ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 7

เสียงสบถของคิณณ์ทำให้หญิงสาวได้สติออกจากภวังค์อันแสนวาบหวาม ผลักชายหนุ่มออกห่างให้พ้นตัว อีกนิดเดียวเธอเกือบมีความสัมพันธ์กับคนแปลกหน้าสะแล้ว ดวงตากลมโตเบิกถลนเมื่อเห็นลำเอ็นเขื่องขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนว่าจะใหญ่กว่าข้อมือเสียอีก เขาเป็นลูกครึ่งรึยังไงตรงนั้นถึงได้ใหญ่โตขนาดนี้!!!

หญิงสาวพลันเห่อร้อนใบหน้าเมื่อเห็นของสงวนของเขาเต็มตา รีบหันหลังจัดการตนเองให้อยู่ในสภาพเรียบร้อย เมื่อลัลน์หันไปแล้วพบว่าชายหนุ่มได้ยัดเก็บเจ้านั่นแล้ว แต่ทว่าตรงเป้ากางเกงแสล็คนั้นยังคงนูนเด่นชัดอยู่

"เอ่อ ขะ ขอโทษด้วยนะคะ จบเรื่องกันเพียงเท่านี้แล้วต่างคนต่างแยกย้ายเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะ" ก้มหน้าหงุดอย่างสำนึกผิดต่อชายหนุ่มตรงหน้าที่เธอไปลวนลามเขาก่อน รีบจ้ำอ้าวเดินออกไปจากห้องน้ำหลีกหนีให้พ้นสถานการณ์น่าอึดอัดนี้

"เดี๋ยว" เสียงเย็นเยียบของชายหนุ่มต่างจากเสียงตอนเขากระเซ้าเย้าแหย่เธอที่ดูจะร้อนแรงอบอุ่นราวกับเปลี่ยนไปคนละคน คิณณ์คว้าข้อมือลัลน์ไว้ คิ้วหนาขมวดเป็นปม สายตาคมกริบจ้องมองดวงหน้าหวานซึ้งอย่างจับผิด

"ถะ ถือว่าให้มันจบตรงนี้จะดีกว่านะคะ ถ้าคุณไม่ยินยอมหนูคงได้แต่แจ้งความเอาผิดกับคุณ" เมื่อเห็นท่าทีของชายหนุ่มที่ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอเสียที จากความกลัวตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นความกล้าข่มขู่ชายตรงหน้า หวังให้เขาปล่อยเธอไปดีๆ

"แต่เธอสมยอม?" คิณณ์เลิกคิ้วมองหญิงสาวที่กำลังแยกเขี้ยวขู่ฟ่อๆ พร้อมสู้หากเขาไม่ยอมปล่อยเธอไป แววตาประกายแสงอย่างนึกสนุกวูบหนึ่งก่อนที่สายตาจะกลับมาเย็นชาเหมือนเดิม

"ใช่ค่ะ ความยินยอมของหนูในขณะที่คุณกระทำย่อมเป็นเหตุยกเว้นความผิด แต่ความยินยอมนั้นต้องมีอยู่ในขณะกระทำนั้นด้วย ในเมื่อหนูปฏิเสธไม่ยินยอมถ้าคุณจะขืนใจหนูอีก คุณได้ติดคุกแน่" เสียงหวานพูดเจื้อยแจ้วสอนหลักกฎหมายกับชายตรงหน้าโดยหารู้ไม่ว่าคนที่ตัวเองสอนอยู่ในขณะนี้คือผู้พิพากษาที่เชี่ยวชาญกฎหมายเสียยิ่งกว่าเธอ

“เธอเรียนกฎหมาย?” คิณณ์มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความฉงนที่มีคนมาสอนกฎหมายเขาในผับเช่นนี้

“ชะ ใช่ค่ะ ถ้ารู้แล้วก็ปล่อยมือหนูได้แล้วค่ะ” หญิงสาวสะบัดมือให้หลุดพ้นการจับกุมของชายหนุ่มตรงหน้า แต่ดูเหมือนว่าความพยายามของเธอจะไม่เป็นผล คิณณ์ดันหญิงสาวเข้ากำแพง ยันแขนแกร่งกักขังหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน แล้วก้มหน้าถามคนตัวเล็กที่แม้จะสูงเกินมาตรฐานหญิงไทย แต่ก็ยังคงเตี้ยกว่าเขาช่วงหนึ่งศีรษะพอดี

