ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 19

เสียงหม้อชาบูที่กำลังเดือดพล่าน น้ำมันพริกลอยเต็มหม้อ กลิ่นหอมของน้ำซุปหมาล่าลอยกรุ่นกระตุ้นต่อมน้ำลายหญิงสาวทั้งสอง บรรเทาความเหน็ดเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวัน สองสาวเพื่อนซี้ต่างนั่งประจันหน้ากันที่โต๊ะ ชุดผักสดที่มีอยู่น้อยมากเมื่อเทียบกับปริมาณเนื้อหมู เนื้อวัวและซีฟู้ดที่เรียงรายวางอยู่เต็มโต๊ะ หนูนาคีบหยิบชิ้นเนื้อแผ่นบางจุ่มลงในน้ำซุปจนกระทั่งเปลี่ยนเป็นสีชมพูอ่อนๆ ก่อนจะคีบเนื้อสุกฉ่ำกำลังดีขึ้นมาพร้อมกับน้ำจิ้มแล้วหย่อนเข้าปาก ดวงตาวาววับเปล่งประกายอย่างมีความสุข

"นี่แหละชีวิต เนื้อนุ่มละลายในปากเลยแก มาๆเชียส์"

หนูนาคีบเนื้อกระทบชนกับตะเกียบของลัลน์ประหนึ่งว่ากำลังชนแก้วเบียร์อย่างไรอย่างนั้น

"หนูนามีความสุขกับการกินได้เสมอเลยนะ" หญิงสาวกลั้วหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นเพื่อนสาวมีความสุขกับการกินอย่างแท้จริง ทำให้เธอลืมความรู้สึกอัดอั้นภายในใจได้ชั่วขณะ

"แน่นอนสิคะเรื่องกินหนูนาคนนี้มีหรือจะพลาด ฝึกงานมาเหนื่อยแค่ไหนก็ต้องฝากท้องไว้กับของกินค่ะ ชาบูจะเยียวยาทุกสิ่งเอง ลัลน์ก็กินบ้างสิอย่ามัวแต่ครบผักลงหม้ออยู่"

"ค่าๆๆ" ลัลน์มองหนูนาที่กำลังเพลิดเพลินอาหารตรงหน้าอย่างมีความสุข อมยิ้มกับความน่าเอ็นดูของหนูนาที่ตั้งหน้าตั้งตากินทุกอย่างที่มี

"ฝึกงานมาจะครบเดือนอยู่แล้วฉันยังไม่ชินเลย งานที่สำนักงานอัยการนี่หนักกว่าที่คิด นึกว่าจะแค่เดินถ่ายเอกสารไปมาเหมือนวันแรกแค่นั้น แต่นี่เอกสารก็ต้องดู ไหนจะต้องตามอัยการไปศาลอีกเป็นวันแทบจะไม่ได้พัก" หนูนายังคงบ่นเป็นหมีกินผึ้งคีบเนื้อหมูยัดใส่ปากอย่างระบายอารมณ์

"เอาน่าา ลัลน์เชื่อว่าหนูนาทำได้อยู่แล้ว" เสียงใสเคยปลอบโยนเพื่อนหัวเราะให้กับความหน้างอของหนูนา ก่อนจะหยิบชิ้นเนื้อในจานขึ้นมาทานอย่างเอร็ดอร่อย เสียงหัวเราะของทั้งสองคนช่วยทำให้ความในใจและความเครียดหายไปชั่วขณะ ลัลน์หลับตาถอนลมหายใจเบาๆ รู้สึกว่าเวลาที่อยู่กับหนูนาช่วยทำให้ความรู้สึกหนักเรื่องในใจลดลงไปได้

หลังจากลัลน์กับหนูนากินชาบูเสร็จก็เป็นเวลา 6 โมงเย็นพอดี หนูนาก็ไม่พ้นลากหญิงสาวออกไปเดินเล่นอ้างว่าเดินย่อยอาหาร แต่เมื่อเดินมาถึงมุมหนึ่งลัลน์ถึงกับชะงัก ความรู้สึกบางอย่างทำให้เธอเงยหน้ามองไปทางด้านหน้าพบกับคิณณ์ยืนอยู่กับผู้หญิงร่างเล็ก หน้าตาจะสวยบรรยากาศรอบตัวเธอราวกับส่องแสงออกมาแม้จะมองจากจุดที่เธอยืนอยู่ซึ่งห่างไกลจากคนทั้งสอง ก็ยังคงเห็นถึงความโดดเด่นของเธอคนนั้นได้อย่างชัดเจน ดูไปแล้วช่างเหมาะสมที่จะยืนเคียงข้างเขามากจริงๆซึ่งคนนั้นย่อมไม่ใช่เธอ

