บทที่ 8

จิ้นอ๋องหัวเราะเบาๆ

“ดูเหมือนหมอฝู่จะประทับใจในตัวนางมาก ตั้งแต่มาถึงก็ชมนางหลายครั้งแล้ว”

“ข้าก็แค่พูดไปตามความจริง” หมอฝู่กล่าว

ลู่เจาหลิงก็ฉลาดจริงๆ นั้นแหละ

“เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง ข้าได้ส่งเด็กรับใช้ไปให้นางสองคนแล้ว ชิ่งหมัวมัวอบรมด้วยตัวเอง น่าจะละเอียดรอบคอบ”

“เช่นนั้นก็ดี เช่นนั้นก็ดี”

หมอฝู่โล่งอกอย่างที่คิด แต่แล้วก็นึกถึงอะไรบางอย่าง อดไม่ได้ที่จะมองจิ้นอ๋องอย่างคาดคะเน แววตาสั่นไหว

“ท่านอ๋องกับคุณหนูลู่รู้จักกันได้อย่างไร? ท่านดูดีกับนางเป็นพิเศษเลยนะ”

“นางบอกว่าสามารถช่วยข้า”

คำพูดประโยคเดียวของจิ้นอ๋อง ปัดความคิดที่จะจุ้นเรื่องชาวบ้านของหมอฝู่ทิ้งไปในพริบตา

สีหน้าเขาเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“คุณหนูรู้อาการของร่างกายท่านได้อย่างไร?” ขณะกล่าว เขายังได้มองไปที่หน้าอกของจิ้นอ๋อง

เขาเห็นความแปลกประหลาดที่หน้าอกจิ้นอ๋องตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน แต่เขาก็หมดหนทาง ดังนั้นจิ้นอ๋องจึงตามหาหมอมีชื่อเสียงและผู้วิเศษมาโดยตลอด

“นางบอกว่านางมองออก หมอฝู่เชื่อหรือไม่?”

หมอฝู่นึกถึงเหตุการณ์ที่ลู่เจาหลิงช่วยเขาเมื่อครู่ สีหน้ายิ่งเคร่งขรึมแล้ว

“ข้าไม่เชื่อไม่ได้”

แต่ก็ชะงักไปครู่หนึ่ง เขาอดไม่ได้ที่จะกล่าว “เพียงแต่เรื่องนี้มันน่าตกใจเกินไป คุณหนูลู่ที่เป็นเด็กผู้หญิงอายุสิบหกปี และเติบโตที่บ้านนอก ไปเรียนความสามารถพวกนี้มาจากไหน?”

“นี่ก็เป็นเรื่องที่ข้าอยากรู้เช่นกัน”

จิ้นอ๋องลูบแหวนสีดำตรงนิ้วกลางข้างซ้ายเบาๆ

“ดูคุณหนูลู่ไม่ใช่คนชั่ว”

จิ้นอ๋องอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้ว เขาเหลือบมองหมอฝู่แวบหนึ่ง “หมอฝู่ก็อายุไม่น้อยแล้ว กลับยังพูดคำพูดที่ไร้เดียงสาเช่นนี้ออกมาได้”

คนคนหนึ่งจะชั่วหรือดี สามารถมองออกได้ในปราดเดียวหรือ?

ดูเหมือนฝีมือของแม่นางผู้นั้นไม่ธรรมดา สามารถชนะใจหมอฝู่ในพริบตา

“ข้ามีชีวิตมาหลายสิบปีแล้ว เคยมองคนไม่น้อย แววตาของคุณหนูลู่สุกใส ไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์แน่นอน” หมอฝู่กล่าว

จิ้นอ๋องก็ไม่ได้เถียงกับเขา เพียงแค่กล่าวอย่างแผ่วเบาหนึ่งประโยค

“ในเมื่อหมอฝู่ชอบนาง เช่นนั้นก็กลับไปเตรียมของขวัญดีๆ สักชิ้นเถอะ”

“เตรียมของขวัญ? ของขวัญอะไร?”

“ข้ากำลังจะหมั้นหมายกับคุณหนูลู่ท่านนั้น ท่านที่เป็นผู้อาวุโสไม่ต้องมอบของขวัญหรือ?”

“อะไรนะ? หมั้นหมาย?!”

ข้างนอก พ่อบ้านกับชิ่งหมัวมัวสบตากันแวบหนึ่ง

ดูสิ อีกรายแล้วที่โดนข่าวนี้ของท่านอ๋องสะเทือนจนร้องเสียงหลง

วังหลวง

ไทเฮากำลังพิงอยู่บนเก้าอี้เบาะนวม โดยข้างๆ มีขันทีปากแดงฟันขาวคนหนึ่งนั่งคุกเข่า กำลังนวดขาให้นางเบาๆ

มีคนวิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ

“ทูลไทเฮา จิ้นอ๋องกลับเมืองหลวงแล้วเพคะ!”