“แต่เธอทำอนาจารฉันก่อน ความยินยอมที่เธอว่าต้องมีอยู่ก่อนหรือขณะกระทำความผิด แต่ดูเหมือนว่าเธอจะโน้มคอฉันไปจูบโดยที่ฉันไม่ได้ยินยอมนะ” เขากระตุกยิ้มมุมปากสอนเธอ

“นั่นก็ไม่ใช่เหตุที่คุณจะมาลวนลามหนูต่อนะคะ ว่าแต่คุณเป็นนักกฎหมายงั้นเหรอคะ” นัยน์ตาโตเหมือนลูกกวางที่ปกติกลมโตอยู่แล้วเบิกโพลงกว้างขึ้นไปอีก เธอเพียงจะขู่เขาให้กลัวแล้วยอมปล่อยเธอไปเท่านั้น ใครจะไปรู้ว่าเธอจะคนรู้วิชาของจริงสวนเธอสะอยู่หมัด

“ชื่ออะไร?” คิณณ์ไม่ตอบคำถามหญิงสาว เพียงแต่เลิกคิ้วเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ มีเพียงความรู้สึกประหลาดใจกับหญิงสาวตรงหน้า

“หนูว่าเราไม่จำเป็นต้องรู้จักกันนะคะ” ลัลน์เงยหน้าเถียงเขาอย่างใจกล้า จมูกเชิดรั้นชนกับปลายจมูกโด่งของเขาอย่างแผ่วเบาพาใจสาวน้อยอย่างเธอสั่นไหว

“ไม่บอกก็ไปต่อข้างนอก” เสียงเย็นกล่าวจับมือเธอแล้วพาออกจากห้องน้ำ

“ละ ลัลน์ค่ะ ทีนี้ปล่อยหนูได้รึยังคะ”

“อยู่แถวนี้?” ชายหนุ่มหันมาหาหญิงสาว จมูกโด่งคลอเคลียเล่นที่ปลายจมูกหญิงสาวอย่างหยอกเย้า

“ใช่ค่ะ” ลัลน์โกหกทันควัน ก้มหน้าหงุดหลีกหนีจมูกของเขา จะมีใครบ้าไปบอกที่อยู่ให้กับคนแปลกหน้า ถึงแม้ว่าชายคนนั้นจะหล่อเหลามากก็ตาม

“หวังว่าคงได้พบกันเร็วๆนี้” คิณณ์กล่าวจบ ยิ้มมุมปากให้เธอก่อนเดินออกจากห้องไป

หญิงสาวตกตะลึงกับรอยยิ้มกระชากวิญญาณของชายหนุ่มที่แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังคงไม่รู้จักชื่อของเขาอยู่ดี ภายในอกสั่นระรัว หวามไหวเผลอใจไปกับความหล่อของเขา แต่พอถึงเหตุการณ์นัวเนียระหว่างเขากับเธอแล้วทำให้แก้มร้านผ่าว อับอาย สาวน้อยอย่างเธอที่ปกติอยู่ภายในกรอบศีลธรรม ไม่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายง่ายๆ กลับต้องมาเสียท่าให้กับการประชดแฟนเก่าด้วยก่อนยั่วยวนผู้ชายก่อน และเป็นคนในวงการกฎหมายเสียด้วย

ลัลน์เดินกลับมาที่โต๊ะกลับพบว่าทั้งสองคนกลับมานั่งจิบแอลกอฮอล์รอเธออยู่ที่โต๊ะแล้ว

"แกหายไปไหนมายัยลัลน์ หายไปนานจริงเชียว ฉันกับอาร์มจะหนีกลับอยู่แล้วนะ" หนูนาพูดเสียงติดยานเล็กน้อย แต่คงยังมีสติเป็นห่วงเพื่อนสาวเธออยู่

