ตอนที่ 21 สาวใช้ผู้ต่ำต้อย1

ทะเลาะกันด้วยวิธีกระซิบกระซาบจนเป็นที่พอใจ ก็เตรียมแยกย้าย

หยางเจี้ยนตัดบทสนทนาด้วยคำว่าวันนี้จะกลับเร็ว ส่วนหมิงเยว่รีบบอกว่าอย่าได้รีบกลับเชียว ตั้งใจทำงานเถิด

จากนั้นฝ่ายชายก็สะบัดแขนเสื้ออย่างไม่สบอารมณ์กลับเข้าเรือนบัญชาการไป ส่วนฝ่ายหญิงก็กลับขึ้นรถม้า

พวกเขาแยกกันไม่เหลียวหลัง

หมิงเยว่นั้นนึกหวาดหวั่นกริ่งเกรงผู้เป็นสามีแม่ทัพจอมเผด็จการยิ่งนัก ไม่รู้ว่าทำไม

แต่ต่อไปคงไม่กล้าแอบฝึกยุทธ์จนเสียจริตแล้วล่ะ!

ภายในเรือนบัญชาการ

หยางเจี้ยนกำลังนั่งกินอาหารจากฝีมือภรรยาพร้อมเรียวคิ้วที่ขมวดมุ่นมิคลาย

บนโต๊ะในครรลองสายตามีอาหารวางอยู่หลายอย่าง มีผัดรากบัว ไก่คั่วเกลือ เป็ดย่างเกลือ เนื้อตุ๋นถั่วดำ หน้าตาน่ากินอยู่มาก ทว่ากลับทำผู้อื่นต้องดื่มน้ำตามเสียหลายถ้วย

นางคิดว่าที่จวนค้าเกลือหลวงอยู่หรือไร?

เห็นทีจวนหยางคงต้องสั่งซื้อเกลือเข้าครัวในปริมาณที่น้อยลงสักหน่อย ใครบางคนจะได้รู้จักตระหนี่ยามปรุงรส

กินไปก็บ่นไปในใจจนคำสุดท้าย จึงวางตะเกียบลง ก่อนถามเสียงทุ้มเข้มเรียบนิ่งไปทางจิ้นเหอ

“ฮูหยินเลี้ยวรถม้าไปทางใด?”

จากประตูค่ายทหารสกุลหยาง หากไปทางซ้ายคือกลับจวนโดยตรงไร้ทางแยกอื่น ซึ่งเป็นคนของหยางเจี้ยนทำการแผ้วถางป่าจนเตียนโล่งไว้สำหรับท่านแม่ทัพสะดวกเดินทางควบม้าตะบึงได้ มิต้องผ่านชุมชนผู้คนคลาคล่ำ แต่หากไปทางขวานั่นคือตลาดกลางเมืองอันรุ่งเรือง

จิ้นเหอผู้ยืนส่งฮูหยินของเจ้านายตามหน้าที่รีบตอบ “เรียนท่านแม่ทัพ เลี้ยวขวาขอรับ”

หยางเจี้ยนเงียบงันครู่หนึ่งก่อนลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากเรือนบัญชาการ

“ข้าจะไปเดินตรวจเวรยามในตลาดสักหน่อย”

เมืองหลวงทั้งแปดทิศต้องมีทหารเดินแถวตรวจตราทุกซอกทุกมุมคล้ายมดงานทั้งวันทั้งคืน การที่แม่ทัพหนุ่มต้องการขี่ม้าออกไปตรวจเวรยามย่อมมิใช่เรื่องแปลกใหม่     

ทว่ากลับน่าแปลกใจเพราะยามนี้บ้านเมืองสงบสุขดี ไร้ข่าวก่อการร้าย ไม่มีเหตุการณ์วุ่นวาย ไม่มีใครซุ่มโจมตี ทั้งเมืองปลอดภัยอย่างยิ่ง

แค่เรียกใช้รองแม่ทัพออกตรวจตราแทนก็ได้นี่นา

แม้สงสัยแต่จิ้นเหอก็รีบลุกขึ้นรับคำแล้ววิ่งออกไปเตรียมม้าอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็กลับมา หยางเจี้ยนไม่รอช้าทะยานกายอย่างสง่างามขึ้นหลังม้าแล้วควบม้าออกไปทันที

ตระกูลใหญ่ทั้งยังเป็นชนชั้นบรรดาศักดิ์กฎระเบียบยิบย่อยเล็กน้อยมักจะแตกต่างจากตระกูลขุนนางเล็กๆ และสกุลชนชั้นชาวบ้านในเรื่องของการออกเตร็ดเตร่นอกจวน

โดยเฉพาะสตรีที่ออกเรือนแล้วไม่สมควรอย่างยิ่ง

รถม้าคันหนึ่งเคลื่อนไปข้างหน้าช้าๆ ผู้คนคลาคล่ำบนถนนเมื่อมองเห็นตราสัญลักษณ์จวนติ้งอานโหวก็รีบหลบให้ทันที บารมีของสกุลหยางมิอาจดูเบา ไร้ใครคิดแข่งขันชิงดีชิงเด่น

เห็นด้านในผ่านผ้าม่านดิ้นทองสะบัดพลิ้วตามแรงลมเป็นสตรีนางน้อยผู้หนึ่ง ย่อมเป็นฮูหยินของโหวน้อย

โอ้...ช่างพิลาสล้ำอย่างยิ่ง

สตรีผู้หนึ่งแม้ความงามมิถึงขั้นโดดเด่นปานล่มเมือง หากแต่ฐานะเปลี่ยนไปย่อมกลายเป็นสตรีงดงามเปี่ยมราศี

แต่ว่า เหตุใดโหวน้อยไม่มาด้วยกันเล่า? ไฉนปล่อยให้ฮูหยินต้องออกมาคนเดียว หรือว่าไม่เป็นที่โปรดปราน...

ชาวเมืองทั้งหลายหูตาฉับไวความคิดปราดเปรื่อง สังเกตเพียงครู่ก็ตีความได้ทันที

ทว่าเจ้าของหัวข้อสนทนากลับมิรับรู้อันใดเลยสักนิด ยามนี้หมิงเยว่แค่ต้องการพาจิ่นซินไปเที่ยวตลาด

หญิงสาวตั้งใจพาสาวใช้คนสนิทไปเที่ยวตลาดจริงๆ เพราะตัวนางเองเคยเห็นใต้หล้ามามากแล้ว แต่จิ่นซินไม่เคย นางไม่อาจละเลยสาวใช้ที่เห็นฐานะไม่ต่างจากน้องสาวคนนี้ จึงพามาเที่ยวเล่นเปิดหูเปิดตาก่อนกลับจวน