รักสองภาค

          ในวันนี้กัสต้องอยู่ในมหาวิทยาลัย เพื่อซ้อมบทละครสองฉากสำคัญ ซึ่งซ้อมเฉพาะฉากของกัสกับพีคแค่นั้น ส่วนเขื่อนได้ซ้อมไปทุกฉากแล้วที่เข้าคู่กับพีค

            “น้องกัสวันนี้เป็นซ้อมใหญ่ฉากของนิวและมีนไหวไหม”เจนนี่ผู้กำกับละครเวทีพูดขึ้นด้วยความมั่นใจในความสามารถของกัส

            “ไหวครับ”

            “พีคล่ะ ไหวไหมซ้อมหนักทุกวัน”เจนนี่อมยิ้มนิดๆให้กับพีคเพื่อนหนุ่ม

            “โอ๊ย สบายมากยิ่งได้เล่นกับกัสเข้าขากันดี”

            กัสฟังคำพูดของพีคแล้วรู้สึกทะแม่งในใจ เพราะเขาและพีคไม่ได้สนิทกันเลย แค่ไปส่งที่ห้องเช่าอย่างเดียว ไม่เคยไปไหนมาไหนกับพีคเหมือนเขื่อน

            “เอาล่ะ เริ่มเลยนะ เอาตั้งแต่วันแรกที่เจอกันเลย”

            “ครับกัสรับคำ”

            นิวนักศึกษาหนุ่มกำลังเดินตามหาวินที่คณะ เขาจึงไม่ได้มองทางเดินเท่าไรนัก เพราะใจของเขาอยากจะไปเจอเพื่อนไวๆ นิวจึงไม่ทันระวังจนไปชนนักศึกษาหนุ่ม จนร่างของขาเซล้มลงกับพื้น

            “โอ๊ย”นิวร้องด้วยตกใจและเจ็บก้นกบ

            “ผมขอโทษไม่ได้ตั้งใจ”มีนนักศึกษาหนุ่มนั่งยองๆยื่นมือให้นิว

            เพียงนิวเงยหน้ามองมีนเขาถึงกับตาค้าง เพราะนักศึกษาหนุ่มผู้นี้หล่อมาก หุ่นดีสูงขาวตี๋ซึ่งตรงสเปคของเขา ถึงแม้จะเจอกันครั้งแรก แต่ความหล่อก็ทำให้นิวนั้นได้หวั่นไหวอย่างมาก

            “เป็นอะไรหรือเปล่า”มีนพูดขึ้นทันทีเพราะเขาไม่เห็นท่าทีของนิวจะจับมือของเขา

            “อ่อ”

            นิวไม่ยอมจับมือของมีนเขาพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเองจนสำเร็จ หลังจากนั้นเขาก็รีบเดินไปยังคณะของวิน

            “เดี๋ยวก่อน”พีคเรียกขานอยู่ด้านหลังของนิว

            “อะไร”นิวหันหน้ามามองมีน

            “คือ นายอยู่ปีหนี่งเหมือนกันใช่ไหม”

            “ใช่ แล้วทำไมมีอะไรเหรอ”

            “เราก็ปีหนึ่งเหมือนกันเรียนคณะบริหารธุรกิจนายล่ะ”

            “นิเทศศาสตร์”

            “เราชื่อมีน นายชื่ออะไร ไหนๆเราสองคนก็เดินชนกัน น่าจะทำความรู้จักกันไว้ก็ดีนะ อยู่ปีหนึ่งเหมือนกันด้วย”

            “เราชื่อนิว แต่เรามีธุรนะต้องไปล่ะ”

            “แค่รู้จักชื่อและคณะที่เรียนแค่นี้เราก็โอคแล้ว เผื่อวันหลังได้เจอกันอีกเราจะได้ทักไง”

            “อือ”

            ความจริงนิวอยากจะอยู่คุยกับมีนต่อ แต่เขาต้องไปหาวินเพื่อนรัก เพราะมีนัดกันไว้ว่าจะไปซื้อของที่ห้างสรรพสินค้า

            “เก่งมากกัส”เจนนี่สั่งหยุด

            “ต่อไปนะเป็นอีกฉากที่ทั้งสองเจอกันโดยบังเอิญอีกครั้ง”

            ช่วงเวลานี้กัสแยกไม่ออกระหว่างพีคกับมีน แต่นั่นกับเป็นผลดีต่อการแสดงของกัส เพราะเขาได้แอบหลงรักพีค จึงทำให้สายตาของเขามองพีคตอนแสดงมาจากข้างในจริงๆ

            “เอาล่ะกัส พีค เล่นต่อไปอีกฉากเลย”

