ร้ายขึ้นทุกวัน

          ค่ำคืนที่หาบทละครเวที พีคกำลังขะมักเขม้นทำอย่างจริงใจ แต่ในช่วงเวลาเดียวกันพีคได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เมื่อดูชื่อที่ปรากฏเป็นกัส พีคจึงรีบรับทันทีเพราะปกติไม่เคยโทรมาแต่อย่างใด

            “ฮัลโหล น้องกัสมีอะไรหรือเปล่า”

            “มี แต่ กัสไม่อยากบอกพี่เลยครับ”

            “เรื่องอะไร บอกมาเลยถ้าไม่บอกพี่โกรธจริงๆนะ”

            “ก็เรื่องของเขื่อนไงครับ คือ ว่า เอ่อ อ่า อืม”

            “พูดมาเลยว่าเรื่องอะไร”

            “คือ เรื่องเด็กคนนั้นน่ะของเขื่อน เท่าที่กัสสังเกตหน้าจะมีอะไรมากกว่าเพื่อนร่วมงานอย่างแน่นอน”

            “พี่ก็สงสัยแต่พี่ไม่มีหลักฐานอะไร”

            “คือ คืนนี้พี่ลองไปหาเขื่อนที่ห้องพักแบบไม่ให้รู้ตัวสิครับ”

            “น้องกัสรู้อะไรมาเหรอ”

            “อืม กัสไม่พูดดีกว่าพี่พีคไปดูเองเถอะ”

            “อืม ก็ได้ ขอบใจกัสมากนะ”

            “ไม่เป็นไรครับ”

            เมื่อพีคกดวางโทรศัพท์มือถือ ก็ขับรถไปหาเขื่อนในทันที โดยไม่บอกกล่าวอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้ค่อนข้างให้ความเชื่อใจกัสมากกว่าเขื่อนเสียอีก พีคขับรถไปอย่างกระวนกระวายยิ่งนัก ด้วยกลัวเหตุการณ์ที่จะเห็นจะรับไมได้ พีคจึงขับรถด้วยความเร็วสูงเพื่อจะได้ถึงห้องพักของเขื่อนให้เร็วขึ้น หลังจากถึงห้องพักของเขื่อนเขารีบไปยังห้องทันที เมื่อไปถึงเขายืนนิ่งสงบสติอารมณ์และทำใจเนื่องด้วยกลัวในห้องมีใครอยู่ในนั้น

            “ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

            สิ้นเสียงเคาะประตูห้องก็เปิดออกทันที โดยภาพตรงหน้าเป็นเขื่อนซึ่งพีคไม่ได้สนใจตรงนี้ เขารีบมองเข้าไปข้างในและภาพที่ได้เห็น เป็นเจษกำลังนี่งอยู่บนเก้าอี้ นี่คือสิ่งที่พีคกลัวอย่างที่สุด และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิดเพี้ยน

            “เขื่อน”พีคผลักร่างของเขื่อนและเดินเข้าไปข้างในทันที

            “นี่มันอะไรกัน”พีคจ้องหน้าเจษชั่วครู่ก่อนหันไปมองเขื่อนที่ยังทำหน้านิ่ง

            “ก็ไม่มีอะไรนิครับ น้องแค่มาขอใช้โน๊คบุ๊ค”

            “พี่ไม่เชื่อ”

            “ถ้าพี่ไม่เชื่อเขื่อนก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว”เขื่อนยังทำสีหน้านิ่งเฉยเหมือนเดิม เพราะเขาไมได้รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย ไม่ว่าพีคจะโกรธหรือเฉยๆกับเหตุการณ์ในครั้งนี้

            “จะไม่แก้ตัวซะหน่อยเหรอ”พีคจ้องมองด้วยดวงตาไม่กระพริบแม้แต่ครั้งเดียว

            “แก้ตัวอะไร เขื่อนบริสุทธิ์ใจ ไม่ได้ทำอะไรผิดจะต้องแก้ตัวทำไม”เขื่อนเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย

