ตอนที่ 19 ภรรยาที่ดีควรเอาใจใส่สามี 2

ภายในห้องฝั่งตะวันออก มีแสงเทียนไสวระยิบระยับงดงามจับตา ริมหน้าต่างมีแจกันปักมวลบุปผา บนโต๊ะกลางห้องยังมีสุราและอาหารวางเอาไว้จนเต็ม บรรยากาศดุจสวรรค์สร้าง

“แจกันใบนี้ ข้าเห็นปราดเดียวก็นึกไปถึงความงามของบุปผาหลายชนิดที่ถูกสร้างเพื่อมาเคียงคู่กัน จึงบรรจงเด็ดดอกไม้และแต่งกิ่งอย่างประณีตก่อนนำมาปักไว้”

หมิงเยว่ส่งเสียงแว่วหวานราวท่องบทกลอนกวีเสมือนแม่นางหลังเรือนคนหนึ่งที่เป็นผู้เพียบพร้อมและบรรลุแจ้งทุกศาสตร์สตรี

หยางเจี้ยนมองตามเรียวนิ้วขาวเห็นสิ่งที่นางชี้ชวนให้ชื่นชมก็ขมวดคิ้วเป็นปม นั่นคือบุปผาบนแจกันหรือ? มิใช่ว่าใครบังอาจมาแอบปลูกต้นไม้ใบหญ้าในห้องข้าใช่หรือไม่?

หมิงเยว่ไม่รู้ว่าการจัดดอกไม้ฝีมือตนเข้าขั้นวิกฤตปานใด นางยังคงยกยิ้มเปี่ยมเสน่ห์มากไปด้วยเล่ห์และแผนการให้สามี ทำเอาอีกฝ่ายขนลุกตั้งชันไปทั้งกายกำยำ

เรือนร่างสูงแกร่งของบุรุษหนุ่มถูกมือนุ่มนิ่มจับนั่งลงบนเก้าอี้ เสียงหวานยั่วยวนชวนผวาเริ่มหว่านล้อมเต็มที่

“วันนี้ข้ามีเรื่องจะทำการตกลงขั้นเด็ดขาดกับท่านพี่ อาหารเหล่านี้ล้วนเป็นข้าที่ตั้งใจทำ เรากินไปคุยไปเถอะ”

พายุเพลิงก่อนหน้าดุจลมวสันต์หอมเย็นเท่านั้น โทสะคุกรุ่นของหยางเจี้ยนสลายหายไปสิ้นด้วยเหตุนี้เอง

“เจ้าทำอาหารเองหรือ?”

หมิงเยว่พยักหน้าด้วยท่วงท่าน่ารัก “อื้ม...”

ใบหน้าหล่อเหลาแต่เย็นชาเคลือบน้ำแข็งเริ่มระบายความอบอุ่นออกมา มุมปากบุรุษเริ่มยกโค้งบางเบา

“เจ้าทำอาหารเย็นรอข้าหรือ?”

หญิงสาวพยักหน้านัยน์ตากรุ้มกริ่ม “อื้ม...”

หยางเจี้ยนให้รู้สึกหิวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง เขาไม่รอช้า รีบขยับตะเกียบคีบอาหารอันโอชา

ทว่าคีบใส่ปากทุกจานแล้ว รสชาติกลับเสมือนฝีมือของพ่อครัวประจำเรือนทั้งสิ้น เขากินรสนี้มาตั้งแต่เยาว์วัย มีหรือจะไม่รู้แจ้ง

หยางเจี้ยนขมวดคิ้ว สีหน้าเครียดขรึม

“เจ้าบอกว่าทำอาหารด้วยตนเอง ไยต้องโกหก?”

บุรุษเถรตรงผู้นี้ ช่างทำสตรีกลิ้งกลอกดุจจิ้งจอกเหน็ดเหนื่อยยิ่ง หมิงเยว่ยิ้มแห้ง วาดนิ้วผ่านอาหารเต็มโต๊ะไปจิ้มที่จานเล็ก ๆ ใบหนึ่ง “ข้าทำผัดรากบัวจานนี้ปะไรเล่า! ทำเป็นอย่างเดียวนี่ล่ะ”

“...”

หยางเจี้ยนพับเก็บอาการขุ่นเคือง

อย่างน้อยนางก็ทำให้เขาจานหนึ่ง!

หลังจากกินผัดรากบัวจนหมดจานก่อนอาหารอื่นๆ แม่ทัพหนุ่มพลันบ่นเสียงขรึม

“เค็มเกินไป!”

“...!?”

หมิงเยว่เม้มปาก

ชาติก่อนยามเป็นนางโจร นอกจากปล้นชิงเรือสินค้าทางทะเลมิให้พ่อค้าชั่วร่ำรวยเกินไป ยังชอบลักขโมยทรัพย์สมบัติจากขุนนางถ่อยจนตัวนางเองร่ำรวยมหาศาล

นอกนั้นยังมีนาเกลือหลายร้อยหมู่เป็นของตนเอง เศรษฐีพ่อค้าเกลือหลายลำเรือยังมาอ้อนวอนขอทำการค้าอย่างนอบน้อม ไม่น้อยไปกว่าศัตรูที่ห้อมล้อมอย่างริษยา

หญิงสาวจึงนิยมกินเกลือคำโต มิต้องมัธยัสถ์เท่าใด ย่อมติดนิสัยกินเค็มไปหน่อย

“จวนท่านร่ำรวย เกลือแค่นี้ไฉนตระหนี่นักเล่า?”

