บทที่ 7

ชิ่งหมัวมัวงงงวย

“ชิงเฟิง ให้คนส่งพวกนางไป บอกว่าเป็นเจตนารมณ์ของข้า”

“ขอรับ!”

ชิงหลิงกับชิงอินก็ตามเหตุการณ์ไม่ทันเช่นกัน แต่สิบปีมานี้พวกนางถูกปลูกฝังให้จงรักภักดีต่อจิ้นอ๋องมาโดยตลอด ต้องเชื่อฟังคำสั่งของจิ้นอ๋อง แม้งงงวยมาก แต่ก็ยังคำนับแล้วถอยออกไป เตรียมตัวไปจวนสกุลลู่

จิ้นอ๋องลงจากรถม้า สองมือไพร่หลัง แหงนมองอักษรจวนจิ้นอ๋องสามตัวบนป้ายประตูด้วยสายตาที่คลุมเครือ

พ่อบ้านกับชิ่งหมัวมัวมองขาของเขาอย่างอกสั่นขวัญแขวน

“ท่านอ๋อง ขาของท่านเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”

“เหมือนเดิม เดินช้าๆ ไม่กี่ก้าวไม่มีปัญหา” จิ้นอ๋องก้าวเข้าประตูใหญ่

เช่นนั้นก็แสดงว่าไม่ดีขึ้น?

พ่อบ้านกับชิงโมโม่สบตากันแวบหนึ่ง ขณะเดียวกันก็ถอนหายใจเงียบๆ รีบเดินตามเข้าไป

ชิ่งหมัวมัวอดกลั้นอารมณ์ที่อยากเข้าไปประคองจิ้นอ๋อง และมองเขาอย่างปวดใจ นางเป็นคนเลี้ยงจิ้นอ๋องโตกับมือ นางปวดใจที่สุด

“ท่านอ๋อง ชิงหลิงกับชิงอินรู้ความเชื่อฟัง ขยันรู้จักหน้าที่ของตัวเอง บ่าวกำลังคิดท่านยังไม่แต่งงาน อย่างไรก็ต้องมีคนดูแล เหตุใดจึงส่งพวกเขาออกไปแล้ว? คุณหนูรองจวนสกุลลู่มีอะไรไม่เหมาะสมอย่างนั้นหรือ?”

ชิ่งหมัวมัวเข้าใจว่าคุณหนูรองลู่มีบางอย่างผิดปกติ จิ้นอ๋องจะสั่งให้ชิงหลิงกับชิงอินไปจับตาดูนาง และไม่กล้าคิดในแง่อื่นเลย

เพียงแต่งานเช่นนี้ ส่งคนอื่นไปก็ได้ ชิงหลิงกับชิงอินถูกปลูกฝังและอบรมเพื่อท่านอ๋องโดยเฉพาะ นางยังคาดหวังว่าเด็กรับใช้ทั้งสองคนจะสามารถกลายเป็นสตรีของท่านอ๋องอยู่เลย

ในสมองของจิ้นอ๋องมีภาพของลู่เจาหลิงผุดขึ้น

มีอะไรไม่เหมาะสม? แม่นางคนนั้นไม่มีอะไรที่ปกติเลย

“คุณหนูรองลู่…เป็นคู่หมั้นของข้า” เขากล่าว

“ท่านอ๋องว่าอย่างไรนะเจ้าคะ? แค่กๆ ๆ!” ชิ่งหมัวมัวตกใจจนสำลักฉับพลัน

“คู่หมั้น?!” เสียงพ่อบ้านเหมือนเป็ดแก่ที่ถูกบีบคอ อุทานกะทันหันเช่นกัน

ท่านอ๋องมีคู่หมั้นตั้งแต่เมื่อไร? เหตุใดพวกเขาไม่รู้?

“อืม เพิ่งหมั้นกันตอนอยู่ระหว่างทางเมื่อครู่”

จิ้นอ๋องนึกถึงเหตุการณ์ที่เจอเมื่อครู่ มุมปากเผยอขึ้นอย่างน่าประหลาด เขาก้มมองปกเสื้อของตัวเอง นึกถึงภาพที่ลู่เจาหลิงเอื้อมมือมากระชากเสื้อของเขาจนเปิดอย่างเด็ดขาดก่อนหน้านี้ ลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลง

พ่อบ้านกับชิ่งหมัวมัวเบิกตาอ้าปากค้าง

ชิ่งหมัวมัวถึงขั้นจะหัวใจวายแล้ว ความตื่นเต้นนี้ มากะทันหันเกินไป รับไม่ค่อยไหว!

