เราสามคนรักสามเส้า

แม่ทัพวิศรุฒต้องออกเดินไปยังเมืองศิลานคร ตามคำราชโองการของราชาศิลา เพื่อนำยิวในร่างขององค์ชายเมธีไปเป็นตัวประกัน ซึ่งในการเดินทางครั้งนี้มีเพียง แม่ทัพวิศรุฒและยิวกับจอมพร้อมด้วยทหารไม่กี่สิบนาย ทั้งหมดเดินทางด้วยม้าในครั้งนี้ยิวได้ขี่มาเอง เพราะเสือเข้มได้สอนมาบ้าง จึงไม่เป็นปัญหาในการเดินทางสักเท่าไร

พระอาทิตย์เริ่มใกล้ตกดินในยามเย็น แม่ทัพวิศรุฒจึงให้พักค้างคืนริมลำธารที่มีน้ำขาวใสไหลผ่าน บรรดาเหล่าทหารต่างช่วยกันสร้างกระโจมพักผ่อน หลังจากนั้นไม่ว่าทหารหรือแม่ทัพวิศรุฒรวมทั้งจอม ต่างปลดอาภรณ์จนเหลือเพียงกายเปลือยเปล่า เพื่อลงอาบน้ำในลำธารซึ่งเหลือเพียงหนึ่งเดียวนั่นคือยิวที่มิได้ลงไป

“พี่โสภณ ทำไมไม่ลงมาอาบน้ำกับพวกเรา” จอมโผล่เหนือน้ำแล้วเดินขึ้นมายังริมลำธารที่ยิวนั่งอยู่

สายตาของยิวจ้อมมองจอมแวบนึงแล้วหันกลับมองไปยังทางอื่น เพราะเขาไม่อยากมองสภาพเปลือยเปล่าของจอม กลัวจอมและคนอื่นมองในแง่ไม่ดีและสงสัยได้

“จอมลงมานี่ ปล่อยให้โสภณไปอาบตรงโน้น” แม่ทัพวิศรุฒชี้มือไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งไกลจากที่พวกเขาเล่นน้ำอยู่

“ครับ” จอมหันหลังกลับและลงไปเล่นน้ำตามเดิม

ยิวมองทหารนับสิบเล่นน้ำแล้วใจคอไม่ดี เขาจึงเดินไปยังที่แม่ทัพวิศรุฒบอกไว้ เมื่อไปถึงยิวปลดอาภรณ์ออกทุกชิ้นแล้วกระโดดลงไปในน้ำทันที เพราะเขาก็อยากอาบน้ำชำระร่างกายอยู่ด้วยเหมือนกัน

ระหว่างที่ยิวกำลังเล่นน้ำอย่างเพลิดเพลินนั้น จูจู่แม่ทัพวิศรุฒก็โผล่มาเหนือน้ำจากด้านหลังของยิว พร้อมโอบกอดและพรหมจูบทั่วใบหน้าอย่างใคร่กระหาย

“ปล่อยนะ ไม่กลัวเหล่าทหารมาเห็นเหรอ” ยิวดิ้นเล็กน้อยพอเป็นพิธี

“ไม่เห็นหรอก พอมีเวลานิดหน่อย”

“เวลาอะไร”

ยิวแกล้งถามเพราะเขารู้ว่าแม่ทัพวิศรุฒต้องการอะไร เนื่องด้วยท่อนเอ็นเริ่มสัมผัสบั้นท้ายของเขา ซึ่งมีความแข็งอย่างมากและพยายามจะเข้าไปในช่องทางรัก ถึงแม้แต่จะรู้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วในตอนนี้ เพราะท่อนเอ็นนั้นได้เข้าไปในช่องทางรักของยิว

“อุ๊ยจ็บ”

ช่องทางรักของยิวไม่ว่างอีกต่อไป เพราะโดนแรงกระแทกอย่างรัวๆ จนน้ำกระจายและเสียงดังพอสมควร ในช่วงเวลานี้ไม่มีอะไรมาหยุดความต้องการของแม่ทัพวิศรุฒได้ เขาใส่อย่างไม่ยั้งซอยถี่ๆ รัวๆ แบบต่อเนื่อง พร้อมความแรงและเร็ว ด้วยเวลามีน้อยและกลัวใครมาเห็นเข้า แต่ด้วยความใคร่มีมากกว่า เขาจึงไม่สามารถหักห้ามใจได้ในครั้งนี้

“อืม อ่า อ่า “ยิวพยายามเก็บเสียงไม่ให้ครางออกมา เพราะกลัวจะดังเกินไปด้วยในป่าและลำธารนั้นเงียบมาก มีเพียงเสียงสายน้ำไหลเบาๆ

