ตอนที่ 18 เป็นภรรยาเอกไม่ง่าย 2

แม้ก่อนหน้านี้หมิงเยว่มักจะผลักไสหยางเจี้ยนให้ไปหาอนุซู่เพื่อแบ่งเบาภาระอันแสนสาหัส

ทว่าเมื่อถึงเวลาที่คิดว่าเขาต้องไปทำเรื่องเช่นนั้นกับสตรีอื่นจริงๆ หญิงสาวกลับไร้ความคิดที่จะยินยอมหรือยินดี ไม่มีแม้แต่น้อย

ซึ่งนางก็ไม่รู้ว่าทำไม...

เส้นทางลับตาแห่งเดิม ซู่หลินเดินกลับเรือนตนอย่างระมัดระวัง ทว่าอึดใจลำคอระหงพลันถูกรวบกำแล้วฉุดดึงไปหลังพุ่มไม้อย่างไร้สุ้มเสียง

ซู่หลินเบิกตากว้างอย่างตกใจ พริบตาพลันได้ยินเสียงเย็นเยียบที่ข้างหู

“คิดปีนเตียงของสามีข้าด้วยยาชั่ว ถามมารดาเยี่ยงข้าก่อนเถอะ!”

สะคราญโฉมผู้หนึ่งคล้ายถูกสูบวิญญาณออกจากร่าง กระทั่งดวงหน้าบิดเบี้ยวหมดความงามเพราะฉาบทับด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นพรั่นพรึงแทบสิ้นสติ

“ป่ะ...ไป๋หมิงเยว่”

เจ้าของนามแสยะยิ้มเหี้ยมให้ในระยะประชิด

“ข้าเอง...”

ซู่หลินละล่ำละลักถาม “เจ้าได้ยินทุกอย่าง?”

หมิงเยว่หัวเราะเสียงต่ำ “อยากให้ข้าเปิดโปงประจานหรือไม่เล่า?”

อันที่จริง ทักษะมารยาสาไถยของหมิงเยว่ที่ห่างชั้นกับซู่หลินและเจียวหั่วนั้น นางมิได้มั่นใจเลยว่าจะมีผู้ใดเชื่อ หมิงเยว่ย่อมต้องใช้ไม้แข็งป้องกันไว้ก่อน นางกดร่างนุ่มนิ่มอ่อนแรงลงบนพื้นดินที่มีหญ้าปกคลุม ฝ่ามือกุมคออีกฝ่ายแน่นดั่งงู คล้ายอสรพิษร้ายที่เดรัจฉานตัวใดยังไม่น่ากลัวเท่า

ซู่หลินให้รู้สึกถึงต้นหญ้าใต้ร่างทิ่มแทงตนราวมีดคมนับพันเล่ม ได้ยินสตรีเหนือร่างส่งเสียงกดต่ำข่มขวัญอีกว่า

“สตรีบางคนชอบมีสองคนในร่างเดียวคือเจ้าเล่ห์ร้ายกาจกับเรียบร้อยอ่อนหวานชมชอบมารยาให้บุรุษตายใจ แต่ข้าไม่เหมือนเจ้า แม้เจ้าเล่ห์ร้ายกาจเช่นกันแต่กับอีกร่างก็แค่ชั่วช้าต่ำทรามเกินไปเท่านั้น เจ้าอยากได้แบบใด? หืม...”

ยามเอ่ยยังแผ่ซ่านกลิ่นอายอำมหิตเลวร้ายเกินสตรี กรีดเล็บลงบนพวงแก้มนวลเนียนอย่างเชื่องช้า แสยะยิ้มเหยียดเย็นน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งกว่าเหยียนหลัวหวาง[1]

ทำเอาอีกฝ่ายรู้สึกคล้ายถูกปีศาจภูตพรายกำลังต้องการฉีกกระชากร่างกายลงนรกอเวจี

เลือดสดๆ เสมือนพร้อมไหลนองแดงฉานหลั่งธรณี

ความเย็นเยียบที่ประหนึ่งเสียดแทงลึกถึงกระดูกผ่านกรงเล็บของหมิงเยว่นั้น ซู่หลินให้รู้สึกขนลุกสยองเกล้า ใจของนางกระตุกสั่นเทารุนแรง มิกล้าต่อกรโดยสิ้นเชิง

มิคาดว่าสามีอย่างแม่ทัพหยางที่ว่าร้ายกาจมากแล้ว  แต่...กลับเป็นฮูหยินของเขาที่น่ากลัวยิ่งกว่า

