ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 14

เวลายามเย็นท้องฟ้าปรากฏริ้วสีส้มเป็นสัญญาณว่าเวลานี้เป็นเวลาเย็นที่พระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าเข้าสู่ช่วงค่ำมืด เสียงโทรศัพท์เรียกเข้าสั่นอย่างต่อเนื่องหลายสาย แต่ก็ไม่อาจทำให้ลัลน์ตื่นขึ้นมาได้เลยจนเสียงโทรศัพท์เงียบเสียงลงไป ไม่อาจรู้ได้ว่าปลายสายที่โทรเข้าหาหญิงสาวอาจจะถอดใจไปเสียแล้วก็เป็นได้

เวลาผ่านไปได้ไม่นานท้องฟ้ามืดเป็นเวลา 6 โมงกว่าเสียงเคาะประตูระรัวแรงสั่นไหว ทำให้ลัลน์ซึ่งนอนอยู่บนโซฟาใกล้ประตูห้องสะดุ้งโหยงอย่างตกใจ หัวใจเต้นสั่นระรัว ไม่รู้ว่าบุคคลใดกระทำอุกอาจเช่นนี้ เสียงบานประตูสั่นไหวจนเธอไม่กล้าเปิดประตูให้คนแปลกหน้า

"ไม่ทราบว่าใครคะ?" เสียงแหบสั่นเครือตะโกนถามบานประตูออกไปยังคนบุกรุกให้แจ้งชื่อมา

"ทำไมรับโทรศัพท์ฉันห่ะลัลน์ เปิดประตูเดี๋ยวนี้!" คิณณ์ตวาดกร้าวอย่างเกรี้ยวกราด เขาไม่เคยรู้สึกควบคุมอารมณ์ไม่ได้เช่นนี้มาก่อน

เสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยทำให้หัวใจสาวน้อยลิงโลดเต้นรัวเมื่อเขามาหาเธอถึงห้อง

"ค่ะๆ จะรีบเปิดเดี๋ยวนี้ค่ะ" ด้วยความเกรงใจข้างห้องกลัวว่าเขาจะลุกขึ้นมาตวาดใส่ จึงรีบกุลีกุจอเปิดประตูห้องอย่างเสียไม่ได้

ใบหน้าถมึงทึงของชายหนุ่มเมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูให้จึงโผเข้ากอดหญิงสาวพลางดันหญิงสาวเข้าไปในห้องก่อนจะล็อกประตูห้องเป็นอย่างดี

"ท่านมาหามีธุ..อื้ออ" หญิงสาวไม่ทันได้ถามเขาจบประโยค ชายหนุ่มดันร่างเล็กหลังแนบชิดกับกำแพงโน้มตัวลงมาประกอบปากอวบอิ่มสีแดงราวกับลูกเชอร์รี่ บดเบียดกายเข้าหาร่างบางราวกับจะบดขยี้ให้หญิงสาวอัดกับกำแพงสองมือหนากอบกุมใบหน้าอวบอิ่มแหงนรับจูบอันแสนร้อนแรงตามแรงอารมณ์โกรธเกรี้ยว

ลัลน์ดิ้นขัดขืนดันชายหนุ่มออกจากตัว เมื่อเธอไม่อาจรับความรุนแรงนี้ได้สองมือทุบอกแกร่งกล้ามเนื้อแข็งเป็นมัดๆอย่างสุดแรงแต่ก็ไม่สะเทือนชายหนุ่มยังคงตะโบมจูบเธออย่างไม่หยุดยั้ง หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นไม่ยินยอมให้ชายหนุ่มสอดลิ้นเข้ามาในโพรงปากของตนได้

มือหนาบีบใต้คางหญิงสาวเบาๆอย่างกลัวเธอเจ็บแต่ช่างขัดแย้งกับริมฝีปากหยักหนาที่ขบเม้มริมฝีปากเธอรุนแรงจนเธอได้กลิ่นคาวเลือดในปากของตน เมื่อคิณณ์สอดลิ้นร้อนเข้าไปได้เอาลิ้นพันลิ้นน้อยๆสลับกับดูดลิ้นพลางสำรวจโพรงปากหวานที่เขาเคยลิ้มรสชาติมาหลายครั้งไม่อาจจะลืมเลือนได้

