ล้างแค้นสองภพ

เมื่อไม่ได้มีการซ้อมละครเวทีเขื่อนจนมีเวลาให้กับงานที่ทำมากขึ้น ไม่ว่าจะหลังเลิกงานหรือแม้แต่วันเสาร์อาทิตย์เขื่อนทุ่มเวลานั้นอย่างเต็มที่ จนทำให้ไม่มีเวลาไปมาหาสู่กับพีคอย่างเช่นแต่ก่อน และมีอยู่อีกเหตุหนึ่งนั้นเขื่อนได้มีความใกล้ชิดกับเพื่อนร่วมงานคนใหม่มากขึ้น ตอนกลับห้องหรือไปไหนหลังจากเลิกงาน ก็ไปด้วยกันตลอดเวลา จึงทำให้ความสัมพันธ์ของพีคกับเขื่อนได้จืดจางลงไปอย่างไม่ค่อยรู้ตัว

หลังจากเลิกงานวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เขื่อนได้กลับพร้อมกับหนุ่มรุ่นน้อง ที่ได้พึ่งได้มาทำงานได้ไม่นานแต่ความสนิทสนมกันนั้นแสนมาก

“เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเห็นพี่พีคมารับพี่เขื่อนเลยครับ” เจษเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าใคร่สงสัย และมีความดีใจอยู่พอสมควร

“พี่พีคไม่ค่อยว่าง เพราะตั้งแต่ไม่ได้แสดงละครด้วยกัน พี่พีคเขาต้องหาบทละครมาสร้างอีก ช่วงนี้เลยห่างๆ กันไป”

“อ่อ ถึงว่าสิทำไมไม่ค่อยเห็นพี่พีค แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกครับเพราะถึงอย่างไงพี่เขื่อนยังมีผมอยู่เป็นเพื่อน” เจษอมยิ้มนิดๆ

“อืม” เขื่อนไม่ได้พูดอะไรต่อจากนี้ ได้แต่ยืนรอรถเมล์เที่ยวสุดท้ายที่จะกลับห้อง

“โชคดีนะ ที่เราสองคนอยู่ใกล้ๆ ขึ้นรถสายเดียวกัน” เจษยังยืนยิ้มอยู่ไม่วาย

“พี่ก็ว่างั้น ถ้ายืนรอรถคนเดียวคนจะเหงามากกว่านี้แน่นอน”

เขื่อนมีความรู้สึกแปลกๆ อยู่พอสมควร เมื่อได้ใกล้ชิดกับเจษเด็กหนุ่มหน้าใส ซึ่งเป็นความรู้สึกคล้ายๆ เจอพีคใหม่ๆ ยิ่งช่วงนี้เขามุ่งทำงานอย่างหนัก และพีคกำลังหาบทละครมาสร้าง จึงทำให้ทั้งสองได้ห่างกันไปโดยปริยาย

ในระหว่างที่เขื่อนได้รอรถอยู่กับเจษและได้มีการพูดคุยกันบ้าง จูจู่มีรถเก๋งคันหรูมาจอดข้างๆ และไม่นานกระจกก็เปิดออก

“เขื่อนขึ้นรถมาเร็ว” เสียงของพีคดังขึ้นพร้อมชะโงกหน้าออกมา

เขื่อนรีบมองไปยังเสียงนั้น แต่เขาก็ยังไม่ก้าวเท้าออกไป เพราะใจหนึ่งกลัวดูไม่ดีด้วยเจษได้ยืนรอรถอยู่ด้วยเหมือนกัน

“พี่ไปกับพี่พีคเถอะครับ เดี๋ยวผมรอรถเมล์อยู่คนเดียวได้ครับ เพราะพี่ทั้งสองไม่ค่อยเจอกันเป็นเวลานานมากแล้ว” เจษยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

“ขอบใจมากนะ” เขื่อนได้เม้มปากพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบรับ

เขื่อนรีบเดินอย่างไวเพราะกลัวรถของพีคขวางทางรถเมล์ เมื่อไปถึงยังรถเขารีบเปิดประตูเข้าไปในทันที ส่วนพีครีบขับรถออกไปอย่างโดยไว ด้วยกลัวรถเมล์มาจอดจะทำให้เกิดปัญหาตามขึ้นมาได้

“ทำไมวันี้พี่ถึงว่างมารับเขื่อนได้ล่ะครับ” เขื่อนพูดขึ้นก่อนและมองใบหน้าอันขาวใสแต่ดูมีอายุกว่าเจษนิดหน่อย

