บทที่ 18

ไทเฮาทรงเอ็นดูเขามาแต่ไหนแต่ไร!

“จิ้นอ๋องรังแกคนอื่นมากเกินไปแล้ว คนชั้นต่ำน้อยนั่นเป็นอนุของข้า และคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะแย่งไปแล้ว!”

จูหมิงเฮ่ายิ่งคิดก็ยิ่งน่าโมโห เป็นถึงท่านอ๋องแท้ ๆ เหตุใดถึงได้แย่งผู้หญิงกับซื่อจื่อจวนโหวอย่างเขากัน?

ชิงฝูโหวฮูหยินสงสารจนน้ำตาไหล เมื่อได้ยินก็เอ่ยโดยไม่คิดอะไร “ท่านโหว ดูสิเจ้าคะว่าเฮ่าเอ๋อร์ของพวกเราถูกรังแกจนมีสภาพเป็นเยี่ยงไรแล้ว? ท่านในฐานะที่เป็นพ่อหากไม่หนุนหลังเขา พวกเราแม่ลูกจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด?”

แม้ชิงฝูโหวจะสงสารบุตรชาย แต่ก็ยังคงสับสนอยู่

“หมิงเฮ่าไปแย่งผู้หญิงกลางถนนมาเป็นอนุ แบบนี้จะมีหน้ามีตาได้เยี่ยงไร? ยังหนุ่มอยู่แท้ ๆ แต่คนก็รู้จักกันหมดแล้วว่าเขาเอาอนุเข้ามาในจวน จนชื่อเสียงเสียหายหมดแล้ว!”

อีกอย่างยังคงคิดจะไปแย่งกลับบ้านมาอย่างไร้ยางอายเช่นนั้น ได้ยินมาว่าแม่นางนั่นวิ่งหนีแล้ว เจ้าเด็กบ้านี่ยังพาคนไล่ล่าและสกัดกั้นไว้อีก

นี่หมายความว่าเยี่ยงไร?

หมายความว่าแม่นางนั่นเขาเป็นคนบังคับมา!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ชิงฝูโหวก็หายใจเข้าลึก ๆ “เฮ่าเอ๋อร์ เจ้าบอกพ่อมาตามตรง แม่นางนั่นเจ้าไปแย่งมากจากที่ใด? นางเต็มใจที่จะกลับจวนโหวกับเจ้าหรือไม่?”

จูหมิงเฮ่ายังไม่ทันได้เอ่ยอะไร โหวฮูหยินก็ไม่พอใจเสียแล้ว

นางเบะปาก “ท่านโหวพูดเยี่ยงนี้ช่างน่าขำเสียจริง เฮ่าเอ๋อร์ของพวกเราชอบพอนาง นั่นถือเป็นโชคของนางแล้ว นางยังจะไม่มีความสุขได้เยี่ยงไรเจ้าคะ?”

“อีกอย่าง ตระกูลหลินไม่เอ่ย และคนอื่นมีสิทธิ์อันใดมาชี้นิ้ว? น่าขำนัก”

คุณหนูตระกูลหลิน หมั้นหมายกับจูหมิงเฮ่าแล้ว เหลือแค่รอวัยปักปิ่นช่วงครึ่งปีหลังก็จะสามารถแต่งงานกันได้

เพียงแต่ว่า ตระกูลหลินมีฐานะต่ำกว่า เทียบไม่ได้กับจวนชิงฝูโหว โหวฮูหยินจึงไม่ค่อยพอใจกับการแต่งงานในครั้งนี้สักเท่าใดนัก แต่จะทำเช่นไรได้นี่เป็นข้อตกลงแต่งงานที่กำหนดระหว่างท่านผู้เฒ่าโหวกับท่านปู่หลิน พวกเขาจึงไม่สามารถยกเลิกงานแต่งได้ง่าย ๆ

ชิงฝูโหวโดนภรรยาว่าแบบนี้ ช่างทำอะไรไม่ถูกยิ่งนัก

“ไม่เอ่ยถึงเรื่องนี้แล้ว แต่ในเมื่อแม่นางนั่นวิ่งไปขึ้นรถม้าของจิ้นอ๋องแล้ว งั้นก็ช่างเถอะ จะพุ่งเข้าไปด่าต่อหน้าจิ้นอ๋องได้เยี่ยงไร?”

