รักไม่รัก

ตอนที่51 รักกับไม่รัก

            ความเงียบสงบในห้องบรรทมไร้ผู้คน ยิวผู้อาภัพนอนนิ่งด้วยความสิ้นหวัง เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรดีต่อจากนี้ ในระหว่างที่กำลังครุ่นคิดเรื่องราวที่เกิดขึ้นช่วงเวลาผ่านมา เขาก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อหน้าต่างได้เปิดออกมาอย่างง่ายดาย ช่วงเวลานั้นยิวรีบลุกขึ้นด้วยความตื่นตระหนก แต่เมื่อชายชุดดำที่เข้ามาทางหน้าต่างได้เปิดผ้าคลุมออก ยิวตกใจเป็นสองสามเท่าอย่างทันท่วงที

            “เสือเข้ม”ยิวผลอหลุดคำพูดนี้ออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

            “จำผัวเก่าได้แม่นเหมือนกันนะ”เสือเข้มเดินเข้ามาใกล้ๆร่างของยิวที่กำลังยืนตกตะลึงงงงันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวในค่ำคืนอันโดยเดี่ยวเดียวดาย

            “เอ็งมาทำไม”ยิวลุกขึ้นจากเตียงนอนและรีบวิ่งไปยังประตู

            ความไวของยิวไม่สามารถต้านพละกำลังของเสือเข้มได้ เพราะในช่วงเวลานั้นเสือเข้มได้วิ่งตัดหน้ามาขวางประตูไว้อย่างรวดเร็ว

            “จะไปไหนเห็นผัวแล้ววิ่งหนีหมายความว่าอย่างไรกัน หรือว่าจะไปหาผัวใหม่ไอ้แม่ทัพวิศรุฒน่ะเหรอ ฝันไปเถอะว่ามันจะมาช่วยเองได้ ปานนี้กำลังเตรียมงานแต่งงานอยู่ ในอีกไม่กี่วันนี่แล้วมันไม่มาหาเอ็งหรอก”

            “ไม่จริง”ยิวมีสีหน้าที่ซีดเซียวอย่างมาก ถึงแม้เขาไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เสือเข้มพูด

            “ไม่เชื่อก็เรื่องของเอ็งข้าไม่สน แต่ที่ข้าสนในคืนนี้ข้ามาหาเอ็งเพราะจะพากลับไปยังซุ้มเสือของข้า”เสือเข้มเดินเข้ามาใกล้ๆยิวมากยิ่งขึ้น แต่ยิวนั้นกลับเดินถอยหลังกลับไปทีละน้อยละน้อยอย่างหวั่นเกรง

            “เอ็งจะหนีไปไหนเพราะถึงอย่างไรเอ็งก็หนีข้าไม่พ้นหรอก”

            “ข้าไม่ไปกับเอ็ง ข้าจะอยู่ที่นี่ เอ็งนั่นแหละกลับไปเถอะ ถ้ายังไมไปข้าจะตะโกนให้ทหารข้างนอกเข้ามาจัดการเอ็ง”

            “ความคิดเอ็งช่างเหมือนเด็กยิ่งนัก ข้าจะปล่อยมันพวกมันได้มีชีวิตอยู่ได้อย่างไรกัน ข้าก็ต้องจัดการพวกมันไปหมดแล้วน่ะสิ”

            “เอ็งจะเอาข้าไปด้วยทำไม”ถึงแม้ใจจะสั่นหวั่นไหวกลัวอย่างมาก  แต่ใจหนึ่งยังอยากรู้ความต้องการของเสือเข้มอยู่ไม่น้อย

            “เอ็งยังคงไม่ทราบข่าวสินะ ไอ้อำมาตย์มงคลมันร่วมมือกับแม่ทัพวิหคและไอ้วิจารณ์ลูกของมัน ก่อกบฏสถาปนาตัวเองเป็นราชาวิหคแล้ว ข้านี่เจ็บใจยิ่งนักไม่น่าไว้ใจมันเลย”

            “ก็นั่นไงเอ็งจะมาพาข้าไปเป็นภาระทำไม ลำพังตัวเองยังเอาไม่รอด”

            “ก็มึงเป็นเมียกูแล้วนิ ทำไมกูจะพามึงกลับไปไม่ได้”

