ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 47

กว่าคิณณ์จะเลื่อยไผ่เสร็จและช่วยคนงานขนขึ้นรถก็เป็นเวลาเย็นย่ำพอดี แสงอาทิตย์สุดท้ายของวันสาดส่องลอดผ่านกิ่งใบของต้นไม้ใหญ่ ที่ใต้ร่มเงานั้นมีหญิงสาวคนรักของเขายืนส่งยิ้มหวานให้กำลังใจไม่ห่าง ชายหนุ่มที่เปื้อนไปด้วยเหงื่อและฝุ่นไม้รีบปรี่ตรงไปหาคนน้องทันทีเมื่อเสร็จงาน

“ทานน้ำหวานสักหน่อยนะคะ” ลัลน์ส่งแก้วน้ำแดงเย็นชื่นใจให้เขาทันที แต่คิณณ์กลับยกมือหนากุมมือนุ่มนิ่มของเธอไว้ พร้อมป้อนเข้าปากตัวเองอย่างอารมณ์ดี

“น้ำหวานเหมือนเมียพี่เลย” เขายิ้มกริ่มหยอกล้อ ทำให้คนตรงหน้าเขินจนต้องหลบสายตา ใบหน้าเนียนขึ้นสีระเรื่อก่อนจะก้มหน้างุดไปกับคำหวานของคนรัก

“เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ พี่คงเหนียวตัวแย่” ลัลน์พูดรัวเร็วราวกับจะหาทางเปลี่ยนเรื่อง ก่อนรีบชวนเขากลับบ้านโดยไม่รอฟังคำตอบ

คิณณ์ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินหนีเขาไปยืนรออยู่ที่รถ ดวงตาคมทอดมองด้วยสายตาเอ็นดูและอบอุ่น ก่อนจะก้าวขาตามเธอไปเงียบๆ วันนี้ทั้งเหนื่อยล้าและร่างกายเมื่อยล้ามาทั้งวัน เขาก็หวังเพียงให้มีเรื่องดีๆ ที่ช่วยเติมเต็มหัวใจเขาสักหน่อย

เมื่อถึงบ้านหนุ่มสาวสองคนขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามา เสียงหมาในบ้านเห่าเตือนในตอนแรกเมื่อมีคนมาเยือน แต่ไม่นานก็แปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางอ้อนเหมือนรู้ว่าเป็นเจ้าของ ลัลน์ยิ้มบางๆ ให้กับความน่ารักของเจ้าสี่ขา ก่อนจะชะงักงันเมื่อสายตาเธอสะดุดกับรถหรูคันหนึ่งที่จอดอยู่หน้าบ้าน รถคันนั้นดูไม่คุ้นตาเสียเลย จอดเคียงข้างกับรถของคนรักเธอ

ดวงตากลมโตหันไปมองคิณณ์ที่ตอนนี้มีทั้งกลิ่นเหงื่อและเสื้อผ้าเปียกชื้นจากการทำงานหนัก ทว่าชายหนุ่มกลับไม่แสดงท่าทีสงสัยอะไรแม้แต่น้อย เขาเพียงเดินเข้ามาจับมือเธอไว้แน่นราวกับบอกให้เธอวางใจ ก่อนจะพาเธอเดินขึ้นบ้านไปโดยไม่มีคำถามใดๆ

เมื่อขึ้นมาบนบ้านกลับพบบุคคลแปลกหน้าแต่ทว่าก็คุ้นเคยเหมือนกับเธอเคยเห็นมาก่อน ก่อนจะยกมือไหว้ทักทายผู้ใหญ่ถึงแม้จะไม่รู้จักก็ตาม

“สวัสดีค่ะ”

“ลูกสะใภ้แม่ทำไมน่ารักแบบนี้ ดูนุ่มนิ่มเรียบร้อยมาก” ก่อนเจ้าตัวจะลุกพรวดมาโอบลัลน์แล้วหมุนตัวเธอไปมาจนคนตัวเล็กรู้สึกเวียนหัว ทำให้เธอไม่อาจจับสังเกตรูปประโยคได้ เสียงสดใสของหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น

“แม่ครับ ลัลน์จะอ้วกแล้วแม่เบาๆหน่อย”

“หวงเมียไปไหนย่ะ ไม่พามาให้แม่รู้จักจนพ่อกับแม่ต้องถ่อสังขารมาเอง” หญิงผู้เป็นแม่หันมาค้อนลูกชาย พลางส่งยิ้มเอ็นดูให้ว่าที่ลูกสะใภ้

