ท่านคะ ทำแบบนี้เห็นทีจะหลงรัก 26

"ไม่ ออกไปนะบอกให้ออกไปไง!" ลัลน์ไม่อาจกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป ร้องไห้โฮพร้อมตลอดชายหนุ่มที่พยายามจะเข้าห้องเธอ สุดท้ายเมื่อเธอไม่อาจสู้แรงเขาได้จึงทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นห้องแสนเย็นเฉียบนี้

"ลัลน์ หนูเป็นอะไรหรือเปล่า!" คิณณ์รีบโผตัวเข้ามากอดร่างผอมบางไว้เมื่อเธอทิ้งตัวลงนั่งกองอยู่กับพื้นห้อง

"ท่านต้องการอะไรจากหนูอีก ท่านได้ไปหมดทุกอย่างแล้วหนูไม่มีอะไรจะให้ท่านแล้ว ช่วยปล่อยหนูไปจะได้ไหม" หญิงสาวร้องไห้โฮสะบัดตัวออกมาจากอ้อมอกกว้างก็ไม่หลุดพ้น กำปั้นเล็กทุบเขายังระบายความเจ็บปวดในจิตใจแต่ทว่ากลับไร้เรี่ยวแรง

คิณณ์ปล่อยให้หญิงสาวถูกอกตัวเองจนพอใจ ร่างเล็กยังคงร้องไห้อย่างหนักน้ำตาเปียกชุ่มไปทั้งเสื้อเชิ้ต เมื่อเห็นว่าแรงทุบอกของตนไม่ทำให้ร่างแกร่งสะทกสะท้านแม้แต่น้อยประกอบกับเรี่ยวแรงของเธอเริ่มหมดลงไปเรื่อยๆ ลัลน์จึงปล่อยให้ตัวเองจมลงในอ้อมกอดที่เธอรู้สึกว่าแสนจะอบอุ่น นึกรังเกียจตัวเองที่ยังคงโหยหาอ้อมกอดนี้ทุกเมื่อเชื่อวัน

"หนูเกลียดท่าน เกลียด เกลียดมากด้วย ฮือออ" เสียงของเธอแหบพร่าพูดเบาราวกับกระซิบ แต่ถ้าว่าดังลึกเข้าโสตประสาทของคิณณ์อย่างชัดเจน เสียงของเธอเหมือนลิ่มที่ตอกลงกลางใจเขา ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดลอยหายไป หยาดน้ำตาคลอรื้นตาคมโดยไม่รู้ตัว

"พี่ขอโทษ พี่สัญญาต่อไปนี้พี่จะไม่ทำให้หนูเจ็บอีก ให้อภัยพี่ได้ไหมคะคนดี" อ้อมกอดนี้ไม่เพียงแต่เป็นการโอบรับร่างหญิงสาวไม่ให้หายไป แต่ยังคงอัดแน่นเต็มไปด้วยคำสัญญา ความรู้สึกผิดและความรักที่เขาต้องการจะมอบให้แก่หญิงสาวในแบบที่เธอสมควรจะได้รับ

ใบหน้าตอบยังคงซุกเข้าหาอกแกร่งอย่างไร้ที่พึ่ง หัวใจเต้นเป็นจังหวะหนักแน่นเช่นเดียวกับคำพูดของเขา หัวใจดวงน้อยยังคงสับสนกับการกระทำของชายหนุ่ม ในครั้งนี้เขาอยากมีเธอในชีวิตแล้วใช่หรือไม่ จะไม่ทอดทิ้งเธอไว้ข้างหลังคนเดียวอีกแล้วใช่หรือเปล่า ไม่น่าหวานซีดกลับเต็มไปด้วยความสับสนไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรเมื่อในใจเริ่มตั้งคำถามยังไม่หยุดหย่อน

คิณณ์ตวัดคนตัวเล็กขึ้นมาก่อนจะวางเธอให้นั่งบนโซฟาใกล้ๆกับจุดเดียวกับที่หญิงสาวทรุดนั่งไปในตอนแรก ชายหนุ่มค่อยๆวางเธอยังแผ่วเบาทะนุถนอมราวกับกลัวเธอจะแตกสลายหายไปต่อหน้าเขา คิณณ์ทรุดตัวนั่งคุกเข่าตรงหน้าลัลน์ให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกันกับเธอ สายตาที่เคยเย็นชาเข้มงวดบัดนี้กลับอ่อนโยนอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน มือหนากอบกุมมือเล็กทั้งสองไว้ก่อนจะช้อนมือมาจุมพิตหลังฝ่ามือยังอ่อนโยน