คิณณ์ตักตวงความหอมหวานจากโพรงปากของลัลน์อย่างตะกละตะกรามราวกับโพรงปากนี้เป็นบ่อน้ำสะอาดบริสุทธิ์ให้เขาตักตวงดื่มกินเมื่อยามหิวกระหาย มือหน้าลูบไล้เคล้นคลึงบั้นท้ายอวบอิ่มไปมาอย่างปลุกอารมณ์หญิงสาวหากแต่ดูเหมือนว่าลัลน์จะไม่ได้มีอารมณ์ร่วมกับชายหนุ่มด้วย

ร่างบางทิ้งมือลงแนบข้างลำตัวไม่ผลักไสเขาอีกต่อไป ยืนนิ่งปล่อยให้เขาตักตวงความสุขจากเธอได้เต็มที่ น้ำตาร้อนไหลอาบสองแก้มเป็นทางยาว ทำไมเขาเห็นเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่าใช่หรือไม่ อยากจะทำอะไรเธอก็ทำไม่คิดถึงความรู้สึกของเธอบ้างว่าเธอจะรู้สึกยังไง

ร่างหนาสัมผัสได้ถึงความขืนตัวของหญิงสาว น้ำตารื้นชื้นกระทบกับแก้มสากทำให้ชายหนุ่มได้สติผละจูบออกมา แต่ต้องพบกับใบหน้าหวานน้ำตานองหน้าสายตาเธอฉายแววความเจ็บปวดอย่างร้าวรานชัดเจน ริมฝีปากอวบอิ่มบวมเจ่อปรากฏรอยแตก คิณณ์พลันได้สติว่าตนได้กระทำรุนแรงกับร่างอรชรอย่างไม่สมควร

"ขอโทษ เจ็บมากไหม" ท้องนิ้วสากสัมผัสริมฝีปากเธออย่างแผ่วเบาอ่อนโยนหวังคลายความเจ็บปวดให้หญิงสาว สายตาฉายแววรู้สึกผิดต่อการกระทำของตน

ลัลน์สะบัดหน้าพรืดไม่ยอมให้ชายหนุ่มแตะต้องเนื้อตัว น้อยใจเขายิ่งนักที่ทำราวกับเธอเป็นของเล่นชิ้นหนึ่ง แต่จะให้โกรธเขาเธอก็โกรธไม่ลงโกรธตัวเองเสียมากกว่าที่ใจง่ายยอมโอนอ่อนผ่อนตามไปกับเขา

"เธอเป็นอะไรบอกสิ โกรธอะไรฉันเธอเงียบไม่ทำให้อะไรดีขึ้น" ชายหนุ่มโอบกอดสาวน้อยจากทางด้านหลัง สอดมือประสานลงบนหน้าท้องแบนราบ คางเกยกับศีรษะหญิงสาวถูไถบนผมเธออย่างอ้อดอ้อน

"ปล่อยหนูนะ อย่ามาแตะต้องตัวหนู ออกไป!!" ลัลน์สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของเขา มือหนาดั่งคีมเหล็กเหนียวแน่นไม่ยอมปล่อยเธอไป อ้อมแขนแกร่งยิ่งกระชับกอดเธอแน่นขึ้นเมื่อเธอดิ้นรนจะให้หลุดพ้นไปจากเขา เมื่อเห็นว่าเธอไม่มีทางหลุดพ้นออกจากอ้อมแขนแสนอบอุ่นที่ดูเหมือนตอนนี้จะร้อนแรงหากยังคงอยู่แบบนี้คงร้อนราวกับไฟนรก ลัลน์ร้องไห้โฮสะอึกสะอื้นไม่อาจควบคุมอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไป

คิณณ์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาฉุดรั้งให้หญิงสาวนั่งเกยบนตักของตน ประคองใบหน้ารูปไข่ใช้นิ้วหนาไล่เกลี่ยน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน

"ไม่ต้องมาจับตัวหนู เชิญไปหาคนของท่าน" ลัลน์สะบัดมือหนาออกจากใบหน้าตน

"คนของฉัน? เธอหมายความว่ายังไง" ชายหนุ่มกระซิบลอดไรฟันอย่างมีอารมณ์คุกรุ่น

"ท่านรู้อยู่แก่ใจของท่านดี ท่านจะมาถามลัลน์ทำไมคะ"