            ในระหว่างที่กัสกำลังจะกลับบ้านคนเดียวเพียงลำพัง เพราะเลิกเรียนไวส่วนวินยังต้องเรียนอีกหนึ่งวิชา

            “นิว”เสียงผู้ชายตะโกนจากด้านหลังของนิว

            เมื่อนิวได้ยินเสียงนั้นเขาจึงรีบหันไปมอง ซึ่งก็เป็นมีนนักศึกหนุ่มที่เดินชนกับวินเมื่อวาน วินจึงอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมมีนจึงวิ่งตามเขามา

            “มีอะไรเหรอ”

            “เมื่อวานเราลืมขอเบอร์และไลน์นายน่ะ”

            “เอาไปทำไม”

            “ก็ เป็นเพื่อนกันแล้วนี่ ยังไม่มีเบอร์หรือไลน์กันมันก็ดูแปลกๆนะ หรือว่านายไม่อยากเป็นเพื่อนกับเรา ถ้าอย่างงั้นเราไปแล้วไม่รบกวนนายหรอก”

            “เรายังไม่ได้พูดอะไรเลย”นิวพยายาฝืนที่จะไม่ยิ้มออกมา

            “เราก็ใจร้อนไปได้หนอ”

            “อือ”นิวอมยิ้มนิดๆ

            นิวจึงบอกเบอร์มือถือให้มีน สักพักเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น เพราะมีนรีบโทรเข้าเครื่องทันที

            “ขอบใจมากนะ แล้วจะไปไหนเห็นเดินอย่างเร็วเลย”

            “กลับห้อง”

            “อ่อ ถ้างั้นเราไปส่งไหม เราเอารถมาด้วย”

            “ไม่เป็นไรหรอก”

            “ไม่เป็นไรได้ไง เพราะเป็นเพื่อนกันแล้ว เราก็กำลังจะกลับบ้านเหมือนกัน”

            นิวยืนนิ่งครุ่นคิดชั่วครู่ เพราะพี่งรู้จักกันแค่สองวัน ถึงเขาจะรู้สึกถูกชะตากับมีนก็ตาม แต่นิวยังไม่ค่อยไว้ใจเท่าไรนัก ถึงแม้หน้าตาจะดีมีรถหรู

            “ไม่ต้องคิดมากเราไม่ทำอะไรนายหรอก”มีนอมยิ้มนิดๆ

            “เปล่าเราไม่ได้กลัว แต่แปลกใจแค่นั้นว่านายทำไมถึง เอ่อ”

            “เอ่อ อะไร หรือคิดว่าทำไมเราถึงตามนายใช่ไหม ถ้านายคิดอย่างที่เราพูด เราบอกให้ก็ได้ เพราะเราถูกชะตากับนายไง”

            “เหรอ ไปก็ได้”

            “ต้องให้ได้อย่างนี้สิเพื่อนรัก”

            นิวยืนยิ้มนิดๆให้มีน เพราะในสิ่งที่มีนพูดออกมานั้นตรงใจเขาทุกอย่าง และรู้สึกดีมากๆที่มีนพูดออกมาอย่างนี้

            “คัท โอค เก่งมากทั้งพีคและกัสเลย”เจนนี่ผู้กำกับสาวเอ่ยขึ้นมา

            “กัสสุดยอดมาก พี่แท่บจะไม่ได้สอนอะไรกัสเลย ถ้าไม่รู้จักกันมาก่อนพี่ยังคิดว่ากัสชอบพีคจริงๆ”เกรซแอคติ้งโค้ชประจำชมรม พูดทีเล่นทีจริง

            กัสไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะเขารู้สึกเขินในคำพูดของเกรซ จนทำให้เขาไม่กล้าสบตาพีคที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขา

            “ใช่ กัสเก่งมากเลย”พีคมองนิวด้วยสายตาเอ็นดู

            “เอาล่ะไม่ต้องมัวมาชมกัน วันนี้พอแค่นี้ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้กัสมาซ้อมต่อนะ”เจนนี่พูดขึ้น

            “ครับ”

            “เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ เอ๊ะ ในละครรุ่นเดียวกันแต่ในชีวิตจริงเป็นรุ่นพี่ แสดงว่าพี่หน้าเด็กใช่ไหม”พีคจ้องไปที่ใบหน้าของกัส

            “น่าจะใช่ครับ”

            “ไปถามน้องอะไรอย่างนั้น หลงตัวเองอีกแล้วนะพีค”เกรซแอคติ้งโค้ชปาดสายตามองพีค

            “มันก็ต้องมีบ้าง แต่ไม่คุยด้วยแล้วไปส่งกัสดีกว่าคุยกับพวกเธอเป็นไหนๆ เราไปกันดีกว่ากัสปล่อยให้สาวๆเขาอยู่ที่นี่แหละ”

