ตอนที่ 20 ประจบเอาใจ2

หมิงเยว่คิดไปคิดมาก็เริ่มคิดได้กระจ่างว่ากาลก่อนนางคิดผิดมหันต์ที่เลือกทางเดินเป็นนางโจรต่ำทราม

แต่กระนั้นทางเลือกของชีวิตตนเองในชาติก่อนกลับมีเพียงทางเดียวก็คือทางนั้นอย่างเลี่ยงมิได้ เพราะต่อให้ย้อนกลับไปนางก็คงต้องเป็นนางโจรอยู่ดี

เนื่องจากท่านตาฝากฝังก่อนสิ้นใจให้นางสืบทอดตำแหน่งนายหญิงใหญ่และส่งต่อเคล็ดวิชาให้เพื่อใช้ดูแลสมุนชั่วช้าหลายร้อยชีวิตภายในหุบเขาบนเกาะกลางทะเล

เฮ้อ...แต่อย่างน้อยนางก็ทำเต็มที่ก่อนตายแล้วนี่นา พวกเขาได้รับการแจกจ่ายทรัพย์สมบัติมหาศาลเพื่อไปตั้งต้นชีวิตใหม่ถ้วนหน้า มิต้องฉุดคร่าชีวิตใครอย่างชั่วร้ายอีก

อันที่จริงการตายของหมิงเยว่เป็นการปลดผนึกพันธนาการบางอย่างที่เป็นการทำผิดต่อท่านตาในปรโลก

นางผิดต่อท่านตาอย่างแท้จริง

เพราะใช้ความตายของตนเพื่อหมายจะปลดภาระอันหนักอึ้งให้หลุดออกและหมดสิ้นไป

สิ่งนี้ทำหญิงสาวมิใคร่สบายใจสักเท่าใด หลายครั้งที่ยังคิดไม่ตกว่าถ้าหากนางมีปีกที่กล้าแกร่งกว่านี้ยังคงจะโผผินบินทะยานกลับไปสร้างความยิ่งใหญ่ดุจเดิมดีไหม? หรือว่าอยู่เป็นเพียงสตรีหลังเรือนกับแม่ทัพหนุ่มผู้นั้นกันแน่

เพราะหยางเจี้ยนผู้นี้ไม่ได้แย่เลยสักนิด...

การขบคิดเรื่อยเปื่อยสิ้นสุดลงเมื่อหมิงเยว่เดินมาถึงด้านหน้าของเรือนบัญชาการ ซึ่งด้านในมีสามีของนางรออยู่

เพียงครู่หยางเจี้ยนก็พาเรือนร่างสูงส่งงามสง่ากับใบหน้าหล่อเหลาบาดตาบาดใจมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูเรือนบัญชาการ

เบื้องหน้าของเขาคือนาง ผู้เป็นภรรยาสาวของเขา

หมิงเยว่มิได้รู้เลยว่า ภายใต้แสงเจิดจ้าของดวงตะวัน สตรีผู้หนึ่งกำลังยืนรอบุรุษผู้หนึ่งพร้อมตะกร้าอาหารเช่นนั้น เป็นภาพที่งดงามมากมายเพียงใดในสายตาของหยางเจี้ยน

ชายหนุ่มก้าวเท้าอย่างหนักแน่นมั่นคงเดินมาหยุดยืนแทบประชิดเจ้าของตระกร้าอาหาร

ทั้งสองมองหน้ากันไร้วาจานิ่งนาน

โดยมีบ่าวคนสนิทของทั้งคู่ทำหน้าที่ยืนส่งยืนรับกล่องอาหารแทนเจ้านาย

จิ่นซินกับจิ้นเหอมองหน้ากันไปมา ในใจจิ่นซินคิดว่าท่านแม่ทัพไม่จำเป็นต้องออกมารับด้วยตนเองก็ได้นี่นาแค่สั่งจิ้นเหอออกมาผู้เดียวก็พอกระมัง ส่วนจิ้นเหอกลับคิดว่า ฮูหยินต้องลำบากเดินทางมาส่งอาหารด้วยตนเองเชียวหรือ

บ่าวรับใช้คนสนิททั้งสองต่างมีความคิดว่า เจ้านายของพวกเขากำลังใส่ใจกันและกันมากเกินไปแล้ว

