แผนรักแผนร้าย

ความสัมพันธ์รักของเป็กกับกัสนั้นคืบหน้าไปฝ่ายเดียว ยิ่งเป็กเห็นกัสนั้นไม่ได้รักเขา กลับเป็นสิ่งที่โหยหามานาน ด้วยความหล่อรวยส่วนใหญ่จะมีคนเข้ามาหาเป็นประจำแต่ไม่ใช่กัส นั่นเป็นเหตุทำให้เป็กคลั่งรักเป็นอย่างมาก

ส่วนกัสอยากจะตะโกนดังๆ ว่าไม่ได้รักและหาอยากอยู่ใกล้ชิดกับเป็กไม่ แต่ก็ทำไม่ได้เนื่องด้วยตอนเช้าเป็กจะมารับไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ตอนเย็นหลังซ้อมละครเวทีเฉกเช่นเดียวกันมารอรับไปส่งยังห้องพัก บางวันพาไปทานอาหารหรูซื้อของกินของใช้ในราคาแพง ซึ่งตรงนี้เองที่กัสไม่สามารถปฏิเสธได้เลย จึงต้องจำยอมแต่โดยดุษฎี เหมือนโดนบังคับให้รับสิ่งของที่ตัวเองขาด

วันนี้เช่นเดียวกันไม่เปลื่ยนแปลงเป็กมารอรับกัสยังหน้าห้องซ้อมละครเหมือนเดิมเช่นปกติ แต่ที่ผิดเพี้ยนไปจากเดิมคือห้องซ้อมละครเวที ที่มีความตึงเครียดของเหล่ารุ่นพี่ในชมรมละคร เพราะมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้นมากะทันหัน โดยที่ เจนนี่ เกรซ และ พีค ต้องยืนนิ่งไม่กล้าบอกเพื่อนน้องๆ นักศึกษาในชมรมละครเวที ว่ามีเรื่องเหตุการณ์อันน่าเศร้าสำหรับทุกคน แต่ถึงอย่างไรก็ต้องบอกอยู่ดี พีคจึงตัดสินใจเป็นคนพูดเองเพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ในสิ่งที่เกิดขึ้น

“น้องๆ คงสงสัยกันใช่ไหมว่าทำไมวันนี้ถึงยังไม่มีการซ้อมละคร” พีคในฐานะประธานชมรมละคร พูดด้วยสีหน้าอันบ่งบอกว่าไม่อยากจะทำพูดอีกเลยต่อจากนี้

“พูดเลย น้องๆ จะได้เลิกคาใจ” เจนนี่สงสายตาอันเศร้าหมองผ่านไปยังพีคที่ยืนนิ่งกล้าๆ กลัวๆ บอกความจริงให้ทุกคนได้รับรู้

“เราต้องหยุดซ้อมละครกันตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”

บรรดานักศึกษาชมรมต่างมองหน้ากัน และซุบซิบด้วยเสียงเริ่มดังขึ้น มีเพียงสองคนในนั้นที่นิ่งไม่พูดจาอะไร เขื่อนรู้มาบ้างเพราะเป็นแฟนของพีคจึงได้รับรู้ข่าวมาพอสมควร ส่วนกัสนิ่งด้วยท่าทางนิสัยเป็นทุนเดิม

“สาเหตุที่เราต้องเลิกแสดงละครเวทีเรื่องนี้ ก็เพราะทางคณะกรรมเห็นสมควรต้องกันว่า ละครเรื่องนี้ไม่เหมาะที่จะแสดงในมหาวิทยาลัย โดยบทละครในเรื่องทางคณะกรรมการมหาวิทยาลัยคิดว่าเนื้อหาล่อแหลมเกินไป” พีคหลบตาต่ำลงด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง

“แต่ไม่ต้องกลัวนะ เราจะพยายามหาเรื่องใหม่มาทดแทนเรื่องนี้ก็แล้วกัน ทางพี่ๆ จะหาหลายๆ เรื่องนำเสนอ น้องๆ พร้อมใจกับฝีกซ้อมอย่างหนักไหม ถ้าเกิดต้องซ้อมในระยะเวลาอันสั้นนี้” เจนนี่พูดขึ้นด้วยสีหน้าที่แฝงไว้ความมุ่งหมาย

“พร้อม” บรรดานักศึกษาทุกเสียงต้องพูดขึ้นพร้อมกันทุกทั่วตัวตน

“ถ้างั้นพวกน้องๆ รอพี่ๆ ก่อนนะ ถ้าพี่ได้เรื่องที่เหมาะสม พวกพี่จะรีบไปนำเสนอถ้าผ่านเราจะได้มาเจอกันอีกครั้งแน่นอน และอีกอย่างพี่จะยังทำเป็นละครเวทีวายอยู่เหมือนเดิม เราต้องสู้ไปพร้อมกันนะ” เกรซแอคติ้งโค้ชกล่าวอย่างมาดมั่น

