บทที่ 16

ชิงอินและชิงหลินฝึกฝนเป็นเวลาสิบปี และรอคอยท่านอ๋องกลับมาอย่างใจจดใจจ่อ เพื่อจะได้ปรนนิบัติอยู่ข้างกายเขา ผลสุดท้ายเมื่อจิ้นอ๋องกลับมา พวกนางพบหน้ากันแล้ว หลังจากนั้นก็ถูกส่งไปยังจวนสกุลลู่

หากจะบอกว่าในใจพวกนางไม่ผิดหวังเลยนั้นก็คงเป็นไปไม่ได้

แต่พวกนางได้รับการสั่งสอนจากชิ่งหมัวมัว ในเมื่อมาแล้วก็ต้องทำงานให้ดี ดังนั้นเรื่องการดูแลลู่เจาหลิง พวกนางทั้งสองจึงไม่คิดจะลักไก่

ชิงหลิงไปเตรียมน้ำร้อนให้ลู่เจาหลิงอาบน้ำ

ส่วนชิงอินเป็นคนยกน้ำแกงบำรุงร่างกายเข้ามา และตอนที่ป้อนน้ำแกงให้ลู่เจาหลิงดื่มก็ระมัดระวังเช่นกัน

นางเอาแต่คิดอยู่ตลอด ว่าลู่เจาหลิงเข้ากับคนอื่นได้ง่าย หรือจะทรมานคนใช้อย่างพวกนางสองคนหรือไม่ แต่คาดไม่ถึงเลยว่าจู่ ๆ ลู่เจาหลิงจะถามคำถามเช่นนี้กับนาง

ช่วงนี้เจ้าฆ่าคนหรือ?

“อย่ากังวลไป” ลู่เจาหลิงเอ่ย

หลังชิงอินวางถ้วยน้ำแกงเรียบร้อย และก็ยืนอยู่หน้าเตียง “คุณหนูลู่คิดจะลงโทษชิงอินหรือเจ้าคะ?”

ยอมรับแล้วหรือ?

ลู่เจาหลิงเลิกคิ้วขึ้น และดูเหมือนว่าสาวใช้ที่จวนจิ้นอ๋องส่งมา จะยังมีความหยิ่งเล็กน้อย...

ไม่คู่ควรแก่การโกหก

หรือจะบอกว่า การยอมรับอยู่ตรงหน้านางก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ?

“เรื่องที่เจ้าฆ่าคน จวนจิ้นอ๋องคงไม่รู้กระมัง?” ลู่เจาหลิงถามอีกครั้ง

ชิงอินมองนางด้วยความตกใจอีกครั้ง “ท่านรู้ได้อย่างไรเจ้าคะ?”

ถูกต้องแล้ว เรื่องนี้ ชิ่งหมัวมัวไม่รู้ คนในจวนอ๋องก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน และมีแค่ชิงหลิงเท่านั้นที่รู้

ในระยะนี้นางเอาแต่สับสนว่าบอกชิ่งหมัวมัวดีหรือไม่ แต่ก็กลัวว่าหลังจากชิ่งหมัวมัวรู้ จะไม่อนุญาตให้นางปรนนิบัติท่านอ๋องแล้ว

“ดูออกน่ะ” ลู่เจาหลิงเอ่ย

ดูออกได้เยี่ยงไรกัน?

ได้ยินมาว่าลู่เจาหลิงเพิ่งเข้าเมืองหลังกลับมาจากนอกเมือง...

ชิงอินมองลู่เจาหลิงไม่ออกเลย

“เดิมข้าไม่อยากจะยุ่งเรื่องของเจ้า แต่ว่า มือของเจ้าล้างไม่สะอาด และมันส่งผลกระทบมายังข้าแล้ว” ลู่เจาหลิงมองไปที่มือขวาของนาง

จิ๊ เมื่อกี้นางหิวมากเกินไปหน่อย ขอดื่มน้ำแกงก่อนค่อยเอ่ยต่อแล้วกัน

แต่ถ้าชิงอินใช้มือนี้ยกอาหารให้นางกิน นางดื่ม แถมอาจจะหวีผมหรือพับเสื้อผ้าชั้นในให้นาง นางก็ทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

เมื่อได้ยินคำที่นางเอ่ย ชิงอินก็ยกมือของตัวเองขึ้น แต่จะมองอย่างไรก็ไม่เห็นมีปัญหาตรงไหนเลย

นางกับชิงหลินเป็นคนที่ชิ่งหมัวมัวเลือกและทั้งสั่งสอนมาเป็นอย่างดี พวกนางคิดว่าหลังจากโตไปแล้วจะต้องเป็นคนในห้องของท่านอ๋อง ร่างกายจึงต้องสะอาดงดงาม และไร้ตำหนิ

มือของนางเรียวยาว ขาวราวกับต้นหอม และสะอาดเรียบร้อย จะบอกว่าไม่สะอาดได้อย่างไร?

