ตอนที่ 19 ภรรยาที่ดีควรเอาใจใส่สามี 1

หลังจากประชุมหารือประจำวันเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาเที่ยงวันพอดี หยางเจี้ยนจึงโบกมือเบาๆ ให้ลูกน้องแยกย้ายทำตัวตามสบาย

ค่ายทหารประจำการขุนศึกตระกูลหยางค่อนข้างเข้มงวดชัดเจนในกฎระเบียบ ยามกินจึงมิได้รับอนุญาตให้ออกไปท่องเที่ยวตามเหลาอาหาร

ภายในเรือนบัญชาการ หยางเจี้ยนรับมื้ออาหารพร้อมลูกน้องสนิทหลายคน อาหารจากพ่อครัวประจำค่ายของตระกูลนับว่ามีฝีมือไม่น้อย รสชาติไม่ด้อย ดีกว่ากินดินกินทรายกลางสมรภูมิรบหลายขุม

จังหวะคีบเนื้อใส่ปาก หยางเจี้ยนเหลือบตาไปเห็นแม่ทัพขั้นสามผู้มีนัยน์ตาสีเลือดท่าทางดุดันกิริยาแข็งกร้าวและหยาบกระด้างกำลังยกกล่องอาหารขึ้นมาวางบนโต๊ะอย่างทะนุถนอม ก่อนเปิดอาหารออกมากินอย่างมีความสุข รอบกายอบอวลไปด้วยกลิ่นอายละมุนนุ่มนวลผิดกับรูปร่างหน้าตา แม่ทัพน้อยผู้นี้เพิ่งแต่งงานในเวลาไม่ห่างหยางเจี้ยน ทว่าความสัมพันธ์กลับดีกว่า ฮูหยินของอีกฝ่ายใส่ใจอย่างยิ่ง

หยางเจี้ยนเก็บความรู้สึกสายหนึ่งที่วาบผ่านอกตน พยายามไม่เก็บมาคิดอย่างไม่เข้าใจเหมือนที่ผ่านมา ก้มหน้าก้มตาคีบเนื้อกินต่อ ทว่าสายตากลับเหลือบไปเห็นจิ้นเหอ

อีกฝ่ายกำลังเปิดกล่องอาหารส่วนตัวเช่นกัน

“ใครทำให้เจ้า?”

น้ำเสียงขุ่นเข้มทำจิ้นเหอสะดุ้ง ตะเกียบแทบหลุดมือ “เรียนแม่ทัพ เป็นจิ่นซินที่จัดกล่องอาหารนี้ให้ข้าขอรับ”

จิ่นซิน...สาวใช้คนสนิทของไป๋หมิงเยว่

หยางเจี้ยนโยนตะเกียบทิ้งทันใด นึกอิ่มทันที ในใจโกรธกรุ่นขึ้นมา 

ดูเถิด! สาวใช้ข้างกายยังคิดได้ แต่นางเล่า?

แสงสุริยาลับขอบฟ้า ไม่นานแสงจันทราเข้าแทนที่

หยางเจี้ยนหอบโทสะกลับเรือนอย่างเกรี้ยวกราด มื้อกลางวันเขากินเนื้อเข้าไปเพียงไม่กี่คำ กลับมีลมพายุหมุนวนอย่างไร้ทิศทางเต็มท้องไปหมด ถึงขั้นจุกจนพูดไม่ออก

ต้นเหตุของการกินไม่อิ่มล้วนเป็นเพราะไป๋หมิงเยว่

ชายหนุ่มก้าวเท้าหนักแน่นมั่นคงเข้าเรือนตนด้วยท่าทางคล้ายฟ้าใกล้ถล่มลงมาทับถมคนใต้หล้าให้ตายตก  ทำบ่าวรับใช้หลายคนพากันสะดุ้งตกใจ ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้สักคน ทำได้เพียงย่อกายคารวะอยู่ไกลๆ

หยางเจี้ยนไหนเลยจะสนใจผู้อื่น

เขาสนใจเพียงคนผู้หนึ่ง!

ใครคนนั้นนอกจากไม่มายืนรับเขาที่หน้าประตูใหญ่ยามกลับจวน ยังไม่รอรับเขาในเรือนส่วนตัวอีกด้วย

ช่างเป็นสตรีที่เก่งกาจในเรื่องยั่วโทสะสามีเสียจริง!

หยางเจี้ยนคิดว่าหมิงเยว่คงเร้นกายเพื่อแอบฝึกวิชานอกรีตอยู่เป็นแน่ อารมณ์ดั่งพายุหมุนแต่เดิมจึงโหมกระพือแปรผันเป็นคลื่นโหมซัดสาดผสานไฟโทสะรุนแรง

ทว่าพริบตาต่อมา ทุกเปลวเพลิงกลับมอดดับลง เมื่อหมิงเยว่เดินกรีดกรายเปี่ยมไปด้วยจริตมารยานุ่มหวาน  สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว

“ท่านพี่...”

วาจาเรียกขานยังเปลี่ยนไปอีกด้วย

ทั้งฉอเลาะออเซาะและหวานหยดอย่างยิ่ง

“วันนี้ข้าเตรียมสุราอาหารให้ท่านเจ้าค่ะ มาเถิด”

หยางเจี้ยนถึงขั้นยืนบื้อ หมิงเยว่เห็นสามียืนทื่อจึงเอื้อมมือจับแขนเสื้อเขาแล้วพาเดินมาทางห้องฝั่งตะวันออก 

การถูกจับแขนเสื้อหรือแตะเนื้อต้องตัวก่อนได้รับอนุญาตเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับบุรุษเย็นชาถือตัวเช่นหยางเจี้ยน

ทว่าอีกฝ่ายเป็นภรรยา เขาจำต้องละไว้คนหนึ่ง

หมิงเยว่ฉุดดึงแม่ทัพหนุ่มเดินไปตามทางริมระเบียงอย่างสนิทชิดเชื้อ ฝ่ายแม่ทัพหนุ่มเองยังเดินตามอย่างเชื่อฟัง

บ่าวไพร่ในเรือนและนอกเรือนต่างเบิกตาจ้องมองคล้ายเจอสิ่งอัศจรรย์ที่สุดในใต้หล้า ทุกคนก้มหน้าหลุบตา พลางย่อกายคารวะคล้ายกระบอกไม้ไร้ชีวิตไปหมดแล้ว