โหวฮูหยินเบะปากอีกครั้งอย่างไม่ใส่ใจ

“ท่านโหว ท่านเลอะเลือนแล้วใช่หรือไม่? เมื่อตอนที่ไท่ซ่างหวงยังอยู่บนบัลลังก์ ชื่นชอบจิ้นอ๋องก็จริง แต่หลายปีมานี้ จิ้นอ๋องติดโรคประหลาด และตามหาหมอที่มีชื่อเสียมาโดยตลอด หากไม่มีอำนาจทางการค้าในเมืองหลวงเลย จวนจิ้นอ๋องก็เป็นเพียงเปลือกเปล่า ๆ ไปตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ”

“อีกอย่าง ผู้ที่นั่งอยู่บนศีรษะในตอนนี้คือฮ่องเต้นะเจ้าคะ จิ้นอ๋องไม่มีไท่ซ่างหวงคอยปกป้องและเอ็นดูแล้ว เขายังจะเป็นเหมือนตอนวัยเยาว์แบบนั้นได้อีกหรือ?”

โหวฮูหยินคิดแบบนี้จริง ๆ

เป็นไปได้เยี่ยงไรที่องค์จักรพรรดิจะเอ็นดูน้อยชายผู้นี้? พวกเขาทั้งสองมิได้มีมารดาคนเดียวกันเสียหน่อย

บัดนี้ไทเฮาคือน้าเล็กขององค์จักรพรรดิ ยังดีที่ยังมีญาติ แต่จิ้นอ๋องกับไทเฮาก็มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกัน และเป็นไปไม่ได้เลยที่ไทเฮาจะปกป้องเขา

ในทางตรงกันข้าม หมิงเฮ่าของพวกเขาเป็นคนที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปราน เมื่อเทียบกันแบบนี้แล้ว จิ้นอ๋องจะมีโอกาสชนะได้เยี่ยงไร?

“ตอนนี้เฮ่าเอ๋อร์ของพวกเราต่างหากที่ได้รับความเอ็นดูจากในวัง โจวสือเยว่เขาไม่เข้าใจอะไรเลย”

โหวฮูหยินทำเสียงฮึดฮัดอย่างหยิ่งยโส “พอดีเลยจะได้ใช้เรื่องในครั้งนี้ ทำให้เขามองเห็นความเป็นจริง ถึงเยี่ยงไรข้าก็ไม่สน เขายอมให้คนชั้นต่ำน้อยนั่นทุบตีเฮ่าเอ๋อร์ของพวกเราจนกลายเป็นเยี่ยงนี้ พวกเราจะปล่อยเขาไปไม่ได้เจ้าค่ะ”

เมื่อจูหมิงเฮ่าเห็นมารดายืนอยู่ข้างตน ความโอหังก็ยิ่งเพิ่มสูงขึ้น ตะโกนเสียงดัง “ใช่! จะปล่อยเขาไปไม่ได้! ข้าอยากจะให้จิ้นอ๋องพาคนชั้นต่ำนั่นมาส่งที่จวนโหวด้วยตนเอง แถมเขายังต้องขอโทษข้าด้วย!”

ในความคิดปรากฏใบหน้าที่งดงามมากของลู่เจาหลิงขึ้นมา ในใจของจูหมิงเฮ่าก็คันยิก ๆ อีกครั้ง และรีบเอ่ยเสริมในทันที “อีกอย่างคนชั้นต่ำนั่น เมื่อถึงเวลานั้นมาดูกันว่าข้าจะจัดการนางเยี่ยงไร!”

“เฮ่าเอ๋อร์ เจ้าพูดให้มันดีๆ หน่อย จะพูดไม่มีมารยาทได้เยี่ยงไร?” ชิงฝูโหวได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็รู้สึกปวดหัว

“เฮ่าเอ๋อร์เอ่ยเยี่ยงนี้แล้วมันผิดตรงไหน? คนชั้นต่ำน้อยนั่นตีลูกเราจนกลายเป็นแบบนี้ นางคิดดีแล้วหรือเจ้าคะ?”