อีกฝั่ง สามีภรรยา คนหนึ่งแหงนหน้าคนหนึ่งก้มมอง ทั้งสองสบประสานสายตาคล้ายท้าทายกัน ทั้งยังไร้ซึ่งความรักใคร่หวานชื่นอันใด ทว่ากลับไม่อาจละสายตาจากกันได้

“ข้าทำตามคำสั่งแล้ว อย่าลืมเงื่อนไขที่ตกลงไว้เล่า”

หมิงเยว่รีบทวงสัญญาที่ตกลงกับสามีอย่างดิบดีเรื่องไม่รับอนุภรรยาเข้าเรือน เขาต้องมีนางเป็นภรรยาคนเดียวเท่านั้น ซึ่งหยางเจี้ยนเต็มใจอย่างยิ่งโดยมิได้บอกกล่าว  เพียงสร้างข้อตกลงอย่างคนเอาแต่ใจให้ใครบางคนซึมซับหน้าที่ภรรยาที่ดี ดูแลสามีคนนี้อย่างที่ไม่มีใครได้รับสิทธิ์นั้น

“เจ้าก็อย่าลืมสิ่งที่รับปากข้า อยู่เหย้าเฝ้าเรือนดีๆ รอปรนนิบัติสามีห้ามซุกซน”

สุ้มเสียงทุ้มเข้มเอ่ยวาจาด้วยท่าทางนิ่งขรึมเท่านั้น ทว่ากลับทำให้สตรีผู้ถูกห้ามซุกซนย่นจมูกแค่นเสียงหึเบาๆ

ชายหนุ่มก้มหน้าลงอีกเล็กน้อยก่อนกระซิบเสียงต่ำ “ข้าไม่เคยชิงชังเจ้าเพราะชาติกำเนิดต่ำต้อย ไม่มีผู้ใดเลือกเกิดได้ ทว่าเลือกดำเนินชีวิตได้ ขอเพียงเจ้าทำตัวดีๆ ไม่แอบฝึกวิชานอกรีตอีก”

หมิงเยว่ได้ฟังก็เบิกตาโต

เขาแอบเห็นนางที่หอพระจริงด้วย บัดซบนัก!

อึดใจพลันฉีกยิ้มหวาน กล่าวฉะฉานประจบเอาใจ

“ท่านไม่รู้อันใด อาหารที่ข้าทำแม้รสชาติยังต้องรอการพัฒนา ทว่ากล่องอาหารนั้นเป็นฝีมือสานไผ่ของข้าเอง งดงามหรือไม่?”

หญิงสาวกล่าวเบี่ยงเบนความผิดตนอย่างแนบเนียนท่าทีคล่องแคล่ว

นางยกกล่องใส่อาหารทรงกลมขึ้นเบื้องหน้า

“เก็บความร้อนได้ดียิ่ง”

หมิงเยว่ค่อนข้างมีฝีมือด้านนี้ ต้นไผ่กับนางคล้ายเกิดมาคู่กันอย่างไรอย่างนั้น ข้าวของเครื่องใช้เครื่องเรือนที่ทำจากไผ่สานล้วนประณีตไร้ที่ติเป็นที่สุด

“ท่านชอบหรือไม่?”

“อืม...”

หยางเจี้ยนครางรับในลำคอด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก ทว่ายกยิ้มปราดหนึ่งแทบมองไม่เห็นก่อนจะกลับมานิ่งขรึมเย็นชาดุจเดิม

หญิงสาวเห็นเขาจ้องมองด้วยสายตาดุดันก็รีบคลี่ยิ้มละมุนดุจลมวสันต์ยามราตรีจันทร์ฉาย สำทับเสียงนุ่มหวาน “ข้าจะปรับปรุงตนและหมั่นฝึกฝนศาสตร์สตรีคุณธรรมจารีตประเพณี จนกลายเป็นภรรยาผู้คู่ควรกับท่านพี่เจ้าค่ะ”

รับปากไปก่อน ทำได้ไม่ได้ค่อยว่ากัน...

หยางเจี้ยนเห็นประกายตาวาววับยามเอ่ยวาจาเพียงเพื่อเอาตัวรอดของนางตรงหน้าก็ให้นึกอยากจูบแรงๆ ยิ่งนัก

นางเหมือนนกเหยี่ยวพยศ หาใช่นกน้อยในกรงไม่

เป็นสตรีที่ชอบทำผู้อื่นเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน น่าชังจริง!