            กัสไม่ได้พูดตอบโต้อะไร เขาจึงไปหยิบหนังสือที่วางไว้ แล้วค่อยๆเดินออกไปจากห้องชมรมการละคร โดยมีพีคที่เดินตามมาติดๆจนเดินคู่กัน

            “กลับห้องเลยใช่ไหมหรือว่าจะไปไหนต่อหรือเปล่า”พีคเอ่ยขึ้น

            “อือ เอ่อ”กัสอ่ำอึ้งเพราะเขายังไม่อยากกลับ ยังอยากอยู่กับพีคต่อแต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา

            อือ เอ่อ อะไร มีอะไรบอกพี่มาเลยก็ได้”

            “ไม่มีอะไรครับ”

            “ถ้าไม่มีอะไรถ้างั้นก็กลับห้องก็แล้วกัน”

            “ครับพี่”

            กัสรู้สึกผิดหวังที่พีคไม่ชวนไปไหนต่อ  ทั้งที่ความจริงแล้วเขาอยากจะเป็นฝ่ายเอ่ยชวนด้วยซ้ำ แต่ใจของกัสก็ไม่กล้าพอที่จะทำเช่นนั้น

            “เป็นอะไรดูเงียบๆไป”พีคมีสีหน้าที่สงสัย

            “เปล่าครับพี่”

            “ถ้าไม่มีอะไรก็ไปกันเลย”พีคพูดโดยไม่ได้สนใจอะไรเท่าไรนัก

            อารมณ์ของกัสตอนนี้รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ไปไหนต่อกับพีค อีกใจหนึ่งก็ยังพอชื้นใจอยู่บ้างที่พีคขับรถมาส่งเขาที่ห้องเช่า

            “ช่วงนี้กัสเรียนเป็นไงบ้าง”พีคพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบ

            “ก็ไม่มีอะไรครับ”

            “ดีแล้ว พี่ว่ากัสนี่เรียนเก่งนะ ไม่ค่อยมีปัญหาการเรียนเท่าไร ไม่เหมือนเขื่อนรายนั้น เดี๋ยวไอ้นั่นไอ้นี่วุ่นวายไปหมด ไหนจะต้องไปทำงานพาร์ทไทม์หาเงินเรียนอีก”

            คำพูดคำชมหรือแม้แต่คำติที่เกี่ยวกับเขื่อน นิวนั้นไม่อยากฟังอยากได้ยินอีกต่อไป ถึงแม้เมื่อก่อนเขาจะสนใจเรื่องราวของเขื่อน เพราะว่าเขื่อนได้เป็นเพื่อนสนิทของเขา แต่ในตอนนี้กัสรู้สึกว่าไม่อยากเป็นเพื่อนกับเขื่อนเท่าไรนัก

            “เขื่อนเขาขยันเรียน เก่งอยู่ เขื่อนเขาพูดไปอย่างนั้นแหละ”

            “พี่ว่าไม่น่าใช่มากกว่า แต่ก็เป็นเสน่หอย่างหนึ่งนะ”

            “ใช่ เขื่อนเป็นคนมีเสน่ห อยู่ใกล้ใครคนนั้นก็หลงรัก”กัสอดใจไม่ไหวพูดประชดในคราบความเป็นจริง

            “คงอย่างงั้น เพราะพี่อยู่ใกล้เขื่อนก็มีความรู้สึกเช่นนั้นเหมือนกันนะ”

            นิวแอบมองใบหน้าของพีคที่มีรอยยิ้มอันสดใส ยิ่งใบหน้าของพีคขาวใสออกแนวตี๋ เมื่อรวมกับอาการลักษณะนี้ทำให้พีคพี่เสน่หมากยิ่งขึ้น แต่กัสกับไม่ชอบรอยยิ้มอันนี้ เพราะบ่งบอกได้อย่างดีว่าพีคแอบมีใจให้เขื่อน

            “พี่คงชอบเขื่อนมั้ง”กัสเอ่ยขึ้น

            “ไม่รู้สิ กัสว่าไงบ้างล่ะ”

            “ว่าอะไร”

            “ก็ไม่มีอะไรหรอก”พีคตัดบททันที

            กัสรอคำตอบนั้นแต่ก็ไม่ได้รับรู้สิ่งที่พีคอยากจะบอก ถึงอย่างไรเขาก็รู้ได้จากใบหน้าและคำพูดของพีคที่แสดงออกมาชัดเจน ซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้จิตใจของกัสแสนจะเคว้งคว้างและดิ่งลงอย่างมาก