หญิงสาวไม่สามารถละสายตาจากภาพบาดใจตรงหน้าได้ สายตาของเธอยังคงจับจ้องที่ทั้งสอง บรรยากาศแสนอบอุ่นคิณณ์ยืนคุยด้วยท่าทีผ่อนคลายกว่าที่เคยเป็นเมื่อเทียบกับตอนอยู่กับเธอ รอยยิ้มพรายปรากฏบนหน้าคมที่ยิ้มให้เธอคนนั้นช่างบาดใจเธอยิ่งนัก

เธอพลันรู้สึกจุกแน่นหน้าอกจนหายใจไม่ออก แววตากลมโตฉายแววเจ็บปวด ความน้อยใจตีตื้นขึ้นมาเป็นหยาดน้ำตาคลอเบ้า แต่เธอก็ไม่อาจดึงสายตาไม่ให้มองภาพบาดตานั้นได้ ไหนบอกกับเธอว่าติดธุระไงล่ะ หรือธุระที่เขาหมายถึงคือหญิงสาวซึ่งยืนเลือกของอย่างกระหนุงกระหนิงอยู่ในตอนนี้

“เธอเป็นอะไรไปลัลน์ แกมองอะไร” หนูนาเห็นเพื่อนเธอยืนร่างแข็งทื่อจึงสอดสายตามองตามลัลน์

“นั่นมันท่านคิณณ์นี่มากับแฟนสาวรึยังไง ทีงี้ทำตัวอบอุ่นพอทีตอนทำงานเย็นชาทำตัวเป็นก้อนน้ำแข็งพันปี ไม่ต้องสนใจเขาหรอกมาช่วยหนูนาเลือกเสื้อผ้าดีกว่า” หนูนาไม่อาจรับรู้ถึงความผิดปกติของเพื่อนเธอได้เลยเมื่อจุดสนใจคือเสื้อผ้า เธอเป็นคนแต่งตัวเก่งซื้อเสื้อผ้าเข้าตู้แทบทุกอาทิตย์แต่บ่นว่าไม่มีเสื้อผ้าจะใส่แล้ว

คำพูดของหนูนาเสมือนหนามทิ่มแทงอกให้หัวใจของลัลน์เหวอะวะโดยไม่ได้ตั้งใจ สมองของเธอตอนนี้รู้สึกอื้ออึงไม่สามารถสั่งการได้อีก ก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความหาคิณณ์เพื่อหาความจริง เดี๋ยวจะกลายเป็นเธอตีโพยตีพายไปก่อนเหมือนครั้งท่านนันท์

Lanlalit: พี่ทำธุระอยู่ที่ไหนกับใครหรือคะ?

หญิงสาวกดส่งข้อความและใจจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ของตนรอคอยให้เขาตอบ เธอหวังว่าอย่างน้อยเขาจะตอบข้อความกลับมาหาหรือกดอ่านข้อความเธอสักนิด แต่เวลาผ่านไปนานนับหลายนาทีไม่มีทีท่าว่าชายหนุ่มจะตอบเธอ ทำไมกันล่ะตอนนี้เขาจับโทรศัพท์อยู่ไม่ใช่เหรอเขาน่าจะเห็นข้อความของเธอสิ นอกเสียแต่ว่าเห็นแต่ทำเมินไม่ตอบข้อความของเธอ

เมื่อเริ่มคิดได้ลัลน์เริ่มใจเสียตกไปยังตาตุ่ม สายตาจ้องยังหน้าจอโทรศัพท์ของตนเห็นสถานะข้อความยังคงปรากฏว่ายังไม่ได้อ่านยิ่งทำให้ใจเธอสั่นไหว นี่เธอจะโดนหลอกเป็นครั้งที่ 2 อีกหรือ? ร่างบางตัดสินใจกดโทรศัพท์หาชายหนุ่มซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก เสียงรอสายดังขึ้นชั่วขณะก่อนจะได้ยินเสียงตัดสายโทรศัพท์เธอทิ้งอย่างไม่ใยดี หัวใจเต้นแรงกับความจริงที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอยังคงยืนอยู่ที่เดิมตรงหัวมุมทางเดินกับหนูนา สายตาสบเข้ากับตาคมที่หันมามามองทางเธอพอดีราวกับพึ่งสังเกตเห็นว้าธออยู่ตรงนี้ คิณณ์สบสายตากับร่างอรชรเพียงชั่วครู่ก่อนจะอบกอดหญิงสาวคนนั้นเบาๆ เธอคนนั้นผลักเขาให้ออกห่างอย่างขวยเขินแล้วพาเธอคนนั้นเดินผ่านร่างบางไปอย่างไม่ลังเล