"ฉันไม่ได้มีใครทั้งนั้นและไม่มีใครเป็นเจ้าของฉันด้วย" ชายหนุ่มเอ่ยอย่างหนักแน่น

"งั้นหรือคะ ฮึกก ไม่ได้มีคนรักแต่ไปทานข้าวด้วยกันสองต่อสอง ลือกันให้แซ่ดทั้งศาลว่าคบกันแบบนี้ท่านจะยังปฏิเสธว่าไม่ได้คบกับท่านนันท์อีกรึไงคะ ฮืออ" เสียงใส่โพล่งออกไปพร้อมเสียงสะอื้น

"ฟังก่อน ฉันไม่ได้คบกับใครจริงๆส่วนท่านกุลนันท์ฉันกฺไม่ได้คบกับเธอ วันนี้ท่านณรงค์ออกไปกินข้าวด้วยกันแต่ช่วงขากลับมาศาลท่านติดธุระแล้วเจอท่านนันท์พอดีเลยจำใจรับกลับมาด้วย ไม่คิดว่าแค่ฉันรับกลับมาด้วยจะทำให้ข่าวลือแพร่สะพัดไปแบบนี้" เสียงทุ้มพูดอธิบายให้สาวน้อยในอ้อมแขนที่กำลังเข้าใจเขาผิดอยู่อย่างยืดยาวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ถ้าตอนนี้เขายังคงสงวนถ้อยคำไว้เห็นทีว่าจะเคลียร์กันไม่รู้เรื่อง

"ท่านไม่ต้องมาหลอกลัลน์ ท่านรีบกลับไปหาท่านนันท์แล้วไม่ต้องมายุ่งกับหนูอีก"

"ลัลน์เชื่อใจฉันบ้างไม่ได้รึ" คิณณ์กระชับอ้อมกอดให้หญิงสาวแนบชิดเอนซบกับแผงอกเขาอย่างแนบแน่น

"ถ้าอย่างนั้นท่านจะบอกว่าเขาลือกันไปเองโดยที่ไม่มีมูลรึไงคะ?" เธอขึ้นเสียงใส่เขาอย่างเหลือจะเชื่อ ถ้าไม่มีไฟไฉนจะมีควันได้ เธอให้โอกาสเขาอธิบายแล้ว ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะก้าวเดินต่อไปข้างหน้าด้วยกันหรือไม่ ขึ้นอยู่ที่เขาแล้วว่าเลือกจะพูดความความจริงกับเธอหรือเปล่า

"ฉันยืนยันคำเดิมว่าไม่ได้คิดและไม่ได้คบกับท่านนันท์ ถึงแม้ว่าท่านนันท์อยากจะสานต่อแต่ฉันไม่เคยสนใจเธอเลย ส่วนข่าวลือนั่นอาจเป็นเพราะทุกคนรู้ว่าท่านนันท์เขาชอบฉันพอเห็นท่านนันท์ลงจากรถเลยทำให้ลือไปแบบนั้น" เขาอธิบายไปอย่างชัดเจนขนาดนี้แล้วหวังตัวน้อยในอ้อมกอดเขาจะยอมเชื่อใจและยอมรับฟังเขา

ลัลน์เงยหน้าแหงนมองสายตาคมดุที่มักเย็นชาอยู่เป็นนิตย์แต่บัดนี้กลับปรากฏแววตาเว้าวอนให้เธอเชื่อในคำพูดของเขา หญิงสาวก้มหน้าหงุดขบริมฝีปากแน่นอย่างใช้ความคิดเธอจะเชื่อคำพูดของเขาได้จริงๆใช่ไหม ไม่ใช่คำลวงหลอกให้เธอเชื่อใจแล้วกลายเป็นมือที่ 3 ในภายหลัง

ชายหนุ่มเห็นแววตาสับสนของเธอ จึงล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาติดต่อหาบุคคลหนึ่ง เปิดลำโพงเสียงดังให้ร่างบางได้ยินบทสนทนาต่อไปนี้ด้วย