“ข่ะ...ข้า...ข้า”

ซู่หลินถึงกับเอ่ยคำแก้ตัวไม่ออก

แท้จริงนางคิดจะวางยาหยางเจี้ยนนั่นล่ะ ถึงแม้ว่าก่อนหน้าเลือกตัดใจคิดเปลี่ยนเป้าหมายแล้ว ทว่าเจียวหั่วใช้วาจามั่นเหมาะว่าจะช่วยเหลือผลักดันคน นางจึงคิดไต่เต้าแล้วค่อยกำจัดไป๋หมิงเยว่

แต่ยามนี้หลังเรือนแม่ทัพหยางไหนเลยจะปลอดภัย มีปีศาจร้ายถึงสองตัว ต้องโง่เขลาเพียงใดถึงยังคิดไม่ได้...

ซู่หลินร้องไห้น้ำตาไหลพราก “เจ้าบอกเองมิใช่หรือ ว่าอนุคือสมบัติบุรุษสามารถยกให้กันได้ ข้าอยากเข้าเรือนนายท่านรองจึงจำต้องเข้าหาฮูหยินเจียว เจ้าปล่อยข้าเถิด”

หมิงเยว่เลิกคิ้ว “จริงหรือ?”

ซู่หลินพยักหน้าเผยประกายตาร้ายลึกยากระงับ “ยาที่ได้มา ข้าจะนำไปใช้กับนายท่านรอง มิใช่ท่านแม่ทัพ เจ้าแค่ไม่ขัดขวางวาสนาของข้าก็พอ”

เนื่องจากล่วงรู้ตื้นลึกของกันและกันถึงขนาดนี้แล้ว ต่างฝ่ายต่างไม่จำเป็นต้องอ้อมค้อม

หมิงเยว่หรี่ตาเล็กน้อย จับจ้องดวงหน้าเลอโฉมอย่างกดดัน สายตาของนางนั้นน่ากลัวไม่ต่างจากอดีตชาติ ทำเอาผู้ถูกมองต้องเสียวสันหลัง ชาวาบทั้งร่าง

ซู่หลินถูกดวงตาบีบคั้นจนใจเต้นรัวเร็วขึ้นมา จำต้องข่มหัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเอาไว้ ค่อยเอ่ยอย่างฉะฉาน “เชื่อเถอะ! ต่อให้ข้ามิใช่สตรีดีงามตามใบหน้าสะคราญ แต่ไม่โง่พอที่จะใช้สามีร่วมกับสตรีป่าเถื่อนเช่นเจ้าแน่”

เป็นการยกยอตนเองแล้วด่ากราดอีกคนได้ล้ำเลิศยิ่ง แต่คำว่าสตรีป่าเถื่อนไหนเลยจะทำให้หมิงเยว่ขัดเคืองใจ นางจึงปล่อยมือมอบอิสระให้ซู่หลิน อีกฝ่ายรีบกระถดถอยก่อนลุกขึ้นวิ่งหนีราวเจอผี

เมื่อหมิงเยว่กลับมายังศาลา จึงพบว่าจิ่นซินยืนรออยู่นานแล้ว นางเลือกที่จะเล่าให้สาวใช้คนสนิทฟังไม่คิดปิดบังถึงเรื่องที่ซู่หลินสมคบคิดกับเจียวหั่วอย่างละเอียด เพื่อให้อีกฝ่ายคอยเป็นหูเป็นตาสอดส่องดูแลสิบสองชั่วยาม

และแน่นอนว่าจิ่นซินรีบรับคำอย่างขยันขันแข็ง เข้าใจสถานการณ์ยิ่ง

ทว่าหมิงเยว่กลับมิอาจข่มใจไม่กังวล นางกำลังคิดว่าเป็นภรรยาเอกไม่ง่ายเลย ต้องคอยพะวงเรื่องบุรุษผู้เป็นสามีกับอนุจนปวดหัวไปหมด เห็นทีคงไม่อาจเพิกเฉยได้อีกต่อไป

ควรเปิดอกคุยทำข้อตกลงกับหยางเจี้ยนขั้นเด็ดขาด!

---

[1] เหยียนหลัวหวาง (阎罗王) “พญายม” หรือ “ยมราช”  มาจากภาษาสันสกฤต คำว่า “ยามาราจา(Yama - raja)” เรียกตามภาษาฮินดูว่า “เทพยามา”