ไทเฮาลุกพรวดขึ้นมานั่งทันที

“เจ้าว่าอะไรนะ? เหตุใดเขาจึงกลับเมืองหลวงกะทันหัน?”

“ไม่มีใครได้รับข่าวล่วงหน้า ตอนนี้จิ้นอ๋องกลับถึงจวนจิ้นอ๋องแล้ว คาดว่าอีกไม่นานก็จะเข้าวังเพคะ” นางกำนัลกล่าว

ไทเฮากัดฟัน “ไท่ซ่างหวงเรียกเขากลับเมืองหลวงแน่ ทั้งๆ ที่ให้คนจับตาดูเขาไว้แล้ว เหตุใดยังสามารถปล่อยให้เขาส่งจดหมายออกไปได้?”

ไท่ซ่างหวงป่วยหนัก นอนติดเตียงมาสองเดือนแล้ว หลายคนต่างกำลังรอข่าวการสิ้นพระชนม์ของเขาเงียบๆ ใครจะคาดคิดว่าจิ้นอ๋องจะกลับเมืองหลวงในเวลานี้

“จิ้นอ๋องกลับเมืองหลวงแล้วอย่างไร? แม้แต่ตาเฒ่าฝู่หย่วนก็ไม่สามารถรักษาไท่ซ่างหวง จิ้นอ๋องกลับมาก็เปล่าประโยชน์!”

ไทเฮาใจเย็นลงอีกครั้ง พลันสะบัดแขนเสื้อนั่งลงอย่างสุขุม “แต่ว่านะ จู่ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ เสิ่นเซียงจวิ้นปลื้มจิ้นอ๋องตั้งแต่เด็กไม่ใช่หรือ? ไป เรียกนางเข้าวัง ข้าจะลองถามเด็กนั่นดูว่าอยากเป็นพระชายาจิ้นอ๋องหรือไม่”

“เพคะ”

เสิ่นเซียงจวิ้น คุณหนูของอัครเสนาบดีเสิ่นปีนี้เพิ่งจะอายุสิบหกปี งดงามละเอียดลออ เดิมทีก็ควรคุยเรื่องแต่งงานแล้ว แต่นางเอาแต่รอจิ้นอ๋องมาโดยตลอด นี่เป็นเรื่องที่เกือบทั้งแวดวงชนชั้นสูงต่างก็รู้

สาเหตุหลักเพราะไทเฮาเคยรับปากอ้อมๆ ตอนนั้นไทเฮาเคยบอกเป็นนัยกับพวกเขาว่า รอจิ้นอ๋องกลับมาก็จะประทานงานแต่งให้พวกเขา

ดังนั้นทั้งครอบครัวอัครเสนาบดีเสิ่นก็เกือบยอมรับการแต่งงานนี้ทุกคน

เสิ่นเซียงจวิ้นได้ยินว่าไทเฮาเรียกพบ นางไม่กล้าละเลย รีบแต่งหน้าทำผมเข้าวังทันที

หลังจากเห็นนางกำนันที่นำทาง ก็ยัดถุงเงินเล็กๆ ใบหนึ่งให้นาง พลางกล่าวถามเสียงเบา “วันนี้ไทเฮาเรียกข้าคนเดียว หรือคุณหนูท่านอื่นก็มาด้วย?”

“เรียกคุณหนูเสิ่นคนเดียวเจ้าค่ะ” นางกำนัลคลำถุงเงินสองสามที คุณหนูเสิ่นใจกว้างเสมอ นางก็กล่าวเสริมอย่างเป็นงานอีกประโยค “ได้ยินมาว่าจิ้นอ๋องกลับเมืองหลวงแล้ว อีกเดี๋ยวน่าจะเข้าวังเช่นกัน ไทเฮาก็เรียกคุณหนูเสิ่นเข้าวังด้วยเหตุนี้เจ้าค่ะ”

“จิ้นอ๋องกลับมาแล้ว?”

เมื่อเสิ่นเซียงจวิ้นได้ยินข่าวนี้ ทั้งประหลาดใจและปลื้มปีติ และตื่นเต้นจนหน้าแดงในพริบตาแล้ว

เพราะจิ้นอ๋องจะเข้าวัง ไทเฮาจึงเรียกนางมา?

นึกถึงไทเฮาจับมือนางเมื่อหลายปีก่อน ชมว่านางงามดังบุปผาโฉมดั่งจันทรา นางกับจิ้นอ๋องเป็นคู่ที่ฟ้าดินสร้างมาเพื่อคู่กัน หัวใจของเสิ่นเซียงจวิ้นเริ่มเต้นตึกตัก

ไทเฮาจะประทานงานแต่งให้นางกระมัง?