“ได้ๆ ๆ ข้าห้ามพวกเจ้าแม่ลูกไม่ได้”

ขณะที่ชิงฝูโหวเอ่ยก็สะบัดแขนเสื้อและเดินออกไปจากเรือนของบุตรชาย

เฉียวซื่อเอ่ยกับจูหมิงเฮ่า “เฮ่าเอ๋อร์ เจ้ารักษาบาดแผลให้ดี เรื่องนี้แม่จะช่วยเจ้าเอง”

“ท่านแม่ ไปพาคนชั้นต่ำนั่นกลับมาจากจวนจิ้นอ๋องก่อน ข้าเจ็บหนักขนาดนี้ จะต้องให้นางมาปรนนิบัติข้า!”

“ได้ แม่จะส่งคนไปเดี๋ยวนี้”

เฉียวซื่อรีบออกไปและตามชิงฝูโหวได้ทัน “ท่านโหว ข้าจะเข้าวังไปขอการสนับสนุนจากไทเฮา ท่านไปเตรียมคนให้เรียบร้อย และพอข้าออกจากวัง ก็จะไปหาจิ้นอ๋อง!”

ในเวลานี้เอง พ่อบ้านก็วิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน ”ท่านโหว! ไท่ซ่างหวงสิ้นพระชนม์แล้วขอรับ!”

แคว้นต้าโจวโศกเศร้าครั้งใหญ่

พิธีศพของไท่ซ่างหวง จัดขึ้นตามความปรารถนาของผู้อาวุโสเขา โดยไม่ได้จัดยิ่งใหญ่อะไรมากนัก แต่ถึงกระนั้น ทั้งเมืองหลวงแขวนโคมไฟสีขาวไปทั่ว บรรยากาศทั่วทั้งเมืองต่างก็เต็มไปด้วยความหมุ่นหมองและโศกเศร้า

สำหรับเหล่าราษฎรแล้ว พวกเขาระวังคำพูดและการกระทำมากขึ้น การใช้ชีวิตในแต่ละวันต่างก็เงียบลงมากเช่นกัน

ความบันเทิงทุกอย่างหยุดชะงัก และงานแต่งในหมู่ราษฎรก็เลื่อนออกไปด้วย

ทุกบ้านทุกครัวเรือนต่างกักขังลูกหลาน ไม่กล้าปล่อยพวกเขาให้ออกไปหยอกล้อและหัวเราะกันอย่างสนุกสนานอยู่ด้านนอก

คนที่สัญจรไปมา ต่างก็แต่งกายด้วยสีเรียบเป็นพิเศษ จนไม่มีสีสันสดใสให้เห็นเลย

ก่อนหน้านี้มีพระราชโองการให้พระราชทานสมรส ซึ่งทำให้ตระกูลลู่เกิดความปั่นป่วน

“ไต้เท้าลู่ ได้ยินมาว่าไปรับคุณหนูรองกลับมาจากนอกเมืองแล้วหรือขอรับ?”

เดิมลู่หมิงกำลังคิดถึงเรื่องของลู่เจาหลิงอยู่ในห้องตำรา และได้ยินว่ามีคนมาถ่ายทอดพระราชโองการ จึงรีบไปยังโถงด้านหน้า

เมื่อเห็นขุนนางถ่ายทอดพระราชโองการ เขายังไม่ได้ถามอะไร แต่กลับได้ยินคำถามนี้เสียก่อน มันทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง

เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับลู่เจาหลิงงั้นหรือ?