“ไม่ใช่ว่าผมตามให้มาหรือครับ” คิณณ์เอ่ยแย้งมารดาตนเองที่ออกอาการหลงลูกสะใภ้ขั้นสุด

“ไม่ต่างกันนั่นแหละ มาๆลูก หนูลัลน์ใช่ไหม สวยเหมือนมุกเลยนะเนี่ย”ไอย์ลดาพูดพร้อมกับจูงมือเธอให้นั่งลงบนโซฟาเคียงข้าง

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วจนลัลน์แทบไม่ทันได้ประมวลผล เธอทำได้เพียงนั่งนิ่ง ดวงตากลมโตแอบเหลือบมองชายหญิงตรงหน้า คนที่กำลังโอบไหล่เธออยู่นี่คือแม่ของพี่คิณณ์งั้นหรือ? เธอพอเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้า เพราะหญิงคนนี้เหมือนคิณณ์ไม่มีผิด ส่วนผู้ชายข้างๆเมื่อสังเกตดีๆ ใบหน้าของเขาก็ละม้ายคล้ายคนรักของเธอราวกับถอดแบบกันมา

“กอดแต่ลูกสะใภ้ไม่กอดลูกชายบ้างหรือครับ” คิณณ์เอ่ยแหย่พลางยิ้มทะเล้น

“แกตัวเหม็นขนาดนี้แล้วอยากให้เมียฉันกอด?” วินตรัย ผู้เป็นพ่อสวนกลับเสียงเข้มแต่แฝงด้วยอารมณ์ขัน สายตาแกล้งตำหนิที่ลูกชายตัวดีพยายามเรียกร้องความสนใจ

“คุณน้าจะให้ผมทำอะไรอีกไหมครับพรุ่งนี้” คิณณ์ไม่ตอบอะไรพ่อของตน แต่หันไปถามว่าที่พ่อตาแทน

“มีแน่นอน ไปอาบน้ำไปเดี๋ยวได้มากินข้าว” พงษ์ทวีนั่งฟังบทสนทนาของครอบครัวชายหนุ่มอยู่นาน เมื่อคนรักของลูกหันมาเอ่ยปากกับเขา เขาจึงตอบไปอย่างลดทิฐิลงแต่เสียงยังคงแข็งกระด้างดังเคย

“ครับ” คิณณ์หันไปยิ้มให้พงษ์ทวีพร้อมค้อมศีรษะลงเล็กน้อยอย่างให้เกียรติ แล้วสาวเท้าไปหาคนตัวเล็กเอ่ยลาขอตัวไปอาบน้ำก่อน

คล้อยหลังชายหนุ่มไปไอย์ลดาหันมาให้ความสนใจกับคนตรงหน้าเอ่ยปากถาม พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นและน้ำเสียงเป็นกันเอง

“หนูเรียนจบแล้วใช่ไหมจ๊ะ”

“ใช่ค่ะ”

“แล้วหนูวางแผนอนาคตยังไงต่อไปล่ะ” วินตรัยเอ่ยถามว่าที่ลูกสะใภ้อย่างเอ็นดู

“หนูอาจจะไปสอบตั๋วทนายกับเรียนเนควบคุมคู่กันไปด้วยค่ะ”

“จะตามรอยเจ้าคิณณ์มันรึ” วินตรัยหัวเราะน้อยๆ ในลำคอ

“เคยคิดไว้ก่อนจะคบกับพี่คิณณ์อีกค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมรอยยิ้มบาง

“แล้วหนูทำใจได้เหรอ ถ้าต้องย้ายที่อยู่ทุก 4 ปีแบบนั้น?” ไอย์ลดาเอ่ยถามด้วยความห่วงใย สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นจนลัลน์รู้สึกเกร็งเล็กน้อย

“เรื่องนั้นหนูก็ยังคิดไม่ตกเหมือนกันค่ะ แต่หนูคงสอบไม่ติดง่ายๆหรอกค่ะ” ลัลน์ตอบพลางหัวเราะเบาๆ พยายามคลายบรรยากาศ

“ยัยหนูน่ารักแบบนี้นี่เอง ตาคิณณ์ถึงหลงรักหลงหนา” ไอย์ลดายิ้มอย่างอ่อนโยนให้เธอคลายความประหม่า

