ไม่แน่ใจความรัก

ค่ำคืนสุดท้ายก่อนออกเดินทางไปยังเมืองศิลานคร ถึงแม้แม่ทัพวิศรุฒจะโกรธยิวสักเพียงใด โดนทำร้ายขนาดไหนใจของเขายังให้อภัยอยู่เหมือนเช่นเคย หลายวันผ่านมาทั้งสองอยู่ด้วยกัน ไม่เคยห่างกายแม้แต่น้อย นอนเคียงคู่ทุกค่ำคืนไม่หนีหาย ดั่งเช่นคืนนี้อีกครั้งก่อนเดินทางกลับ ศิลานคร

“พุร่งนี้ต้องเดินทางแล้วนะ ส่วนเอ็งก็ไปในฐานะองค์ชายเมธีนั่นแหละ” แม่ทัพวิศรุฒยังมีสีหน้านิ่งเรียบไม่เปิดเผยความรู้สึกใดๆ ออกมาให้ได้เห็น

“อืม แต่เราไม่ใช่องค์ชายเมธีนี่”

“ไม่ใช่ แต่ทุกคนเข้าใจว่าเอ็งเป็นองค์ชายเมธี และเป็นรัชทายาทแห่งเมฆาบุรี”

“ถ้าเราไปก็อยู่ฐานะตัวประกัน หวังว่าคงไม่โดนฆ่าตายก่อนนะ”

“ไม่หรอก มีข้าอยู่ทั้งคน จะไม่มีวันนั้นเด็ดขาด และอีกอย่างหนึ่งไม่มีใครเขาจะทำร้ายตัวประกันในยามสงครามหรอก”

“อืม เราไว้ใจนายนะ หวังว่านายอย่าทำให้เราผิดหวัง เราอุตส่าห์เล่าความจริงทุกอย่างให้นายฟัง” ยิวมีสีหน้าที่วิตกกังวลอยู่พอสมควร

“ไว้ใจข้าน่ะดีแล้ว แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่เอ็งต้องเปลื่ยนแปลงตัวเอง พูดภาษาบ้านเมืองของข้า ใช้คำชาวบ้านไม่ได้แล้วนะ ช่วงเดินทางกลับศิลานครข้าจะสอนเอ็งทุกอย่าง”

“ทำไมนาย ไม่ใช่สิ เอ็งถึงเชื่อข้าล่ะ สิ่งที่ข้าพูดออกไปอาจโกหกนายก็ได้”

“แววตาของนายไม่ได้โกหก และอีกอย่างครั้งแรกที่เจอนายอยู่เมืองโสรยา การพูดการจาท่าทาง ไม่ได้เหมาะสมเป็นองค์ชายเลย ข้าไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เอ็งพูดจริงมากน้อยแค่ไหน แต่มีสิ่งที่ทำให้ข้าเชื่อใจเอ็ง คือ ตอนใช้ดาบแทงข้าทำไมไม่แทงตรงหัวใจ แต่เอ็งดันแทงข้างๆ แทนและไม่ลึกเท่าไร แค่เฉียดๆ ข้าเลยแปลกใจ เมื่อคิดอีกทีเอ็งอาจโดนบังคับหรือไม่ก็ถูกอะไรเข้าสิงก็ได้” แม่ทัพวิศรุฒจ้องมองดวงตาอันเล็กหรี่ของยิว ที่บ่งบอกความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาหวั่นไหว

“ขอบใจมากน่ะที่เชื่อใจเรา อุ๊ย เชื่อใจข้า บางสิ่งข้าอยากเล่าให้เอ็งฟัง แต่เล่าไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ”

“ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า ข้าแค่อยากรู้ว่าเอ็งมาจากเมืองศิลา จนมาถึงเมืองเมฆาได้อย่างไรกัน ข้าจะถามเอ็งตั้งนานแล้วแต่ยังไม่สบโอกาสเลย”

“พูดไปเอ็งห้ามโกรธข้านะ สัญญาก่อนว่าจะไม่โกรธและไม่ทำร้ายข้า”