            “เอ็งจะพาข้าไปในฐานะเมียจริงๆเหรอเสือเข้มอย่างนายมีเมียเป็นผู้ชายนี่นะ”ยิวยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว

            “ใครจะเปิดเผยว่าเอ็งเป็นเมียล่ะ ข้าจะเอาไปในในฐานะองค์ชายเมธีผู้พลัดถิ่นถูกชิงบัลลังก์ เพราะราษฎรต่างเข้าใจว่าเอ็งเป็นรัชทายาท”

            “มันจบแล้ว เชื้อสายของเอ็งไม่ว่าข้าหรือเอ็งหรือใคร เพราะตอนนี้เปลื่ยนถ่ายอำนาจกันแล้วไม่ใช่หรือ”

            “ใช่ แต่เอ็งต้องร่วมมือกับข้ากอบกู้มันขึ้นมาใหม่ ”

            “ที่เอ็งพูดมาไม่ได้บ่งบอกว่าจะเอาข้าไปเป็นเมียเลย มีแต่จะเอาข้าไปกอบกู้บัลลังก์บ้าๆของเอ็ง”ยิวถอนหายใจเฮือกใหญ่

            “ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ตั้งแต่เอ็งจากข้าไปทำไมให้ข้าได้รับรู้ถึงความรู้สึกตัวเองขึ้นมา ว่าข้ารักเอ็งถึงแม้เอ็งจะเป็นของแม่ทัพวิศรุฒ ข้าก็ไม่รังเกียจเอ็งแต่อย่างใด ผิดกับแม่ทัพวิศรุฒเพียงรู้ว่าข้ากับเอ็งมีอะไรกันก็รังเกียจเดียดฉันท์เอ็งอย่างเห็นได้ชัด”เสือเข้มเดินเข้าไปใกล้ๆยิวมากยิ่งขึ้น

            “อย่าเข้ามานะ”

            “พูดแทงใจดำจนไม่อยากให้ผัวคนแรกเข้าใกล้เลยเหรอ ข้าไม่สนใจเอ็งหรอกว่าเอ็งจะเป็นของใคร เอาล่ะข้าเสียเวลาพูดกับเอ็งมามากแล้ว ไปกับข้าเดี๋ยวนี้ขืนชักช้าจะไมทันการณ์”

            เมื่อเสือเข้มพูดจบก็จับมือของยิวไว้แน่น และพาเดินไปยังหน้าต่างข้างห้อง ในทันใดนั้นเองประตูห้องก็เปิดขึ้น พร้อมกับร่างของแม่ทัพวิศรุฒเข้ามาภายใน

            “หยุด พวกเอ็งจะไปไหนกัน ไอ้เสือเข้มมาจับให้ถึงทีเลยนะ ดีจะได้จัดการให้เสร็จสิ้นไม่ให้เหลือซาก”

            ทันใดนั้นเองแม่ทัพวิศรุฒพวกทหารสามนายวิ่งกรูเข้าไปหาเสือเข้มอย่างรวดเร็ว เสือเข้มเห็นท่าไม่ดีเพราะเขาคนเดียวไม่สามารถจะต่อกรได้อย่างแน่นอน

            “องค์ชายเมธีวันหลังข้าจะมารับพระองค์ โปรดรอข้ากระหม่อมด้วยนะพระเจ้าค่ะ”

            เพียงเสือเข้มพูดจบก็หันมายิ้มให้ทั้งสอง ก่อนที่จะกระโจนออกจากหน้าได้พ่นควันจนคุ้งห้อง และใช้เวลาชุลมุนมืดมิดชั่วครู่ได้เล้นกายหายไปอย่างไร้ร่องรอย จนควันได้จางลงจึงเหลือเพียงแม่ทัพวิศรุฒกับยิว พร้อมด้วยทหารสายนายที่ตามแม่ทัพวิศรุฒมา

            “พวกเอ็งออกไปก่อนเดี๋ยวข้ามีเรื่องต้องคุยกับองค์ชายเมธี”เมื่อแม่ทัพวิศรุฒพูดจบทหารทั้งสามก็ออกไปจากห้องในทันที

