ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 50

คืนวันผันผ่าน ลัลน์เริ่มต้นเข้าเรียนที่เน พร้อมเตรียมสอบตั๋วทนายควบคู่ไปด้วย แต่กระนั้น เธอก็ยังคงพักอยู่กับคิณณ์เช่นเดิม กิจวัตรประจำวันของทั้งสองไม่เปลี่ยนแปลง ในยามเช้า ชายหนุ่มจะเป็นผู้ไปส่งเธอ ส่วนยามเย็น เขาก็ไปรับเธอกลับ เป็นเช่นนี้เรื่อยมาราวกับเป็นความเคยชินที่อบอุ่น

เช้าวันนี้ก็ไม่ต่างจากวันก่อน ๆ คิณณ์ขับรถมาส่งลัลน์ที่เนตามปกติ แต่ก่อนที่หญิงสาวจะก้าวลงจากรถ เธอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มซุกซน ก่อนยกนิ้วเรียวยาวแตะที่แก้มสากของเขาเป็นเชิงบอกใบ้

“ที่รัก ลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ?”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนรอยยิ้มบางจะปรากฏขึ้นบนใบหน้า ขณะที่ลัลน์โน้มตัวเข้าไปใกล้ จรดริมฝีปากลงบนแก้มของเขาอย่างแผ่วเบา สูดดมกลิ่นอายอันแสนคุ้นเคย

“ขับรถดี ๆ ตั้งใจทำงานนะคะ” เธอกระซิบเบา ๆ ราวกับจะส่งมอบพลังใจให้เขาตลอดทั้งวัน

“ตั้งใจเรียนนะคะ เรียนไม่ไหวก็นอนเลย” คิณณ์หัวเราะในลำคอ ก่อนเอื้อมมือไปลูบศีรษะคนรักเบา ๆ

“นี่คือคำแนะนำของผู้พิพากษางั้นหรือคะ” หญิงสาวเบ้ปาก ขยับถอยเล็กน้อยก่อนเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ

“ถ้าไม่มีสมาธิจะเรียนสู้ไปหลับให้สมองปลอดโปร่งไม่ดีกว่าเหรอ”

“จะเก็บคำแนะนำนี้ แล้วไม่ทำตามนะคะ” ก่อนจะจุมพิตบนฝีปากหยักก่อนจะรีบลงจากรถอย่างขวยเขิน หันหลังเดินเข้าอาคารไปโดยไม่หันมาทางชายหนุ่มอีก

คนน้องเดินเข้าตึกไปโดยไม่หันกลับมาอีก ทิ้งให้คิณณ์นั่งยิ้มมองแผ่นหลังบางด้วยความเอ็นดู ราวกับไม่ว่าจะผ่านไปกี่วัน คนตัวเล็กของเขาก็ยังคงเขินอายกับสัมผัสของเขาเสมอ ก่อนจะละสายตาขับรถออกไป

“ว่าไงจ๊ะสาว ได้กำลังใจดีหรือเปล่า หน้าแดงเชียว” หนูนาทักเพื่อนด้วยน้ำเสียงเจื้อยแจ้ว ดวงตากลมโตทอประกายล้อเลียน ลัลน์หลุบตาลงเล็กน้อย ยกมือแตะที่แก้มตัวเองโดยไม่รู้ตัว

“ใครจะไปเหมือนเธอล่ะ มีให้เลือกตั้งหลายคน คนเก่าไป คนใหม่มาแถมคนรักเก่ายังกลับมาหาอีก” เสียงแซวแสบ ๆ คัน ๆ ดังขึ้นจากรินทร์ เพื่อนใหม่ที่เพิ่งรู้จักกันเมื่อมาเรียนที่เน

 “ปากแกนี่นะ ยัยรินทร์!”

หนูนาหันขวับไปหาเจ้าของคำพูดทันที ก่อนยู่หน้าทำตาเขียวปั๊ด แต่ทว่ารินทร์หาได้สนใจ ยักไหล่ ไม่ได้สะทกสะท้านกับท่าทีของเพื่อนใหม่แม้แต่น้อย กลับอมยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์แทน

“ทั้งคู่เลิกหยอกกันได้แล้ว ขึ้นไปเรียนเถอะ” แววตาเจ้าเล่ห์ทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ ก่อนรับบทกรรมการ ดันหลังสองเพื่อนซี้ให้เดินเข้าห้องเรียนไป

 

เป็นเวลาสี่โมงเย็นเมื่อเลิกเรียนทั้งสามคนนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อน รอคนรักของลัลน์มารับหลังเลิกเรียน

“อีกไม่กี่วันก็สอบตั๋วทนายแล้ว พวกแกพร้อมกันรึยัง?” ลัลน์หันไปมองเพื่อน ๆ อย่างจริงจัง แต่กลับได้รับเสียงถอนหายใจจากหนูนาแทน