“ใกล้แล้วทนอีกหน่อย”

แม่ทัพวิศรุฒเอ่ยขึ้นพร้อมกับโหมกระแทกอย่างรัวๆ แบบกระหน่ำ เพียงไม่กี่ครั้งน้ำในกายของแม่ทัพวิศรุฒก็พุ่งกระฉูดใส่ช่องทางรักของยิว

“อ่า อ่า อ่า” แม่ทัพวิศรุฒพยายามกลั้นครางด้วยให้เสียงเบาๆ

เมื่อสิ้นน้ำในกายแม่ทัพวิศรุฒจึงถอนท่อนเอ็นออกมา แล้วหายใจถี่ๆ เพราะใช่แรงเยอะพอสมควรด้วยกระทำรักในน้ำนั้นเป็นอะไรที่ค่อนข้างยากและเหนื่อย

“แม่ทัพ” เสียงจอมตะโกนดังอยู่ข้างลำธารเมื่อเขาเดินมาถึงและเห็นสองคนยืนใกล้ๆ กัน

แม่ทัพวิศรุฒรีบเดินออกห่างจากยิวและไปยังริมลำธาร พร้อมเดินขึ้นไปหาจอมที่ยืนถือเสื้อผ้า

“ข้าเห็นท่านแม่ทัพหายไป นึกแล้วว่าต้องมาอยู่นี่” จอมยื่นเสื้อผ้าให้แม่ทัพวิศรุฒสวมใส่

แม่ทัพวิศรุฒไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่หันหน้ามามองยิวสักพักแล้วเดินกลับไปพร้อมจอม ส่วนยิวนั้นยังอยากเล่นน้ำต่อ เขาจึงไม่ได้ตามขึ้นไปด้วยแต่อย่างใด

ในช่วงเวลาที่ยิวแหวกว่ายเล่นน้ำอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงชายหนุ่ม ที่ส่งเสียงออกมาเบาๆ ไม่ดังมากนัก ยิวจึงรีบขึ้นจากน้ำแล้วใส่เสื้อผ้าทันที มองซ้ายมองขวาว่าใครกันเป็นคนเรียก

“จากกันไม่กี่วันจำผัวไม่ได้แล้วเหรอ” เสือเข้มออกมาจากพุ่มไม้และเดินมาจากด้านหลังของยิว

เสียงและฝีเท้าทำให้ยิวรีบหันมาและเขาต้องพบกับความหวั่นกลัว เพราะนั่นเสือเข้มที่มีปัญหากับเขาหลายครา

“เสือเข้ม เอ็งพูดอะไรระวังคำพูดหน่อย” ยิวมองไปรอบๆ ด้วยกลัวใครมาพบเห็น

“ไม่มีเวลามากนะ รีบตามข้ามา เดี๋ยวมีใครมาทันเห็น” เสือเข้มจับมือของยิวและกำลังจะดึงตามแรงของเขา

“ปล่อยนะ ข้าไม่ไปเอ็.จะพาข้าไปไหน” ยิวพยายามแกะมือของเสือเข้มออก แต่ไม่เป็นผลเพราะสู้แรงไม่ไหว

“กลับเมืองเมฆาบุรีไง ข้าอุตส่าห์ตามมาช่วยเอง หรือว่าเอ็งอยากจะไปกับไอ้แม่ทัพวิศรุฒนั่น”

“ใช่”

“เลว ไม่อายฟ้าสางบ้าง ทำกันกลางวันแสกๆ กลางป่า”

“มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเอ็งเลย” ยิวมีสีหน้าตกใจพอสมควร เพราะไม่คาดคิดว่าเสือเข้มจะเห็นในสิ่งที่เขาทำกับแม่ทัพวิศรุฒ

“เพลี้ยะ” ฝ่ามืออันหยาบกร้านฟาดไปที่หน้าของยิวอย่างแรง

“หยุดนะเสือเข้ม” แม่ทัพวิศรุฒตามมาดูยิว และเห็นเข้าพอดีเขาจึงรีบชักดาบออกมาเพื่อขู่เสือเข้ม

ยิวเห็นเช่นนั้นเขาจึงรีบแกะมือและสลัดแขนจนมือของเสือเข้มหลุด ยิวไม่รอช้ารีบวิ่งไปหลบหลังของแม่ทัพวิศรุฒทันท่วงที

“หลายใจ” เสือเข้มพูดขึ้นเพราะยังจำภาพยิวและแม่ทัพวิศรุฒนอนกอดกันบนเรือได้

“อะไรของเอ็ง” แม่ทัพวิศรุฒมีสีหน้าใคร่สงสัยยิ่งนัก ส่วนยิวพอจะรู้บ้างว่าเสือเข้มนั้นได้กับกัสตอนหลงเข้ามาอยู่ในนิยาย