"ลัลน์ ฟังพี่สักครั้งได้ไหม พี่รู้ว่าพี่มันขี้ขลาดไปเองพี่ไม่กล้าจะเปิดใจ แต่พี่ก็รักหนูมาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วนะ ตั้งแต่วันที่พี่เห็นหนูร้องไห้ออกมาจากห้องเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว ภาพของเด็กสาวที่เหม่อลอยเรากับช็อคเหตุการณ์ในตอนนั้นมันฝังลึกอยู่ในจิตใจของพี่ตลอดมา"

"ถ้าอย่างนั้นพี่ก็จำเรื่องที่ผับได้หมดน่ะสิ" ดวงตากลมโตแดงก่ำเบิกตาโพลงเท่าไข่ห่าน ที่ผ่านมาไม่เคยเห็นเขาพูดถึงเหตุการณ์น่าอับอายในครั้งนั้น เธอจึงคิดเองมาตลอดว่าเขาจำเธอไม่ได้ เมื่อนึกถึงวีรกรรมในครั้งนั้นแล้วไม่น่ากับเห่อร้อนด้วยความอับอาย

"ค่ะ พี่จำหนูได้ไม่ว่าหนูจะเจ้าเนื้อหรือผอมบางพี่ก็จำหนูได้ในทุกครั้ง" แววตาของเขาฉายแววรักใคร่เอ็นดูในตัวหญิงสาว

สติของเธอเตลิดหายไปกับคำพูดของชายหนุ่ม ริมฝีปากขบเม้มแน่น ดวงตาคู่สวยที่ตอนนี้แดงก่ำเบือนหน้าหนีไปทางอื่นยังสับสนพยายามที่จะอดกลั้นความรู้สึก

"พี่ไม่มีข้อแก้ตัวสำหรับความเลวที่พี่ทำกับหนู แต่พี่ขอโอกาสหนูสักครั้งให้พี่ได้เป็นคนที่คอยเคียงข้างหนูพยายามที่อ่อนแอ พี่อยากอยู่ทุกช่วงเวลาทุกความสำเร็จของหนูนะ พี่ขอโอกาสอีกครั้งนะคะ" ไม่เห็นว่าหญิงสาวไม่ตอบ คิณณ์ก็เอ่ยหนักแน่นน้ำเสียงมั่นคงให้คำสัญญากับเธอ

"แต่พี่ยังไม่ลืมผู้หญิงคนนั้น" เสียงแหบพร่าสั่นเครือเมื่อพูดถึงคนรักเก่าของเขา

"ไม่ใช่ว่าพี่ยังไม่ลืมเขาหรอกนะ แต่พี่แค่รู้สึกเข็ดกับการถูกทรยศหักหลัง พี่จำได้แต่ความเจ็บปวดที่เพื่อนพี่กับเธอคนนั้นทำกับพี่ก็เท่านั้นเอง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้สำหรับพี่ก็มีแค่หนูนะ"

"คนหลอกลวงถึงแม้พี่จะไม่ได้รักเธอคนนั้นแล้ว แต่ในตอนนี้พี่มีคนของพี่แล้วยังจะมาตามรังควานหนูอยู่ทำไมอีก" ว่าแล้วน้ำตาพรั่งพรูไหลอาบสองแก้มเมื่อภาพที่ชายหนุ่มประคองคนรักฉายชัดเข้ามาในหัวอีกครั้ง

"หนูไงคะคนของพี่ พี่มีหนูแค่คนเดียว" คิณณ์ขมวดคิ้วเป็นปมสับสนว่าเธอหมายถึงใครอีกแล้ว

“มีเยอะจนท่านจำไม่ได้เชียวหรือคะ” ลัลน์สะบัดหน้าพรืดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยใจเธอคงเป็นหนึ่งในบรรดาผู้หญิงของเขาใช่หรือไม่

“หนูพูดดีๆค่ะ อย่าใช้อารมณ์ พี่รู้ว่าหนูโกรธแต่หนูต้องพูดให้พี่เข้าใจด้วยว่าหนูหมายถึงใคร” สายตาคมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาดำขลับ เขาพร้อมอธิบายทุกเรื่องอย่างใจเย็น

“ท่านรู้อยู่แก่ใจจะมาถามหนูอีกทำไม บอกหนูว่าไม่ว่างติดธุระแต่พี่กลับไปอยู่กับคนผู้หญิงคนอื่น” น้ำตาเริ่มรื้นคลอเบ้าอีกครั้ง คิดถึงภาพวันนั้นแล้วหัวใจรู้สึกเจ็บหนึบ เดินประคองกันไปขนาดนั้นถ้าไม่ใช่คนรักเขาจะอ้างว่าเป็นน้องสาวงั้นเหรอ!