“คนพร้อมสอบคงมีแต่ยัยลัลน์นั่นแหละ”

“นั่นสิน้า เราไม่มีแฟนเป็นผู้พิพากษาคอยติวเข้มให้เหมือนคนแถวนี้” รินทร์เอ่ยล้อพร้อมยักคิ้วหลิ่วตาให้หญิงสาวเจ้าของบทสนทนานั่งหน้าแดง จนหนูนาหัวเราะคิกคักแซวเพื่อนรักเพิ่มอีกคน

“ถามหาสาระไม่ได้เลยนะ” ลัลน์เอ่ยแก้เขินเมื่อถูกแซวจนทำตัวไม่ถูก

“รอฉันหาผัวเป็นผู้พิพากษาก่อนจะมีสาระให้ดู”

“แล้วอัยการกับทนายคนนั้นล่ะ” ลัลน์เอ่ยแซวเพื่อนคืนบ้าง

“นี่ยัยลัลน์เว้นๆฉันไว้บ้าง แค่นี้ยัยรินทร์ก็จิกกันฉันทุกวันแล้ว”

“อ้าว ฉันเกี่ยวอะไรด้วย อุตส่าห์อยู่เฉยๆก็มาหาเรื่อง” รินทร์แหวกลับพลางย่นจมูกใส่หนูนา ก่อนที่สองสาวจะได้วางมวยกัน เสียงทุ้มของใครบางคนก็ดังขึ้นขัดจังหวะ ทำให้ทั้งคู่ต้องชะงักไป

“สวัสดีครับสาวๆ รอกันนานไหมคิณณ์ก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ เสื้่อเชิ้ตสีขาวที่กระชับลำตัวเผยให้เห็นรูปร่างแข็งแกร่งภายใต้เนื้อผ้า แสงอาทิตย์ยามเย็นทอดเป็นเงาสะท้อนอยู่ด้านหลัง เสริมให้เขาดูโดดเด่นสะดุดตา ก่อนจะเดินปรี่ตรงมาหาคนรักซึ่งกำลังนั่งอยู่กับเพื่อน

“สวัสดีค่ะพี่คิณณ์”

 หนูนาเอ่ยทักทายคนรักของเพื่อนสาว เว้นแต่รินทร์กลับจ้องชายหนุ่มเขม็ง ไม่รู้ว่าเพราะกำลังประเมินเขาอยู่หรือกำลังคิดจะแซวอะไรอีก คิณณ์ไม่สนใจสายตาคู่นั้น เขาก้าวเข้ามาทรุดตัวลงนั่งข้างลัลน์อย่างเป็นธรรมชาติ

“วันนี้มาไวจังเลยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยพลางเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ก่อนจะส่งรอยยิ้มให้คนรัก

“รีบมาหาหนูไงคะ เดี๋ยวหนูรอนาน”

“เหม็นความรักจริงๆ” รินทร์เปรยขึ้นมาอย่างหน้าตาย จนหนูนาและลัลน์ถึงกับหน้าเหวอที่รินทร์ทำเช่นนี้กับชายหนุ่มที่เธอเจอด้วยกันครั้งแรก

“เงียบก็ไม่มีใครว่า!” คิณณ์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม

“ใช่ซี้ มีเมียแล้วลืมน้องนุ่ง”

“น้องงั้นเหรอ” ลัลน์ที่ฟังอยู่ถึงกับขมวดคิ้ว พึมพำออกมาอย่างไม่เข้าใจ

“รินทร์ไม่บอกหรือ/เราไม่ได้บอกหรือ” เสียงสองพี่น้องดังประสานขึ้นอย่างฉงน

“ใช่น่ะสิ เป็นเพื่อนกันมาจะครบเดือนแกเคยบอกที่ไหนล่ะ” หนูนาแหวใส่เพื่อนใหม่ทันทีที่เก็บเงียบไม่ยอมพูดออกมา

“ก็นึกว่าลัลน์รู้แล้วสิเลยไม่บอก” รินทร์ยังคงพูดหน้าตาเฉย แตกต่างจากหญิงสาวที่เพิ่งเริ่มปะติดปะต่อความคิดได้ ถึงว่าเธอมักจะคุ้นเคยรอยยิ้มของรินทร์เสมอเป็นเพราะเวลายิ้มเจ้าเล่ห์เหมือนคนรักเธอนั่นเอง

“หนูช็อกหรือคะ” คิณณ์เอ่ยถามคนรักอย่างเป็นห่วง

“เปล่าค่ะ แค่พึ่งเข้าใจเรื่องราว”

“พี่ไปล่ะ กลับบ้านกันดีๆ” คิณณ์หัวเราะเบา ๆ ก่อนลุกขึ้นเต็มความสูงเอ่ยลาสองสาวทันที เมื่อเขาอยากยู่กับเด็กสาวของเขาสองคน

“น้องนี่ไม่เป็นห่วงกันแล้วใช่ป่ะ”

“โตแล้วก็กลับเองสิ” คิณณ์เอ่ยจบก่อนจะพาคนรักเดินออกไปทันที โดยไม่รอฟังเสียงโวยวายของน้องสาว

“เมียพี่ก็โตแล้วเหมือนกันนะ” เสียงตะโกนไล่หลังดังตามมา จนชายหนุ่มกระตุกยิ้มแต่ก็ไม่ตอบอันใดรินทร์ไป

ติ๊ง!