หยางเจี้ยนให้รู้สึกไร้คำเอ่ย

หมิงเยว่นึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะคุยและตกลงกับเขา นางจึงไม่รอช้า รีบออดอ้อนว่า “ท่านพี่ ข้าอาจไม่ค่อยฉลาด สมองไม่ปราดเปรื่อง มือไม้หรือก็งุ่มง่าม แต่ข้าจะพยายามเป็นภรรยาที่ดี ไม่สร้างปัญหาให้สามี ฝึกฝีมือทำอาหารให้เก่งกาจรสชาติดีกว่านี้เจ้าค่ะ”

ชายหนุ่มคลายอาการหิวแล้ว อารมณ์จึงดีขึ้นมาก “ว่ามาเถิด เจ้าประสงค์สิ่งใด วันนี้ถึงได้เอาใจข้าผิดวิสัย”

หมิงเยว่ย่อมไม่อ้อมค้อม เพียงยิ้มหวานออดอ้อนต่อ “แม้ผู้ถูกใจพบเจอง่าย ทว่าผู้รู้ใจยากเสาะหา ข้าภรรยาทำอาหารไม่เก่งแต่ชงชาต้มสุราถนัดยิ่ง”

นี่คือเรื่องจริงแท้แน่นอน หญิงสาวยืดอกเชิดหน้า “ข้านั้นเป็นสตรีมีน้ำใจงดงามผ่าเผย ชาที่ชง สุราที่ต้ม ล้วนแล้วแต่เลิศรสชวนหลงใหล”

หยางเจี้ยนลอบถอนหายใจกับความไม่อ้อมค้อมนี้ “เข้าเรื่องเถอะ!”

หมิงเยว่ขยับเก้าอี้มานั่งติดสามี จ้องตาอย่างจริงจัง

“ข้าปรารถนาให้ท่านมีข้าเป็นภรรยาเพียงผู้เดียว ไม่อยากให้ท่านรับอนุเพิ่ม”

หยางเจี้ยนมุ่นคิ้ว

เขามีนางเป็นภรรยาคนเดียวก็เหนื่อยแทบแย่แล้ว จะมีเพิ่มทำไม?

คิดไปคิดมาพลันนึกถึงสตรีอีกคนในเรือนหลัง 

“เจ้าหมายถึงซู่หลิน? นางทำสิ่งใดให้เจ้าไม่พอใจ?”

น้ำเสียงทรงอำนาจเปี่ยมริ้วโทสะอีกคราไร้เมตตายิ่ง

หมิงเยว่ทำหน้าเศร้า หาได้จับสังเกตอารมณ์เขา  นางเพียงเล่าความจริงว่า

“วันนี้ข้าแอบได้ยินอาสะใภ้ลอบคุยกับอนุซู่อย่างสนิทสนม ทั้งยังมอบยาปลุกอารมณ์ให้มาใช้กับท่าน เฮ้อ...ข้านั้นแสนจะต่ำต้อย บุคคลคอยหนุนหลังก็ไม่มี แต่อนุซู่นั้น นางกลับมีอาสะใภ้คอยผลักดันเช่นนี้ ให้รู้สึกคับอกคับใจนัก นี่แค่สตรีคนเดียวเองนะ หากต่อไปท่านรับสตรีอื่นเข้ามาอีก  ข้าคงเอาชีวิตน้อยๆ น่าสงสารนี้มาทิ้งไว้ที่เรือนท่านแล้ว”

คำพูดจาและสีหน้าที่แสดงออกมาประหนึ่งสาวน้อยผู้บริสุทธิ์ไร้เดียงสาถูกรังแกมาช้านาน หยางเจี้ยนมองมารยาคล้ายน้ำผึ้งเคลือบพิษร้ายของภรรยานิ่งๆ

“เจ้าได้ยึดหลักฐานมาหรือไม่?”

หมิงเยว่กะพริบตา สีหน้าโง่งม

หลักฐาน?

สตรีไร้เดียงสาเมื่อครู่พลันอันตรธาน เหลือเพียงสตรีจอมโวยวาย นางลุกขึ้นเท้าสะเอว สีหน้าถมึงทึง

“ข้าจะเอาสิ่งนั้นมาทำไม? เอามาใช้กับท่านหรือ? ไม่มีทาง! ข้าไม่โง่ขนาดนั้น แค่นี้ท่านก็คึกคักปานม้าศึกแล้ว”

“...!?”

หมิงเยว่ให้รู้สึกห่วงใยสามีผู้กล้าแกร่งเสียเหลือเกิน มีอย่างที่ใด ถามหาของชั่วร้ายอย่างนั้น

“หากถูกครอบงำด้วยยาท่านมิเสียสติจนคลุ้มคลั่งรึ? ข้ามีท่านเป็นสามีแค่คนเดียวนะ ข้าย่อมต้องใส่ใจดูแลท่าน ห้ามใช้ยา!”

ราตรีนี้ช่างทอดยาว เรื่องราวสามีภรรยาช่างยืดเยื้อ

หยางเจี้ยนดึงสตรีที่คุยกันคนละเรื่องลงมานั่งบนตักก่อนกดริมฝีปากของนางแล้วขบเม้ม ไล้เล็มบดเคล้า ละเลียดชิมกลีบปากนุ่มหวานครั้งแล้วครั้งเล่า

จังหวะลีลาจุมพิตอันดูดดื่มวาบหวามนี้ เขาทำเพื่อให้นางหยุดวาจาที่พาให้คนหวั่นไหว หัวใจเต้นแรง...