ตอนพิเศษ 4

“ทำไมคอแม่ลัลน์ถึงแดงจังเลยคะ?” สิ้นเสียงคำถามจากลูกสาว มือเล็กรีบยกขึ้นลูบต้นคอตัวเองตามสัญชาตญาณ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดกล้องดูภาพสะท้อน รอยแดงเป็นจ้ำใหญ่ปรากฏเด่นชัด ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจ ตวัดสายตาไปมองคนตัวโตที่ยืนยิ้มหน้ามึนอยู่ข้าง ๆ ไม่มีทีท่าว่าจะช่วยแก้สถานการณ์ให้เลยสักนิด

“คือว่าแม่โดนผึ้งกัดค่ะ แม่แพ้เลยเป็นรอยแบบนี้” ลัลน์กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ พยายามหาข้ออ้างตอบลูกให้ฟังดูน่าเชื่อถือที่สุด แต่ยังไม่ทันได้โล่งใจ เสียงทุ้มของลูกชายที่เงียบมานานก็เอ่ยขึ้นด้วยท่าทีสงสัย

“ผึ้งที่ไหนหรือครับที่คอนโดกับที่ห้องนี้ก็ไม่น่าจะมีผึ้งได้นะครับ” คำถามของคอร์ททำให้ลัลน์ชะงักค้าง ไม่คิดว่าลูกชายจะจับสังเกตและถามกลับมาแบบนี้

“เอ่อ คือว่าแม่” เสียงหวานกระอักกระอ่วนไม่อาจหาข้ออ้างยกขึ้นกล่าวกับลูกชายได้ เมื่อเห็นเมียรักกระดากเกินกว่าที่จะเอื้อนเอ่ยออกมา เขาในฐานะสามีที่ดีก็ควรช่วยเหลือบ้าง

“ผึ้งในช่อดอกไม้น่ะ ว่าแต่ซักพยานขนาดนี้ไม่อยากกินปิ้งย่างแล้วใช่ไหมนะ” คิณณ์พูดพลางเลิกคิ้วเจ้าเล่ห์ เบี่ยงเบนความสนใจของลูก ๆ ได้อย่างแนบเนียน สองแฝดรีบกอบกุมมือพ่อแม่ไว้อย่างอบอุ่น ก่อนจะออกแรงดึงให้ทั้งสองรีบเดินตามไป

แต่ยังไม่ทันที่ลัลน์จะก้าวตาม เธอกลับรู้สึกหน้ามืดราวกับโลกหมุน ใบหน้าหวานซีดเผือดจนดูน่าเป็นห่วง ร่างบางโงนเงน ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลง

“ลัลน์!” โชคยังดีที่แขนแกร่งของคิณณ์คว้าร่างเธอไว้ได้ทันพอดี หญิงสาวจึงไม่ล้มลงกระแทกพื้น มือหนาเขย่าตัวเธอเบา ๆ ด้วยความร้อนรน ก่อนจะรีบช้อนร่างบางขึ้นสู่อ้อมแขน แล้วพาเธอไปยังรถทันที ลูกน้อยทั้งสองที่ยืนมองเหตุการณ์ด้วยความตกใจ รีบวิ่งตามพ่อไปขึ้นรถด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงแม่

 

หน้าห้องฉุกเฉินชายหนุ่มรูปร่างกำยำใหญ่โตกลับเดินงุ่นง่านเป็นหนูติดจั่นเมื่อยังไม่ทราบอาการของเมียตัวน้อยที่เข้าไปนานเหลือจนเขาอดรู้สึกกังวลไม่ได้ จนคนแก่สองคนที่นั่งดูแลหลานอยู่นั้นถึงกลับส่ายหัว ห่วงลูกสะใภ้มันก็ห่วงอยู่หรอก แต่เดินไปเดินมาเช่นนั้นพวกเขาสองปู่ย่าเวียนหัว

“แกเลิกเดินไปเดินมาสักทีได้ไหม ฉันเวียนหัว” วินตรัยเอ่ยขึ้นอย่างเหลืออด

“ถ้าเมียพ่อจู่ๆเป็นลมแบบนี้ผมว่าพ่อไปแหกอกหมอแล้ว” คิณณ์ชะงักเท้าไปครู่หนึ่งก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงขุ่นมัว

“ดูปากมัน”

“มึงก็อย่ากังวลมาก ลัลน์คงไม่เป็นอะไรหรอก” เจษฎาที่นั่งมองมาสักพักเอ่ยปากสอดขึ้นมาบ้าง

“คนไม่เมียหุบปากไป”

“ไอ้สันขวานนี่”

