แผนการครั้งสำคัญ

กัสหยุดเขียนนิยายไปหลายวัน และเริ่มตีตัวออกห่างเป็กแล้วเข้าหาพีคในช่วงเวลาเดียวกัน ค่ำคืนนี้จึงเป็นแผนเผด็จศึกและเสร็จศึกให้จบสิ้น เขาจึงรีบโทรหาพีคในทันใด

“ฮัลโหลมีอะไรหรือเปล่าน้องกัส”

“พี่พีค” กัสร้องสะอื้นไห้ออกมา

“เป็นอะไรบอกพี่มา”

“เป็กเขาทิ้งกัสไปแล้ว เขาบอกเบื่อกัสไม่อยากคบเป็นแฟนอีกต่อไป”

มีแต่เสียงสะอื้นไห้ของกัสแต่ไร้เสียงใดๆ ของพีค จนกัสรู้สึกใจหายและผิดหวังในสิ่งที่ทำลงไปไม่เกิดผล

“ใจเย็นๆ ในเมื่อเขาไม่รักเราแล้ว ก็ปล่อยเขาไปเหมือนอย่างพี่กับเขื่อนไง อย่าเสียใจไปเลย”

“แต่ อืม กัสยังคิดอดไม่ได้ครับ” กัสกลับมาดีใจอีกครั้ง

“ไม่ต้องคิดอะไรมาก เอาอย่างนี้พี่จะไปอยู่เป็นเพื่อนก็แล้วกัน ในเมื่อเป็กเลิกกับกัสกันไปแล้ว พี่ไปอยู่ด้วยคงไม่เป็นปัญหาอะไรหรอก ถ้างั้นรอพี่อยู่ที่ห้องนะอย่าคิดอะไรมาก พี่จะรีบไปเดี่ยวนี้ ทำใจดีๆ ไว้นะน้องกัส”

“ครับ ขอบใจพี่พีคมากที่คอยดูแลกัสตลอดมา”

“อืม ไม่เป็นไร”

เมื่อพีคได้วางหูโทรศัพท์มือถือ กัสถึงกับอมยิ้มและเตรียมแผนการต่อไว้อย่างดี หลังจากนั้นกัสนิ่งรอพีคมายังห้องอย่างใจจดใจจ่ออย่างมีความหวัง และคาดฝันในสิ่งที่วางแผนไว้ ซึ่งเวลาที่เฝ้ารอไม่ได้นานมากนัก พีคก็เยี่ยงกายเข้ามาภายในห้อง ด้วยสีหน้ามีความเป็นห่วงกัสอย่างมาก

“ไม่เป็นไรนะ” พีคเข้ามากอดร่างของกัสไว้อย่างแนบแน่น

“ครับ กัสจะพยายามคิดว่าไม่เป็นไรหรอก”

มือสองข้างของกัสค่อยๆ ดันร่างของพีคออกห่าง พร้อมกับใช้มืมปาดน้ำตาทิ้งเพื่อแสร้งให้พีคได้สบายใจ

“ทำใจดีๆ นะ พี่มีประสบการณ์มาก่อน ไม่นานหรอกเดี๋ยวก็ทำใจได้” พีคอมยิ้มและใช้มือเช็ดน้ำตาที่เหลือให้เหือดแห้ง

“ขอบคุณพี่พีคมากนะครับ ที่เข้าใจและเห็นใจกัส ตอนแรกกัสปลอบใจพี่พีคตอนนี้พี่พีคต้องมาปลอบใจ” กัสพยายามฝืนยิ้มซ้อนยิ้ม

“เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก นี่ก็ดึกมาแล้วนอนเถอะ”

“นอนก็คงไม่หลับหรอก ใจมันคิดวนมาวนไป”

“เดี๋ยวพี่นอนเป็นเพื่อนนะ” พีคจับร่างของกัสให้ล้มนอนลงบนเตียงและหยิบผ้าห่มคลุมร่างไว้

“แล้วพี่พีคยังไม่นอนเหรอครับ”

