งที่เจ้าทำมิใช่สิ่งที่สตรีพึงมี ยิ่งมิใช่สิ่งที่ภรรยาพึงกระทำทั้งต่อหน้าและลับหลังสามี”

จากแค่นเสียงขรึมต่ำแม่ทัพหนุ่มเริ่มเอ็ดตะโรดังลั่น เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชื่อเสียงของนาง ไยไม่ตระหนัก

หากแต่หมิงเยว่มิได้มีจิตใจละเอียดอ่อนถึงขั้นนั้น นางยกสองมือขึ้นปิดปากที่บวมแดง เห็นเขาตะคอกเสียงดังก็ถลึงตาโตอย่างโกรธเกรี้ยว เริ่มไม่พอใจขึ้นมา

“ข้าบอกว่ามิได้คิดถึงชายชั่วผู้นั้น ท่านกล่าวหาข้าเกินไปแล้ว”

เพลิงในอกบุรุษค่อยๆ ลุกไหม้แผ่ความร้อนระอุระลอกใหญ่อย่างควบคุมไม่อยู่

“กล่าวหาหรือ? ข้าเห็นตำตา”

หมิงเยว่มีหรือจะยอม นางพร้อมปะทะคารมอยู่แล้ว “หึ! ยามท่านคิดถึงสตรีในดวงใจ ข้ายังไม่เคยต่อว่าท่านเลย เหตุใดท่านถึงกล้าดุด่าข้าเช่นนี้เล่า?”

หยางเจี้ยนชะงัก

ดวงอาทิตย์ฉายแสงทะลุแมกไม้ ส่องต้องเรือนร่างทั้งสองบนหลังม้า ใบหน้าพวกเขาใกล้กันมาก ตาจ้องตาส่องกระจ่างถึงกลางใจ มีเพียงความจริงที่ตีแผ่หาได้เสแสร้งไม่

 “คนอย่างข้าไหนเลยจะเอาใจไปใส่ให้บุรุษหยาบช้าจอมตระบัดสัตย์ผู้นั้นได้ลง หากข้าทำได้คงอกตัญญูสิ้นคิด ไม่มีหน้ากราบไหว้ป้ายวิญญาณมารดาแล้ว”

ยามนี้นางมิได้คิดถึงร่างเก่าที่ตายไป แต่กำลังคิดแทนคุณหนูไป๋ หากยังคงรักใคร่บุรุษต่ำช้าอย่างหลี่เฟยเทียน วิญญาณของคุณหนูไป๋คงตายตาไม่หลับ ทั้งยังเป็นการอกตัญญูต่อมารดาผู้ล่วงลับของคุณหนูไป๋อย่างที่สุดจริงๆ

พร่ำบ่นเสียหลายคำหมิงเยว่ก็ถอนหายใจยาวเหยียด ส่วนหยางเจี้ยนก็กลายเป็นเบื้อใบ้ไร้คำใดจะเอ่ยแล้วทั้งสิ้น

“ข้าขอถาม หากเป็นท่านยังจะคิดถึงหรือ? ไม่จับมาถลกหนัง สะบั้นคอ ฆ่าให้ตายอย่างสาสมก็ดีเท่าใดแล้ว”

หยางเจี้ยนนิ่งงัน หมิงเยว่ยิ่งแค่นเสียงเดือดดาล “ส่วนท่าน! ท่านยังคงเฝ้าคิดถึงสตรีนางนั้นอย่างมากมาย ข้าก็ไม่เคยกล่าวหาหรือว่าร้าย ไฉนถึงกล้าเอาความเท็จมาโยนใส่ข้าอย่างไร้มโนธรรมเยี่ยงนี้”

แม่ทัพหนุ่มปราศจากคำแก้ตัว

เพราะก่อนหน้านี้เขามักจะคิดถึงสตรีผู้เป็นเจ้าของนัยน์ตาจันทร์กระจ่างผู้นั้นจริงๆ ทว่านานมากแล้วที่เขามิได้คิดถึงนาง ซึ่งก็ไม่รู้เช่นกันว่าทำไม

หมิงเยว่กล่าวอีก “ข้ารู้ตัวว่าตนเองต่ำศักดิ์ไม่คู่ควรทั้งยังมาทีหลัง สตรีผู้นั้นถูกข้าแทรกกลางทำท่านต้องร้างลากับนาง ข้าก็พยายามแก้ไขความผิดคิดปรับปรุงตัวเอง เพียรชดเชยให้แล้ว ทว่านอกจากท่านไม่เห็นค่า ยังตีราคาข้าเสียย่ำแย่ปานนั้น ท่านใส่ร้ายข้าได้อย่างไร กล่าวหาว่าข้าคิดถึงเจ้าสุกรแซ่หลี่ได้อย่างไร? เอาสติปัญญาส่วนใดคิด อยากให้ข้ากลั้นใจตายใช่หรือไม่?”