“มึงก็เบาๆหน่อยๆ นี่มันโรงพยาบาล” คณาภัทรเอ่ยปรามเจษฎาที่แหกปากลั่นโรงพยาบาลดีเท่าไหร่ที่นี่โรงพบาลเอกชน ไม่อยากนึกภาพถ้าหากเป็นโรงพยาบาลรัฐพวกเขาคงถูกหยุมหัวพร้อมถูกเนรเทศออกจากโรงพยาบาลเป็นแน่

“คุณหมอครับภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ” คิณณ์รีบก้าวเข้าไปถามทันทีเมื่อเห็นคุณหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน แต่แทนที่หมอจะมีสีหน้าตึงเครียด กลับเผยรอยยิ้มบาง ๆ ซึ่งทำให้คิณณ์อดคิ้วกระตุกไม่ได้ เมียเขาเป็นลมจนต้องเข้าโรงพยาบาล แต่หมอกลับยิ้มเนี่ยนะ?

“ยินดีด้วยนะครับ ภรรยาของคุณไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแต่ตั้งครรภ์ร่างกายเลยอ่อนเพลีย หมอขอให้คนไข้พักสัก 2-3 วันก่อนนะครับ”

“อะไรนะครับ” คิณณ์อุทานเสียงหลง ใบหน้าที่เคยขึงขังแปรเปลี่ยนเป็นอึ้งจัด

“ภรรยาของคุณท้องได้สองเดือนแล้วครับ” คุณหมอเอ่ยย้ำให้ว่าที่คุณพ่อลูกสามได้ยินชัดมากขึ้นก่อนจะเอ่ยขอตัวลาไปอยู่เวรเช่นเดิม

“มึงจะยืนทำซากอะไรทำไมไม่ไปหาเมียมึง” คณาภัทรเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเพื่อนสนิทมันยืนแข็งทื่ออยู่หน้าห้อง มีอะไรแปลกที่ไหนคนเป็นผัวเมียอยู่กินกันมันก็ต้องท้องได้สิมันจะยืนทำหน้าตกใจทำซากอะไร

“พ่อคิณณ์ขา แม่ลัลน์เป็นยังไงบ้างคะ?” เสียงเล็กใสดังขึ้นก่อนที่ร่างจิ๋วของหนูอัยจะวิ่งถลาเข้ามาหาพ่อ มือเล็ก ๆ จับมือหนาแล้วเขย่าไปมาอย่างเป็นห่วง ส่วนคอร์ทแม้จะไม่ได้โผเข้ามาแบบน้องสาว แต่สายตาคมกล้าของเขาก็จ้องมองผู้เป็นพ่อ ราวกับรอคำตอบอยู่เงียบ ๆ

แต่แทนที่จะได้รับคำตอบ คิณณ์กลับยืนแข็งค้างสีหน้างุนงงเหมือนไม่เข้าใจสถานการณ์ ลัลน์ท้องได้ยังไง? ในเมื่อเธอเป็นคนแอบไปปิดอู่ ทำหมันแล้วนี่! เขารู้ดีว่าบนโลกนี้ไม่มีวิธีคุมกำเนิดแบบไหนที่ได้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่แค่นี้เธอก็ท้องได้เลยหรือ?

เขายังตกอยู่ในภวังค์ของความคิด จนกระทั่งเสียงล้อเตียงเคลื่อนดังขึ้น บุรุษพยาบาลเข็นร่างบางของภรรยาออกจากห้องฉุกเฉิน ใบหน้าหวานของเธอแม้จะซีดเซียวจากอาการอ่อนเพลีย แต่กลับส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้เขา ทว่าดวงตาคู่นั้นกลับเปล่งประกายด้วยความสุขจนเขาแปลกใจที่เมียเด็กนั้นไม่มีทีท่าสงสัยว่าตัวเองท้องได้ยังไงแม้แต่น้อย หรือเขาโดนเด็กน้อยแกล้งเสียแล้ว

ทุกคนเดินตามลัลน์เข้าไปในห้องพักพิเศษที่มีขนาดกว้างพอให้ทุกคนอยู่กันได้อย่างสบาย แต่ก่อนที่บุรุษพยาบาลจะทันได้ช่วยพยุงคนป่วยขึ้นเตียง คิณณ์ก็ก้าวเข้าไปคว้าตัวเมียรักขึ้นอุ้มเสียก่อน ไม่ยอมให้มือชายใดแตะต้องเธอแม้แต่น้อย

เขาช้อนร่างบางขึ้นเบา ๆ ก่อนจะวางเธอลงบนเตียงด้วยความทะนุถนอม แววตาที่เคยเต็มไปด้วยความฉงน ตอนนี้เจือปนไปด้วยความอบอุ่นโดยไม่รู้ตัว

“เป็นยังไงบ้างคะ เวียนหัวไหม” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามอย่างอ่อนโยน ขณะที่มือหนายื่นไปประคองศีรษะของเธออย่างเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะ มึนหัวนิดหน่อยตกใจแย่ใช่ไหมคะคุณพ่อ” ลัลน์ส่งยิ้มบาง ๆ ให้สามี ทั้งที่ใบหน้ายังคงซีดเซียวเล็กน้อยจากอาการอ่อนเพลีย

คิณณ์จ้องมองเธอด้วยสายตาคลางแคลงใจ ราวกับพยายามค้นหาความจริงอะไรบางอย่างในดวงตาหวานใสนั้น ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อ

“หนูรู้อยู่แล้ว?”