“ยัง ถ้ากัสยังไม่หลับพี่ก็ไม่สามารถหลับได้หรอก”

“ครับ กัสจะหลับให้ได้”

กัสหลับตาลงแต่ใจไม่หลับ จึงแกล้งทำในสิ่งที่พีคต้องการ เขาจึงนอนนิ่งไม่กระดุกกระดิกตัวแม้แต่น้อย ทำให้พีคแน่ใจว่าหลับอย่างจริงๆ ซึ่งก็เป็นผลอย่างที่เขาคิดไว้

“น้องกัส น้องกัส” พีคค่อยๆ เรียก ในเมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ พีคจึงล้มตัวลงนอนข้างๆ กัส ซึงไม่นานเขาก็หลับไปในช่วงเวลาต่อมา

สักพักกัสลืมตาขึ้นและขยับร่างพลิกตะแคงหันมามองพีคที่นอนนิ่ง แ ขนข้างหนึ่งของกัสจึงยื่นโอบกอดพีคไว้ หลังจากนั้นเขาก็หลับตาลงอีกครั้งครานี้ได้หลับจริงๆ สมใจ เพื่อรอเวลาที่มาถึง

ช่วงเวลายามใกล้สว่างกัสตื่นขึ้นมา มือที่โอบกอดร่างของพีคอยู่ได้เลื่อนลงไปยังขอบกางเกงของพีค แล้วค่อยๆ เลื่อนเข้าไปในกางเกงจนเจอขนปุยปุย และเลื่อนต่ำลงไปอีกได้สัมผัสท่อนเอ็นที่กำลังกึ่งอ่อนกึ่งแข็ง มือนุ่มๆ จึงสัมผัสทันใดจนท่อนเอ็นนั้นแข็งเต็มตัว กัสจับเล่นอยู่พักหนึ่งแล้วดึงมือออกมากอดร่างของพีคไว้อีกครั้ง

“เมื่อกี้ทำอะไรพี่” พีคลืมตาแล้วพูดขึ้น

กัสตกใจอย่างมากจึงเลิกกอดพีคทันใดแล้วหันหลังให้พีค ด้วยความอายและรู้สึกกระดากใจ จึงไม่อยากเห็นหน้าพีคในเวลานี้

“กัสขอโทษ คือ เอ่อ”

“ไม่เป็นไรหรอก เราผู้ชายทั้งคู่พี่เข้าใจ ในเมื่อเราโสดทั้งสองคน ไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรหรอก”

“แต่พี่พีคไม่ได้รักกัสไม่ใช่เหรอ”

“เมื่อก่อนใช่ แต่ตอนนี้พี่ก็เริ่มมีความรู้สึกดีๆ กับกัสนะ อาจจะยังไม่ใช่ความรักซะทีเดียว แต่มันก็เป็นสิ่งดีๆ นะ ว่าแต่กัสนั่นแหละยังไม่ได้มีความรู้สึกดีๆ กับพี่เลย เมื่อกี้ถ้าให้พี่เดาคงคิดว่าพี่เป็นเป็กอย่างแน่นอน จึงเผลอทำอะไรลงไปอย่างนั้น”

“ใช่ๆ ครับ” กัสรีบรับคำทันที เพราะสิ่งที่ทำผิดแผนไปหมด เพราะเขาคาดคิดว่าพีคน่าจะยังไม่ตื่นขึ้นมา

“พี่ว่าแล้วเชียว แต่พี่จะรอกัสเปิดใจให้พี่นะ ต่อไปนี่พี่จะตามจีบกัสให้ติด หวังว่ากัสคงจะให้โอกาสพี่ด้วย”

“อืม พี่พีคดีอย่างนี้ เอ่อ แน่นอนครับ” กัสพยายามหยุดคำพูดและความรู้สึกที่แท้จริงออกมา

“พี่จะรอวันนั้นวันที่กัสพร้อมสำหรับพี่ไง”

“ครับ”

