ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 40

ชายสูงวัยเดินออกมาจากคอกพยาน ใบหน้าของเขาแสดงความอ่อนล้าและเศร้าหมอง สายตาของเขากวาดมองไปที่ลูกชายจะปรี่ไปหาลูกชาย ภาพนั้นสะท้อนสู่สายตาของทุกคนในห้องพิจารณาคดี เสียงสะอื้นของชายสูงวัยดังขึ้นทันทีเมื่อเขาถึงตัวลูกชาย แขนทั้งสองข้างของเขาสวมกอดลูกชายแน่นราวกับกลัวว่าจะเสียไปอีกครั้ง น้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย ขณะที่จำเลยยืนนิ่งเฉยราวกับไม่รับรู้สิ่งใดแล้ว

“แล้วเขาจะฟ้องลูกชายเขาทำไมกัน” ลัลน์ขมวดคิ้วสีหน้าฉายความสับสนและไม่เข้าใจ บ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นคนพ่อร้องไห้วิ่งเข้าไปกอดลูกชาย

“อารมณ์ชั่ววูบนั่นแหละ ตอนนั้นคงโมโห ตอนนี้ก็ไม่อยากให้ลูกติดคุกหรอก แต่ทำไงได้ตอนนั้นแจ้งความไปแล้ว เป็นคดีอาญาแผ่นดินอีกเลยต้องปล่อยเลยตามเลย” หนูนากระซิบบอกเพื่อนสาวเมื่อเธอเริ่มงงดังเช่นที่เธอเคยสงสัย

“แล้วแค่เงิน 30 บาทนี่นะ ถึงขั้นต้องตีพ่อตัวเองเลยเหรอ” หญิงสาวยังคงจ้องมองภาพชายสูงวัยที่กอดลูกชายทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกหนักใจ ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ พร้อมพึมพำถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ

“คาดเดากันว่าน่าจะเมายาแหละ ไม่งั้นคงไม่มีคนปกติที่ไหนตีพ่อแม่จนบาดเจ็บหนักขนาดนี้” หนูนาหันไปมองเพื่อนสาว ก่อนจะกระซิบตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“อืม นั่นสิก็น่าสงสารลุงแกนะ” หญิงสาวพยักหน้าเบา ๆ สีหน้าแสดงความเห็นใจ

“ว่าแต่เย็นนี้อย่าลืมนัดเรานะจ๊ะ ให้เราไปรับแกไหม” หนูนามองลัลน์นิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องเพื่อทำให้บรรยากาศเบาลง

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราไปเอง หนูนาจะได้ไม่ต้องวนรถไปมา” เธอเงยหน้ามองเพื่อนรักแล้วส่ายหน้าเล็กน้อย

 “แน่ใจนะว่าแกจะไปทันเวลา” หนูนาหัวเราะเบา ๆ

“ทันสิจ๊ะ ฉันไม่สายอยู่แล้ว” เสียงหวานเอ่ยตอบพลางยิ้มมุมปากเหมือนจะหยอกกลับ

“โอเค งั้นเจอกันที่ร้านนะ อย่าลืม!” หนูนาพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เล็กน้อย ก่อนทั้งสองจะหัวเราะเบา แต่ทันใดนั้นก็ต้องรีบหยุดบทสนทนา เมื่อสายตาเย็นเยียบของท่านคิณณ์ผู้พิพากษาหนุ่ม ส่งตรงมาที่พวกเธอ แววตานั้นแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน แม้ทั้งสองจะกระซิบกันเสียงเบาแล้วก็ตาม แต่ในห้องพิจารณาที่เงียบสงัด มีเพียงเสียงชายสูงวัยคุยกับลูก เสียงกระซิบของพวกเธอกลับโดดเด่นจนดูเหมือนดังเกินความเหมาะสม

ลัลน์และหนูนาก้มหน้าเงียบไปโดยอัตโนมัติ ไม่กล้าสบตาท่านคิณณ์อีกรู้สึกเหมือนกลับไปเป็นเด็กนักเรียนที่ถูกคุณครูดุอย่างไงอย่างนั้น นี่ขนาดเธอเป็นคนรักยังรู้สึกกลัวเขามากขนาดนี้ไม่อยากจะคิดว่าคนอื่นจะกลัวเขาขนาดไหน