“เรื่องอะไรคะ?” หญิงสาวขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนเอียงคอถามกลับ

“เรื่องหนูท้อง”

“หนูไม่ได้รู้ว่าตัวเองท้องค่ะ แต่ก็คาดหมายได้ว่าคงต้องท้องแน่ ๆ”

“หืม ว่าไงนะคะ”

“หนูไม่ได้ทำหมันค่ะ เลยมีเจ้าตัวน้อยนี่มายังไงคะ” เสียงหวานกล่าวพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าซีดเซียว คิณณ์นิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะโผเข้ากอดเมียตัวน้อยโดยไม่พูดอะไร มือหนาตระกองร่างบางเข้าหาตัวแน่น ราวกับต้องการหลอมรวมเธอเข้ามาในอ้อมกอดให้ลึกที่สุด ในวินาทีนั้น... ทุกอย่างรอบตัวเลือนหายไปหมด เหลือเพียงเขากับเธอจนลืมว่ายังมีคนอื่นอยู่ในห้องนี้อีก

“คุณแม่ขาเป็นยังไงบ้างคะ” เสียงใสของหนูอัยดังขึ้นก่อนที่ร่างเล็กจะพุ่งเข้ามากอดแม่อย่างแรง เช่นเดียวกับคอร์ทที่ยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตามมากอดอีกคน ดวงตากลมแป๋วเต็มไปด้วยความกังวล พวกเขาไม่เคยเห็นแม่ของตัวเองเป็นลมล้มพับไปแบบนี้มาก่อนเลย ลัลน์ยิ้มอ่อนดึงลูกทั้งสองเข้ามาแนบอก พลางลูบหลังปลอบโยนพวกเขาเบา ๆ

“แม่ดีขึ้นแล้วค่ะ ขอโทษที่ทำให้หนูอัยกับคอร์ทตกใจนะคะ” คิณณ์ก้มมองภาพภรรยาและลูกทั้งสองในอ้อมแขน ก่อนที่เขาจะรวบทั้งสามคนเข้ามากอดแน่นขึ้น กอดด้วยหัวใจทั้งหมดที่เขามีจนคนที่เหลือนั้นกลายเป็นส่วนเกิน

“แกจะกอดเมียกับลูกแกอีกนานไหม” เสียงเข้มของวินตรัยดังแทรกเข้ามาในบรรยากาศซึ้ง ๆ คิณณ์เงยหน้ามองพ่อของตัวเองอย่างขัดใจ ขณะที่อีกฝ่ายกอดอกจ้องมาด้วยท่าทีเบื่อหน่าย

“คอร์ท ลัลน์ เดี๋ยวหลานนอนกับย่าก่อนนะ รักษาเนื้อรักษาตัวให้ดีนะลูกนะ ส่วนลูกน่ะดูแลน้องดีๆด้วย” ไอย์ลดาเอ่ยเรียกหลานรักทั้งสองให้ตามตัวเองกลับบ้าน ก่อนจะหันกลับไปกำชับลูกชายที่ตอนนี้สายตาอ่อนโยนผิดวิสัยคนเคร่งขรึมอย่างคิณณ์ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงสามคนที่กลายเป็นส่วนเกินของบรรยากาศอันหวานชื่น

หนูนาสูดลมหายใจลึก สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน จะทนไม่ไหวแล้ว! เพราะชายสองคนที่ตามจีบเธออยู่นั้นดันเป็นเพื่อนสนิทกันเองอีก! จะให้ทำหน้ายังไงดีวะเนี่ย!