กัสไม่ได้พูดอะไรแต่ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังอยู่ ซึ่งเป็นเสียงที่คุ้นเคยเขาจึงอยากจะหันไปดู แต่ในยังไม่กล้าพอ แต่เมื่อได้ยินเสียงหายใจถี่ของพีคแค่นั้น กัสรีบหันไปในทันใดและภาพตรงหน้าที่เขาเห็น พีคกำลังเล่นท่อนเอ็นของตัวเองอยู่

“โอ๊ะ หันมาทำไม” พีครู้สึกอายดึงกางเกงขึ้นทันที

“ไม่ต้องหรอก พี่พีคอยากทำอะไรก็ทำไปเหอะ”

“พี่ขอโทษด้วย พี่ห้ามใจไม่ไหว ก็กัสปลุกอารมณ์พี่นิ เอาอย่างนี้เดี๋ยวพี่เข้าไปทำในห้องน้ำก็แล้วกัน”

“ไม่ต้อง”

“อ่ะ”

“ทำตรงนี้ก็ได้ไม่เป็นไรหรอก”

“ความจริงพี่อยากให้กัสทำให้ แต่กัสยังไม่พร้อมพี่เข้าใจนะ” พีคดึงกางเกงลงเหมือนเดิมและรูดท่อนเอ็นขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง

สายตาของกัสนั้นอยากเข้าไปจัดการท่อนเอ็นใจจะขาด แต่ไม่สามารถทำได้ในช่วงเวลานี้ ตอนแรกเขากะจะทำตอนหลับ ในเมื่อเหตุการณ์พลิกผันกัสจึงได้แต่นอนมองพีคเล่นท่อนเอ็นอย่างสนุก และดูสีหน้าที่เสียวกระสันอย่างที่สุด เมื่อกลับไปมองท่อนเอ็นอีกครั้งมืออันใหญ่ยังสาวท่อนเอ็นไม่หยุดรัวๆ ถี่จนสุดท้าย

“โอ๊ย อ่า” พีคครางออกมาพร้อมกับปล่อยน้ำในกายออกมาเต็มหน้าท้องของตัวเอง

“สบายใจแล้วเนาะ” กัสเอ่ยขึ้น

“เดี๋ยวพี่เข้าห้องน้ำก่อนนะ”

เมื่อพีคเดินเข้าไปในห้องน้ำ กัสรีบไปปิดกล้องที่โน๊คบุ๊คทันที ถึงแม้จะผิดแผนแต่ก็สามารถตัดต่อได้ไม่ใช่ปัญหาอะไรที่จะทำไม่ได้ เมื่อจัดการเสร็จสิ้นกัสจึงรีบกลับมานอนยังที่เดิม สักพักพีคก็ออกมาจากห้องน้ำ

“พี่กลับเลยนะ เย็นนี้เดี๋ยวพี่มาใหม่”

“ครับพี่พีค”

เมื่อพีคออกไปจากห้อง กัสลุกขึ้นมาเปิดโน๊ดบุ๊คอีกครั้งเพื่อตัดต่อวีดีโอ เหมือนอย่างกับเขาและพีคได้มีความสัมพันธ์กันอย่างแนบสนิท กัสใช้เวลาไม่นานก็ตัดต่อวีดีโอนั้นได้สำเร็จ และรอแผนการที่จะจัดการเป็กให้ออกห่างจากชีวิตของเขา

ช่วงเวลาอีกวันที่กัสเฝ้ารอก็มาถึงแต่ไม่ใช่ พีค กับเป็นเป็กต่างหากเขาแกล้งเปิดจอโน๊คบุ๊คทิ้งไว้ เพื่อให้เป็กได้เห็นสิ่งที่ทำไว้เมื่อคืน เมื่อเป็กมาถึงเขารีบเข้าไปในห้องน้ำทันที โดยเป็กไปมาหาสู่กัสเป็นประจำจึงมีกุญแจห้อง เมื่อเป็กได้เข้ามาในห้องไม่เห็นกัส จึงไม่ได้คิดอะไรมากแค่คิดว่าอาจอยู่ในห้องน้ำ ทีแรกจะเรียกขานแต่เห็นโน๊ดบุ๊คเปิดอยู่ สายตาของเป็กจึงมองไปยังห้องน้ำและมองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง เมื่อเห็นทางสะดวกเขาจึงนั่งที่เก้าอี้แล้วคลิกเม้าท์ดูจอโน๊ดบุ๊คทันที และสิ่งที่เขาเห็นนั้นถึงกับตาค้างอ้าปากกว้าง

