ตอนที่ 17 ปัญหาสามีภรรยา2

หลังจากถูกเคี่ยวเข็ญให้ปรนนิบัติสามีตามหน้าที่ภรรยาเอกทุกประการ

ตั้งแต่ช่วยเขาแต่งกายคาดสายรัดเอว ดูแลยกน้ำชา คีบอาหารใส่ถ้วยให้ หมิงเยว่ยังถูกหยางเจี้ยนพาเดินไปคารวะน้ำชาต่อหน้าบรรดาผู้อาวุโสพร้อมกับเขา

ทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นแน่นอน ตั้งแต่แต่งงานกันมา ก็มีแค่กิจกรรมสร้างสัมพันธ์บนเตียงโดยไร้ซึ่งวาจาตลอดคืน ยามเช้าก็โต้แย้งอย่างรุนแรง หลังทะเลาะเบาะแว้งก็ต่างแยกย้ายไปคนละทาง แต่ละครั้งก็ต้องห่างกันร่วมเดือน  ทว่าครั้งนี้หมิงเยว่ยังไม่ได้รับสิทธิ์ให้แยกจากสามีแม้ครึ่งก้าว

ใจร้ายเกินไปแล้ว...

ยามนี้ท่านแม่ทัพหนุ่มผู้เคร่งขรึมแต่มักเกรี้ยวกราดกำลังปฏิบัติต่อฮูหยินของเขาในทิศทางที่ดีขึ้นอย่างแท้จริง

จากที่ไม่เคยตื่นนอนพร้อมกัน ไม่เคยรับอาหารเช้าร่วมกัน ยิ่งไม่เคยจับประคองยามคารวะผู้เฒ่าอย่างเอาใจใส่ หรือชวนพูดคุยเสวนาช่วยสร้างสัมพันธ์อันดีต่อหน้าผู้อาวุโส บัดนี้หยางเจี้ยนกลับทำทุกอย่าง

เหล่าผู้อาวุโสทุกคนในสกุลหยางรวมถึงบ่าวรับใช้ต่างพากันมองสะใภ้สกุลไป๋ด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง จากดูแคลนแปรผันเป็นชื่นชม บรรยากาศรื่นรมย์ยิ่ง

มีเพียงหมิงเยว่ที่รู้สึกว่าคืนวันแสนสุขเปลี่ยนไปแล้ว กลายเป็นแสนเศร้าและกดดันแทน

เดิมทีหลังจากตื่นนอน นางแค่แต่งกายแบบสบายๆ ไม่ต้องบรรจงประทินโฉมหรือประณีตมากนักก็ยังทำได้  ยามคารวะน้ำชายังไม่ต้องรั้งอยู่พูดคุยอันใดให้มากความ  ไม่ต้องทนนั่งสำรวมถูกต้องตั้งแต่หัวจรดเท้านานถึงเพียงนี้

และที่สำคัญ ไม่ต้องเจอหน้าสามีผู้เคร่งครัดจารีตนานเกินจำเป็น หึ! ยิ่งคิดยิ่งเคือง

ดวงหน้าที่ฉาบทับอารมณ์อย่างไม่ปิดบังของภรรยายามต้องเดินมาส่งผู้เป็นสามีออกจากจวนไปปฏิบัติภารกิจประจำวันทำหยางเจี้ยนต้องนิ่วหน้า

“เจ้าไม่ชอบ?”

หมิงเยว่เหลือกตาแทนคำตอบ

แม่ทัพหนุ่มเห็นเช่นนั้นก็ให้นึกเข่นเคี้ยวจนอยากจับอุ้มนางมาตีแรงๆ สักสองที แต่ตรงนี้มีบ่าวรับใช้ ทั้งยังเป็นหน้าจวนที่ผู้คนสัญจรไปมา สุดปัญญาจะลงทัณฑ์ภรรยา เขาจึงเดินไปรับเชือกบังเหียนจากผู้ดูแลม้าอย่างเย็นชา  ทว่ายังไม่ทันพลิกกายขึ้นหลังม้า อีกฝ่ายก็ยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นระดับสายตา

มิใช่เพื่ออำลา แต่เป็นการกวักมือเรียกเบาๆ

ช่างน่าแปลกนักที่หยางเจี้ยนยอมเป็นฝ่ายเดินกลับมาหานาง เขาก้มหน้าถามเจ้าของพวงแก้มแดงระเรื่อภายใต้แสงตะวันยามเช้าด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม 

“มีสิ่งใด?”

เพราะตัวเล็กและอีกฝ่ายเดินมาหาเสียจนประชิดตัว หมิงเยว่จึงรู้สึกเสมือนถูกบุรุษร่างใหญ่ปานภูเขาโอบกอดเอาไว้จนร่างจมหาย จำต้องเงยหน้าสูงลิบกระซิบเสียงนุ่ม

“ท่านแม่ทัพไปทำงานให้สบายใจได้เลยนะเจ้าคะ ทำให้เต็มที่ ไม่ต้องรีบกลับ”

หญิงสาวจำต้องสำทับสักหน่อย ประเดี๋ยวเขาเกิดเข้าใจผิดคิดว่านางติดใจในกามกิจของเขาจนต้องรีบกลับมาหานางทุกวัน แย่แน่!

เนื่องจากเข้าใจความนัยของภรรยาอย่างถ่องแท้ หยางเจี้ยนจึงนึกโกรธยิ่งนัก แววตาพลันเปล่งประกายโทสะและเต็มเปี่ยมด้วยพลังร้อนแรง 

คิดอยากรังแกริมฝีปากช่างจำนรรจาเสียจริง

“ข้าจะกลับทุกวัน ทำตัวดีๆ รอปรนนิบัติสามีเถอะ”

“...!?”

จบคำก็พลิกกายขึ้นหลังม้าแล้วควบตะบึงจากไป  ทิ้งฝุ่นตลบฟุ้งจนหมิงเยว่ไอโคลก

เมื่อส่งสามีเสร็จ หมิงเยว่ก็กลับเข้าเรือนหลักอย่างหงุดหงิดเกินประมาณ คิดว่าควรหาที่พำนักอย่างสงบดุจเดิม นั่นก็คือห้องส่วนตัวด้านใน ใครก็ห้ามเข้าไปรบกวนทั้งสิ้น

ทว่าวันนี้กลับมีช่างไม้เดินเข้าเดินออกเต็มไปหมด

หลังจากสอบถามจึงได้ความว่าพวกเขาเข้ามาสร้างสระน้ำในห้องปีกข้าง หญิงสาวถึงขั้นร้องอ้อในใจ เนื่องจากนึกขึ้นได้แล้วว่าถังอาบน้ำออกจะคับแคบเกินไปสักหน่อยสำหรับกิจกรรมบางอย่างระหว่างนางกับสามี

ชั่วขณะนั้นพวงแก้มสตรีพลันแดงก่ำลามไปถึงลำคอ

นางไม่สมควรร้องขอต่อเขาเลย ให้ตาย!