            “พี่พีคผมกับพี่เขื่อนไม่ได้เป็นอย่างที่พี่คิดหรอก ผมแค่มายืมใช้โน๊ตบุ๊คจริงๆ ถ้าพี่พีคไม่พอใจต่อไปผมจะไม่มาห้องพี่เขื่อนอีกแล้วครับ”

            “เจษ  เราไม่ผิดทำไมเราต้องยอมด้วย”

            “เห็นคาตาอย่างนี้ยังไม่ผิดอีกเหรอ พี่นี่ผิดหวังในตัวเขื่อนมาก พี่อุตส่าห์รักเขื่อนอย่างหมดใจ แต่ทำไมต้องมาทำกับพี่อย่างนี้ด้วย”พีคมีสีหน้าที่เศร้าลง

            “จะให้เขื่อนบอกอีกกี่ครั้งว่าไม่มีอะไรระหว่างเราสองคน ถ้าพี่ไม่เชื่อเขื่อนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว”สีหน้าของเขื่อนเริ่มบึ้งตึงขึ้นมาอย่างทันที

            “ไม่ต้องบอกก็เห็นอยู่ชัดเจน ยังจะมาบอกว่าไม่มีอะไรอีก”พีคหายใจถี่ขึ้นด้วยความโกรธอย่างมาก

            “ถ้างั้นพี่พีคพูดมาเลยว่าจะเอาอย่างไร เพราะเขื่อนก็ขี้เกียจพูดกับพี่พีคแล้ว”

            “ผมกลับนะครับ”เจษพูดเสียงค่อยๆ

            “ไม่ต้อง จะได้เป็นพยานเรื่องของพี่กับพี่พีค”สายตาของเขื่อนเบิกกว้างเม้มปากเล็กน้อย

            “จะให้พี่เอาอย่างไงล่ะ ก็ต้องแล้วแต่เขื่อนเพราะพี่ไม่ผิด เขื่อนต่างหากที่มีพฤติกรรมเปลื่ยนไป”

            “โอเค เขื่อนผิดเอง เลิกกันก็ได้ไหม ถ้ายังมาหวาดระแวงกันอย่างนี้ คบกันต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”ที่เขื่อนพูดเช่นนั้นออกไป เพราะเขาก็เริ่มรำคาญพีค และอีกอย่างเขาก็แอบมีใจให้เจษบ้างเล็กน้อย ข้อสำคัญเพราะมีเวลาให้กัน ซึ่งแตกต่างจากพีคพักหลังไม่ค่อยมีเวลาได้พบเจอกันเลย

            “เขื่อนต้องการอย่างนั้นจริงๆเหรอ เขื่อนไม่ได้รักพี่แล้วใช่ไหม”

            “มันไม่เชิงซะทีเดียว มีหลายผลหลายอย่างเข้ามาพัวพันด้วย”

            “เพราะไอ้เด็กหนุ่มนิใช่ไหมที่ทำให้เขื่อนเปลื่ยนไป”

            “เราสองคนนั่นแหละที่ต่างคนต่างเปลื่ยนกันไป เราไม่ค่อยมีเวลาให้กันเลย”ห้วงเวลานี้อารมณ์ของเขื่อนก้ำกึ่ง

            “พี่เข้าใจเรื่องนี้ ถ้าอย่างงั้นเรามาเริ่มต้นกันใหม่ดีกว่าไหม”

            “พอเถอะพี่พีค เราไม่เหมาะกันหรอก”

            “ทำไมไม่เหมาะ”

            “เป็นความรู้สึกของเขื่อนในตอนนี้ ไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดอย่างไง”