ชิงอินมองไปทางลู่เจาหลิงด้วยความสงสัย

ลู่เจาหลิงคงไม่ได้มีอาการป่วยทางจิตอะไรหรอกกระมัง?

“คนที่เจ้าฆ่าคือคนที่ชั่วร้ายมาก และตอนที่ฆ่าเขา เขากำลังทำเรื่องเลว ๆ อยู่ใช่หรือไม่?” ลู่เจาหลิงเอ่ยอีกครั้ง

ชิงอินเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ ทำไมถึงรู้แม้แต่เรื่องนี้เล่า?

ในคืนวันนั้น นางกลับจวนหลังจากทำธุระ เดินผ่านป่าเล็ก ๆ และเห็นผู้ชายแบกสาวน้อยนางหนึ่งเข้ามาอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ

ชิงอินลังเลอยู่เล็กน้อย แต่ก็ตามไป

หลังจากชายคนนั้นโยนสาวน้อยลงบนพื้น ชิงอินถึงได้เห็นว่าสาวน้อยดู ๆ ไปแล้วอายุน่าจะไม่เกินสิบเอ็ดสิบสองปี

นางถูกเศษผ้ายัดปากไว้ และหลังจากชายคนนนั้นดึงมันออก สาวน้อยสะอื้นสักพักก็เริ่มร้องไห้ออกมา

“พี่ชาย ท่านปล่อยข้าไปเถอะ ต่อไปข้าจะเชื่อฟังท่านอย่างแน่นอน เหรียญทองแดงของท่านพ่อข้าจะซื้อเหล้าให้ท่านดื่มทั้งหมดเลย...”

“ใครสนใจเหรียญทองแดงไม่กี่เหรียญของเจ้ากัน? ข้าอายุยี่สิบกว่าปีแล้วยังหาเมียไม่ได้ ต้องฟังเสียงท่านพ่อท่านแม่ทำเรื่องวุ่นวายกันอยู่ที่ห้องข้าง ๆ ทุกวันอีก และคนแก่ทั้งสองนั้นไม่อายเลย ทำเอาข้าหงุดหงิดจนทนไม่ไหวแล้ว!”

“พี่ชาย กรี๊ด!” สาวน้อยร้องไห้อย่างน่าสังเวช แต่ก็ดูออกว่าพี่ชายของตัวเองผิดปกติ และคิดไม่ถึงเลยว่าเขากำลังปลดเข็มขัดออก!

นางร้องไห้ไปด้วย ถอยไปด้านหลังไปด้วย คิดจะหนี แต่ก็ไม่มีแรง และท่าทางดูตื่นตระหนกทั้งหวาดกลัวด้วย

“เจ้าป่วยไปครึ่งเดือน และใช้เงินที่อยู่ในบ้านไปซื้อยาจนหมด ทำให้ข้าไม่มีเงินไปหาสาว ๆ ที่หออี้หง ดังนั้นต่อไปก็ใช้เจ้าระบายความใคร่ เงินทองจะได้ไม่รั่วไหลออกนอกด้วย...”

ชายคนนั้นถอดเสื้อผ้าออก ยื่นมือออกไปจับข้อเท้าของสาวน้อยไว้ จากนั้นก็ดึงตัวนางเข้าหาตนเองอย่างแรง

สาวน้อยกรีดร้องเสียงหลง

ชิงอินชาไปทั้งตัวแล้ว!

นางไม่เคยคิดเลยว่าบนโลกจะยังมีคนที่น่าขยะแขยงเยี่ยงนี้อยู่ นี่เป็นพี่น้องกัน! และพี่ชายแท้ ๆ คนนี้ ถึงกับคิดจะขืนใจน้องสาวตนเอง!

แถมสาวน้อยคนนี้ยังอายุแค่สิบเอ็ดสิบสองปีเท่านั้น!

ชิงอินขอบตาแดง เพลิงโทสะแทบจะแผดเผาสติของนาง ภายในโสตก็ได้ยินสาวน้อยคนนั้นกรีดร้องเสียงหลงอย่างหวาดกลัวและสิ้นหวัง นางจึงพุ่งเข้าไปโดยไม่ทันได้คิดอะไร และเตะชายคนนั้นจนกระเด็น

สุดท้ายด้านนั้นมีต้นกล้าที่ไม่รู้ว่าหักกลางลำได้เยี่ยงไรอยู่พอดี ตรงรอยหักแหลมยาว และตอนที่ชายคนนั้นหกล้มลงไปก็กระแทกเข้าไปอย่างจัง จนถูกแทงทะลุหัวใจ

นอกป่าละเมาะมีคนตะโกนเรียกเหอยา กำลังเดินเข้ามาใกล้ ชิงอินจึงสงบสติลงในทันที และก็รีบหลบตัวก่อน