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ทั้งสองสาวเดินออกจากห้องพิจารณาพร้อมกัน หนูนายังคงยิ้มแห้ง ๆ รู้สึกผิดที่ทำให้เพื่อนถูกแฟนดุตามเธอไปด้วย

“เพื่อนเราเหรอหนูนา” อัยการหนุ่มที่เดินตามหลังพวกเธอหยุดทางด้านหลังลัลน์เอ่ยถามขึ้น ปกคิหญิงสาวสูง 166 อยู่แล้วก็นับว่าสูงอยู่เมื่อเทียบกับความสูงมาตรฐานของหญิงไทยแต่เธอกลับสูงได้เพียงปลายคางของเขาเท่านั้น

“ใช่ค่ะ” หนูนาเหลียวหลังไปมอง พลางยิ้มบาง ๆ ก่อนจะพยักหน้าแนะนำเพื่อนสาวให้กับอัยการหนุ่ม

“สวัสดีค่ะท่าน” หญิงสาวรีบยกมือไหว้ทักทายผู้ใหญ่อย่างนอบน้อม

“อืม ฝึกอยู่กับเจษเหรอ” อัยการหนุ่มพยักหน้ารับ ก่อนเอ่ยถามสารทุกข์สุขดิบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ใช่ครับ ฝึกกับผมเอง” เจษฎาเอ่ยตอบแทนลัลน์ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความยียวนกวนประสาท หาได้มีความเคารพยำเกรงกันไม่ ท่าทีสบาย ๆ ของเขาช่างตรงข้ามกับบรรยากาศเคร่งขรึมของอัยการหนุ่มที่ยืนอยู่

“อ้องั้นเหรอ เราไปกันเถอะหนูนา” อัยการหนุ่มเอ่ยเสียงราบเรียบ พร้อมเหลือบมองเจษฎาเพียงนิดเดียว ก่อนหันกลับไปที่หนูนาทำราวกับว่าไม่อยากเสวนากับอีกฝ่าย ก่อนไปเขายังหันมายิ้มบาง ๆ ให้ลัลน์เป็นการส่งท้ายก่อนจะก้าวขายาวออกไป

“ไปก่อนนะ ตอนเย็นเจอกัน” หนูนาหันมาบอกลัลน์อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นอัยการที่ตนตามมานั้นเริ่มเดินไปไกล หญิงสาวพยักหน้ายิ้มรับส่งเพื่อนสาวด้วยสายตาก่อนมองตามหนูนาที่รีบสับเท้าก้าวตามอัยการไป

“เหมือนเขาไม่ค่อยชอบพี่เจษเลยนะคะ” ลัลน์หันกลับมามองเจษฎา เธอเลิกคิ้วเล็กน้อยพร้อมพูดเชิงเย้าแหย่

“ก็ปกติครับ เขาน่าจะเคยคิดว่าผมแย่งคะแนนสาว ๆ ไปเยอะ” เจษฎาหัวเราะเบา ๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจ แต่ลัลน์สัมผัสได้ถึงความขุ่นเคืองบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงนั้น ทำให้เธอเลือกเก็บความสงสัยไว้โดยไม่เอ่ยถาม

“วันนี้เป็นไงบ้างลัลน์ วุ่นวายจนไม่ได้เลี้ยงฉลองวันเกิดกับเลี้ยงส่งเลย” ชายหนุ่มหันไปถามสาวรุ่นน้องด้วยท่าทีผ่อนคลายขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ ตอนเย็นหนูมีไปกินกับหนูนาอยู่แล้ว” ผู้หญิงสองคนนั่งกินกัน เขาซึ่งเป็นผู้ชายคนเดียวคงจะรู้สึกกระดากใจเสียมากกว่า

“งั้นเหรอ ให้พี่ไปด้วยดีไหม จะได้เป็นเจ้ามือเลี้ยงส่งไปเลย” เจษฎาเสนอขึ้นพร้อมรอยยิ้ม แต่แววตากลับมีประกายบางอย่างวาบผ่านซึ่งรวดเร็วเกินกว่าที่ลัลน์จะสังเกตเห็น

“มีแต่ผู้หญิงพี่จะสะดวกใจหรือคะ” พลางยิ้มมุมปากเอ่ยอย่างสัพยอกชายหนุ่มรุ่นพี่

“ไอคิณณ์มันไม่ไปเรอะ” คิ้วขมวดเป็นปมว่างานนี้เพื่อนรักเขามันจะพลาดได้อย่างไร

“เห็นพี่เขาบอกว่าอยู่เวรค่ะ มาไม่ทัน” ลัลน์ตอบเสียงแผ่วเบาเล็กน้อย ใบหน้าดูซึมไปถนัดตา