            “พี่เข้าใจแล้ว เพราะเด็กหนุ่มนั่นแน่นอน ถ้าเป็นอย่างนั้นพี่ยื้อไว้ก็ไม่มีประโยชน์ ก็ได้พี่เป็นฝ่ายไปเอง”พีคหลับตาไม่กี่วินาทีแล้วลืมขึ้น หลังจากนั้นเดินจากไปในทันที

            ในห้องของเขื่อนมีแต่ความนิ่ง ความเศร้า ความลังเล ความแตกแยก เขายืนไม่ยอมพูดจาอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว โดยมีเจษนั่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทีนิ่งเฉยเช่นกัน ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินมาหาเขื่อน

            “พี่เขื่อนผมต้องขอโทษพี่ด้วยนะครับ”

            “ไม่ต้องหรอก เจษไม่ผิดแต่เป็นความผิดของพี่เอง”เขื่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่ ตาลอยพร้อมกระพริบตาถี่ๆ

            “คือ ที่ผมขอโทษไม่ใช่เรื่องพี่พีคหรอกครับ”สายตาอันใสซื่อได้เปลื่ยนไป

            “หมายความว่าอย่างไง”ใบหน้าของเขื่อนหันควับมามองเจษทันควัน

            “เป็นอันว่า ต่อไปนี้ผมจะอยู่ห่างๆพี่ก็แล้ว จะได้ไม่มีปัญหาแบบนี้อีก”

            “อ่ะ”เขื่อนเอียงคอเหล่ตามองพร้อมใจสั่นระรัว

            “ผมกลับก่อนนะครับ อ่อ พรุ่งนี้ผมคงไม่ได้ไปทำงานแล้วครับ เพราะต้องทำกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย”เจษพยักหน้าหนึ่งครั้งก่อนเก็บเอกสารใส่กระเป๋าและเดินจากไป

            เขื่อนเผยอปากเล็กน้อย ตาแข็งกระด้างใบหน้าส่ายซ้ายขวา ก้มหน้าเล็กน้อยกรอกตาไปมา ส่วนมือนิ้วโป้ถูวนกับนิ้วชี้ เขื่อนยังตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เขายืนนิ่งพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาอาบแก้ม ด้วยความรู้สึกไม่ดีและผิดหวังอย่างอดสูตัวเอง

            พีคนั่งอยู่ในรถด้วยใจทุกข์ระทม สองมือกุมศรีษะหลับตาพริ้มเงยหน้าขึ้น พร้อมเบิกตาขึ้นและหยิบมือถือโทรกัสในทันที

            “ฮัลโหล พี่พีคมีอะไรเหรอ”

            “พี่ขอบใจมากนะ ที่ทำให้พี่ได้รู้ความจริง”

            “อ่อ มันเกิดอะไรขึ้นครับ”

            “พี่เลิกกับเขื่อนแล้ว”

            “ทำไม”

            “ไม่ใช่สิ เขื่อนบอกเลิกกับพี่เองต่างหาก คงจะรักเด็กนั่นอย่างแน่นอน”

            “พี่พีคอย่าคิดมาก อาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็เป็นไปได้ครับ”

            “ขอบใจมากนะที่ปลอบใจพี่ แต่พี่เป็นคนยอมรับความจริงได้เสมอ เอาล่ะเดี๋ยวพี่กลับบ้านก่อน คิดอีกทีก็ดีเหมือนกัน พี่จะได้ไม่ต้องมีห่วงต่อไปนี้พี่จะได้ทำงานและเรียนได้อย่างเต็มที่ แค่นี้ก่อนนะ”

            เมื่อพีคกดวางสายกัสถึงกับยิ้มอย่างยินดี ที่แผนการของเขานั้นสำเร็จเป็นที่ถูกใจ เขาจึงไม่รอช้ารีบโทรหาเจษอย่างทันท่วงที

            “ฮัลโหล”

            “อยู่ไหนน้องเจษ”

            “กำลังจะกลับห้องครับ”