“พี่คิณณ์พูดถึงหนูให้ท่านทั้งสองฟังหรือคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย พลางเงยหน้าขึ้นสบตาแม่ของคนรัก

“ตายเด็กคนนี้ เรียกแม่สิจ๊ะลูก ขานั้นเขารักเขาหลงโทรมาอวดให้แม่ฟังแต่ไม่พามาสักที จนเมื่อสองวันก่อนโทรตามให้พ่อกับแม่มาบ้านเรานั่นล่ะ”

ลัลน์ฟังแล้วอดแปลกใจไม่ได้ เธอคิดในใจว่าเขาเอาเวลาตอนไหนไปคุยกับพ่อแม่ตัวเองแบบนี้ แต่ความรู้สึกหนักอึ้งและหวาดกลัวว่าคนรักจะไม่จริงจังกับเธอที่เคยเกาะกินใจ กลับมลายหายไปทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่แม่ของเขาบอก

“ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วค่ะ เอ้า แล้วคิณณ์หายไปไหนแล้วคะ?” เสียงมุกลดาเอ่ยขึ้นขณะเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมกลิ่นหอมของอาหารที่ลอยมาตามตัวจนคนที่นั่งรออยู่ยังได้กลิ่นชัดเจน

“ไปอาบน้ำค่ะแม่ เดี๋ยวก็มาแล้วค่ะ” ลัลน์ตอบแทนคนรักอย่างรวดเร็ว

“งั้นรอคิณณ์แป๊บหนึ่งคงไม่เป็นอะไรใช่ไหมคะ”

“ฉันต้องถามแม่มุกมากกว่าว่ารอเจ้าลูกชายของฉันได้ไหม” ไอย์ลดาหัวเราะเบาๆ พลางส่งสายตาล้อเลียน

“คนกันเองไม่เป็นไรหรอกครับ” พงษ์ทวีเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย แต่กลับทำให้มุกลดาแปลกใจในท่าทีที่ดูเหมือนสามีของเธอจะยอมรับคิณณ์อย่างเป็นทางการ แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยปากถาม ชายหนุ่มเจ้าของเรื่องก็เดินขึ้นมาบนบ้านเรียบร้อย

“มาแล้วรึลูก ไปกินข้าวผู้ใหญ่รอกันแล้ว” ไอย์ลดาพูดแกมเตือนลูกชาย พลางส่งสายตาให้รีบพาตัวไปยังห้องอาหาร

“วันนี้อาบน้ำไวนะคะ” ลัลน์ยิ้มเอ่ยหยอกเย้าหยอกคนรักที่วันนี้อาบน้ำไวผิดปกติ

“ได้เวลากินข้าวแล้วพี่จะช้าได้ยังไงล่ะ” ปกติแล้วเขาก็ไม่ใช่คนเจ้าสำอางนักแต่เมื่อเทียบกับการวิ่งผ่านน้ำเมื่อสักครู่แล้วนั้นก็ถือว่าไวอยู่มาก

หญิงสาวไม่ตอบอะไร เพียงยิ้มบางๆ แล้วจูงมือคนรักเดินตามครอบครัวไปยังห้องครัว โต๊ะอาหารถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน อาหารหลากหลายชนิดถูกเรียงรายเต็มโต๊ะ โดยส่วนใหญ่เป็นอาหารป่าที่ทั้งจัดจ้านและหายาก คงเพราะตั้งใจต้อนรับแขกเป็นพิเศษ มีทั้งเนื้อหมูป่าผัดเผ็ด แกงป่าไก่บ้าน และผัดฉ่าปลากระเบน โชคดีที่ยังมีไก่ทอดกรอบไว้ตัดรสเผ็ดสำหรับคนที่ไม่ถนัดอาหารจัดจ้าน

ลัลน์นั่งมองอาหารตรงหน้าอย่างเงียบๆ แม้กลิ่นหอมของอาหารจะยั่วน้ำลาย แต่ในใจก็อดกังวลไม่ได้ว่าอาหารรสชาติเผ็ดจัดเหล่านี้จะถูกปากพ่อแม่ของคิณณ์หรือไม่ เธอคอยสังเกตอยู่เงียบๆ แต่สิ่งที่น่าแปลกใจคือทั้งไอย์ลดาและวินตรัยดูจะทานอาหารได้อย่างสบายๆ ไม่มีท่าทีว่าจะรู้สึกเผ็ดเลยแม้แต่น้อย