“หมายถึงรินทร์น่ะเหรอ?” คิณณ์ขมวดคิ้วมุ่นเป็นปม ก่อนจะนึกขึ้นได้จากประโยคตัดพ้อของเธอคาดว่าเธอน่าจะหมายถึงวันที่เธอไปเจอเขาในห้างวันนั้น

ลัลน์ขบเม้มริมฝีปากอวบอิ่มแน่นจนสั่นระริก ใบหน้าซูบตอบเบือนหน้าหนีไม่อยากเผชิญหน้าความจริง เธอไม่พร้อมที่จะฟังความจริงว่าเขามีคนอื่นจริงๆ

“นั่นน้องสาวพี่” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากหนากดยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างเอ็นดูเด็กขี้หึง

“เอะอะก็บอกว่าพี่น้อง พี่น้องที่ไหนโอบเอวพูดจากระหนุงกระหนิงกันแบบนี้คะ” หญิงสาวขึ้นเสียงอย่างสุดจะทนกับความหน้ามึนของเขาที่ยังคงพยายามหลอกเธอ

“พี่ไม่ได้หมายถึงความหมายแง่นั้น แต่รินทร์เป็นน้องสาวแท้ๆ พ่อแม่เดียวกันพี่” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าเปิดรูปในโทรศัพท์ให้สาวเจ้าได้ดูเป็นพยานหลักฐานยืนยันว่ารินทร์นั้นเป็นน้องสาวเขาจริงๆ

หญิงสาวชายตามองรูปในโทรศัพท์ที่ชายหนุ่มยื่นมาให้เธอดู รูปถ่ายภาพรวมครอบครัวที่ปรากฏชายมีอายุเล็กน้อยราวห้าสิบกว่านั่งบนโซฟาโอบเอวหญิงข้างกายคาดว่าทั้งสองคงเป็นพ่อแม่ของเขา ส่วนผู้พิพากษาตัวต้นเรื่องยืนหน้านิ่งเป็นน้ำแข็งอยู่ทางด้านหลังทางซ้ายมือสุดของภาพ เมื่อไล่สายตาไปพบชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาคล้ายคลึงคิณณ์ทว่าใบหน้าดูอ่อนโยนกว่าอย่างเห็นได้ชัด สายตาอบอุ่นภายใต้กรอบแว่นฉายชัดออกมาแม้อยู่เพียงในรูปถ่ายก็สัมผัสได้ว่าเป็นคนอ่อนโยนไม่เย็นชาหน้าไม่รับแขกแบบคนตรงหน้าเธอ

ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มทั้งสองปรากฏใบหน้าสวยหวานคล้ายกับคุณแม่ของเธอที่อยู่ข้างหน้า แววตาฉายแววซุกซนแก่นแก้ว รอยยิ้มสดใสฉีกยิ้มกว่างอย่างมีความสุข ผมสีดำคลับยาวสลวยปล่อยยาว จมูกโด่งเชิดรั้นแสดงถึงความดื้อดึงของเจ้าตัวควงแขนทั้งสองข้างพี่ชายตน เธอคนนั้นคือผู้หญิงคนเดียวกับทีเธอเจอที่ห้างในวันนั้นนั่นเอง

ดวงตากลมโตของเธอเบิกกว้าง เมื่อตระหนักได้ว่าชายหนุ่มพูดความจริงก่อนความรู้สึกอายจะแผ่ซ่านไปทั่วร่างจนแก้มร้อนผ่าว เธอรีบเบือนหน้าหนี พยายามหลบสายตาคมที่กำลังจับจ้องเธออยู่เหมือนจะอ่านใจออก

“นั่งสะบัดหน้าหนีแบบนี้เชื่อพี่แล้วใช่ไหมคะคนดี” คิณณ์ส่ายหน้าให้กับความเปิ่นพร้อมรอยยิ้มที่แฝงความขบขัน

ดวงหน้าหวานส่งวงค้อนวงใหญ่ให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านล่าง เรื่องเธอหึงผิดคนก็ส่วนหึงสิแต่เขาหลอกด้วยการกระทำก็อีกเรื่องหนึ่ง หญิงสาวนิ่งเงียบรู้สึกทั้งอายและไม่รู้จะตอบกลับอย่างไร แต่ในใจกลับรู้สึกอุ่นวาบจากคำพูดนั้น เธอหลุบตามองพื้น กลบเกลื่อนความเขิน