“กงกง เรื่องนี้รายงานต่อหน้าฮ่องเต้ไปแล้วหรือ?” ลู่หมิงถามอย่างระมัดระวัง

จิ้นอ๋องต้องการจะจัดการลู่เจาหลิงเป็นการส่วนพระองค์มิใช่หรือ? สถานการณ์แบบนี้ดูไม่ถูกต้องเลย

ขุนนางถ่ายทอดพระราชโองการยิ้มเล็กน้อย จากนั้นเมื่อนึกถึงไท่ซ่างหวง ก็กดมุมปากลงในทันที “เช่นนั้นเชิญคุณหนูรองลู่ออกมาเถิด ข้าจะได้ถ่ายทอดพระราชโองการเสียที”

ลู่หมิงขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา “กงกง พระราชโองการของฮ่องเต้ไม่ต้องให้เด็กอย่างนางมาฟังก็ได้กระมัง?”

ลู่ฮูหยินรีบตามเข้ามา ไม่ทันได้คิดอะไรก็เอ่ยต่อแล้ว “จริงด้วย กงกง เจาหลิงเพิ่งกลับมาจากนอกเมือง ทั้งขี้ขลาดทั้งใจเสาะ และมาเจอกับเหตุการณ์สำคัญ ๆ ไม่ไหว คงไม่ต้องให้นางมาหรอก?”

หลังจากนางได้ยินข่าวก็ให้พ่อบ้านเรียกคนในจวนออกมาทั้งหมดแล้ว

ส่วนลู่เจาหลิง นางมีสิทธิ์อะไรมาฟังพระราชโองการ?

ขุนนางถ่ายทอดพระราชโองการใบหน้าดำทะมึน “พระราชโองการนี้มอบให้แก่คุณหนูรองลู่!”

ลู่เจาอวิ๋นและคนอื่นต่างตะลึงงัน

“ท่านแม่ จะเป็นไปได้หรือไม่ว่าจิ้นอ๋องเข้าวังเพื่อไปฟ้อง และฮ่องเต้ทรงต้องการจะมอบพระราชโองการประหารชีวิตให้แก่เจาหลิงน่ะเจ้าคะ?”

พวกเขาต่างก็คิดเช่นนั้น เพราะลู่เจาหลิงทำให้จิ้นอ๋องขุ่นเคือง

จวนจิ้นอ๋องส่งเด็กรับใช้สองนางเข้ามา ก็เพื่อติดตามนางชั่วคราว

ลู่ฮูหยินกำลังคิดอยู่ว่า หากต้องการพระราชทานประหารชีวิตจริง แล้วจะตามผู้ช่วยหมอหลวงให้มารักษานางทำไม? เช่นนั้นไม่ใช่การทำเรื่องที่เกินความจำเป็นหรือ?

ขุนนางถ่ายทอดพระราชโองการเรียกให้พวกเขาไปตามคนอย่างหมดความอดทนแล้ว

ลู่หมิงจึงทำได้เพียงให้เด็กรับใช้ไปเรียกลู่เจาหลิงที่หอทิงหน่วน

เพียงแต่ไม่รู้ว่านางหนูนั่นบาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนั้น และจะลุกจากเตียงไหวหรือไม่ก็เท่านั้น

ลู่เจาหลิงเช็ดผมและพันแผลเสร็จพอดี เมื่อได้ยินว่ามีพระราชโองการมา และนางจำเป็นต้องไป จึงทำได้แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า จากนั้นก็ไปที่โถงด้านหน้าโดยมีชิงอินกับชิงหลิงคอยประคอง

ระหว่างที่เดินมานี้ ร่างกายของนางอ่อนระทวยไปหมด และอยากจะด่าจิ้นอ๋องอยู่ในใจเล็กน้อย

พอลู่เจาหลิงเดินเข้ามา สายตาของทุกคนในจวนสกุลลู่ก็มองมาที่นางกันหมด

ขุนนางถ่ายทอดพระราชโองการเห็นหน้าตาของนางก็ตกใจเล็กน้อย แต่คุณหนูรองท่านนี้ได้รับบาดเจ็บหนักมิใช่หรือ?

“ พระราชโองการมาถึงแล้ว ขอให้คุณหนูรองลู่คุกเข่าลงเพื่อน้อมรับพระราชโองการด้วย”

ทุกคนในจวนสกุลลู่ต่างคุกเข่าลง