หลังจากนั้นนางเห็นหญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามา เมื่อเห็นสาวน้อย ก็ชะงักไปเล็กน้อย และกอดนางพลางร้องไห้ออกมาเสียงดัง

นั่นคงจะเป็นมารดาของสาวน้อยคนนั้น

ชิงอินเห็นว่าหญิงสาวน่าจะดีต่อสาวน้อย ก็เลยไม่ได้ปรากฏตัว และหญิงสาวคนนั้นสายตาไม่ดี ตอนนั้นท้องฟ้าก็มืดแล้ว นางถึงกับมองไม่เห็นผู้ชายที่อยู่ไม่ไกลนัก เมื่อเห็นบุตรสาวเหมือนจะตกใจจนขวัญหาย จึงแบกนางวิ่งหนีไป

ตอนนั้นหลังจากชิงอินเตะผู้ชายคนนั้นก็สนใจมองไปที่สาวน้อยเท่านั้น หลังจากพวกนางสองแม่ลูกจากไป นางถึงไปดูผู้ชายคนนั้น ถึงได้ตกใจที่เห็นเขาแขวนอยู่บนต้นไม้ที่หัก และเสียชีวิตไปแล้ว

ตอนนี้นางนึกขึ้นได้ ว่าตอนนั้นนางใช้มือขวาดึงผู้ชายคนนั้น และคิดจะลากเขาออกมาจากต้นไม้ ด้วยเหตุนี้บนมือจึงเปื้อนเลือดของเขา

แต่เห็นได้ชัดว่านางล้างสะอาดแล้ว

อยู่ด้านนอกล้างไปแล้วหนึ่งรอบ หลังจากกลับจวนสกุลลู่ยังใช้หญ้าหอมล้างอีกหลาย ๆ รอบ จนสะอาดเอี่ยมแล้ว

แถมนี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วด้วย

ชิงอินมองลู่เจาหลิงด้วยความตกใจ

แม้ลู่เจาหลิงจะเอ่ยถูกต้องแล้ว แต่นางก็ยังคงไม่เชื่อว่ามือของตัวเองจะสกปรกอยู่

“คุณหนูลู่ มือของข้าล้างสะอาดแล้วนะเจ้าคะ”

ลู่เจาหลิงมองมือของนาง และเม้มริมฝีปากเล็กน้อย “อย่างนั้นหรือ? เช่นนั้นเจ้ารู้สึกหรือไม่ว่า มือมักจะมีกลิ่น แถมยังเรียกแมลงอีก?”

เมื่อคำพูดนี้เอ่ยออกมา ใบหน้าของชิงอินก็เปลี่ยนไปในทันที

มือของนางล้างสะอาดแล้ว แต่ตอนที่ทาเครื่องประทินผิว นางมักจะได้กลิ่นคาวที่มีก็เหมือนไม่มีอยู่จริง ๆ

ยังมีช่วงนอนหลับในตอนกลางคืน มีสองครั้งที่จู่ ๆ นิ้วมือของนางก็เกิดอาการคัน พอตื่นขึ้นมาจุดตะเกียง คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีแมลงตัวเล็ก ๆ ไต่อยู่บนนิ้วมือของตนเอง

นางนอนกับชิงหลิง คืนนั้นนางทั้งสองเปลี่ยนผ้านนวม และทำความสะอาดห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ยังหาแมลงชนิดอื่นไม่เจอ

ชิงอินร้องออกมาไร้เสียง “หรือว่านี้จะเป็นผลกรรมที่ข้าฆ่าคน?”

“ไม่ใช่” ลู่เจาหลิงส่ายหน้า “คนผู้นั้นสมควรตาย แค่เขาเป็นคนที่ชั่วร้ายมาก ในขณะที่กำลังทำเรื่องไม่ดีแล้วถูกเจ้าขัดจังหวะ ความอาฆาตจึงระเบิดออกมา และในตอนนั้นเจ้าก็เปื้อนเลือดของเขาด้วย ดังนั้นนิ้วมือของเจ้าถึงได้สกปรก”

ชิงอินมองมือของตัวเองอีกครั้ง

“แต่ข้าไม่เห็นอะไรเลยนะเจ้าคะ”

“เจ้าอยากเห็นหรือไม่?” ลู่เจาหลิงเอียงศีรษะและคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ตอนนี้ข้าอ่อนแอ จึงทำให้เจ้าหูตาสว่างไม่ได้ แต่มือของเจ้าต้องล้างให้สะอาด มิเช่นนั้นก็กลับจวนจิ้นอ๋องไปเสีย”

นางไม่ได้รังเกียจชิงอิน แต่รังเกียจความสกปรกที่อยู่บนมือนี่ต่างหาก

“เช่นนั้นข้าจะไปล้างอีกหลาย ๆ รอบนะเจ้าคะ” ชิงอินเม้มริมฝีปาก หมุนตัวและเดินจากไป