แม่ทัพวิศรุฒแปลกใจยิ่งนัก แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแค่พยักหน้าให้เป็นการตอบรับ เพราะขนาดถูกแทงยังให้อภัยได้ กับคำพูดที่อาจไม่เข้าหูทำไมจะให้อภัยไม่ได้

“หลังจากข้าส่งเอ็งเสร็จ ข้าได้กลับบ้านพร้อมคู่หมั้นและแม่ยายของเอ็ง พอแยกตัวออกจากกันข้าโดนลูกน้องของคู่หมั้นเองทำร้าย แต่เสือเข้มมาช่วยไว้ได้ และได้พาข้าไปยังเมืองเมฆาบุรี ต่อจากนั้นก็เป็นอย่างที่ข้าเคยเล่าให้เอ็งฟังนั่นแหละ”

แม่ทัพวิศรุฒเข้าใจดีแล้ว ว่าทำไมยิวถึงพูดขึ้นก่อนห้ามโกรธ แต่เขาก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จึงคิดไว้ว่ากลับไปบ้านเมืองคราวนี้ต้องพิสูจน์ว่าสิ่งที่ยิวพูดนั้นเป็นความจริงไหม

“ฟังความข้างเดียวไม่ได้หรอกนะ เอาเป็นว่าถ้าไปถึงบ้านเมืองของข้าแล้ว ค่อยสืบสาวราวเรื่องต่างๆ ว่าเป็นอย่างไร”

“แต่ชายคนนั้นโดนเสือเข้มฆ่าตายไปแล้ว”

“จะพูดชื่อนี้ให้ข้าได้ยินไปถึงไหน ข้าไม่อยากได้ยินทำไมต้องเอ่ยชื่อมันบ่อยจัง” แม่ทัพวิศรุฒเกรียวกราวดใส่อารมณ์อย่างหุนหันพลันแล่น

“ทำไมจะพูดไมได้ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริงนิ” ยิวเสียงสูงทันที

“ข้าไม่อยากได้ยิน ถ้าพูดให้ข้าได้ยินอีกจะส่งไปเก็บขึ้ม้าตามเดิม” สายตาของแม่ทัพวิศรุฒมีความดุดันอย่างมาก

“ชื่อนี้มันแสลงหูนายมากหรือไง”

“ใช่ มันลักพาตัวเอ็งไปตั้งสามรอบแล้ว ถ้าเป็นผู้หญิงเอ็งคงเป็นเมียมันไปแล้วอย่างแน่นอน”

“โอ๊ย นึกว่าอะไร”

“หรือจริงๆ นายมีอะไรกับเสือเข้มแล้วใช่ไหม วันนั้นดูพวกเอ็งสองคนสนิทกันมากเลยไม่ใช่รึ” แม่ทัพวิศรุฒมีสีหน้าหวาดหวั่นในสิ่งที่พูด เพราะกลัวว่าจะเป็นความจริงอย่างที่คิด ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงรับไม่ได้อย่างแน่นอน

“เราไม่ชอบคนมีหนวด ชอบผู้ชายเกลี้ยงเกลาสะอาดสะอ้าน ถึงเสือเข้มจะเป็นองค์ชายแต่เราไม่ชอบอะไรแบบนั้นหรอก อยู่แบบชาวบ้านๆ ดีกว่า และอีกอย่างจะมีอะไรกันได้ไง”

“ทำไมจะไม่ได้มันยังนึกว่าเอ็งเป็นผู้หญิงเลย และจับเอ็งไปทำมียข้ายังจำได้อยู่”

“นั่นมันเมื่อก่อนแต่เดี๋ยวนี้มันไม่ใช่ ข้าขึ้เกียจเถียงกับเอ็งนอนดีกว่า”

แม่ทัพวิศรุฒรู้สึกหึงหวงทุกครั้งที่ได้ยินยิวพูดถึงเสือเข้ม และอดหวาดระแวงไม่ได้ว่ายิวอาจทำในสิ่งที่เขาเคยอยากให้ทำ นั่นคือได้ยิวเป็นเมียและมีความสัมพันธ์แบบผู้ชายด้วยกันเอง