“พี่เสียใจมากที่ต้องพูดคำนี้ วันนี้พอแค่นี้แหละ วันหลังถ้ามีโอกาสเราจะได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง ทุกคนกลับได้แล้วถ้ามีความคืบหน้าอย่างไรพี่จะส่งข่าวไปหาทุกคน พี่จะส่งไปในไลน์กลุ่มอีกครั้ง” พีคพยักหน้าและยืนนิ่งปล่อยให้น้องๆ ในชมรมละครเวทีได้เดินออกไป อย่างความรู้สึกเสียดายเสียใจเสียความตั้งใจไปอย่างพอสมควร

กัสยืนนิ่งเฉยมองทุกคนเดินออกไปจนเกือบหมด เหลือเพียงตัวเขาและเขื่อนที่ยืนข้างกันแต่ไร้วาจาตอบโต้ จนกระทั่งพีคเดินเข้ามาใกล้ๆ

“กัส พี่ขอโทษนะ เราอุตส่าห์ซ้อมกันมาอย่างดี แต่จนมาเจอเหตุการณ์แบบนี้พี่ไม่รู้จะพูดอะไร” พีคพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อยลง

“ไม่เป็นไรครับพี่พีค เราทุกคนก็ไม่อยากให้เหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นหรอกครับ”

“ขอบใจมากนะที่เข้าใจพวกพี่ แต่ถ้ามีละครเรื่องต่อไปรับรองกัสต้องเป็นหนึ่งในนั้น รวมทั้งเขื่อนด้วย”

“อืม” กัสแค่พยักหน้า เมื่อได้ยินคำว่าเขื่อนขึ้นมาอีกครั้ง

“วันนี้มีมาคนมารับไหม” พีคเบิกสายตามองกัส

“เอ่อ”

“กัส” เสียงของเป็กดังขึ้น

เป็กที่รออยู่หน้าห้องเมื่อไม่เห็นกัสออกมาสักที ทั้งๆ ที่เขาเห็นนักศึกษาในชมรมต่างทยอยเดินออกมาจนเกือบหมด

“เอ่อ” พีคพยักหน้าให้กัส แล้วหันหน้ามามองเขื่อนใช้สายตาบ่งบอกให้กลับกันได้แล้ว

เพียงมองตาก็รู้ใจทั้งสองจึงได้เดินออกจากห้องไปอย่างเศร้าสร้อย เขื่อนนั้นรู้สึกเสียดายและเสียใจไม่แพ้พีค แต่กับอีกคนที่นิ่งเฉยมีอะไรบางอย่างอยู่ในใจ สายตาคู่นั้นมองด้วยความแค้นเคืองสุมอก

“เขาเดินไปไกลขนาดนั้นยังจะมองอะไรอีก กลับได้แล้วเรามันคนเลวๆ สองคนต้องอยู่ด้วยกัน ปล่อยให้คนดีๆ เขาไปด้วยกันเถอะ” เป็กกระซิบข้างๆ หูของกัส

เพียงได้ยินคำนี้สายตาของกัสปราดมองด้วยความไม่พอใจ เพราะกลัวคำพูดนี้หลุดออกไปให้คนภายนอกได้ยิน เพราะได้มีบางสิ่งบางอย่างที่ทั้งสองกระทำร่วมกัน

“อย่าพูดมาก” กัสมองค้อนแล้วรีบเดินออกไปจากห้องซ้อมละครเวทีทันที โดยมีเป็กเดินตามไม่ห่าง จนกระทั่งได้มาเดินเคียงคู่กัน

“เราทำอะไรให้นายไม่พอใจอีกเหรอ เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เราอุตส่าห์ทำตามที่นายบอกทุกอย่าง”

“รู้แล้ว”

“นายจะไม่ตอบแทนเราซักหน่อยเหรอ เราอุตส่าห์เสี่ยงทำสิ่งชั่วๆ ให้นาย” เป็กยิ้มมุมปาก

“ทุกวันนี้ยังไม่ตอบแทนอีกเหรอ”

“เราไม่ได้ต้องการสิ่งตอบแทนแบบนี้ เราไม่ได้แค่อยากได้ตัวนายแต่เราอยากได้ใจของนายด้วย”

“ถ้านายทำอะไรให้เราแบบนี้หลายๆ เรื่องเราอาจจะรักนายขึ้นมาก็ได้”

“จริงเหรอ”

กัสไม่พูดอะไรหรอกมาได้แต่ทำหน้านิ่งๆ ส่วนเป็กยังยิ้มระรื่น ถึงแม้ลึกๆ จะรู้ว่ากัสนั้นน่าจะหลอกใช้อย่างแน่นอน แต่การหลอกใช้หลายๆ ครั้งเป็กยังมีความคิดเพ้อฝันไปอีกว่า จะทำให้กัสนั้นรักเขาได้สักวันหนึ่งอย่างแน่นอน

“เราไม่เข้าใจนายอยู่ๆ ทำไมต้องทำลายละครเรื่องนี้”

“เราไม่อยากเล่นแล้ว”

“ทำไม”