“ท่านอ๋อง ท่านบอกว่าในเมืองหลวงมีแต่สตรีธรรมดา น่าเบื่อไม่ใช่หรือ?” พ่อบ้านแทบจะพูดติดอ่างอยู่แล้ว

หลายปีนี้ไทเฮาไม่เคยยอมแพ้เลย นางอยากประทานงานแต่งให้ท่านอ๋องหลายครั้ง แนะนำหนึ่งคนก็ถูกท่านอ๋องปฏิเสธหนึ่งคน ตอนนี้ท่านอ๋องอายุยี่สิบปีแล้ว ปัจจุบันผู้ที่จะเป็นพระชายาจิ้นอ๋องยังริบหรี่มาก ทว่าจู่ๆ มีคู่หมั้นคนหนึ่งโผล่ออกมา?

สวรรค์ นี่ใครจะเชื่อ!

“อืม เจอคนที่ไม่ธรรมดานักคนหนึ่งแล้ว” จิ้นอ๋องนั่งลง

“คนคนนั้นก็คือคุณรองสกุลลู่?” ตาของชิ่งหมัวมัวลุกวาวเป็นประกาย “ท่านอ๋องชอบนางหรือ?”

นิ้วมือจิ้นอ๋องเคาะบนโต๊ะเบาๆ เขาส่ายศีรษะ

“นางชอบข้าต่างหาก และเป็นฝ่ายขอแต่งงานเองด้วย” เขากล่าว

กระทั่งหมดสติยังล้มใส่อ้อมแขนเขาเลย

ลู่เจาหลิง ‘เสียชื่อหมด’

ชิ่งหมัวมัวกุมหัวใจที่เต้นรัว “บุตรสาวของจวนใต้เท้าลู่ลู่หมิงหรือ? บ่าวเคยเห็นคุณหนูทั้งสามของเขา หน้าตาก็ธรรมดานี่นา”

ท่านอ๋อง ท่านคงจะไม่ได้ชอบอะไรแปลกๆ กระมัง?

อีกทั้งนอกจากคุณหนูใหญ่ อีกสองคน คนหนึ่งเป็นลูกคนรอง อีกคนเป็นลูกอนุภรรยา ลูกอนุภรรยาของใต้เท้าลู่อยากเป็นพระชายาจิ้นอ๋อง? สถานะต่างกันเกินไปกระมัง!

“เล่ากันว่าคนที่เป็นลูกคนรอง คุณหนูรอง”

“แม่นางคนนั้น คำพูดและกิริยาเหมือนลูกอนุภรรยา ดูตระหนี่ถี่เหนียวมาก ท่านอ๋อง…” ชิ่งหมัวมัวจะร้องไห้แล้ว “ท่านจะลองพิจารณาอีกหน่อยหรือไม่?”

จิ้นอ๋องหัวเราะเบาๆ

“หมัวมัวนางคือคุณหนูรองที่เพิ่งกลับเมืองหลวงจากบ้านนอก ท่านน่าจะไม่เคยเจอ”

“ถูกเลี้ยงดูที่บ้านนอก?” ชิ่งหมัวมัวโล่งอกก่อน แต่หลังจากนั้นก็เริ่มร้อนใจ ใต้เท้าลู่ยังมีลูกอีกคนที่เลี้ยงไว้บ้านนอก?

“เรื่องนี้มอบให้ท่านไปจัดการ ข้าพักผ่อนสักครู่ก็จะเข้าวัง ขอให้ฮ่องเต้ประทานงานแต่ง” จิ้นอ๋องกล่างพลางใช้มือลูบหน้าอก

ตรงนั้น เคยถูกมือข้างหนึ่งที่เย็นเฉียบสัมผัส

แม่นางที่บอกว่าสามารถช่วยชีวิตเขา…

เริ่มสนุกแล้ว

“ท่านอ๋อง ท่านหมอฝู่มาแล้ว”

จิ้นอ๋องมองไปทางหมอฝู่ที่เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“ข้อน้อยคำนับท่านอ๋อง!”

หมอฝู่ที่ค่อนข้างฉุนเฉียวและค่อนข้างหยิ่งผยองตอนอยู่ต่อหน้าคนสกุลลู่ หลังจากเห็นจิ้นอ๋อง น้ำตาคนแก่ก็แทบไหลพรากเช่นกัน

เขาคิดว่าชาตินี้จะรอไม่ถึงวันที่จิ้นอ๋องกลับจวนเสียแล้ว คิดไม่ถึง เขาไม่เพียงรอจนถึงวันนี้และไม่ตายแล้วด้วย!

“หมอฝู่ ไม่เจอกันหลายปี ท่านสบายดีหรือไม่?”

“เรียนท่านอ๋อง เดิมทีข้าแย่แล้ว แต่ตอนนี้ค่อยยังชั่วแล้วขอรับ!” หมอฝู่กล่าวอย่างตื่นเต้น

พลันจิ้นอ๋องอึ้ง “หืม?”