ภาพนั้นเป็นภาพกัสกำลังนอนกอดพีคในยามหลับ พอกดเล่นวีดีโอก็เป็นภาพเคลื่อนไหวกัสล่วงมือเข้าไปในกางเกงของพีค เพียงเท่านี้เป็กหยุดวีดีโอไว้แค่นั้น และเป็นจังหวะเดียวที่กัสออกมาพอดี

“เป็กทำอะไรน่ะ” กัสแกล้งพูดเสียงดัง

“ไม่น่าถาม นี่มันอะไรกัน มันเป็นแผนของกัสใช่ไหม”

“เอ่อ แผนอะไร”

“แผนที่ให้ไอ้พีคเลิกกับเขื่อน แล้วนายจะได้มาสวมรอยแทน ถึงว่าพักหลังทำตัวห่างเหินเราเกินไป”

“คือ เอ่อ”

“พูดไม่ออกสิ นายมันไร้ยางอายมีเราทั้งคนยังไปคบกับคนอื่นอีก ไอ้พีคก็เกินคนขโมยกินของคนอื่น”

“อย่าว่าพี่พีคอย่างนั้นนะ มันเป็นความผิดของเราเอง นายก็เห็นไม่ใชเหรอ”

“เห็นสันดานไง เรารู้นายจงใจให้เราเห็น และอยากให้เราเลิกนายใช่ไหม เรานี่แหละที่รู้จักนายดีที่สุด”

“ใช่ ก็ได้”

“นายไม่ได้รักเราเลยใช่ไหม นายหลอกเรามาโดนตลอด ทั้งๆ ที่เราก็รู้ว่านายสันดานเป็นอย่างนี้ เราก็ยังแอบเชื่อใจนาย แต่แล้วนายก็ทำให้เราผิดหวัง” เป็กหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

“ในเมื่อนายรู้ความจริงนายก็เลิกกับเราสิ”

“เลิกแน่นอน มั่วไม่เลือก คนอย่างนายใครจะไปเอาลง เผลอๆ ติดโรคได้ด้วย ถือว่ายกเดนให้ไอ้พีคมันก็แล้วกัน ไอ้นี่ก็โง่ของดีๆ อย่างเขื่อนไม่ชอบ ดันมาชอบของเน่าๆ อย่างนาย”

“นายจะมากไปแล้วนะ มาสิทธิอะไรมาว่าเราฉอดๆ”

“มีสิทธิสิ นายหลอกเราให้เรารัก หลอกใช้เราแล้วก็ทิ้ง นายเป็นคนแรกที่ทิ้งเรา ส่วนใหญ่มีแต่เราทิ้งคนอื่น ยอมรับว่านายแน่มาก”

“นายออกไปจากห้องเราได้แล้ว” กัสรู้สึกโมโหขึ้นมา เมื่อเจอคำพูดดูถูกต่างๆ นาๆ ที่ได้รับได้ยิน

“ไปแน่เพราะที่นี่ไม่ห้องแต่เป็นซ่อง”

“เพลี้ยะ” กัสตบไปที่ใบหน้าของเป็กอย่างแรง

“ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครตบกูได้ มึงเป็นคนแรกไอ้กัส กูไม่ยอมเจ็บตัวฟรีหรอก”

“เพลี้ยะ” เป็กตบไปที่ใบหน้าของกัส จนล้มลงหัวฟาดโน๊คบุ๊ค

เมื่อเป็กตบไปที่ใบหน้าของกัสเสร็จ เขาก็หันหลังกลับเดินจากไปที่ประตูห้อง ด้วยความเจ็บซ้ำน้ำใจอย่างสุดทน