ตรงกันข้ามกลับเป็นเธอที่ต้องแอบจิบน้ำแก้เผ็ดอยู่บ่อยครั้ง จนคิณณ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ สังเกตเห็น เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตักเนื้อไก่ทอดชิ้นใหญ่แกะใส่จานของเธออย่างเอาใจ

หลังจบมื้ออาหารอันแสนอบอุ่นของทั้งสองครอบครัว บรรยากาศดูผ่อนคลายและเป็นกันเองมากขึ้นจนลัลน์เริ่มมั่นใจว่าพ่อของเธอเริ่มเปิดใจยอมรับคิณณ์ได้แล้วเล็กน้อย เมื่อทุกคนอิ่มท้องลัลน์กับคิณณ์จึงอาสาเก็บจานชามไปล้าง ก่อนจะกลับมาเอ่ยลาบุพการีเพื่อเตรียมตัวกลับไปพักผ่อน

“ดูแลลูกสะใภ้แม่ให้ดีล่ะ” ไอย์ลดากล่าวกำชับลูกชาย พร้อมรอยยิ้มแฝงความเอ็นดู

“ผมก็ดูแลของผมอยู่แล้วล่ะครับ”

“หนูลัลน์ แม่เกือบลืมเลยอ่ะนี่ลูกถือว่าเป็นของหมั้นให้หนูนะ” ไอย์ลดายื่นกล่องกำมะหยี่สีกรมเข้มมาให้เธอ เมื่อเธอทำทีปฏิเสธจึงรีบยัดกล่องนั้นใส่มือหญิงสาวแล้วรีบหันตัวเดินขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

“พิชิตใจพ่อตาไม่ได้ไม่ต้องกลับมานะ” วินตรัยกระซิบกับลูกชายเบาๆ พร้อมตบบ่าให้กำลังใจด้วยรอยยิ้มมุมปากที่บ่งบอกถึงความคาดหวัง คำพูดของเขาเต็มไปด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ก็แฝงความรักในแบบพ่อ ก่อนหน้านี้กว่าเขาจะได้เมียเขาก็เคยพิสูจน์แบบนี้เช่นเดียวกัน ก่อนจะเอ่ยลาครอบครัวลัลน์อย่างสุภาพ

เมื่อมองรถคันหรูที่ขับออกไปจนสุดสายตา ทุกคนจึงแยกย้ายกันเข้านอน ในตอนแรกลัลน์อิดออดไม่อยากอยู่ห่าง แต่เมื่อสบสายตาดุของพงษ์ทวีจึงต้อมตัดใจเดินคอตกกลับเข้าบ้านไป

“แค่นี้ยังไม่พอที่จะพิสูจน์ตัวเองหรอกนะ” ก่อนเข้าบ้านพงษ์ทวีหันไปมองลูกเขยในอนาคตแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงทิ้งท้าย

“เขาเริ่มใจอ่อนแล้วทนหน่อยนะลูก”

“ขอบคุณครับคุณแม่”

คิณณ์ยิ้มรับคำ ก่อนจะเดินกลับไปยังกระท่อมท้ายสวนซึ่งเป็นที่พักชั่วคราวของเขา บรรยากาศยามค่ำคืนที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงลมพัดเบาๆ ผ่านแมกไม้และกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ในสวน ช่วยให้จิตใจเขาผ่อนคลายยิ่งขึ้น

คืนนี้เขารู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ความเหนื่อยล้าตลอดทั้งวันถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอบอุ่นจากการได้รับการต้อนรับอย่างจริงใจจากครอบครัวของลัลน์ แม้จะยังต้องพิสูจน์ตัวเองอีกมาก แต่เขารู้สึกว่าก้าวแรกนั้นกำลังไปในทิศทางที่ดี

เมื่อถึงกระท่อม เขาทิ้งตัวลงบนฟูกอย่างไม่รีรอ สายตาจ้องมองเพดานไม้ที่เรียบง่าย แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยความหวังและแรงผลักดัน คืนนี้ไม่เหมือนคืนก่อนที่เขาต้องข่มตาหลับเพราะความกังวล ความอบอุ่นจากรอยยิ้มของลัลน์ช่วยให้เขานอนหลับสนิทอย่างสบายใจ ราวกับทุกอย่างกำลังดำเนินไปตามเส้นทางที่เขาเฝ้ารอคอย