ไม่เสียดายเวลาหลายปีที่นางทุ่มเทแรงกายแรงใจมอบของขวัญให้ไทเฮาในเทศกาลต่างๆ และเรียนรู้การชงชา การเย็บปักถักร้อยที่ไทเฮาทรงโปรด ไทเฮาโปรดปรานนางจริงๆ ด้วย

เสิ่นเซียงจวิ้นข่มความตื่นเต้นในใจ หลังจากเจอไทเฮา นางคำนับอย่างงดงาม

“หม่อมฉันถวายบังคมไทเฮา ขอทรงอายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปีเพคะ”

“รีบลุกขึ้นเถิด” ไทเฮากวักมือ พลางมองเสิ่นเซียงจวิ้นตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ยิ้มเมตตา “ไม่ได้เจอกันหลายวัน คุณหนูสกุลเสิ่นงามขึ้นอีกแล้ว ราวกับดอกไม้ก็มิปาน”

เสิ่นเซียงจวิ้นก้มหน้าเล็กน้อย “ไทเฮาจึงจะเหมือนดอกไม้เพคะ งามหยาดเยิ้มล่มบ้านล่มเมืองดังดอกโบตั๋น”

“ฮ่าๆ ๆ เจ้าปากหวานจริงๆ เซียงจวิ้นปีนี้อายุสิบหกแล้วกระมัง? คิดว่าพ่อแม่ของเจ้าน่าจะร้อนใจแล้ว เด็กบ้านอื่นอายุเท่านี้ก็คุยเรื่องแต่งงานนานแล้ว”

เพราะเรื่องแต่งงานของนางจริงๆ!

แก้มเสิ่นเซียงจวิ้นร้อนผ่าว “ไทเฮา หม่อมฉันไม่รีบร้อนเพคะ”

“จะไม่รีบร้อนได้อย่างไร?” ไทเฮากวักมือให้นางเข้ามา พลันจับมือของนางไว้ “ข้ารู้ว่าเจ้าคิดอะไรอยู่ จิ้นอ๋องกลับเมืองหลวงแล้ว ข้าจะลองถามเจตนาของเจ้าตอนนี้ อีกเดี๋ยวจะได้ไม่จับคู่ผิด”

“ไทเฮา…” เสิ่นเซียงจวิ้นก้มหน้าอย่างหน้าแดง “เซียงจวิ้นขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของไทเฮาเพคะ”

“ได้ ได้ เช่นนั้นข้าตัดสินใจให้เจ้าเดี๋ยวนี้ พวกเรารีบหมั้นหมายกับจิ้นอ๋องเสีย กันคนอื่นมาแย่งไปเสียก่อน”

“ทูลไทเฮา จิ้นอ๋องเข้าวังแล้วเพคะ!” นางกำนัลคนหนึ่งเข้ามารายงาน

เสิ่นเซียงจวิ้นเงยหน้าฉับพลัน ยากจะปกปิดความตื่นเต้น

เขาเข้าวังจริงๆ ด้วย

หัวใจนางผูกกับตัวเขามาแปดปีเต็มๆ! ชาตินี้นางจะแต่งงานกับเขาคนเดียว!

“เขาไปหาไท่ซ่างหวงหรือ?”

“ทูลไทเฮา จิ้นอ๋องไปที่ห้องทรงอักษรก่อนเพคะ”

ไทเฮาลุกขึ้นยืน จูงมือเสิ่นเซียงจวิ้น “ถือว่ายังจำเสด็จพี่ของเขาได้ พอดีเลย พวกเราก็ไปห้องทรงอักษร ให้ฝ่าบาททรงมีราชโองการประทานงานแต่งทันที”

นอกห้องทรงอักษร จิ้นอ๋องที่นั่งอยู่บนเสลี่ยงมองร่างเงาสีเหลืองสดที่ยืนอยู่หน้าประตู มุมปากเผยอขึ้นเล็กน้อย

ออกมาต้อนรับด้วย?

ฮ่องเต้เดินอย่างองอาจมาถึงตรงหน้าเขา พลันเรียกอย่างตื่นเต้น “อาเยว่ ในที่สุดเจ้าก็กลับมาเสียที! หลายปีมานี้ข้าคิดถึงเจ้าตลอด!”

“เสด็จพี่ ไม่เจอกันหลายปี ท่านดูแก่ขึ้นนะ บนใบหน้าเริ่มมีริ้วรอยแล้ว” จิ้นอ๋องส่ายศีรษะ พลางถอนหายใจ

พลันฮ่องเต้ชะงัก