“พี่พึ่งเสนอบทละครไปให้ทางคณะกรรมการพิจารณาอยู่น่ะ พี่ก็เลยมีเวลานิดหน่อยแต่ก็ยังต้องเตรียมอีกหลายๆ เรื่องเผื่อไม่ผ่าน วันนี้พี่รู้สึกเหนื่อยเลยพักบ้าง ก็เลยมาหาเขื่อนได้ไง เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายวันแล้วนะ” พีคหันมายิ้มให้เขื่อนที่ยังมีสีหน้านิ่งเฉย

“เขื่อนเอาใจช่วยนะ ชมรมของเขาจะได้มีผลงานซะที”

“ใช่ ถ้าไม่มีผลงานการแสดงก็คงจะโดนยุบอย่างแน่นอน” พีคพูดด้วยสีหน้าอันเศร้าสร้อยพอสมควร

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่”

“อืม อย่าพูดเรื่องนี้เลย มาพูดเรื่องของเราดีกว่า” พีคมีสีเสียงที่เข้มมากขึ้น

“เรื่องอะไรล่ะ”

“หลายวันที่เราห่างกัน เขื่อนรู้สึกอย่างไงบ้าง”

“ก็ไม่มีอะไรนิครับ เราก็ยังโทรหากันคุยกันอยู่ไม่ใช่เหรอ” เขื่อนตีหน้าซื่อ

“แน่ใจนะ”

“แน่ใจ พี่พีคมีอะไรพูดมาตรงๆ เลยอย่ามาอ้อมค้อม” เขื่อนพูดออกมาอย่างตรงๆ เพราะใคร่สงสัยเหลือเกินว่าพีคต้องการสื่อถึงอะไร ทำไมพูดออกมาให้คลุมเครือน่าสงสัย

“อืม เด็กนั่นใครเหรอ”

“เด็กไหน”

“เด็กที่ยืนรถกับเขื่อนไง” พีคเม้มปากกลั้นใจพูดออกมาด้วยความใคร่รู่อย่างหนัก

“เพื่อนรุ่นน้องที่ทำงาน”

“เพื่อน” พีคย้ำ

“เพื่อน” พีคย้ำอีกครั้ง

“อืม เอ่อ”

“ใช่ พี่พีคสงสัยอะไร” เขื่อนหันหน้ามาทันที

“ทำไมดูสนิทสนมกันเหลือเกิน” พีคพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ห้วนแข็งกระด้าง

“ทำงานที่เดียวกันทำไมจะสนิทกันไม่ได้” เขื่อนเริ่มมีน้ำเสียงที่ไม่แตกต่างกับพีค

“พี่จะเชื่อได้ไหม”

เขื่อนรู้สึกใจคอไม่ดีเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากปากของพีค เพราะโดยปกติจะนิ่งเฉยไม่ขี้หึงหวงอะไรทั้งนั้น แต่มาวันนี้กับมีสิ่งแปลกๆ เกิดขึ้นกับตัวพีคอย่างมาก

“ถ้าพี่พีคไม่เชื่อคำพูดของเขื่อน พี่พีคคิดอย่างไงก็ว่าอย่างงั้นแหละ เขื่อนขี้เกียจอธิบายทำงานมาหนักๆ ต้องมาเจอคนจ้องจับผิดอีก” เขื่อนหันหน้าไปทางริมหน้าต่างทันทีเมื่อพูดจบ

“พี่ไม่ได้จับผิดอะไรเขื่อน พี่แค่สงสัยก็ผิดด้วยเหรอ ก็ในเมื่อเขื่อนสนิทสนมกับคนอื่น”

“เขื่อนยังไม่ได้สนใจพี่เลย ว่าจะไปไหนมาไหนกับใคร เราควรให้อิสระแก่อีกฝ่าย ถ้ามาหึงหวงไม่ไว้ใจกันอย่างนี้ จะมีความสุขกันได้อย่างไร อยู่กันไปก็หวาดระแวงกันไม่จบไม่สิ้น”

“เขื่อนเปลื่ยนไปจริงๆ”

“เขื่อนไม่ได้เปลื่ยนไปหรอก พี่พีคต่างหากที่เปลื่ยนไป”

เขื่อนไม่ยอมแพ้เถียงทุกถ้อยคำของพีค และในช่วงเวลานี้ความรู้สึกเกรงใจหรือรักใคร่ได้จางหายไปทีละน้อยจนแท่บมีไม่มีเหลือเยื่อใย

“เขื่อนต่างหากที่เปลื่ยนไป ส่วนพี่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม พี่ไม่ได้มีใครที่ไหนเพียงแต่งานยุ่งอยู่แค่นั้น”

“เขื่อนก็เช่นกัน” น้ำเสียงของเขื่อนเบาลงอย่างเห็นได้ชัด

ทั้งพีคและเขื่อนไม่อยากจะพูดอะไรต่อ กลัวว่าจะเกิดความเข้าใจผิดหรือมีอะไรมากไปกว่านี้อีก จึงมีแต่ความเงียบอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องเช่าของเขื่อน