"ว่าไงเจ้าคิณณ์มีเรื่องอะไรรึเปล่าถึงโทรมาเวลานี้" เสียงเข้มดูอบอุ่นของท่านณรงค์จากปลายสายโทรศัพท์

"พี่ช่วยยืนยันทีว่าผมกับท่านกุลนันท์ไม่ได้คบหากัน"

"บ๊ะ!! ไอ้นี่ให้ฉันไปยืนยันกับใคร แกก็ไม่ได้ชอบพอเขาแถมยังหักหน้าไม่รักษาน้ำใจเขาอีกจะไปคบหากันได้ยังไง" ณรงค์ตวัดเสียงตอบอย่างขุ่นเคืองไม่รู้ว่าเจ้าคิณณ์มันเล่นอะไรของมัน

"ขอบคุณมากครับพี่ณรงค์ไว้พรุ่งนี้ผมพาไปเลี้ยงตอบแทน"

"เดี๋ยวๆ เรื่องเป็นมายังไงกัน อย่าบอกนะว่าเจ้าหนูนักศึกษาที่แกจ้องเขม็งอยู่ในห้องหึงหวง" ลัลน์ถึงกับสะดุ้งทำตาเหลือกโตที่มีคนจับสังเกตเห็นถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับชายหนุ่มได้

"ครับไว้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้นะครับ ขอบคุณพี่มากครับ"

"เออๆ เคลียร์กันดีๆล่ะ" ณรงค์เอ่ยหยอกเย้าอย่างสื่อความหมาย นั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีที่พ่อหนุ่มเย็นชาจะมีคนรักมารักษาแผลใจเสียที

"เชื่อฉันรึยังเด็กน้อยขี้แย" คิณณ์เอ่ยกระเซ้าเย้าแหย่ลัลน์ที่ตอนนี้ก้มหน้าหงุดไม่กล้าสบสายตาของเขา

"ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ" ลัลน์อ้อมแอ้มบอกชายหนุ่มเสียงแผ่วเบา หน้าร้อนผ่าวที่เธอแสดงอาการหึงหวงไปอย่างหน้าไม่อายก่อนหน้านี้

"เด็กดื้อต้องถูกลงโทษ!"

หญิงสาวเงยหน้ามองคิณณ์อย่าฉงนว่าเขาจะลงโทษเธอเช่นไร เขาคงไม่ใช้ความรุนแรงอย่างเช่นเอาเข็มขัดฟาดเธอใช่หรือไม่ ทันใดนั้นริมฝีปากหยักประกบเข้ากับริมฝีปากอวบอิ่มที่ตอนนี้บวมเจ่ออย่างอ่อนโยน ค่อยๆขบเม้มริมฝีปากล่างก่อนจะสอดลิ้นหนาเข้าไปกระหวัดรัดรึงลิ้นเล็กอย่างหยอกเอิน ฝ่ามือเลื่อนประคองหลังคอยึดตรึงรองรับจูบที่กำลังทวีความเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ

สองมือของลัลน์โอบกอดรอบคอที่ตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นจนเธอรู้สึกได้ เธอจูบตอบร่างกำยำอย่างเก้ๆกังๆ ลิ้นเล็กหลบหนีลิ้นร้ายที่พยายามรัดลิ้นของเธอเหมือนดังงูรัดเหยื่อ หญิงสาวสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของขาอย่ากล้าๆกลัวๆ คิณณ์ไม่รีบร้อนค่อยๆสอนหญิงสาวจูบอย่างคนมีประสบการณ์ ควานสำรวจภายในดูดกลืนน้ำลายเธออย่างไม่รังเกียจ

จ๊วบ จ๊วบ อื้มมม

เสียงเฉอะแฉะจูบแลกน้ำลายกันอย่างเมามัน จนหญิงสาวไม่อาจปรับลมหายใจทันกับจุมพิตที่ดูดกลืนพลังชีวิตของเธอไป ทุบอกเตือนชายหนุ่มให้ถอนจูบ

คิณณ์เห็นว่าหญิงสาวไม่อาจหายใจต่อไปได้จึงยอมผละจูบออกมา สบสายตากับดวงตากลมโตหวานเชื่อมด้วยสายตาร้อนแรงก่อนจะเอ่ยกระซิบเสียงแหบพร่ากับลัลน์

"หนู พี่ขอได้ไหมคะ"