            ในห้องบรรทมเหลือเพียงแม่ทัพวิศรุฒกับยิวที่ต่างมองหน้ากัน ยิวนั้นมีทีท่าตกใจหวั่นกลัวและไม่รู้จะทำเช่นใดต่อจากนี้

            “สุดท้ายเอ็งก็เผยธาตุแท้ออกมา”แม่ทัพวิศรุฒเดินไปจับมือของยิวไว้แน่น

            “ไม่ใช่อย่างที่เอ็งคิดนะ ข้าไม่รู้ว่าเสือเข้มเข้ามาได้อย่างไร และข้าไม่ได้ต้องการไปอยู่กับเสือเข้ม เอ็งก็รู้ดีนิตอนนี้เสือเข้มยังลำบากอยู่ เพราะถูกราชาวิหคตามล่าอยู่ไม่ใช่เหรอ”

            “ขนาดอยู่ในห้องคนเดียว ยังรู้เรื่องราวต่างๆได้ดี เอ็งนี่มันช่างร้ายกาจยิ่งนัก ข้าผิดหวังกับเอ็งอย่างมาก ข้าอุตส่าห์วางแผนจะพาเอ็งออกไปจากที่นี่ แต่ในเมื่อเหตุการณ์ตรงหน้าเห็นอย่างชัดเจน เป็นอันว่าข้าจะยกเลิกทุกอย่างที่คิดไว้ทั้งหมด”เสือเข้มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดุดันอย่างมาก

            “เอ็งจะช่วยข้าออกไปจากที่นี่จริงๆด้วย ข้ารู้สึกดีใจอย่างมากที่เอ็งจะช่วยข้า โปรดเข้าใจด้วยว่าข้ากับเสือเข้มไม่ได้มีอะไรกันแม้แต่น้อย และข้าก็ไม่ได้อยากไปกับเสือเข้มเลย  เอ็งเข้าใจข้าด้วยนะข้าไม่ได้ทรยศคิดร้ายกับเอ็งหรอก”ยิวมีสีหน้าที่ดีขึ้น

            “มันสายไปแล้ว เพราะสิ่งที่ข้าเห็นเมื่อกี้มันบ่งบอกอะไรได้หลายอย่าง เป็นอันว่าเอ็งทำตัวเองให้ต้องตกอยู่ในสถานการณ์เช่นเดิม”สายตาของแม่ทัพวิศรุฒมองยิวอย่างแข็งกร้าว

            “มันไม่จริงไม่ใช่อย่างที่เอ็งคิดแม้แต่น้อย อย่าเข้าใจผิดข้าไปมากกว่านี้เลย”

            “หยุดพูด ข้าตัดสินใจแล้ว มันหมดเวลาสำหรับเอง ข้าไม่น่าหลงคิดไปเองเลยว่าเอ็งจะรักข้าเหมือนอย่างที่ข้ารักเอ็ง ข้าก็คิดอยู่แล้วคนอย่างเอ็งไม่น่าจะรักใครจริง คนทรยศ คนหลอกลวง น่าสมเพชสิ้นดี”แม่ทัพวิศรุฒมีสีหน้าที่เย้ยหยันต่อยิว

            “เอ็งไม่มีสิทธิมาพูดกับข้าอย่างนี้นะ”ยิวรู้สึกโกรธและไม่ค่อยพอใจกับคำพูดของแม่ทัพวิศรุฒอย่างเหลือล้น

            “เอ็งมันเป็นเชลย ตัวประกัน ข้อสำคัญที่มาที่ไปของเอ็งยังคลุมเครือ  ไม่มีสิทธิที่จะทำอะไรหรือพูดสิ่งใดได้หรอก องค์ชายเมธีกำมะลอ”แม่ทัพวิศรุฒปล่อยข้อมือของยิวและผลักร่างจนล้มลง

            “จะมาทำกับข้าอย่างนี้ไม่ได้นะ”ยิวพยายามพยุงร่างของตัวเองลุกขึ้นยืน

            “ทำไมจะทำไม่ได้ เอ็งก็เหมือนทาสดีๆนี่แหละ ข้าอุตส่าห์คิดจะช่วยเอ็งและจะได้อยู่ด้วยกัน ในเมื่อเอ็งไม่ต้องการมัน ใฝ่ต่ำไปรักพวกเสือพวกโจรก็สมควรโดนแบบนี้แหละ”