สายตาของเสือเข้มมองไปยังมือของยิวที่จับแขนของแม่ทัพวิศรุฒ ในตอนนี้จิตใจของเสือเข้มมีความรู้สึกแปลกๆ ไม่อยากเห็นภาพนี้

“ปล่อยองค์ชายเมธีมาให้ข้า” เสือเข้มผู้เด็ดเดี่ยวพร้อมชักดาบออกจากฝักเช่นกัน

“องค์ชายเมธีเหรอ เอ็งน่าจะรู้ดีแก่ใจ”

“จะใครก็แล้วแต่ แต่องค์ชายเมธีต้องไปกับข้า”

“ข้าไม่ไปกับเอ็งหรอกเสือเข้ม” สายตาของยิวหวาดหวั่นเกรง

“ไม่ไปแน่นะ” เสือเข้มยิ้มที่มุมปาก

“แน่”

“ข้าเห็นหมดแล้ว เมื่อกี้เอ็งกับแม่ทัพทำอะไรกัน แต่ข้าเคยทำกับเอ็งมาก่อน” เสือเข้มหัวเราะขึ้นมาทันที

ยิวหน้าซีดเพราะสิ่งที่เสือเข้มพูดนั้นคือความจริง แต่ไม่ใช่ตัวเขาที่ทำเช่น นั่นคือกัสที่หลงเข้ามาและได้มีความสัมพันธ์กับเสือเข้ม

“ที่เสือเข้มพูดมันจริงไหม” แม่ทัพวิศรุฒหันมามองยิวด้วยสายตาผิดหวัง และคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเรื่องราวเช่นนี้

“ไม่จริง เสือเข้มพูดไปเรื่อย” ยิวเสียงสั่นเครือ

“ทำไมจะไม่จริง เอ็งอมไอ้นั่นข้า ส่วนข้าเอาข้างหลังเอ็ง เหมือนอย่างท่านแม่ทัพทำนั่นแหละ” เสือเข้มหัวเราะด้วยความสะใจ

“เอ็ง” แม่ทัพวิศรุฒตกตะลึงกับคำพูดของเสือเข้มจึงเผลอไปชั่วครู่

เสือเข้มใช้จังหวะนี้กระโดดง้างดาบเพื่อฟาดฟันแม่ทัพวิศรุฒ แต่ยังไปไม่ทันถึงถูกลูกธนูจากปลายมือของจอมที่เดินมาได้จังหวะพอดี ยิงใส่แต่เสือเข้มใช้ดาบฟันทิ้งล่วงล่นลงพื้น และทันใดนั้นนั่นเองเสือเข้มรีบหันหลังกลับแล้ววิ่งหายวับเข้าไปในป่าอย่างเร็ว

“ท่านแม่ทัพเป็นอะไรบ้างหรือเปล่าขอรับ”

“เปล่า” แม่ทัพวิศรุฒหน้านิ่งสายตาเริ่มเย็นชาใส่ยิว ที่เขาก็รู้สึกได้ว่าแม่ทัพวิศรุฒไม่พอใจอย่างมากที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากเสือเข้ม

“ถ้าอย่างนั้นเรากลับกันเถอะ อยู่ที่นี่อันตรายมากนะขอรับ”

“อืม” แม่ทัพวิศรุฒพยักหน้า แล้วเดินนำหน้าไปโดยไม่สนยิวแม้แต่น้อย

ยิวทำอะไรไม่ถูกได้แต่เดินตามแม่ทัพวิศรุฒกับจอมไปอย่างเลื่อนลอย และครุ่นคิดจะแก้ปัญหานี้อย่างไรดี เพราะไม่เป็นการดีแน่ถ้าปล่อยให้แม่ทัพวิศรุฒโกรธอยู่อย่างนี้ ด้วยหลายวันที่อยู่ด้วยกันจึงทำให้ยิวเผลอใจให้กับแม่ทัพวิศรุฒไปบ้าง เขาจึงไม่อยากเห็นแม่ทัพวิศรุฒมองในแง่ไม่ดี

กัสหยุดพิมพ์และโพสต์ตอนต่อไปทันที เขารู้สึกสะใจมากที่ได้ทำให้ตัวละครนี้ทรมานทั้งกายและใจ ต่อไปนี้กัสตั้งใจไว้ว่าจะเขียนทุกๆ วันและต่อเนื่อง ให้เป็นเรื่องราวที่เขาได้เขียนเอง ไม่อยากให้เรื่องราวต่างๆ เดินไปได้ด้วยตัวของมันเอง