“ตอนหึงนี่น่ารักดีจริงเชียว แต่ขอโทษทีนะครั้งนี้หนูหึงผิดคน” เมื่อเห็นสาวน้อยไม่ตอบคนตัวโตก็หยอกเย้าสาวน้อยตรงหน้าทันที

“ใคร ใครเขาหึงท่านกันคะ!” ลัลน์รีบปฏิเสธทันควัน แต่เสียงของเธอสะดุดจนฟังดูตะกุกตะกัก ดวงตาคู่สวยหลบสายตาเขาและหมุนตัวหนี ใบหน้าร้อนจัดจนราวกับถูกไฟลวก

“หนูไงคะ พึ่งรู้นะเนี่ยว่าเมียพี่ขี้หึงขนาดนี้” ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบข้างหูหญิงสาวอย่างหยอกเย้า ขนอ่อนทั่วร่างกายพลันลุกซู่

“ใครเมียท่านกันคะ พูดให้ดีหน่อยค่ะหนูเสียหาย” ใบหน้าหวานรู้สึกเห่อร้อนอย่างไม่อาจควบคุมได้กับคำพูดดิบห่ามของเขา

“เสียหายยังไงเป็นเมียพี่ไม่ดีเหรอ” คิณณ์รู้สึกงุนงงกับความคิดหญิงสาวหรือว่าตัวเขานั้นจะไม่ดีพอสำหรับตัวเธอ

“หนูไม่ใช่เมียท่านค่ะ ประการแรกเราไม่ได้เป็นสามีภริยาที่จดทะเบียนถูกต้องตามกฎหมาย เราสองคนจึงไม่ใช่สามีภริยาโดยนิตินัย อีกทั้งในทางพฤตินัยท่านก็ไม่ได้อยู่กินกันฉันสามีภริยากับหนู ดังนั้นเราไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ!” เสียงหวานติดแหบอธิบายเหตุผลร่ายยาวสรุปผลแล้วจะสื่อว่าไม่ใช่เมียค่ะ!

“อืมที่พูดมาก็ถูก พรุ่งนี้สนใจไปเปลี่ยนนามสกุลไหม?”

“อะ... อะไรนะคะ” ลัลน์ถึงกับงงเมื่อจู่ๆเขาเปลี่ยนเรื่องจนเธอไม่อาจตั้งตัว

“ไปเปลี่ยนเป็นนางลัลน์ลลิต อัศวพิพัฒน์ไง พี่ว่าเหมาะสมดีออก” เขาพร้อมประเคนยัดนามสกุลให้เธอใช้เป็นโซ่ผูกมัดเธอไปทั้งชีวิต

“พูดเป็นเล่นนะคะ เราสองคนพึ่งรู้จักกันได้ไม่ถึงสองเดือนจะรีบหาบ่วงมาคล้องคอตัวเองทำไมคะ” เธอไม่คิดว่าเขาจะด่วนได้ใจเร็วตัดสินใจอย่างไม่ไตร่ตรองขนาดนี้

“พี่ก็แก่แล้วนะลัลน์ปีนี้พี่อายุ 31 แล้ว เดี๋ยวมีลูกไม่ทันใช้” คิณณ์พูดออดอ้อนหญิงสาวให้เธอใจอ่อน

“ถ้ารีบนักก็ไปหาคนอื่นค่ะ” ลัลน์สะบัดหน้าพรืดอย่างแง่งอน เมื่อคำพูดของชายหนุ่มเหมือนบีบบังคับให้เธอเป็นแม่พันธุ์ให้แก่เขา

“พูดแบบนี้คือยอมคืนดีกับพี่แล้วใช่ไหมคะ” คิณณ์ยิ้มกว้างหลอกล่อให้สาวเจ้าจนมุมตกให้หายงอนยอมคืนดีกับเขาเสียที

“ไม่ต้องมาโมเมเลยนะคะ หนูโกรธพี่อยู่!” ถึงแม้ว่าจะพูดด้วยเสียงแข็งก็ตาม แต่ทว่าลัลน์เขินอายกับประโยคจีบของเขาจนรู้สึกยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม เธอรีบเสมองไปทางอื่น แต่ท่าทางนั้นกลับดูน่ารักในสายตาของคิณณ์

“หนูจะงอนพี่ต่อไปก็ได้นะครับ แต่อย่าหนีพี่ไปไหนอีกเลยนะ” คำพูดนั้นทำให้ลัลน์เผลอเงยหน้าขึ้นมองเขาอีกครั้ง ใจที่พยายามแข็งกลับอ่อนยวบในทันที แม้เธอจะยังงอนอยู่ แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วคงทำได้เพียงปล่อยตามนั้นใช่หรือไม่นะ