            ยิวรู้สึกโกรธและไม่พอใจกับคำพูดของแม่ทัพวิศรุฒอย่างมาก จึงทำให้น้ำตาหลั่งใหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ เพราะหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกใบนี้

            “ไม่ต้องมาร้องไห้ เพราะข้ามีแต่สมเพชเอ็ง ไม่มีความสงสารแม้แต่น้อยจงจำคำข้าไว้”

            “ข้าไม่ได้ต้องการให้เอ็งสงสารแต่อย่างใด เอ็งไม่ต้องมาพูดมากให้ข้าเสียใจหรอก เพราะข้ารู้ว่าเอ็งจะแต่งงานในไม่ช้า นี่มากกว่ามั้งเป็นเหตุผลแท้จริง”

            “ใช่ ข้าจะแต่งงานกับคู่หมั้นของข้า ทีแรกข้าจะไม่แต่งหรอก แต่ในเมื่อผู้ชายอย่างเอ็งทำตัวน่ารังเกียจ ทำไมข้าต้องเอ็นดูเอ็งและทิ้งผู้หญิงดีๆไปสนใจผู้ชายชั่วๆอย่างเอ็ง”

            “ไม่ต้องพูดนั่นพูดนี่หรอก  ในเมื่อเอ็งเผยความจริงมาแล้วนิ ต่อให้ข้าอธิบายจนตัวตายเอ็งก็คงไม่สนใจหรอก”

            “ดี ถ้าอย่างนั้นเอ็งก็อยู่ที่นี่ไปจนตายได้เลย ข้าจะมาให้เอ็งให้หน้าเป็นครั้งสุดท้าย ต่อไปอย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย”สายตาอันแข็งกร้าวเพียงภายนอกและภายในลึกๆปวดร้าวใจยิ่งนัก ได้จ้องมองยิวอยู่นานสองนานก่อนจะละสายตาไปทางอื่น แล้วเดินจากไปอย่างไม่ใยดีแม้แต่น้อย

            ยิวนั่งกอดเข่าน้ำตาไหลรินลงนองหน้า ด้วยความซ้ำใจปวดร้าวหมดหนทางไม่รู้ไปจะทำเช่นไรต่อจากนี้ ชีวิตของเขาช่างสิ้นหวังเหลือเพียงแค่ลมหายใจที่ยังมีอยู่ เพราะเขาไม่มีใครหลงเหลืออยู่แล้วในโลกนิยายอันโหดร้ายทารุณ

            กัสสะใจอย่างมากที่ได้เขียนนิยายให้ยิวได้พบกับความลำบาก และจะพยายามทำให้จบนิยายเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน เพราะขืนทิ้งไว้นานอาจทำให้ยิวหาทางรอดจากเหตุการณ์ ที่เขาได้ผูกปมไว้ให้ยิวต้องพบกับชะตากรรมอย่างหนักหน่วงไม่ให้มีเวลาได้พักหายใจหายคอ

            ในระหว่างที่กัสกำลังขมักเขม้นเขียนนิยายอยู่นั้น เป็กได้ตื่นขึ้นมาเพื่อเข้าห้องน้ำและได้เห็นกัสไม่หลับไม่นอนมัวแต่เขียนนิยาย

            “นายจะไม่พักผ่อนบ้างเลยเหรอ โหมเขียนอยู่นั่นระวังร่างกายจะไม่ไหวเอานะ”เป็กลงนั่งข้างๆกัส

            “อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้ว เราต้องรีบปิดเพื่อจะได้อยู่กับนายอย่างเต็มที่ไง”

            “ปากหวานเป็นเหมือนกันน่ะ”เป็กยิ้มอย่างมีความสุข เมื่อได้ยินคำหวานๆอย่างนี้ที่ไม่ได้ออกมาบ่อยจากปากของกัส

            “มีบางสิ่งหวานมากกว่านี้อีกนะถ้านายต้องการมัน”

            “อะไร”

            กัสปิดโน๊ตบุ๊คและขึ้นไปบนเตียงนอน เป็กรู้ได้ในทันทีว่าต้องทำอะไรต่อจากนี้ หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้บรรเลิงเพลงพิศวาสอย่างถึงพริกถึงขิงอย่างเช่นทุกค่ำคืน