“พี่ไม่ต้องลงมาหรอก วันนี้เขื่อนเหนื่อยมาก พี่ก็เช่นกันเมื่อกี้บอกว่าจะพักผ่อนไม่ใช่เหรอ”

เมื่อเขื่อนพูดจบก็ลงจากรถ โดยไม่หันหลังมามองพีคแม้แต่น้อย ทีแรกพีคจะตามไปแต่ก็อดใจไว้ เพราะคิดว่าเขื่อนยังอามรณ์ไม่ดีอยู่ ขืนตามไปก็คงมีเรื่องเราวเกิดขึ้นมากกว่านี้อีก ในระหว่างที่เขามองร่างของเขื่อนเดินเข้าไปภายในห้องเช่านั้น เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดึงขึ้น

“ฮัลโหล”

“พี่พีคได้บทละครหรือยัง” กัสพูดขึ้นทันทีเมื่อพีครับสาย

“ยื่นเรื่องไปแล้ว แต่ต้องอาศัยระยะเวลาพิจารณาอยู่”

“กัสเอาใจช่วยพี่นะ เราจะได้แสดงละครด้วยกันซะที เพราะกัสอดถึงการแสดงและพี่ในชมรมไม่ได้”

“ถ้าบทละครผ่านพี่จะบอกกัสเป็นคนแรกเลย และกัสก็จะเป็นคนเล่นอีกเช่นกันแถมเป็นแรกด้วยนะ”

“ไม่ได้หรอก คนแรกต้องเป็นเขื่อนสิ จะมาให้กัสเล่นเป็นคนแรกได้ไง”

“ทำไมจะไม่ได้พี่เป็นประธานชมรม และการแสดงของกัสนั้นดีกว่าเขื่อนหลายเท่านัก”

“พี่พีคพูดอย่างนี้น่าจะมีปัญหากับกัสอย่างแน่นอนเลย ถ้ามีอะไรกัสอยากให้พี่กับเขื่อนใจเย็นๆ และค่อยๆ ปรับความเข้าใจกัน”

“กัสรู้ได้ไง” พีคสงสัยขึ้นมาในทันใด

“กัสก็พูดไปเรื่อย ได้ยินคำพูดของพี่พีคเปลื่ยนไป”

“พี่ไม่เชื่อหรอก มีอะไรก็บอกพี่มา ถ้ายังคิดว่าพี่เป็นพี่อยู่”

“คือ เอ่อ ถ้ากัสพูดไปมันก็ไม่ดี เอ่อ อ่า อืม”

“บอกมาเลย” คำพูดของกัสนั้นยิ่งทำให้พีคอยากรู้อย่างมาก ว่ากัสได้ไปรับรู้เรื่องอะไรมาจากไหน

“ก็ได้ข่าวว่า มีรุ่นน้องมาติดพันเขื่อนอยู่ล่ะครับ แต่กัสคิดว่าไม่จริงหรอกเขื่อนไม่ใช่คนอย่างนั้น” น้ำเสียงของกัสนั้นไม่แผ่วเบา

“เมื่อก่อนน่ะใช่ แต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้วมั้ง”

“พี่พีคใจเย็นๆ ค่อยๆ พูดกันก็ได้”

“พี่เย็นไม่ไหวหรอก ว่าแต่กัสพอจะรู้ไหมเด็กนั่นเป็นใคร”

“บอกไปมันจะไม่ดีน่ะสิพี่ กัสไม่อยากบอกเลยขืนบอกไปเหมือนใส่ร้ายเพื่อน”

“บอกพี่มาเลย ถ้ายังสงสารพี่อยู่”

“น้องเขาชื่อเจษเป็นรุ่นน้องที่คณะของกัสเองครับ”

“อ่อ”

“พี่พีคอย่าคิดอะไรมากเลย อาจไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้ พี่พีคสืบให้รู้ความจริงก่อนก็ได้ แล้วค่อยแก้ปัญหาต่อไป”

“ขอบใจมากนะที่เตือนพี่ เอาล่ะแค่นี้ก่อนเพราะพี่อยู่ข้างทาง พี่ต้องรีบกลับบ้านก่อน ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพี่โทรหาก็แล้วกันนะ”

“ครับ ขับรถปลอดภัยนะพี่พีค”

“อืม”

กัสกดวางโทรศัพท์มือถือและอมยิ้มอย่างมีความสุข เพราะน้องเจษคนนั้นเป็นน้องรหัสของเป็ก และเป็นเหตุบังเอิญน้องรหัสของเป็กคนนี้ได้เข้าไปทำงานที่เดียวกับเขื่อน ทั้งสองจึงใช้เจษเป็นเครื่องมือ เพื่อเป็นตัวกลางทำลายความสัมพันธ์ทั้งสอง