ดวงตาฉายแววเจ็บปวดเหลือจะทานทนเธอรู้สึกเจ็บและเสียใจยิ่งกว่าตอนมาร์คนอกใจเธอเสียอีก ความรู้สึกสับสนน้อยใจที่ไม่อาจเก็บไว้แทบจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ อยากถามเขาเหลือเกินอยากจะรู้คำตอบว่าเขาทำแบบนี้กับเธอได้อย่างไร เธออยากทิ้งศักดิ์ศรีของแล้วตรงดิ่งไปอ้อนวอนขอความรักจากเขาขอให้เขาเลือกเธอแทนผู้หญิงคนนั้นจะได้ไหม แต่ใจก็ไม่กล้าพอที่จะเดินไปเรียกร้องกับเขาเพราะว่าเธอกับเขาไม่ได้มีสถานะอะไรต่อกันจะให้เธอหน้าด้านไปยื้อแย่งเข้ามาก็ไม่ใช่ที

เธอคงได้แต่ยืนมองเขาเดินผ่านไปกับคนรักของเขาโดยที่ไม่ได้ชายตาหันมามองเธอแม้แต่เพียงนิดเดียว เหมือนกับเขาซึ่งเป็นโลกทั้งใบของเธอกำลังหยุดหมุนรอบตัวเธอ ทุกอย่างพลันดูเลือนรางไม่ว่าเป็นความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเขาหรือแม้กระทั่งสายตาที่พร่าเลือนไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า ในเวลานี้เธอทำได้เพียงเม้มปากแน่นกลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาไม่ให้ไหลรินออกมา

ท่ามกลางเสียงของผู้คนที่เดินขวักไขว่กันไปมา มองเห็นคู่รักมากมายต่างเดินจูงมือกันภาพแผ่นหลังกว้างที่เดินจูงมือเธอนำหน้าหลีกผู้คนให้เธอเข้ามาฉายชัดอีกครั้ง ทุกรอยยิ้มที่พวกเขามีคือเครื่องเตือนใจว่าเธอกับเขาก็เคยมีช่วงเวลาเช่นเดียวกัน แต่ในตอนนี้ผู้ชายคนที่จูงมือเธอในวันนั้นกลับอันตรธานหายไปจากเธอ แต่กลับไปเดินกุมมือกับคนรักที่แท้จริงของเขาแทน

“ลัลน์นี่แกเป็นอะไรหรือเปล่า เรากลับดีกว่าไหมลัลน์ดูท่าไม่สู้ดีเลย” หนูนาเห็นเพื่อนเธอยืนนิ่งไปนานไม่ช่วยออกความเห็นซึ่งปกติแล้วลัลน์จะช่วยเลือกช่วยแสดงความเห็นให้เธอบ้าง

“ปะ เปล่า ลัลน์โอเค หนูนาเลือกซื้อผ้าต่อไปเถอะ ลัลน์ขอตัวกลับก่อนนะ” หญิงสาวกล่าวกับหนูนาเสีนงสั่นเครือหากแต่ว่ารัวเร็ว ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวออกไปไม่ให้เพื่อนเธอต้องมาเป็นห่วงกับความอ่อนแอของตนเอง

“ลัลน์เดี๋ยวหนูนาไปส่ง แกไม่สบายใจอะไรตอนนี้แกไม่ต้องพูดหรอกนะแต่ขอให้ฉันได้ไปส่งแกที่หอแกจะได้ไหม เราสัญญาเราจะไม่ถามถึงสาเหตุของความไม่สบายใจของลัลน์” หนูนาคว้าข้อมือเพื่อนเธอไว้ เอ่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“โฮๆๆ หนูนา” ลัลน์เข้าสวมกอดเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว น้ำตาที่พยายามกลั้นมาตลอดไหลเป็นทำนบแตกซุกหน้าร้องไห้กับอกหนูนาอย่างไม่อายผู้คนที่เดินผ่านไปมา

“โอ๋ๆๆ ไปที่รถกันไหมแม่สาวขี้แย” หนูนาเอ่ยปลอบพลางลูบผมสลวยของลัลน์อย่างปลอบโยน จูงมือเพื่อนเธอขึ้นรถเพื่อส่งกลับหอพัก สาเหตุที่เพื่อนเธอร้องไห้คงไม่พ้นท่านคิณณ์ผู้นั้นเป็นแน่ ในตอนแรกเธอก็หาได้รู้ความสัมพันธ์ลึกซึ้งของทั้งสองไม่เนื่องจากฝึกงานกันคนละที่ อีกทั้งลัลน์ก็ไม่เคยเอ่ยปากพูดถึงท่านคิณณ์ในเวลาที่พูดคุยกันเธอจึงไม่คิดเอะใจ ในตอนที่ลัลน์จ้องมองไปยังท่านคิณณ์ที่มากับผู้หญิงอื่นในวันนี้แถมเธอยังพูดประโยคตอกย้ำเพื่อนเธออย่างไม่ตั้งใจ เธอหวังว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคงไม่ได้ลึกซึ้งเกินเลยจนเพื่อนเธอกู่ไม่กลับก็เป็นอันพอ