"ขอโทษที่ให้รอนะหนูนา พอดีลัลน์ไปเข้าห้องน้ำมาน่ะ เหมือนจะเมาแสงไฟด้วยเลยไม่อยู่นานสักหน่อย" หญิงสาวโกหกเพื่อนคำโต ไม่อยากให้เพื่อนเธอต้องคอยมาเป็นห่วง

"แล้วทำไมสภาพยุ่งเหยิงขนาดนั้นล่ะ อย่างกับโดนใครปล้ำมางั้นแหละ" หนูนาพูดหยอกเพื่อนสาวไปอย่างนั้น เพียงแค่เห็นว่าของหญิงสาวดูยุ่งเล็กน้อยเท่านั้น แต่หารู้ไม่ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นคือความจริงที่เกิดขึ้นกับลัลน์

"บะ บ้าน่า หนูนานี่พูดอะไรไม่เข้าเรื่องเลย" คำพูดของหนูนาทำให้คนมีชนักติดหลังสะดุ้ง ตอบเพื่อนตะกุกตะกักอย่างมีพิรุธ

"แซวไปอย่างนั้นแหละน่าลัลน์จ๋าา เรามาดื่มต่ออีกหน่อยดีไหม วันนี้มีคนหิ้วพวกเราแล้วจะดื่มเท่าไหร่ก็ได้ เอ้าา ชนนน" คำโกหกของลัลน์อาจทำให้หนูนาเชื่อและปล่อยผ่านไปได้ แต่ดูเหมือนว่าไม่อาจหลุดรอดสายตาของอาร์มไปได้ ชายหนุ่มคนเดียวในกลุ่มไม่พูดอะไรกลับกระดกน้ำเปล่าชนแก้วกับหนูนา

"ลัลน์ว่านี่ก็ตี 1 กว่าพวกเรากลับกันเถอะ วันจันทร์พวกเราต้องไปฝึกงานกันอีกนะ" หญิงสาวทักท้วงเพื่อนเมื่อเห็นสมควรแก่เวลาที่ต้องกลับกันแล้ว อีกอย่างเธอเกรงใจอาร์มด้วยที่ต้องมาลำบากดูแลรับส่งพวกเธอ

"โห่ ลัลน์อ่าาา กลับก็ได้ เชอะ" หนูนาเดินเซไปมาจนอาร์มต้องลุกขึ้นมาเดินประคองหนูนาไปที่รถแล้วทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถไปส่งที่คอนโดหนูนา

หญิงสาวส่ายหัวให้กับความน่ารักของเพื่อนเธอแล้วเดินตามไป และยิ้มอย่างเอ็นดูที่หนูนามีชายหนุ่มคอยดูแลเธอเป็นอย่างดี

หญิงสาวหันมองกระจกมองวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืน แสงไฟสว่างตลอดทาง แม้เวลานี้จะเป็นเวลาตี 2 แล้วก็ไม่ทำให้รถที่วิ่งสัญจรไปมาในเมืองแห่งแสงสีนี้น้อยลงตามไปด้วย ใจของสาวน้อยเหม่อลอยคิดถึงชายหนุ่มคนนั้น แต่ใจหนึ่งก็อับอายที่เธอทำตัวไม่ดี ไม่เป็นกุลสตรีอย่างที่พ่อแม่สั่งสอนมา ทางที่ดีเธอหวังว่าหลัง ลัลน์หลับตาลงอย่างใช้ความคิด หลังจากนี้เธอกับเขาคงจะไม่มีเหตุให้พบเจอกันอีก เพราะเธอต้องเจอหน้ากันเธอก็ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไงอยู่ดี สู้เก็บความรู้สึกนี้ไว้เพียงในใจเป็นประสบการณ์ชีวิตก็พอ โลกคงไม่แคบพอที่จะเหวี่ยงเธอกับเขามาเจอกันเร็วๆ นี้เป็นแน่แท้

'โลกไม่แคบกับผีล่ะสิ!' หญิงสาวสบถคร่ำครวญอยู่ในใจอย่างโอดครวญ อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนี้ วันแรกของการฝึกงานของเธอ เธอต้องกลับมาเจอเขาคนนั้นด้วย!!!