“ไม่รู้ ไม่อยากก็คือไม่อยาก” กัสยังทำหน้านิ่งเหมือนเดิม

“ไม่อยากก็คือไม่อยาก อย่างงั้นเราก็ไม่อยากรู้เหมือนกัน” ด้วยที่เป็กเป็นคนที่ไม่ได้คิดอะไรมากมายเขาจึงไม่อยากจะถามอะไรไปมากกว่านี้

ในระหว่างเดินทางไปที่รถ กัสได้นึกถึงสิ่งที่ให้เป็กได้ทำให้ ตอนแรกไม่ได้อยากให้เป็นเช่นนี้ แต่ด้วยความริษยาเขื่อนที่ได้ความรักจากพีคไป ตราบใดยังเป็นเช่นนี้เขาไม่มีความสุขในการแสดงละคร ถึงแม้ในบทจะไม่ได้พีคทั้งคู่ แต่ในชีวิตไม่ได้เป็นเช่นนั้น กัสจึงตัดสินใจให้ละครเวทีเรื่องนี่ยุติ เพื่อทั้งคู่จะได้ห่างกันมากขึ้น เมื่อไม่มีการแสดงละคร พีคและเขื่อนจะมีความสัมพันธ์กันน้อยลง เพราะเขื่อนต้องทำงานพาร์ทไท้อย่างเต็มที่ เมื่อไร้ซ้อมละครทุกเย็นจนค่ำเกือบทุกวัน

สองร่างนอนเคียงคู่กันหลังเสร็จภารกิจรักอันดุเดือด ใบหน้าของกัสนิ่งเฉยเพราะแค่มีความสุขเพียงกาย แต่กับเป็กนั้นสุขทั้งกายและใจอย่างเหลือล้น

“เมื่อไรหนอเราจะได้ใจนายสักที” เป็กตะแคงร่างมากอดกัสไว้แนบอก

“ถ้าอยากได้ใจเรานายก็ต้องทำบางสิ่งบางอย่างให้เราได้เห็นก่อน” ใบหน้าของกัสยังนิ่งเฉยไม่เปลื่ยนแปลง

“ได้ บอกมาเลยเราจะทำให้นายทุกอย่าง”

“เราไม่อยากเล่นละครเวทีแล้ว”

“ไม่เล่นก็ไม่ต้องเล่นสิ ลาออกมาได้เลย” เป็กรู้สึกยินดีอย่างมากเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ออกมาจากปากของกัส

“ได้ไงซ้อมจนจบเรื่องแล้ว อีกไม่นานเท่าไรก็ต้องแสดงจะมาลาออกให้โดนด่าตามหลังหรืออย่างไง”

“แล้วนายจะให้เราทำอย่างไรบอกมาสิ เราจะทำให้นายทุกอย่าง”

“นายก็หาวิธีที่แยบยลกว่านี้ไม่ได้เหรอ ประมาณโดนแบนไม่ให้แสดงละครเวทีเรื่องนี้” กัสกัดริมฝีปากเล็กน้อยพร้อมครุ่นคิดอะไรบางอย่างออมา

“อะไร” เป็กยังมีสีหน้ามึนงงอยู่เหมือนเดิม

“นายพอจะรู้จักอาจารย์หรือใครก็ได้ ที่พอมีอำนาจสั่งให้หยุดแสดงละครเรื่องนี้ได้ แต่เราไม่ต้องไปบอกตรงๆ หรอก แค่บอกว่าละครเรื่องนี้มีเนื้อหาล่อแหลมให้คณะกรรมในมหาวิทยาลัยได้รับรู้”

“มีญาติห่างๆ พ่อเรา แต่เราก็ดูแล้วเนื้อหาไม่น่าล่อแหลมอะไรนี่”

“สำหรับพวกเราไม่ล่อแหลมหรอก แต่พวกผู้ใหญ่เขาอาจไม่มองอย่างเช่นพวกเรา นายก็ลองๆ พูดกับญาตินายดูก็ได้”

“เราไม่มีเหตุผลอะไรไปพูดอย่างนั้น”

“นายอยากได้ใจเราไม่ใช่เหรอ นายก็ต้องหาเหตุผลให้ได้สิ” กัสเริ่มรู้สึกโมโหและไม่ค่อยพอใจในคำพูดของเป็กขึ้นมากะทันหัน

“ได้ เดี๋ยวเราหาทางเอง แต่นายจะให้อะไรเราตอบแทน” เป็กลูบไล้ไปบริเวณบั้นท้ายของกัส

“ถ้านายต้องการเราก็จะยอมนายอีกรอบหนึ่ง”

เป็กรู้สึกยินดีปรีดายิ่งนักเมื่อได้ยินคำนี้ ถึงแม้จะรู้ว่าโดนหลอกใช้แต่ก็เต็มใจ เพื่ออยากได้สิ่งนี้และใจของกัสที่นับวันยิ่งรักมากขึ้นทุกขณะ เป็กจึงไม่รอช้าเริ่มบรรเลงเพลงรักนี้อีกครั้งในหนำใจ