KINNAPAT: ไม่ใช่เมียก็ลำบากหน่อยนะ

“ไอ้พี่บ้า” รินทร์ถึงกับขบเคี้ยวฟันแน่น โมโหจนอยากขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ในทีแรกพี่เธอก็หวงเธอนักหนา กีดกันผู้ชายที่เข้ามาในชีวิตเธอทุกคน พอตอนนี้มีเมียขึ้นมากลายเป็นว่าทิ้งเธอไว้กลางทางแบบนี้เนี่ยนะ!

 

เมื่อกลับมาถึงคอนโดหญิงสาวถึงกับสลบเหมือดนอนหลับเป็นตาย คิณณ์ปล่อยให้คนน้องหลับไปส่วนเขาใช้เวลานั้นออกกำลังกายฆ่าเวลารอเธอตื่นขึ้นมา จนแล้วจนรอดเขาออกกำลังกายเสร็จหญิงสาวก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น สุดท้ายเขาจึงต้องปลุกให้เธอตื่นขึ้นมา

ลัลน์ซึ่งได้งีบหลับพอใจแล้ว จึงลุกขึ้นมาฝึกเขียนเพื่อเตรียมสอบพร้อมจับเวลา เธอมีเวลาไม่มากนักเมื่อไม่อีกกี่วันเธอจะต้องสอบแล้ว

สมาธิถูกจดจ่ออยู่กับการทำข้อสอบจนไม่ทันสังเกตเลยว่าคิณณ์ตอนนี้เปลือยอกส่วนบน ด้านล่างมีผ้าขนหนูปกปิดอย่างหมิ่นเหม่ที่ตอนนี้ไปทำกับข้าวรับบทเป็นพ่อครัวเมื่อลัลน์ต้องเตรียมสอบ เขาก็รู้สึกสงสารเธอที่เรียนมาทั้งวันแล้วยังต้องมาอ่านหนังสือจนดึกดื่นเช่นนี้ทุกวัน จนเขาเป็นห่วงว่าร่างกายเธอจะแย่เอา

“หนูคะกินข้าวค่ะ”

ลัลน์เงยหน้าขึ้นจากสมุดฝึกเขียนข้อสอบ สายตาประสานเข้ากับดวงตาคมของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้าม คิณณ์กำลังจ้องเธออย่างไม่วางตา เมื่อเธอเงียบไปเขาก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงถามว่าเธอมีอะไรหรือเปล่า

“ระหว่างการเป็นผู้พิพากษากับการเป็นเมียผู้พิพากษา อันไหนเป็นง่ายกว่ากันคะ”

“หนูเอาเวลาที่จีบพี่ไปอ่านหนังสือดีกว่าไหม” คิณณ์ถึงกับชะงักไปชั่วครู่ ก่อนที่มุมปากจะกระตุกยิ้มบาง ๆ ดวงตาสีเข้มฉายแววเอ็นดูปนขบขัน เขาเอนตัวพิงโซฟาเท้าคางมองเธออย่างพิจารณา

“เชอะ ไม่คุยด้วยแล้ว เล่นด้วยก็ไม่เล่นกับหนู” ลัลน์ยู่ปากอย่างน่ารัก ยกตะเกียบคีบข้าวเข้าปากอย่างขัดใจ แก้มพองเพราะเคี้ยวข้าวแรง ๆ คล้ายประชดให้รู้ว่าเธอกำลังกินข้าวอย่างตั้งใจ แต่สายตากลับยังจ้องเขาอย่างไม่ลดละ

"ก็แค่ถามดูค่ะ"

"หืม?"

"เผื่อเลือกทางที่ง่ายกว่า…"

“หนูก็เป็นเมียพี่แล้วไม่ใช่เหรือคะ กินข้าวกันค่ะกองทัพต้องเดินด้วยท้อง” คิณณ์หัวเราะเบา ๆ ยื่นมือมาขยี้ผมหญิงสาวอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ

ทั้งสองกินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข เสียงพูดคุยถามถึงข้อกฎหมายดังขึ้นตลอดมื้ออาหาร เวลาว่างเธอไม่ให้เสียเปล่ารวมกระทั่งแม้เวลาทานข้าวก็ตามความแน่วแน่มีอยู่ล้นเหลือหวังเพียงสอบผ่านในคราวเดียว