“อ๋องั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นเรากับเพื่อนจะสะดวกใจหรือเปล่า” เจษฎาเอ่ยเสียงพึมพำงุนงงว่าวันนี้เพื่อนเขาจะทิ้งเมียรักไม่ฉลองในวันสำคัญเช่นนี้จริงหรือ

“คนกันเองไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“งั้นเรากลับสำนักงานกันเลยดีกว่า เค้กยังไม่ได้กินกันเลย” เอ่ยขึ้นพร้อมยักไหล่

“ระวังอ้วนนะคะแบบนี้”

“ค่อยไปย่อยทีหลังก็ได้” เจษฎาพูดพลางหัวเราะตาม ก่อนทั้งสองจะเดินไปด้วยกัน บรรยากาศรอบตัวเริ่มผ่อนคลายขึ้น ความเป็นกันเองและบทสนทนาเบา ๆ ทำให้ลัลน์เริ่มรู้สึกดีขึ้น แม้ในใจจะยังมีบางสิ่งที่เธอไม่สามารถลบเลือนออกไปได้ง่าย ๆ

 

เสียงของหมูสามชั้นที่กำลังย่างบนเตาดังเคล้ากลิ่นหอมกรุ่นทำให้ทุกคนที่โต๊ะน้ำลายสอไม่หยุด โดยเฉพาะเมื่อมีออร์เดิร์ฟเป็นแซลมอนดองและกุ้งดองที่ถูกจัดมาอย่างสวยงาม ยิ่งทำให้หญิงสาวทั้งสองตื่นเต้นจนตาเป็นประกาย อาหารบนโต๊ะเต็มไปด้วยเห็ดย่าง ซีฟู้ด และหมูสามชั้นหั่นชิ้นเรียงรายอย่างน่ากินจนแทบอดใจไม่ไหว

หญิงสาวทั้งสองมีหน้าที่กินกันอย่างเดียวโดยที่มือของทั้งสองไม่ได้แตะไม้คีบเลยเนื่องจากมีชายหนุ่มคอยดูแลให้ตลอด แต่ดูเหมือนว่าจะดูแลมากเกินจำเป็นเสียด้วยซ้ำสำหรับหนูนา ทำเอาเธอท้องอืดอย่างช่วยไม่ได้

“คือทั้งสองคนช่วยกินกันได้ไหมคะ อย่ามัวแต่ย่างให้พวกหนูอยู่” หนูนามองจานตรงหน้าตัวเองที่เริ่มเต็มไปด้วยอาหาร เธอเริ่มมีสีหน้ากระอักกระอ่วนก่อนจะโพล่งขึ้นมาอย่างอดทนไม่ไหว

“นั่นสิครับ ท่านคณาภัทรควรกินในส่วนของตัวเองจะดีกว่านะครับ” เจษฎาพูดพร้อมกับหันไปมองคณาภัทรด้วยสายตาเย้ยหยัน น้ำเสียงนั้นแฝงความประชดประชันอย่างชัดเจน

“ฮึ ก็กินอยู่ในส่วนของตัวเองนี่ไง แต่จะห้ามไม่ให้ผมคีบให้คนอื่นด้วยเหรอครับ” คณาภัทรที่กำลังคีบกุ้งดองเข้าปากชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะยกยิ้มบาง ๆ อย่างไม่สะทกสะท้าน น้ำเสียงนั้นดูสุภาพแต่แววตากลับแฝงไปด้วยความท้าทาย

“กุ้งดองอร่อยดีนะว่าไหม” ลัลน์พูดพลางคีบกุ้งดองตัวโตวางบนใบผักกาดหอม เติมน้ำจิ้มซีฟู้ดพอเหมาะ ก่อนจะห่อแล้วใส่เข้าปากด้วยท่าทางเพลิดเพลิน สีหน้าที่แสดงถึงความอร่อยของเธอทำให้ดูน่ากินขึ้นไปอีก

แต่ในขณะเดียวกัน บรรยากาศรอบโต๊ะกลับไม่ได้สดใสเหมือนท่าทางของลัลน์ ความเงียบที่แปลกประหลาดเริ่มปกคลุม การพูดคุยหยุดลงชั่วขณะเหมือนแต่ละคนกำลังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง

“ลัลน์กินไปเถอะ เดี๋ยวหมดก่อน” หนูนาพูดขึ้นพลางหัวเราะน้อย ๆ แต่เสียงนั้นฟังดูฝืนเล็กน้อย

“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเงียบกันหมดเลยล่ะ” ลัลน์ถามพลางมองไปรอบ ๆ เห็นสายตาของเจษฎาและคณาภัทรอัยการที่ติดตามหนูนามาด้วยหลบหลีกกันเหมือนไม่อยากปะทะ

“เปล่าๆ อ่ะลัลน์กินเยอะๆ เดี๋ยวไอ้คิณณ์มันจะว่าพี่ไม่ดูแล” เจษฎาว่าพลางคีบหมูย่าง หัวหอมย่างเสียจนเต็มจาน

“เมียคิณณ์งั้นเหรอ” คณาภัทรเงยหน้าขึ้นมองลัลน์ด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย ดวงตาฉายแววไม่อยากเชื่อ จนลัลน์อดคิดไม่ได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับคิณณ์นั้นดูเป็นเรื่องน่าตกใจถึงเพียงนี้เชียวหรือ

“รู้แล้วก็อย่าเสือกมายุ่งอีกล่ะ” เจษฎาพูดสำทับย้ำเตือนด้วยน้ำเสียงเย็นชา แววตาบ่งบอกชัดเจนถึงความไม่พอใจ

“เรากินกันเถอะนะคะ อย่าให้บรรยากาศมันกร่อยไปเลย” ลัลน์มองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างปลงตก เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลพยายามปรามสถานการณ์

ในตอนแรกเธอยังรู้สึกสนุกดีที่เห็นผู้ชายสองคนมาจีบเพื่อนรักของเธอพร้อมกัน เป็นเรื่องที่หนูนาคงไม่ได้เจอบ่อยนัก แต่ตอนนี้สถานการณ์เริ่มน่าอึดอัดเกินไป เธอหันไปมองหนูนาที่นั่งเงียบ ๆ และเหมือนจะกำลังพยายามปรามอาการท้องอืดที่กินมากเกินไปเพราะชายหนุ่มสองคนคอยตักอาหารให้ไม่หยุด

ในขณะที่ลัลน์กำลังจะเอ่ยถามหนูนาว่าต้องการอะไรเพิ่มเติม เธอถึงกับนึกขึ้นได้ว่าอาร์มหายไปไหนกันถึงปล่อยให้มีชายหนุ่มอีกสองคนมาวอแวหนูนาได้ยังไง แล้วยิ่งไปกว่านั้นหนึ่งในชายหนุ่มที่มาวอแวนั้นกลับเป็นหัวหน้าสำนักงานของเธอเอง งานนี้ลัลน์คงต้องระวังคำพูดและทำตัวเป็นกลางมากที่สุด เพราะเธอไม่อยากให้เพื่อนรักของเธอต้องลำบากใจมากกว่านี้

ผ่านไปสักพัก บรรยากาศที่เคยอึดอัดก็เริ่มผ่อนคลายลง หนูนาที่ตอนแรกดูเกร็งและเงียบขรึมกลับมาเอ็นจอยกับการกินได้มากขึ้น หมูย่างบนเตาถูกส่งเข้าปากเธอชิ้นแล้วชิ้นเล่าอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ชายหนุ่มสองคนที่นั่งมองต่างก็อดคิดไม่ได้ว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบหนูนาทำไมถึงกินเก่งขนาดนี้ แอบมีสีหน้าเข็ดขยาดปนตกใจ

“ลัลน์!” เสียงเรียกจากทางด้านหลังดังขึ้น ทำให้ทุกคนที่กำลังเพลิดเพลินกับการกินหยุดชะงักทันที สายตาเงยขึ้นจากจานอาหารอย่างพร้อมเพรียง หันไปมองหาต้นเสียงด้วยความสงสัยและเพียงเสี้ยววินาทีที่เห็นหน้าคนมาใหม่ ทุกคนต่างเบิกตากว้างอย่างตกใจ โดยเฉพาะหญิงสาวเจ้าของวันเกิดที่ดูเหมือนจะช็อกไปชั่วขณะ