“ข้าจำได้เอ็งบอกว่า เมืองของเอ็งผู้ชายกับผู้ชายได้กัน ข้าอยากลองบ้างเอ็งทำให้ข้าได้ไหม” แม่ทัพวิศรุฒตัดสินใจอย่างเด็ดขาดว่าต้องทำให้ได้ภายในคืนนี้ เพราะถ้าไปถึงยังเมืองศิลานครโอกาสแบบนั้นคงไม่มีอีกแล้ว

“เอางั้นเหรอ” ยิวหน้าตื่นลูกตากลอกไปกลอกมา

“อืม ข้าต้องทำอย่างไรบ้าง ข้าอยากลองเพราะถ้ากลับไปแล้วโอกาสจะอยู่ด้วยกันมีน้อย”

“ได้” ยิวรับปากด้วยสีหน้าราบเรียบ

“ทำไงก่อน”

“เอ็งแก้ผ้าแล้วนอนลงบนเตียง”

แม่ทัพวิศรุฒทำตามอย่างว่าง่าย เพราะเขาอยากรู้รสสัมผัสนี้จะเป็นเช่นไร และอีกอย่างออกมาชายแดนนานหลายเดือน จึงมีความรู้สึกใคร่อยากกระสันเสียวบ่อยๆ แม่ทัพวิศรุฒจึงปลดอาภรณ์ออกจนเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่า แล้วขึ้นไปนั่งบนเตียงล้มตัวลงนอนอย่างที่ยิวต้องการ

สักพักยิวเข้าไปในหว่างขาของแม่ทัพวิศรุฒ จับท่อนเอ็นที่ยังไม่แข็งตัวเท่าไรนัก รูดขึ้นรูดลงเขย่าไปมาจนขยายใหญ่เต็มตัว

“เอ็งจะทำอะไรมาเจ็บไอ้นั่นของข้าทำไม บ้านเมืองเอ็งเขาทำกันอย่างนี้เหรอ ไม่กลัวฟ้าผ่าตายเลยหรือไง” แม่ทัพวิศรุฒอยากจะปฏิเสธ แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพราะท่อนเอ็นนั่นเสียวซ่านไปทั่วลำ

“อยู่เฉยๆ เดี๋ยวดีเอง”

ยิวรูดปลายท่อนเอ็นจนถึงสุดโคน แล้วรูดขึ้นมาอีกครั้งหลังจากนั้นใช้ริมฝีปากครอบส่วนปลายของท่อนเอ็น พร้อมใช้ปลายลิ้นตวัดรอบรอยหยักอันอวบนูน ถึงแม้จะคล้ำนิดๆ แต่รูปทรงตรงยาวสวยใช้ได้ ในความคิดของยิวที่มีต่อท่อนเอ็นแม่ทัพวิศรุฒ

“ทำไมเอ็งถึงกล้าอมไอ้นั่นของข้า โอ๊ย อ่า แต่มันเสียวมาก รู้สึกดีจรริงๆ โอ๊ย อ่า ซี๊ด ไม่ไหวแล้วเสียวมาก”

แม่ทัพวิศรุฒแท่บทนไม่ไหว เพราะโดนปลายลิ้นและริมฝีปากกของยิว ได้เข้าไปสัมผัสส่วนปลายท่อนเอ็น แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วเพราะยิวใช้ริมฝีปากรูดขึ้นสุดลงสุด เป็นอีกสัมผัสหนึ่งที่ไม่ได้รับรู้ว่าจะสนุกเสียวอย่างนี้ แม่ทัพวิศรุฒพลางคิดไปว่าถ้าเป็นแบบนี้ไม่ต้องมีเมียที่เป็นหญิงก็ได้

“อ่า โอว์ ซี๊ด” แม่ทัพวิศรุฒพยายามไม่ร้องครางออกมอย่างสุดสียง เพราะกลัวทหารนอกห้องได้ยิน กลัวเข้าใจผิดว่าตัวเขาเองโดนทำร้ายอย่างทรมาน