“แล้วลูกคนนี้จะชื่ออะไรล่ะ ศาลก็มี อัยการก็มี ต่อไปให้ชื่อน้องลอว์ดีไหมน่ารักดี” หนูนารีบปรับสีหน้าเอ่ยแซวเพื่อนสาวที่ถึงแม้จะไม่ได้ทำงานสายกฎหมายเป็นแม่บ้านแต่ก็มีบ้างที่ไปรับงานสอนเล็กๆน้อยๆ พอไม่ให้เบื่อ

“น่าสนจังเลย น้องกฎหมายพี่คิณณ์ว่าดีไหมคะ”

“ตามใจหนูเลยค่ะ” คิณณ์ที่ก้มหน้าฟัดเมียรักอยู่เงยหน้าขึ้นมาตอบสั้น ๆ แต่ชัดเจน กล่าวจบเขาก็ก้มลงหอมหน้าผากเมียอีกรอบราวกับจะสื่อว่าแค่เธอมีความสุขก็พอ เสียงถอนหายใจปนขำดังขึ้นจากกลุ่มชายโสดที่ยืนมองอยู่

“เห้อ กูล่ะเบื่อพวกติดเมีย ว่าไหมไอ้แดน” เจษฎากระทุ้งศอกใส่แขนของคณาภัทรพร้อมยักคิ้วให้อย่างรู้กัน

“เออนั่นสิ ติดเมียไม่ลืมหูลืมตา” คณาภัทรเอ่ยรับอย่างรู้ใจ ก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

"เออ ไอ้พวกโสดอย่าพูดเยอะ เดี๋ยวหนูนาหนีหมด" คิณณ์สวนกลับเสียงเรียบโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากเมียรัก ทำเอาหนูนาแทบสำลักน้ำ กลายเป็นฝ่ายโดนแซวไปแทน

“ฉันกลับก่อนนะลัลน์ดึกแล้วรถเยอะ แกก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”

“กลับบ้านปลอดภัยนะหนูนา” หนูนาพยักหน้ารับก่อนจะเดินหันหลังจากไปหลีกหนีระเบิดที่คิณณ์นั้นทิ้งมา จนสองหนุ่มโสดที่แสนโฉดต่างมองหน้ากันก่อนจะเอ่ยลาไอ้คุณพ่อลูกสามพร้อมสับเท้าตามหญิงสาวไป

คิณณ์เห็นดังนั้นถึงกับส่ายหัวให้ความไม่รู้จักโตของทั้งสองอายุปาเข้าไปจะสี่สิบยังหน้ามึนทำตัวเป็นเด็กๆกันไปได้

“แบบนี้จะไม่มีปัญหาระหว่างพี่คิณณ์กับพี่แดนหรือคะ” ลัลน์ถามด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นกังวลในความสัมพันธ์ของทั้งสามคน

“ไม่หรอก พวกมันรักกันมากกว่าที่เราเห็นนะ หนูไม่ต้องสนใจพวกมันมาสนใจเรื่องของเราดีกว่า” ริมฝีปากหยักได้รูปคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาน้อย ๆ ก่อนโน้มหน้าเข้าไปใกล้กระซิบเสียงทุ้ม

“เรื่องอะไรคะ?” ลัลน์กะพริบตาปริบ ๆ กับน้ำเสียงที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ เธอเม้มปากแน่นแล้วถามกลับไปอย่างสงสัย

ทว่าคิณณ์ไม่ตอบในทันทีเขาเพียงแค่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความผูกพัน ก่อนจะสอดมือไปกุมมือของเธอไว้แน่น แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึก

"พี่รักหนูกับลูก ๆ มากเลยนะ ขอบคุณที่หนูเข้ามาเติมเต็มในสิ่งที่ขาดหายในชีวิตพี่ ขอบคุณที่หนูสละทุกอย่าง ไม่ว่าจะความฝันหรือชีวิตวัยรุ่น ทั้งที่หนูไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย ขอบคุณที่หนูให้พี่มีจิ๊กซอว์สามชิ้นที่ทำให้ชีวิตพี่สมบูรณ์ขึ้น" เขาหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจุมพิตหน้าผากเธอแผ่วเบา

"และสุดท้าย ขอบคุณที่หนูเกิดมาให้พี่รักนะคะ" หัวใจของลัลน์เต้นแรงจนแทบจะระเบิดออกมา ความอ่อนโยน ความรักและความมั่นคงของเขาหลอมละลายทุกความกังวลในใจเธอจนหมดสิ้น น้ำตาเอ่อคลอโดยไม่รู้ตัว

"หนูก็รักพี่คิณณ์มากเหมือนกันค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นสามีที่ดี เป็นพ่อที่ดี ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่เป็นพี่เลยนะคะ"เธอยกมือขึ้นแตะใบหน้าของเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะพูดออกมาจากใจจริง

ทั้งสองต่างโอบกอดกันแน่น ในอ้อมแขนนั้นเต็มไปด้วยความรัก ความเข้าใจ และคำมั่นสัญญาที่ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงแม้เส้นทางของพวกเขาจะไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แม้จะต้องผ่านเรื่องราวมากมาย ทั้งน้ำตา ความเจ็บปวด และการเสียสละ แต่สุดท้าย

...คนที่ใช่จะมาในเวลาที่เหมาะสมเสมอ ทั้งถูกที่ ถูกเวลา และถูกคน…