หมอฝู่เดินเข้ามาใกล้ๆ พ่อบ้านกับชิ่งหมัวมัวต่างก็มีวิสัยทัศน์ ทั้งสองถอยออกไปพร้อมกัน

ในห้องไม่มีคนอื่นแล้ว สีหน้าหมอฝู่เคร่งขรึมฉับพลัน

“ท่านอ๋อง ท่านรู้ความพิเศษของคุณหนูลู่จึงให้ข้าไปรักษานางใช่หรือไม่?” เขาว่าแล้ว จิ้นอ๋องในวัยเด็กเย็นชาจะตาย เขาจะใจดีเช่นนี้ได้อย่างไร?

“ความพิเศษ?” จิ้นอ๋องมองเขา

หรือว่า หมอฝู่ก็ต้องการความช่วยเหลือจากนาง?

“นั่นไม่ใช่แค่พิเศษแล้ว ต้องเรียกว่าลี้ลับ! ตลอดทางที่ข้ากลับมายังงงงวยอยู่เลย”

หมอฝู่เล่าเรื่องราวอย่างละเอียด เอื้อมมือไปกดหน้าผากตัวเอง

“ถ้าหากเป็นคนอื่น อย่างไรข้าก็ไม่มีทางเชื่อ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวข้า ข้ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าหัวกับร่างกายผ่อนคลายลงเยอะมากจริงๆ และไม่รู้สึกปวดหัวแม้แต่นิดเดียวแล้ว!”

จิ้นอ๋องมองเขาด้วยแววตาที่มืดเล็กน้อย

หนวดสีขาวของหมอฝู่ถึงกับสั่นเพราะความตื่นเต้น

“เดิมทีในช่วงสองวันนี้ ข้าเข้าธรณีประตูยังค่อนข้างเหนื่อยเลย แต่ท่านอ๋องเดาดูว่าเกิดอะไรขึ้น? เมื่อครู่ตอนเข้าประตูใหญ่จวนอ๋อง ข้าแทบกระโดดเข้ามาด้วยซ้ำ!”

แขนขาแก่ๆ นี่ มันเบาลงอย่างเห็นได้ชัด จนทำให้เขาไม่สามารถมองข้าม

ระหว่างทางที่กลับมา เขานึกถึงสิ่งที่ลู่เจาหลิงทำหลายรอบ พูดได้คำเดียวว่าลี้ลับ

“เรื่องนี้เก็บไว้เป็นความลับก่อนชั่วคราว” จิ้นอ๋องกล่าวเสียงเบา

ตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นที่เขามีต่อลู่เจาหลิงเพิ่มขึ้นหลายส่วน

“เข้าใจแล้ว แต่ว่าท่านอ๋อง ต้องบอกเอาไว้ก่อน คุณหนูลู่ถือว่าได้ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ ต่อไปข้าต้องปกป้องนาง”

จิ้นอ๋องมองสีหน้าที่ให้ท้ายอย่างเห็นได้ชัดของหมอฝู่ อดไม่ได้ที่จะขำเงียบๆ

“แม่นางนั่นก็นับว่าเก่ง กลับเมืองหลวงไม่ถึงหนึ่งวัน ก็หาที่พึ่งให้ตัวเองสองคนแล้ว”

แม้แต่ตาเฒ่าหมอฝู่ที่นิสัยไม่ดีนัก ตอนนี้ก็ยังทำหน้า ‘ใครกล้ารังแกนาง เขาก็สู้ตายกับคนนั้น’

ยอดเยี่ยมจริงๆ

หมอฝู่ตั้งใจพูดเรื่องนี้กับเขาโดยเฉพาะ และเป็นการบอกเป็นนัยว่า ให้เขาอย่ารังแกแม่นางคนนั้นกระมัง?

จากนั้นหมอฝู่ก็พูดถึงสกุลลู่

“ครอบครัวลู่หมิงทิ้งให้แม่นางลู่อยู่บ้านนอกโดยไม่ถามไม่สนใจสิบปี รับนางกลับเมืองหลวงครั้งนี้ ท่าทีที่ปฏิบัติต่อนางก็แย่มาก และยังให้นางไปอยู่ในห้องที่ผุพัง!”

“ห้องที่ผุพัง?”

หมอฝู่เล่าความชั่วของคนสกุลลู่อย่างจริงจังทันที

ไม่มีใครรู้ดีกว่าเขาแล้ว ผู้ชายตรงหน้าคนนี้เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นเพียงใด ครอบครัวลู่หมิงล่วงเกินเขา วันข้างหน้าไม่ได้อยู่อย่างเป็นสุขแน่นอน!

“แต่คุณหนูลู่ก็ฉลาดจริงๆ ทั้งที่ยังอ่อนแออยู่ก็รู้จักยืมแรงของข้า ให้พวกเขาเปลี่ยนห้องให้ เพียงแต่อาการของนางสาหัส ข้างกายไม่มีคนที่ใส่ใจสักคนคอยปรนนิบัติคงไม่ได้”

เขาไม่ได้พูดเรื่องที่บาดแผลนั่นถึงตายเลยเลยทีเดียว