            “อ้าว ทำไมไม่อยู่ต่อกับพี่เขื่อนล่ะ”

            “ผมไม่ได้รักพี่เขื่อน ผมชอบผู้หญิง ผมแค่ทำตามแผนของพี่เป็กกับพี่กัสนั่นแหละ หวังว่าจะถูกใจพี่นะ”น้ำเสียงของเจษไม่สู้ดีนัก

            “ขอบใจน้องเจษมากนะ”

            “ไม่ต้องขอบใจผมหรอกครับ ผมทำเพื่อพี่สองคน ต่อไปนี้อย่าให้ผมทำอะไรที่ฝืนใจอีกนะ เพราะตอนนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

            “พี่เปลื่ยนจากคำขอบใจเป็นขอโทษก็แล้วกัน ทุกอย่างที่เราตกลงกันไว้ เดี๋ยวพี่เป็กจะเอาไปให้ในวันพรุ่งนี้นะ”

            “ขอบคุณครับ”

            “แค่นี้ก่อนนะ”

            “ครับ”

            เมื่อสิ้นเสียงของกัสร่างหนุ่มวัยใสค่อยๆเดินต่อไปอย่างช้าๆ เพราะรู้สึกผิดที่หลอกให้เขื่อนได้รักอย่างรวดเร็ว และสลัดทิ้งอย่างไว แต่ในเมื่อรับปากเป็กพี่รหัสไว้แล้ว เขาก็ต้องทำอย่างเต็มที่ ในระหว่างนั้นนั่นเองเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

            “ฮัลโหล”

            “พี่กัสบอกพี่ทุกอย่างแล้วนะ อย่าคิดมากเลยน้องพี่”

            “ครับพี่เป็ก”

            “บอกเลขบัญชีมาเดี๋ยวพี่จัดการให้”

            “เอาเบอร์พร้อมเพย์ไปนะครับ”

            “ได้”

            เจษบอกหมายเลขพร้อมเพย์ไปไม่นานเสียงข้อความก็ดังขึ้น เขาจึงเปิดมือถือดูก็เห็นจำนวนเงินที่โอนมา ตามที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนหน้านี้ เพราะเขาต้องการเงินไปจ่ายค่าเทอมค่าหอพร้อมค่าใช้จ่ายอื่นๆ

            “ขอบคุณครับ”

            “อืม”

            เป็กกดวางมือถือและโทรต่อในทันที ซึ่งเขาก็โทรอยู่หลายครั้งกว่าจะติด ซึ่งได้สร้างความไม่พึงพอใจอย่างมากที่กัสทำอะไรไม่ทันใจเขาเลย

            “ฮัลโหล”

            “ทุกอย่างเรียบร้อย”

            “อืม ขอบใจมากนะ”

            “ไม่ต้องขอบใจหรอก แค่ไม่กลับไปหาไอ้พี่พีคก็พอ ที่เรายอมทำให้นายก็เพราะรักนะ ถึงแม้จะเสี่ยงว่านายหลอกเราก็ตาม”

            “ใครจะไปหลอกนายล่ะ เราแค่ทำไปเพื่อแก้แค้นเขื่อนเท่านั้น ส่วนพี่พีคเราไม่ได้สนใจอะไรเลยตั้งนานมากแล้ว”

            “ให้มันจริงเถอะ”

            “จริง นายจะเข้ามาหาเราไหม”

            “ไปสิ อยากได้สิ่งตอบแทน”

            “เราจะรอ”

            “แค่นี้นะ”

            “อืม”

            กัสกดวางมือถือพร้อมอมยิ้มด้วยความสะใจที่ทำในสิ่งต้องการได้สำเร็จ และต่อไปนั่นคือเป็นคิดของยิวในนิยาย ต้องได้รับผลของการกระทำอย่างทารุณอีกคน เขาจึงไม่รอช้ารีบเขียนนิยายต่อก่อนที่เป็กจะมาถึง