เพียงยิวเลื่อนริมฝีปากไปสัมผัสพวกสวรรค์ที่ห้อยอยู่ตรงหน้า แม่ทัพวิศรุฒตกใจยิ่งกว่าเดิมอีกหลายเท่า ด้วยกลัวว่าพวงสวรรค์จะได้รับอันตรายและไม่คาดคิดมาก่อน เพียงพวงสวรรค์นั้นเข้าไปอยู่ในปากของยิว กับสร้างความซ่านสยิวอีกแบบหนึ่ง แต่ก็สุดเสียวสนุกมันทั้งสองแบบ จนแม่ทัพวิศรุฒอยากไปเที่ยวบ้านเมืองของยิว

“บ้านเมืองของเอ็งนี่ช่างแปลกกะไร ผู้หญิงไม่มีบ้างเหรอถึงต้องมาทำอะไรกันแบบนี้” แม่ทัพวิศรุฒพูดไม่หยุดหย่อนด้วยรู้สึกว่าแปลกประหลาด อัศจรรย์ใจยิ่งนักเมื่อได้รับสัมผัสนี้

“เอ็งหยุดทำไม” แม่ทัพอดเสียดายความรู้สึกเสียวสยิวไม่ได้

“เอาน่านอนเฉยๆ นั่นแหละดีแล้ว” ยิวหันหลังให้แม่ทัพวิศรุฒและปลดอาภรณ์จนหมดไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว จนเผยเห็นบั้นท้ายกลมตึงขาวใสนวลเนียนอย่างมาก

“เอ็งแก้ผ้าทำไม เอ็งจะทำอะไรบอกข้ามาเดี๋ยวนี้” แม่ทัพวิศรุฒมีหน้าตาที่ตื่นตระหนกตกใจพอสมควร

ถึงแม้แม่ทัพวิศรุฒจะเคยเห็นเหล่าทหารหาญกล้าเปลือยกาย มามากต่อมากหลายคนหลายครั้งหลายคาตอนอาบน้ำด้วยกัน ตรงลำธารหรือแม้แต่ในสระน้ำหรือที่ใดๆ ก็ตามแต่ ในช่วงเวลานั้นเขาไม่ได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย จนกระทั่งมาเห็นยิวเปลือยตรงหน้า กับรู้สึกหวั่นไหลและท่อนเอ็นกระดกขึ้นแข็งตัวมากกว่าเดิม

สายตาของแม่ทัพวิศรุฒมองเรือนร่างของยิว ที่กำลังนั่งคร่อมส่วนกลางลำตัวของเขา แต่บั้นท้ายยังไม่ได้ชิดสนิทแนบเนื้อกัน เหลือช่องว่างอยู่ประมาณหนึ่ง แม่ทัพวิศรุฒจึงมองรอดต่ำลงไป และได้เห็นยิวจับท่อนเอ็นจ่อบริเวณบั้นท้าย ตรงช่องทางเล็กๆ

“เอ็งจะทำอะไรอย่าทำนะ” ปากบอกว่าอย่าทำแต่ร่างกายกับนิ่งเฉยปล่อยให้ยิวทำต่อไป

แม่ทัพวิศรุฒสัมผัสได้ว่า ส่วนปลายท่อนเอ็นของเขานั้นค่อยๆ เข้าไปในร่องตรงนั้น ที่คิดเท่าไรก็คิดไม่ออกว่ายิวจะเอาเข้าไปทำไม ด้วยเขารู้สึกว่าไม่เหมาะสมเพราะตรงนั้นไม่สามารถจะมาทำอะไรเฉกเช่นนี้ได้

“เอ็งอย่าทำพอได้แล้ว”

“อยู่เฉยๆ ถ้าอยากสนุก ผู้ชายไม่มีอะไรข้างหน้า ก็ต้องเปลื่ยนมาทำข้างหลัง เอ็งรู้หรือยังว่ามันทำได้”

“ไม่จริง” 

สายตาของแม่ทัพวิศรุฒมองไม่วาง ยิ่งเห็นส่วน

ปลายท่อนเอ็นเข้าไปในร่องนั้นถึงรอยหยัก ใจหนึ่งอยากจะผลักออกแต่อีกใจอยากจะรู้ว่าถ้าเข้าไปจนสุดจะเป็นเช่นไร